[RANGERS] Stop the Fire! - Sora Yamada & Christian Croack

Rangers Yamada & Croack!
Your objectives are:
- Check the health of 2 Pokémon.
- Help healing 2 Pokémon.

Good luck!

Toen hij hoorde over de bosbrand, dacht hij er meteen aan om over te vliegen en via de lucht het vuur te controleren. Maar zijn taak, en die van de andere Kalos Rangers, lag ergens anders. Zonder problemen had hij deze opdracht geaccepteerd. Hij had het volste vertrouwen in zijn Collega's dat ze het vuur onder controle zouden kunnen houden. En hij.. nu.. hier.. kreeg de taak om Pokémon te verzorgen. Meerdere Pokémon waren hier verzameld. Gered door verschillende Rangers. Trotse en dappere Rangers die weer het vuur gingen trotseren. Christian kon het niet helpen ze te willen aanmoedigen. Maar zo snel als dat ze kwamen, moesten ze ook weer gaan. Heel begrijpelijk.

"We gaan daar starten Quark." Quark knikte, zonder iets te laten flubberen. Christian wees naar een groepje Pokémon waar nu pas één andere Ranger bij was. Daar was duidelijk versterking nodig. Vlug liepen ze die kant op en grepen ze al naar wat EHBO spullen die in de buurt lagen. "Kalos Ranger Christian Croack. Aangenaam. Hoe kunnen Quark en ik je assisteren?" Heel direct. Maar dat was ook wel nodig vandaag.

Nadat hij het nieuws had gekregen dat hij was geslaagd van de Academy was hem gevraagd of hij wilde helpen met de bosbrand in Fortree City. Waarover hij niet al te lang had hoeven nadenken en had meteen ingestemd. Vlak voordat hij zich had gemeld voor de bosrand was hem verteld wat hij had moest doen. Er waren al een aantal gewonde Pokémon hierheen gebracht door andere rangers die de vuurzee binnen waren gegaan. Sora keek even naar zijn partner die kalmpjes naast hem stond, ze keek de knul kort aan voordat hij onnozel achterop zijn hoofd krabde. “Waar moeten we beginnen?” vroeg hij aan de Lycanroc toen hij zijn blik over het terrein liet gaan, op de grond voor hem lagen wat dozen met spul om wonden mee te verzorgen. Deze keek hem aan met haar blauwe ogen voordat ze een korte grom liet klinken. Hij was hier de ranger, niet zij! Vervolgens duwde ze met haar kop in de rug van de jongen zodat hij in beweging kwam. Want hier blijven staan was geen optie. “Ok! Ok! rustig ik ga al!” zei hij vluchtig en pakte snel een EHBO-kit die op de grond lag waarop de jongen langzaam begon te lopen.

Kort daarna viel zijn blik op een vrij grote Pokémon met een lange nek die er best gehavend uitzag maar vooral gedesoriënteerd leek te zijn omdat hij had moeten vluchten. Als hij zich niet vergiste was dit een Tropius, een Pokémon met fruit rondom zijn nek. Sora zag een vrij grote wond op de poot van de Pokémon maar had geen idee hoe hij zoiets moest verzorgen. Waarschijnlijk omdat hij in zijn haast had moeten vluchten. Even keek hij twijfelachtig naar Kiara maar de Lycanroc zou ook niet weten hoe zij zoiets zou moeten verzorgen. Zij had geen handen. “hmm.. ik wou dat ik beter had opgelet tijdens die cursus,” mompelde Sora waarbij hij de kit had geopend en keek of hij iets bruikbaars kon vinden. Kiara sloot geërgerd haar ogen waarop ze wenste dat ze haar poten voor haar ogen kon slaan als haar lichaamsbouw dat had toegestaan. Het was op dat moment dat een stem hun moment verstoorde waarop het tweetal tegelijk omkeek. Een wat oudere jongen met een Quagsire was op hen afgelopen."Kalos Ranger Christian Croack. Aangenaam. Hoe kunnen Quark en ik je assisteren?" werd er vervolgens gevraagd waarop Sora recht ging staan en een opgeluchte blik kreeg in zijn ogen kreeg. Moest hij nu hetzelfde doen? “Uhm ja.. mijn naam is trouwens Sora,” gaf hij vlug als reactie en wisselde kort een blik uit met Kiara. Hij was gewoon blij dat hij dit niet in zijn eentje hoefde te doen. “..deze Tropius,” begon hij en wees hierbij naar de Tropius. Hopelijk zou hij begrijpen wat hij bedoelde.

