[RANGERS] Stop the Fire! - Benji Cage & Yancy Anderson

Het klopte allemaal niet. De kleuren die je hoorde te zien op de horizon, waren anders. Rode en gele tinten vulden de lucht van de bossen rond Fortree City. Nog een aantal tientallen meters van zijn bestemming vandaan, hield hij halt. Dit, kon hij helemaal niet. Hij wilde heel graag bij Amal zijn nu. Ademen wilde niet lukken. Iedere vlaag van wind maakte hem nerveuzer. Het vuur deed gewoon wat het wilde. Alsof het leefde. Als iemand die koelbloedig slechte dingen doet, en je niet kunt inschatten wat het volgende was wat er ging gebeuren. Uhm. Uhm. Misschien.. als hij gewoon die kant op ging.. zou hij wellicht op een idee kunnen komen.

Het rennen hielp daadwerkelijk. Het maakte zijn hoofd wat leger. Okay, de taken. Vuur niet laten verspreiden, Pokémon laten vluchten, en gewonden helpen. Dat was in ieder geval grofweg wat hij zich, nu, zo snel even kon herinneren. En met iedere stap.. voelde hij de destructieve warmte van het vuur steeds sterker op zijn huid branden. Zelfs van deze afstand. Zelfs met de speciale uitrusting van vandaag. Dit was écht serieus Yancy.

Ineens kreeg hij de realisatie dat hij niet alles en iedereen kon redden van deze ramp. Het enige dat hij zichzelf kon zien doen was voorkomen dat het nóg erger zou worden. En de schade beperken. En juist dát motiveerde hem. Niemand verwachtte wonderen van hem. Ze verwachten gewoon dat hij zijn werk doet. Hij zakte door zijn knieën en balde heroïsch beide vuisten. "Ik hoef dit niet alleen te doen." Een rood licht ontstond achter Yancy en vormde zich tot een Abomasnow. En er zou zelfs nóg meer hulp zijn dan Boko. Nét op dat moment hoorde ze wat kraken. Een soort kraak die ze nog nooit hadden gehoord. Het was bijna.. huilen.. Zijn ogen werden gevuld met rood.. en zwart.. dat omviel. "Voor Bill.." Zei hij zachtjes, doch vastberaden.

De oproep was onvermijdelijk. Vanaf het moment dat Nicole het rook, wist ze dat er hulp ingeschakeld moest worden. Dat haar bloedeigen, jonge zoon die hulp ging zijn, sloeg samen met het vrolijke deuntje van zijn Styler in als een Egg Bomb. “Benjamin, ik wil dat je bij me blijft,” probeerde Nicole nog een keer, maar haar stem stierf al weg nog voor ze het einde van haar zin had bereikt. Ze keek toe hoe haar zoon steevast zijn heldenrugzak inpakte en zijn Styler aan zijn gesp vastklikte. “Dat kan ik niet,” reageerde hij. De pokéball van zijn Gardevoir opende, waarop de majestueuze pokémon aan zijn zijde bleef staan, wachtend op verdere instructies. Nicole slikte, merkend dat haar keel droog was – niet alleen door de vlammen die verderop aan de rand van de stad aan bomen likten. Zelfs hier was de hitte voelbaar.

“Ik ga helpen. De pokémon hebben me nodig.” In zijn blik kon ze zien dat ze dit gevecht niet ging winnen. Met een diepe zucht knipperde ze de tranen in haar ogen weg en omhelsde haar dierbaarste vriend. Niet omdat ze bang was hem nooit meer te zien, maar om hem te laten weten hoeveel ze van hem hield. “Beloof me dat je terugkomt,” zei ze tegen hem, haar toon niet vragend. Voorzichtig drukte ze haar droge lippen tegen zijn voorhoofd. “Beloof me–,” herhaalde ze. “Ik beloof het,” kapte hij haar af. Nicole wierp een vluchtige blik op Mystique en kreeg een begrijpende knik toegeworpen. Dat was alles dat ze nog nodig had.

