[RANGERS] Stop the Fire! - Amal Hakim

Halsoverkop was hij naar Hoenn vertrokken. Hij was net terug in Kalos toen het bericht hem ter ore kwam. Amal had vooraan in de rij gestaan, al was het maar om zijn maatje te kunnen steunen en om zeker te weten of hij in orde was. Zelfs nu kriebelde het bij hem om Yancy een berichtje te sturen, maar het constante geschreeuw van meerderen die opdrachten uitdeelden en materialen opnoemden weerhield hem daarvan. Hij had taken te doen.

“We hebben takken nodig,” vertelde hij aan zijn trouwe Bisharp, wie naast hem door het droge zand sjokte. “Hele grote, zo ongeveer.” Amal hield zijn handen ver uit elkaar om een voorbeeld aan zijn pokémon te geven. Pidge verloor haast haar evenwicht door de plotse beweging van zijn schouder. “En jij,” vervolgde hij tegen zijn Rowlet. “Wat kun jij doen?” Bedenkelijk fronste hij, zijn wijsvinger en duim tegen de onderkant van zijn gezicht gelegd. “Oh, ik heb het. Je kunt wel wat Wingull lokken, die kunnen helpen met takken afhakken.” Afwachtend keek hij de beige uil aan. Ze staarde een paar lange tellen terug voor ze van zijn schouder hupte en onhandig het luchtruim betrad.

Amal, Shiro en Keith legde de rest van de afstand naar de bosrand in stilte af. Er viel niets te zeggen, zo tussen alle sirenes en paniekkreten door. De jonge Ranger meende het zich te verbeelden, maar zelfs hier kon hij het luide geknetter van de vlammen horen. “Hopelijk is iedereen in orde,” mompelde hij afwezig, zijn blik op de dikke, grijze rook in de anders helderblauwe hemel gericht. Hij wist dat hij het nu te rooskleurig probeerde in te zien. Ongetwijfeld zouden er levens verloren gaan met deze gevaarlijke situatie. Daar wilde hij alleen niet aan denken.

Zijn Blitzle hobbelde aan zijn andere zij, een kleine, houten kar achter hem gespannen. Het nadeel aan een plotse ramp was het gebrek aan voorzieningen. Amal had liever het hout al klaar liggen, maar natuurlijk was hij te laat bij het materiaal en was het al op. Zijn meerdere gaf hem de taak om het zelf te zoeken – en eventueel meer mee te nemen voor anderen.

Met zijn neus opgetrokken stapte hij de grens van het bos over. In eerste oogopslag kon hij zien dat er niet veel takken op de grond lagen. “Keith, kun jij proberen een boom om te hakken?” vroeg hij aan zijn Bisharp. “Dan ga ik kijken of verderop wel wat bruikbare takken liggen.” Amal wenkte zijn Blitzle met zich mee en ging op een rustig tempo verder het bos in. Het was akelig om tussen de bomen te wandelen zonder het getsjilp van vogelpokémon te horen. Af en toe boog de Ranger zich voorover om een redelijk dikke of grote tak van de grond te rapen. Voor hij het in het karretje gooide, sloeg hij het een paar keer zachtjes tegen zijn handpalm of hield hij het kritisch omhoog. Niet veel van de gevonden takken kwamen daadwerkelijk op de bruikbare stapel.

Totdat luid gekraak om zijn aandacht vroeg. Amal keek over zijn schouder om met moeite een boom om te zien vallen. De doffe klap en de zachte trillingen van de grond waren bevestiging genoeg. Keith had het hem geflikt. “Shit, kom mee!” Nog voor zijn woorden helemaal over zijn lippen heen waren, zette hij zich af en ging op een rap tempo terug. Het gekraak van de kar dat geen moment zachter werd, was genoeg hint voor hem dat hij zich geen zorgen om Shiro hoefde te maken.