Ranger Sora leek hem niet te herkennen door zijn internetfaam. En dat was vandaag eigenlijk wel fijn. Waarna hij een antwoord op zijn vraag kreeg. Hij kon de ander assisteren door deze Tropius. Christian fronste even. Wat bedoelde hij nu? Toen stootte Quark zijn onderbeen aan. Huh? En wees naar de wond op het been van de Pokémon. Christian zette zijn mooiste glimlach op en plaatste zijn hand op de schouder van de ander. "Geen zorgen. Ook Rangers die moeite hebben met praten kunnen hier goed helpen. Je kracht zit niet in je stem Sora. Je kracht zit waar je je energie in steekt. Ik geloof in je. Kom, dan helpen we deze arme Pokémon." Alsof hij gewoon nú al was vergeten dat Sora zich gewoon normaal had voorgesteld. Christian zette wat stappen naar de Tropius toe. Ze wist al dat deze Rangers het goed bedoelde, maar het vuur en de pijn maakten haar nog altijd zeer gespannen. Het was niet makkelijk om zomaar iemand te vertrouwen. Zelfs al lieten ze zien dat ze geen kwaad in de zin hadden. Christian zette zijn hand eens aan zijn kin om te bedenken wat ze moesten doen. "Eerst moeten we de wond schoonmaken. En dan desinfecteren." Hij nam al eens goed de leiding, die Croack. Hopelijk was dat geen probleem. Alles wat ze nodig hadden, hadden ze bij zich. Hij haalde een doekje tevoorschijn en gaf het aan Quark. "Maak deze eens nat."

Op dit soort momenten vervloekte Sora zijn kunnen in het concentreren maar gelukkig kreeg hij hulp bij het verzorgen van de Tropius. Eigenlijk nog meer opgelucht dat hij dit niet alleen hoefde te doen en zelf moest uitzoeken hoe hij zo’n wond moest verzorgen. Dit bewees maar weer dat hij nog veel te leren had met dit soort dingen. Hij vondt het fijn dat Christian daar geen oordeel over leek te hebben want na een inspirerende speech voelde Sora zijn schaamte wegzakken. Hij wisselde kort een blik uit met Kiara die even kort knikte en hem vervolgens een klein zetje in zijn rug gaf. Letterlijk. “Yes laten we dit doen!” zei hij enthousiast maar zijn enthousiasme zakte zodra hij de gespannen houding van de Tropius opmerkte. Oké, dat was niet handig van je Sora!, dacht hij sarcastisch. Hij moest zijn energie maar voor een ander moment bewaren. Er werd in het kort uitgelegd dat de wond schoongemaakt en gedesinfecteerd moest worden. “Waar kan ik bij helpen?” vroeg Sora op een iets serieuzere toon nadat Christian zijn Quagsire een opdracht had gegeven. Hij had zelf ook wel een paar Pokémon die mee konden helpen mocht dat nodig zijn.. hoewel het misschien geen goed idee was om zijn Charmander om hulp te vragen, maar Odin, Kio en Hikaru konden wel helpen met dingen vasthouden of aangeven. Kiara.. tsja dat was misschien niet zo’n goed idee want zij had geen duimen en handen.

Terwijl Quark het doekje eens even lekker nat aan het maken was, keek Christian op. Er werd hem namelijk iets gevraagd. Hij ging weer recht staan en zei: "Ik weet niet waar het desinfecteerspul ligt. En de Tropius moet ook even gerustgesteld worden. Kies maar." Hier kwam weer mooi naar voren dat hij onbewust de neiging had om de leider rol aan te nemen. Niet slecht bedoeld. En schijnbaar vond de Graduate Ranger het ook geen probleem. Laten we maar hopen dat hij nooit per ongeluk over de grens zal gaan. "Dan doe ik het ander." Direct keek hij naar Quark, die al een Ranger saluut deed, waarna zijn arm helemaal aan het flubberen was. "Als de Tropius rustiger is, kunnen we haar wond schoonmaken." Zij zette zijn handen in zijn heupen en keek eens trots naar Sora. Kies je lotsbestemming jonge Ranger.