Met behulp van zijn pokémon bevond hij zich al snel op een plek waar zijn hulp hard nodig was. Benji kon van zijn Styler aflezen dat hij op zoek moest naar Yancy, zijn partner voor deze gevaarlijke missie. Het geknetter van het vuur en geschreeuw van andere Rangers werkte een beetje afleidend. Toch deed Benji zijn best om zijn aandacht erbij te houden. “We moeten Yancy vinden,” vertelde hij resoluut aan zijn Gardevoir. Dat hoefde hij geen tweede keer tegen haar te zeggen. Mystique pakte zijn hand vast en begeleidde hem de chaos van mens en pokémon door. Benji’s neus trok op bij het ruiken van de mengeling van rook en geschroeid hout. Prettig was anders. Zijn ogen schoten tussen de bomen door, welke een rood-oranje gloed hadden gekregen door het naderend vuur van de brand. Daartussen zag hij af en toe de oranje hesjes van de Rangers, de harmonieus met de achtergrond leken te mengen. Gekraak reikte zijn oren en alert draaide hij zijn hoofd opzij. Precies op tijd om een boom zijn kant op te zien vallen. “Mystique!” Tegelijkertijd snakte hij naar adem, zijn ogen stijf dicht geknepen.

De winden van verandering maakten voor Yancy duidelijk dat de boom niet op hem zou vallen. Niet dat dat hem minder verlamd maakte. Toen, in een nanoseconde zag hij het. "Wat doe je daar?!" Riep hij geschrokken en bezorgd. Het ging allemaal op de automatische piloot nu. Na een paar lange passen te hebben gerend kwam hij aan bij het jongetje. "Nee!" Deed een poging om het jongetje te grijpen en met hem opzij te rollen. Het moest lukken. Dit zou hij zichzelf niet vergeven. Boko zag pas wat er gebeurde toen Yancy was begonnen met rennen. Had Yancy nou die Pokémon die erbij was niet gezien? Boko vertrouwde het zaakje eigenlijk direct niet. Hij kreeg het idee om met een Wood Hammer de boom gewoon weg te slaan. Maar nadat hij één stap dichterbij had genomen, lukte het niet meer. Het vuur was te heet. Hij moest een manier vinden om dichterbij te kunnen komen. Niet dat hij op zijn Ranger kon rekenen om zoiets te verzinnen.. Zo zie je maar weer dat als de nood écht hoog is.. Je niks aan Anderson hebt. Of zat Boko misschien iets anders dwars?

Een vaag bekende stem dreunde zijn gehoorgang in. Benji wilde zijn ogen openen, zien waar het vandaan kwam en wie had gesproken, maar voor hij dat kon doen voelde hij al een enorme kracht aan hem trekken. Zonder aarzelen gaf hij mee, waardoor hij zijwaarts tegen de grond viel en zich door liet rollen. Heftige trillingen waren niet veel later via de grond te voelen. Geschrokken sperde hij zijn ogen open en zag hij dat de boomstam naast hem en zijn redder op de grond was gevallen. Voor een lange tweetal tellen staarde hij ernaar, voor een specifieke naam bij hem naar binnen drong. “M… Mystique!” De jongen duwde zichzelf in een zittende positie en keek verwoed om zich heen. Tot zijn opluchting hurkte de Gardevoir al bij hem neer en legde ze haar handen onderzoekend op zijn lichaam. “Oh, gelukkig, je bent oké,” verzuchtte Benji. Dat zijn pokémon gemakkelijk weg kon komen, vergat hij even.

Terwijl Mystique zich met hem bezighield, liet hij zijn blik naar de mysterieuze held glijden. Hoewel hij zou zweren dat er iets bekends aan de jongen was, kon hij zijn vinger er niet op leggen. Benji kneep zijn ogen tot spleetjes, maar besefte na een aantal tellen dat andere zaken prioriteiten moesten hebben. Een held moest heldendingen doen. “Alles oké?” vroeg hij aan zijn collega.

Die steen die op de grond had gelegen, waar hij met zijn schouder overheen was gerold, ging hij morgen vast voelen. Voor nu fungeerde zijn adrenaline nog even als schild tegen de pijn. Hij trok zijn arm terug en duwde zijn bovenlijf overeind. Voor een moment stond zijn hart stil. Had hij die ook moeten redden. Nee! Wat was hij weer een stomkop geweest! En de gevolgen.. Maar daar was ze al. Hij liet zijn hoofd zakken, met gesloten ogen. De zucht die zijn mond verliet trok alle stress dat op zijn hart lag met zich mee. Toen de Psychische Pokémon haar Ranger onderzocht, ging Yancy op zijn knieën zitten. Hij controleerde even zijn eigen armen, en stond toen op. Daar zag hij Boko met een blik die hij nog nooit bij hem had gezien. Waarom keek hij zo naar deze boom hier? Huh? Zijn hoofd schoot automatisch opzij. Hij glimlachte en plaatste zijn hand op zijn hart. "Behalve de vier jaar die ik ben verloren door stress, gaat alles prima." Hij was gewoon blij dat niemand gewond was geraakt. "Zullen we maar eens dit bos en haar inwoners gaan helpen?" Er verscheen een duimpje omhoog en een hand op zijn heup. Toen keek hij Boko's richting in. "Bij jou ook alles okay?" De ene vreemde blik veranderde in de andere. Deze keer naar hem zelf gericht. Wat?