“Oké dan, Keith!” lachte Amal tevreden, zijn blik op de Bisharp gericht. “Tijd om onze vriend een nieuw doel in het leven te geven. Onthoud: zo groot.” Hij demonstreerde het nog eens met zijn handen, maar Keith gaf hem geen blik meer waardig voor hij zijn vlijmscherpe messen in het hout stak. Met een paar simpele, vlugge hakken lagen de stokken zo voor het oprapen. Amal haastte zich ernaartoe en het beoordeelproces begon opnieuw. Voornamelijk takken die met een vork eindigden verdienden linea recta een plek op de kar.

Nog voor de hele boom was gestript, hoorde Amal een irritant luid gekwetter. Gealarmeerd wierp hij een blik naar de lucht en zag hij zijn Rowlet op hem af komen. Achter haar waren een aantal Wingull te zien, wie er niet al te vrolijk bij fladderden. “Pidge!” bracht Amal waarschuwend uit. “Wat heb je in Arceusnaam gedaan?” Ze gaf geen direct antwoord, maar streek wel naast hem neer. De Wingull kwamen gevaarlijk snel zijn kant op. Hij hoefde niet lang na te denken om zijn Styler van zijn riem te trekken en de disc op ze af te vuren. Het voorwerp liet hen schrikken, waardoor ze voor een moment twijfelend op hun plek in de lucht bleven hangen. “Oh nu zijn jullie van mij!” riep Amal, terwijl hij zo snel cirkels om ze begon te tekenen dat hij zichzelf verbaasde. Slechts twee van de Wingull werden vriendelijker naarmate hij meer rondjes had gemaakt, maar meer dan een had hij eigenlijk niet nodig.

Amal liet zijn handen zakken zodra hij zag dat het effect toetrad. Hij opende zijn mond om een bevel te geven, maar trok zijn wenkbrauwen op toen hij zag dat de andere Wingull de zijne begonnen te pikken. “Hé!” riep hij boos naar de vogelpokémon. Ze reageerden niet. “Hé, laat dat!” Zonder te twijfelen raapte hij een klein, dik takje van de grond en wierp het in de richting van het groepje. Hij raakte eentje volop tegen zijn kop. Het beestje staakte zijn snavelaanval en draaide langzaam zijn hoofd naar Amal toe. “Heb ik nu je aandacht? Goed. Luister,” begon de Ranger. De Wingull hield zijn vleugels strak tegen zijn lijf en stak zijn snavel omlaag. Op een bovenmenselijk tempo ging hij op Amal af.

Hij dook vlug aan de kant en voelde een sterke windvlaag aan zijn uniform trekken. Terwijl hij zijn bovenlichaam omhoog duwde en over zijn schouder keek, zag hij de Wingull een half rondje vliegen en weer naar hem toe komen. Amal draaide zich op zijn kont en hield beschermend zijn armen voor zijn gezicht. De Wingull was bijna bij hem; de wind likte aan zijn handen en gezicht, maar die ging net zo snel weer liggen als dat het gekomen was. Met een flinke klap haalde Keith naar de vogel uit en beukte hem genadeloos tegen de grond. Onbewust begroef Amal zijn hoofd in zijn schouders bij het horen van de impact.

Een ongemakkelijke stilte settelde zich tussen de aanwezigen in. Zelfs de bekvechtende Wingull in de lucht durfden niet meer te bewegen. “Euh, nou, euh,” stamelde Amal. “Bedankt?” Hij wierp zijn bruine ogen op Keith, maar de Bisharp keek hem geen moment aan. De neergevallen Wingull krabbelde omhoog, schudde zijn veren uit en steeg al krijsend op. Hij verdween tussen de bladeren en keerde niet meer terug. Zijn groep volgde zijn voorbeeld, zelfs de Wingull die Amal met zijn Styler had gehypnotiseerd. “… Doei?” Een scherp, melodieus geluid trok hem uit zijn roes. Nieuwsgierig pakte hij zijn Styler er weer bij en werd begroet met het bekende envelopje op zijn scherm. Met een vlugge druk op het icoontje verscheen het bericht in beeld.

“Cadet Hakim, waar blijven de nieuwe voorzieningen?” luidde het.