Sora keek toe hoe Christian weer overeind ging staan en hem twee opties bood. Hij vertelde hem dat hij het spul om de wond mee schoon te maken niet kon vinden en dat de Tropius op haar gemak moest worden gesteld. De oudere jongen zei toen dat hij het andere zou doen wanneer hij gekozen zou hebben. “Laat Tropius maar aan mij over,” zei Sora resoluut toen hij naar de grote Pokémon keek. Hij kon het echter ook niet laten om net zoals de Quagsire van Christian een saluut te doen waarna hij zich omdraaide en zich tot Kiara wendde. De Lycanroc liet een geërgerde zucht vrij.“Wil jij op me spullen letten?” vroeg hij aan de Lycanroc die verbaasd opkeek toen hij zijn rugtas af deed en deze bij haar dropte. Tot haar grote verbazing legde hij ook zijn styler in zijn tas waarop hij een klein zakje uit zijn tas viste en een etensbak van zijn eigen Pokémon. Dit kon hij wel zonder styler want het leek hem nu niet zo handig om een apparaat te gebruiken waar ze misschien nog nerveuzer van kon worden. En ze kon sowieso geen kant op met die wond. Ook zijn Pokéballen legde hij in zijn tas neer op die van Odin en Hikaru na zodat de Tropius zou weten dat hij écht geen gevaar vormde. “Maak je geen zorgen, ik fix dit!” Sora zag de ongeruste uitdrukking van Kiara wel maar er was geen reden om haar ergens druk over te maken.

Sora liet zijn Popplio en Pichu uit hun Pokéball waarop hij met een serieuze blik zich wendde tot de twee. De blauwe Pokémon klapperde vrolijk met zijn voorpoten tegen elkaar maar hield hiermee op zodra hij door had dat de jongen serieus was. Hikaru leek een beetje verward te zijn door de hele situatie. De jongen herinnerde zich dat Christian had gezegd dat hij het desinfecteer spul niet kon vinden die hijzelf blijkbaar al de hele tijd in zijn hand te hebben gehad. Toen hij zelf opzoek was gegaan door de EHBO-kit voordat Christian kwam helpen. “Hikaru, zou jij dit flesje aan Christian daar willen geven?” vroeg hij toen aan de Pichu en wees met zijn vinger naar de oudere jongen. Sora overhandigde het goedje aan Hikaru die zelfverzekerd knikte en waggelend de kant van Christian opliep met het flesje in zijn korte pootjes. Vervolgens kwam hij overeind en wenkte hij Odin met zich mee wenkte richting de Tropius, die haar spieren leek aan te spannen zodra hij dichterbij kwam. Sora legde de spullen die hij nodig had op de grond neer bij zijn Popplio en bleef op een afstandje staan. “Het is goed, ik doe je niks,” zei hij op een kalme en rustig toon die hij meende en liet zijn lege handen zien aan de Pokémon.

Sora glimlachte vriendelijk naar het wezen waarop hij voorzichtig zijn hand uitstak naar de Tropius zodat ze kon ruiken. Dit was ook de manier geweest hoe hij Kiara toentertijd had benaderd. “..ik weet dat je pijn hebt, ik ga je echt niks doen, ik beloof het,” vervolgde hij met een oprechte glimlach. Ja, waarom was hij anders hier? “Ik beloof dat we je beter gaan maken, oke?” voegde hij er nog aan toe vervolgens knipoogde hij naar de Tropius. De Pokémon richtte haar kop op de jongen voor ze haar lange nek uit strekte zodat ze dichterbij kwam. Even snoof ze aan zijn hand die hij voor zich had uitgestrekt voordat Sora opgetogen een blik uitwisselde met Odin. Zijn aanpak leek te werken, beter dan meteen een capture disc om haar hoofd heen te laten zoemen. Om haar verder af te leiden keek hij veelbetekenend naar Odin die ongezien het zakje aangaf. Daar zaten wat bessen in die hij standaard bij zich had voor dit soort noodgevallen. “Wil je soms iets eten of drinken? Ik heb hier wat bessen en mijn maatje hier kan wat water voor je regelen,” sprak hij tegen de Tropius. De Pokémon leek in ieder geval afgeleid te zijn zodat Christian zijn ding kon doen, vaak hielp praten wel en in dit geval juist goed.