Vier jaar verloren door stress? Benji hief zijn wenkbrauwen. Was dat mogelijk? Tot zijn geluk hoefde hij er niet echt op in te gaan; de jongen veranderde zelf al van onderwerp. Voorzichtig kwam hij helemaal overeind en klopte hij zijn tuniek af. “Ja,” beantwoordde hij resoluut. “Maar ik heb een partner toegewezen gekregen. Ken je misschien Yancy Anderson?” Zijn vastberaden blik maakte plaats voor bezorgdheid. Misschien had Yancy hem nu wel heel hard nodig en stond hij hier nu een beetje met zijn handen in zijn zakken. Mystique wierp, in tegenstelling tot haar trainer, een onderzoekende blik op de held van de dag. Hij voelde bekend, maar ze kon niet zeggen dat ze hem eerder had gezien. Dat gevoel bleef aan haar knagen. Moest ze het aan hem vragen? Tegen Benji zeggen? Nee, het was in deze situatie niet belangrijk.

Meneer Boko was absoluut helemaal ondersteboven. Zijn hele wereldbeeld was op zijn kop gezet. Een grote sterke boom. Tot alles in staat. En nu.. Nu liep hij rond in een wereld waar hij.. nouja. Alles behalve de beste was. Toen werd Yancy's aandacht getrokken door de coole knaap. "Oh," Hij deed zijn mond weer terug dicht. Hij wilde al gaan vertellen over dat hij Benji al eens eerder had ontmoet. Maar dat was even niet de bedoeling. "Ja dat ben ik!" Vrolijkheid. Dus je hoeft je niet zo bezorgd te maken maatje. "Dan moet jij uh.." Hij deed erg zijn best om te acteren of hij het echt allemaal niet meer wist. "Benji?" Boko maakte een boos geluid, omdat hij geen aandacht meer kreeg. Voor de erg empathischen onder ons, kon er eventueel gehoord worden dat er ook een lichte angst en wanhoop in Boko's geluid te horen was. Yancy keek zijn richting op en stak twee duimen omhoog. Geen zorgen, er zijn nu twee Rangers aanwezig.

Die naam was bekend. Zo bekend, zelfs, dat de jongen hem zelf was. Benji’s wenkbrauwen schoten omhoog en zijn ogen werden een beetje groter. “Oh,” imiteerde hij Yancy, voor er opluchting in zijn kijkers te zien was. “Dat komt goed uit.” Een kleine, bescheiden glimlach brak door. Zijn naam werd genoemd en hij knikte. Voordat Benji kon zeggen dat ze dan maar beter verder konden, trok de Snover zijn aandacht. “Is hij oké?” vroeg hij bezorgd aan Yancy. “Hij is toch niet geraakt? Misschien voelt hij zich niet prettig in de warmte.” Als hij het zich goed herinnerde, dan was Snover een ijstype. Hoenn was over het algemeen al behoorlijk warm, maar met de bosbrand erbij leek het al helemaal een hel op aarde.

Oh..? Huh kon dat dan? Yancy keek even verward van Benji naar Boko en weer terug naar Benji. “Bestaat dat dan?” Vroeg hij zichzelf hardop af. Hij wist niet hoe hij het anders moest zeggen eigenlijk. Zijn blik ging weer terug naar Boko. Die keek weg van de drie. Moet ook altijd moeilijk doen die hè. Lichtelijk gefrustreerd, maar proberend zijn pep te behouden, keek hij naar de jonge ranger. “Weet jij wat we dan kunnen doen?” Direct was er een boze grom te horen van Boko’s kant. Uit reflex gooide Yancy zijn armen al over zijn hoofd in bescherming. Dit was een herkenbaar geluid. Meteen liet Boko een ijzige storm op Yancy af komen. Veel kleiner dan normaal. Wat effectief smolt bij de brandende boom, en het deels doofde. Nu voelde Yancy zich toch wel wat schuldig. Boko leek zo.. dominant.. doch zo kwetsbaar nu. Hoopvol richtte hij zich weer op Benji.