Amal slaakte een diepe zucht, liet zijn hoofd erbij hangen en gromde binnensmonds. Desondanks stond hij op en veegde de modder zo goed als mogelijk van zijn uniform. “Lock and load boys,” mompelde hij tegen zijn team. “Meneer Ongeduld is op oorlogspad.” De laatste paar grote takken werden op de kar gelegd en vastgemaakt. Amal spoorde zijn Blitzle aan om alvast vooruit te lopen, zodat hij kon zien of het hout wel echt bleef liggen. Shiro zette een hoef naar voren, maar de tweede kon niet volgen. Automatisch viel zijn houding terug naar de vorige plek. Vragend hief Amal een wenkbrauw. “Gaat ‘ie? Shiro?” vroeg hij aan de pokémon, wie zijn spieren enorm inspande om überhaupt een stap naar voren te kunnen zetten. Een bries van zijn neus was het enige dat hij nog nodig had om een fel, wit licht te produceren.

Zijn trainer deinsde van schrik achteruit, voor hij zich naar het werktuig van de kar haastte. Die trok hij vlug bij Shiro weg om hem alle ruimte te gunnen. Dat had hij ook wel nodig met hoe hard hij spontaan groeide. Zodra het licht weg was, stond Amal oog in oog met een Zebstrika. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. “Cool cool cool,” was het enige dat hij wist te zeggen, voordat hij het tuig terug aan Shiro vastmaakte. Hij kon het straks wel vieren. Als hij niet meer zo… Intimiderend werd aangekeken.

“Gaat het lukken?” vroeg hij voorzichtig aan zijn geëvolueerde zebra, wie antwoord gaf door de kar met meer kracht en energie vooruit te trekken. Amal kon het bijna niet bijhouden op wandelpas. Keith wierp een goedkeurende blik op Shiro. Verbeeldde hij het zich of was er wederzijds respect in hun ogen te zien? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, maar richtte zijn aandacht niet lang daarna op de weg. Er was werk aan de winkel.

Het welkomstcomité was niet zo vriendelijk als gehoopt. Waar wel dankbaarheid in de ogen van de Rangers en vrijwilligers te zien was, werd het niet hardop gezegd. Zijn overste gaf hem de instructie om een leeg plekje op te zoeken en te bouwen aan beschutting voor de pokémon. Gelukkig had hij een beetje opgelet bij de survivaltraining die op de boot werd gegeven – al was het maar omdat de instructeur er ontzettend leuk uit had gezien – anders had hij niet geweten hoe. Amal draaide zich naar Keith en trok de conclusie dat zijn Bisharp hier weinig nut zou hebben. “Ga maar even uitrusten,” vertelde hij hem. “Ik roep je wel als ik je nodig heb.”

Keith week, ondanks dat, niet van zijn zijde. Hij liep met zijn team naar een open ruimte op het veld, waar de Bisharp niet erg ver van af ging zitten. Amal voelde zich bekeken met elke handeling die hij deed. “Oké, eerst maken we Shiro los,” zei hij, in een poging zichzelf bezig te houden. Het tuig vond zijn plek op de grond en Lance werd uit zijn bal gelaten. “Als jullie me de nodige spullen aangeven, dan maak ik het een geheel, oké?” Terwijl hij sprak, zocht hij naar een paar lange takken met een vork aan het uiteinde. Die sleepte hij naar het midden van zijn uitgekozen territorium, waar ze bijna allemaal met een hoop gekletter op de grond werden gedumpt. “Eerst moet ik dit doen,” mompelde hij in zichzelf, terwijl hij drie van de stokken in een driehoek op de grond neerzette. Het viel bijna omver, maar hij wist ze net op tijd weer vast te pakken. Met meer gevloek dan nodig was lukte het hem evenwicht voor zijn bouwwerk te vinden.

