Where I Belong [+Amal Hakim]

Met zijn handen in zijn zakken gepropt liet Amal zijn blik door de straten glijden. Het voelde ontzettend onwennig om in zijn gewone kleding rond te lopen, maar de styler die zorgvuldig aan zijn riem gevestigd zat, herinnerde hem eraan dat hij nog altijd was wie hij dacht te zijn. Een Ranger, klaar om de behoeften van de mens en pokémon aan te horen en te vervullen. Sinds hij aan het werk was begonnen, vond hij zijn vrije tijd eigenlijk nogal gewoontjes en saai. Het miste de kick, het onvoorspelbare. Vroeger dacht hij dat te kunnen halen uit feestjes en drank, maar nu hij van het echte leven had geproefd voelde dat steeds meer als een stapje terug. Werd hij ouder? Zo oud was hij niet. Misschien kon hij zich beter afvragen of het met volwassen worden te maken had.

Wat hij wel altijd miste bij het dragen van zijn uniform was zijn petje. Hij voelde zich net zo naakt zonder zijn pet achterstevoren op zijn hoofd als wanneer hij zijn styler niet op zijn persoon droeg. Het was deel van zijn identiteit, van hem. Om ze nu beide te kunnen dragen op een prachtige herfstdag als deze, voelde haast als bijzonder. Alsof er iets speciaals stond te gebeuren.

De gedachte had zijn hoofd nog niet verlaten of zijn blik viel op een enorme Aggron. Dat was gek. Zoiets verwachtte je niet in een stad als deze, waar de meeste rumoer afkomstig was van een fietsbel die door een voorbijgaande fietser werd gebruikt. Amal vernauwde zijn ogen en liet zijn aandacht naar de persoon die erbij stond afzakken. Dat was vast de trainer van deze gigantische problemenmaker. Het viel hem op dat de beste man een flinke waaier aan papier in zijn handen had. Was dat geld? Waarom keek hij dat verduisterde raam binnen?

Amal besloot de antwoorden op zijn vragen te zoeken zodra de vreemdeling met zijn pokémon de straat uit liep. Alert sloop hij naar het leeg uitziende pand, om met niets dan stilte begroet te worden. Vreemd. Was die man dan gewoon gek? Of had hij zijn spiegelbeeld in het raam bekeken en genoten van wat hij zag? Hij liet zijn blik op zijn eigen weerspiegeling in de ruiten vallen en werd overspoeld door het gevoel dat hij iets moest doen. Gewoon om te testen of zijn gevoel gelijk had of niet.

“Hallo?”

Het idee dat dit zijn laatste woorden konden zijn, als hij van de horrorfilms die hij een aantal dagen geleden op een Halloweenfestival had gezien mocht geloven, baande zich een weg zijn hoofd in. Amal vervloekte zichzelf. Nu was hij net als de blanken die een spookwoonhuis kochten, of niet soms?  

Stilte. Hij had het kunnen weten. Hoe stom was hij, dat een paar horrorfilms zijn – Amal hoorde een gedempte stem iets zeggen en sprong haast uit zijn vel. Het had alleen niet dreigend geklonken en dat weerhield hem ervan om te gillen. “Vroeg je wie daar is?” Hij deed een poging om door het raam naar binnen te kijken, maar zelfs met het afschermen van licht met zijn handen, lukte het hem niet om de binnenkant van het gebouw te onderscheiden. Het enige wat hij zag was zijn eigen weerspiegeling. Dat was makkelijk op te lossen. Hij draaide zich naar de deur en legde zijn hand tegen de klink. Het maakte alleen niet uit hoeveel gewicht hij ertegen duwde; de deur bleef dicht.

Misschien was het een waarschuwing. ‘Ga niet naar binnen, meneer Hakim’. Wist hij veel wat er daar binnen op de loer lag. Misschien was het een grapje, van een persoon of misschien wel een spookpokémon – het zou niet de eerste keer zijn. Toch knaagde het aan hem. Zijn gevoel vertelde hem dat hij de deur open moest krijgen. Hij wist van eerder ervaringen dat zijn gevoel vrijwel altijd gelijk had. “Ik kom naar binnen, oké?”

Met vlugge vingerbewegingen haalde hij een klein haarclipje van de rand van zijn pet. Hij knielde voor de deur en zorgde dat het sleutelgat op ooghoogte uitkwam. Voorzichtig peuterde hij het clipje het slot in en probeerde hij met uitgestoken tong uit of hij het slot kon laten klikken. Geen succes. Barst. En nu?

De vraag van eerder werd bevestigd en Amal nam voor het gemak even aan dat het om een dame ging. Bij het voelen van de deur trok hij niet alleen de conclusie dat die dicht zat, maar ook dat hij zich beter eerst kon voorstellen. Ze zei niets over dat hij naar binnen kwam – en hij hoorde haar ook zeggen dat het niet lukte. Kon hij er dan vanuit gaan dat ze opgesloten zat? Met die verduisterde ramen verbaasde het hem in ieder geval niet. “Geen zorgen, ik zal je er wel uit krijgen. Mijn naam is Amal Hakim, ik ben een Graduate Ranger.” Als ze echt vast zat, was ze misschien wel in paniek. “Hoe heet jij?” Een slachtoffer bezighouden kon die paniek wat doen afzwakken, had hij ergens gehoord.