“Pidge!” Amal wierp een blik in de richting van zijn kleine uil, wie op een van de takken op de kar was gaan zitten en in leek te doezelen. Zijn strenge toon liet haar uit haar roes opschrikken. De neiging om een diepe zucht te slaken, wist hij nog net in te houden. Vlug stak hij een stuk touw naar haar toe. “Kun jij het frame van onze hut aan elkaar vastmaken? Dan blijft het beter staan,” droeg hij haar op, waarna hij van haar weg draaide en een “hoop ik” erachter aan mompelde. Pidge fronste lichtjes, maar plukte het touw toch op en vloog naar het punt waar de takken samen kwamen. Ze wikkelde het touw met haar pootjes eromheen en raakte per ongeluk een van de lange stokken te ruw. Deze viel van zijn plek, waardoor de rest hun balans verloor. Amal hoorde een hoop gekletter en liet het materiaal in zijn handen meteen vallen. “Pidge!” jammerde hij. “Voorzichtig…”

Hij haastte zich terug naar de tipi en positioneerde de lange, dikke takken opnieuw. Dit keer liet hij ze niet los toen hij Pidge de instructie gaf om ze aan elkaar vast te maken. Na vijf pijnlijk lange minuten lag er een knoop in die stevig genoeg leek om het staande te houden. Amal knikte tevreden naar het bouwsel en zijn pokémon. Terwijl hij zijn handen aan elkaar afveegde, stapte hij terug naar de takken die hij eerder had laten vallen. Die sleepte hij naar het frame van de tipi om ze ertegen aan te laten rusten. Nog voor hij een van de stokken los kon laten, voelde hij het gewicht onderuit zakken. Fronsend wierp hij een blik naar de top en trok hij een hele belangrijke conclusie: het dikke touw hield de nieuwe takken niet op hun plek. Amals wenkbrauwen zakten ver omlaag. Natuurlijk. Het zou ook eens gaan zoals hij het wilde. “Lance, Shiro, ik heb jullie hulp nodig om de stokken op hun plek te houden,” riep hij over zijn schouder. “Pidge, zoek een nieuw stuk touw om alles met elkaar te kunnen verbinden!” Als hij het oude touw los zou kunnen peuteren, als dat al mogelijk was, dan was hij nóg langer bezig dan nodig.

De Rowlet fladderde in de richting van de andere vrijwilligers en zijn andere genoemde kompanen snelden zich naar zijn zijde, waar een hele hoop puzzelstukjes in elkaar werden gelegd. Of, in dit geval, geforceerd. Amal deed zijn best om alles bij elkaar te krijgen – hij gebruikte zowel zijn handen als benen, waar overal een zeurende pijn een weg naar boven begon te knagen. Om niets te laten blijken aan voorbijgangers, wie voor een groot deel uit oudere mensen bestond maar af en toe ook wat lekkers ertussen had, klemde hij zijn kaken strak op elkaar en behield hij een neppe glimlach op zijn gezicht. Tegen de tijd dat Pidge terugkeerde, had hij zelfs daar kramp.

Zijn pokémon was dit keer toch wat handiger in het knopen en was, Arceusdank, sneller klaar dan de eerste pogingen. Amal wankelde achterover en haalde diep adem zodra alles op zijn plek bleef staan. “Dan moeten we het nu nog laten regenen,” zei de jonge Ranger, terwijl hij een blik op de andere hutten wierp. De meesten hadden een deken van bladeren, gras en andere natuurlijke materialen al half over zich heen liggen. Het gaf hem het gevoel dat hij achter liep. Gelukkig was hij dit keer niet degene die het bij elkaar moest sprokkelen en lag er nog een hoop voor het oprapen. Met zijn team en de kar haalde hij het nodige spul op en rende terug naar zijn bijna-complete wicki-up.

Vermoeid van de lichamelijke inspanningen plofte hij neer op de zachte hoop, veegde alles in zijn armen bij elkaar en wankelde naar de takken. Amal draaide zijn lichaam ervan weg, voor hij het terug liet schieten en zijn armen door liet gaan. Gras, bladeren, kleinere stokjes en modder vlogen door de lucht – en viel dwars door de takken heen. Hij zag het in slow motion gebeuren. In stilte knipperde hij een paar keer met zijn ogen, voor het besef tot hem door drong. Tegen die tijd bereikte een zachte, vermaakte giechel zijn gehoorgang al.