Amal krabde over zijn achterhoofd, waardoor zijn pet wat naar voren schoof. Het herinnerde hem aan zijn vrije dag – en dat herinnerde hem aan zijn plannen om wat kwaliteitstijd met zijn pokémon te gaan hebben. Keith! Hij klikte de pokéball van zijn riem en zijn trouwe kameraad verscheen aan zijn zijde. “Kun je die deur voor me openmaken, maat?” Hij wees naar de deur in kwestie, met de gedachte dat zijn Bisharp het slot open zou proberen te peuteren zoals hij eerder had gedaan. Niets was minder waar. Keith nam een aantal stappen naar achteren en Amal volgde zijn gestalte met een schuin hoofd. “Wat ben je–” Keith sprintte naar voren en knalde met een doffe klap tegen de deur op. Het rammelde na en Amal zag dat hij al van zijn scharnieren los kwam.

“Oh shi – stap bij de deur weg!” riep hij naar de dame binnen, alsof ze die conclusie niet al zelf had kunnen trekken. Keith deed geen passen naar achteren. Hij wachtte kort, voor hij zijn scherpe messen met rake klappen tegen de deur liet botsen. Het gaf uiteindelijk mee, om met een laatste dreun tegen de vlakte te vallen. Goed, dat was schade voor de academie om te betalen.

Haar naam was Sara. “Da’s een mooie naam,” zei hij automatisch, al schuilde er ook een waarheid in. Kort, maar vloeiend. Net als de zijne. “Met of zonder h?” Die vraag hoorde ze waarschijnlijk dagelijks, maar alles om haar aandacht bij de situatie weg te houden.

“Kon je me niet effe waarschuwen?” snauwde Amal naar Keith, wie zonder een kik te geven de blik van zijn trainer beantwoordde. Het scheelde er nog aan dat hij zijn schouders ophaalde, maar de Bisharp was sowieso een pokémon van weinig woorden. Amal slaakte een diepe zucht en liep hoofdschuddend naar de zonovergoten deuropening. Het figuur van een jonge vrouw zat ineengedoken op de grond en hij voelde meteen een spanning om haar heen hangen. “Hé, geen zorgen, je bent weer vrij.” Hij stopte na een stap naar binnen te hebben gezet en pauzeerde. Zijn blik ging de ruimte rond, om direct erna zijn neus op te trekken. Hoe was ze hier terecht gekomen?

“Gaat ‘ie?” Amal knielde, niet al te dicht, bij haar neer. Voorzichtig stak hij zijn hand naar voren, maar niet dichtbij genoeg om haar persoonlijke ruimte in te treden. Het was meer een uitnodiging om naar de zijne te komen, zodat hij haar overeind kon helpen.

Hij knipperde, maar hielp haar zwijgend overeind. Dat ze verder niet in ging op zijn vraag ontging hem niet. Voor hij er naar kon vragen, echter, had ze zich alweer herpakt en veranderde ze het onderwerp. Amal rechtte zijn rug en pakte zijn Styler er als vanzelf bij, alsof hij dagelijks dit soort rituelen doormaakte. “Natuurlijk.” De nodige tikjes werden gemaakt en hij werd al snel begroet met een schermpje waar hij aantekeningen kon maken. Dit zou hij zo snel mogelijk naar de academie moeten doorspelen – niet alleen vanwege zijn vrije dag, maar als haar echt iets was aangedaan, wilde hij niet alleen op de zaak staan.

Ze had een naam en telefoonnummer. “Alle informatie die je hebt,” liet hij weten, terwijl hij druk begon te typen. “Weet je het adres uit je hoofd? Ik ben niet van hier, maar ik kan het anders wel opzoeken.”

Ze was erg grondig in haar info, dat moest hij haar nageven. Het verbaasde hem niet. Ze leek hem bij hun vorige ontmoeting al iemand die graag over alles nadacht voor ze iets zei. Druk typte hij alle woorden mee en maakte er een melding van bij de base. Die zouden vast wel meer weten te doen – daar kon hij zich nu niet mee bezig houden. “Het staat in ieder geval genoteerd. Een van de Operators zal het nalezen en eventueel contact opnemen met de politie voor een onderzoek,” legde hij uit, terwijl hij zijn Styler weer aan zijn gesp bevestigde. “Als we meer weten zullen we contact met je opnemen.”

Verder? Ja, wat was er verder te doen? Afwachten, meer kon er op het moment niet gedaan worden. “Heb je iets anders te doen vandaag?” Afleiding werkte naar zijn ervaring perfect. Als ze echt graag bezig was, dan moest het ook wel effect op haar hebben.

Domme vraag. Amal grinnikte ongemakkelijk en propte zijn duimen in zijn zakken. “Oké, dus je hebt duidelijk afleiding nodig.” Het duurde nooit lang voor hij zich herpakte. “Ik heb eigenlijk een vrije dag vandaag. Was van plan wat tijd door te brengen met mijn pokémon in een spa.” Hij pauzeerde kort om haar in zich op te nemen. Als ze echt zoveel bewoog, was het misschien tijd voor wat zelfverwenning. “Kom met me mee?” Het kwam er half als vraag, half als je-gaat-met-me-mee uit. Wat voor andere opties had ze? Hier blijven zitten wegdromen over iets wat had kunnen zijn? Rondzwerven door een stad die haar verraden had? Wat hem betrof was de keuze dan snel gemaakt. “Laat me iets voor je terug doen.” Hij grijnsde breed en vriendelijk. Als ze nu niet verkocht was, dan wist hij het ook niet meer.