Nieuwsgierig draaide Amal zijn lichaam in de richting van het geluid, waar een jongedame van dichtbij had gezien wat voor een grove fout hij had gemaakt. “De eerste laag moet je voorzichtig aanbrengen,” legde ze uit, terwijl ze op hem en zijn bouwwerk af kwam gelopen. “Daarna mag je doen wat je net deed.” Ze droeg geen groene of oranje tuniek, maar een beige; bewerkt met neon gele strepen. Amal herkende het uniform als dat van de brandweer. Was ze een vrijwilliger? “Hier, ik help je wel.” De jongedame hurkte neer en raapte wat van de vegetatie bij elkaar, voor ze het voorzichtig aan de wicki-up toevoegde. Het bleef niet allemaal zitten, maar omdat ze onderaan begon, vond een groot deel wel stevigheid in de grond en tegen de dikke takken. “Zie je?” Haar grijsblauwe ogen zochten naar de zijne – en toen ze kruisten, voelde Amal een warmte die niet door de bosbrand viel te verklaren.

“Oh, euh, hm, mhm,” stamelde hij. Was zijn stem nou een octaaf hoger of verbeeldde hij zich dat? Om zichzelf, en haar, af te leiden van dat feit hurkte ook hij neer bij de tipi. Voorzichtig veegde hij modder en gras bij elkaar, waarop hij de bodem van zijn bouwsel besmeerde met dezelfde viezigheid die op de een of andere manier toch een weg onder zijn korte nagels wist te vinden. De stilte die zich tussen hen in nestelde, werkte zowel op zijn zenuwen en stelde hem ook gerust. Toch trok hij het tegen de tijd dat ze de helft hadden bewerkt niet meer. “Hoe heet je?” vroeg hij geïnteresseerd aan haar. “Beca,” reageerde ze haast direct, alsof ze de vraag al had verwacht. De vriendelijke glimlach op haar gezicht verlichtte niet alleen haar ogen, maar ook hun nabije omgeving. Het maakte haar oranjerode krullen alleen maar feller.

“Amal,” stelde hij zich voor. De rest van zijn woorden kwamen niet over zijn lippen. Ergens had hij het gevoel dat dit niet erg was; dat hij het alleen maar erger had gemaakt als hij ze wel had gesproken. Deze vrouw zat op een geheel ander niveau. Eentje die hij nooit kon bereiken, hoe had hij het ook probeerde. Met die realisatie kwam een ander. Hij wist precies waar dat gevoel vandaan kwam. Het lag niet aan hem. “Bedankt voor je hulp. Heb je dit vaker gedaan?” besloot hij het gesprek voort te zetten. Beca vertelde hem dat ze al een tijdje een vrijwilliger was en dat bosbranden vaker voorkwamen in de droogteperiodes van Hoenn. Ze bracht ook herinneringen van het kamperen met haar oudere broer en zus naar boven, waar Amal aandachtig naar luisterde. Broers en zussen spraken hem altijd erg aan, al was dat in de meeste gevallen ook een beetje om een extra booty call te hebben.

Tegen de tijd dat hun onderwerpen er een beetje doorheen zaten, was de hut al zo goed als klaar. Beca overhandigde Amal het laatste beetje modder en bladeren. “Aan jou de eer?” glimlachte ze naar hem. Hij weerspiegelde het, voor hij met zijn handen het kleine beetje vegetatie tegen de haast ondoordringbare muur drukte. “Klaar,” verzuchtte hij, terwijl hij met zijn hand het zweet van zijn voorhoofd veegde. Een dikke modderstreep bleef achter. Beca kon een schattig lachje niet onderdrukken. “Bij de basis zijn een paar wastafeltjes geïnstalleerd, daar kan je je opfrissen,” vertelde ze hem. “Bedankt voor je hulp en je harde werk, ranger Amal. Ik ga kijken of mijn hulp ergens anders nog nodig is.” Met die woorden nam ze afscheid. Ze zwaaide nog even voor ze verder jogde, maar Amal bleef zwaaien tot ze niet meer in zijn vizier was. Lance kwam vlak naast hem staan, zijn blik ook op het inmiddels opgezette kamp gericht. “Waarom…” begon de Ranger verward. “Waarom heb ik de vreemde behoefte om haar een patatje te noemen?”