Een Ranger saluut, om aan te geven dat hij Sora's keuze helemaal okay vond. Hij draaide zich direct om, om in de tas die hij had meegepakt te kijken. Ondertussen was Quark aan het kijken wat die andere Ranger nu allemaal aan het doen was. Er was net duidelijk gezegd dat hij pas met schoonmaken aan de gang kon gaan, als deze persoon de Tropius rustig had gekregen. Met zijn derpy blik, bleef hij het tafereeltje aanstaren. Tot hij zich verveelde, en zo af en toe zachtjes tegen zijn eigen buik aan petste. Daar ging het lekker van flubberen. Maar toen.. kwamen er bessen tevoorschijn. Zijn maag liet direct horen dat het erge honger had. Quark schrok er zelfs een beetje van. Het was zo ongeveer rond die tijd dat er een klein geel wezentje in de richting van Christian aan het waggelen was. Christian had zo ondertussen al alle plekken van die tas bekeken, maar niks gevonden. "Misschien is dit wel de verkeerde EHBO tas." Zei hij tegen zichzelf. "Die persoon die deze tas heeft uitgevonden had trouwens wel een aparte achternaam zeg." Christian.. EHBO is een afk- laat ook maar. Hij zette de tas neer en legde zijn hand op zijn kin. "Okay, als ik misschien een voorbeeld had van het desinfecteerspul, dan zou ik het misschien wel kunnen vinden." Toen vingen zijn ogen de Pichu op. Hij knikte. "Ja, precies zo'n flesje." Toen keek hij verder over het terrein. "Maar waar zou die te vinden zijn?"

Hikaru was uiterst geconcentreerd om zijn opdracht die hij had gekregen van Sora, uit te voeren. Het flesje dat hij moest brengen was zwaar en zijn korte pootjes hielden het voorwerp bijna niet meer. De kleine kraaloogjes van de Pichu dwaalde even af… die blauwe Pokémon zag er nogal interessant uit… Snel schudde Hikaru met zijn kopje om zichzelf bij de les te houden en stapte verder. Sora rekende op hem! Ja, die jongen zou hem deze opdracht niet hebben gegeven als deze niet belangrijk was. Hij kwam uiteindelijk bij zijn bestemming maar de jongen scheen zo druk bezig te zijn met het doorzoeken van een tas, dat hij niet werdt opgemerkt. Hikara wilde zijn mond net opentrekken om zijn aandacht te trekken toen hij zag dat Christian knikte. Vervolgens werdt er iets gezegd door de jongen, waardoor Hikaru de neiging moest onderdrukken om te facepalmen. Blijkbaar begreep de ander niet dat dit het flesje was die hij nodig had. Hoe ging hij dit duidelijk maken…? “Pichu,” probeerde hij uiteindelijk en strekte zijn pootjes uit met flesje naar voren gestoken, waarop hij door het gewicht van het flesje achterover viel. Jep… Pichu waren hier niet voor gemaakt!

Sora ging voorzichtig met zijn hand over de hals van de Tropius die inmiddels rustig was. In Alola kwamen Tropius ook voor alleen waren ze daar voortdurend te vinden op grote boerderijen, waar kinderen fruit kunnen plukken bij de Pokémon. Want deze Pokémon waren vriendelijk en deden de mensen daar niks, zelfs niet in het wild. Vergeleken met dit exemplaar dan van de eilanden van Alola, gedroeg ze zich gewoon als een Pokémon hoorde te doen. Jep, in de tussentijd had hij wel gemerkt dat de mensen daar anders omgingen met Pokémon dan hier en in Kalos. “Zie je nou wel?Er is niks aan de hand,” sprak hij zachtjes tegen de Tropius en bood haar een Pecha berry aan. Die waren zoet van smaak, want Hikaru vond deze ook erg lekker. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Odin contact maakte met de Triopus die nieuwsgierig haar kop had gedraaid naar de Popplio. Sora draaide zich even om naar zijn collega om te kijken of het Hikaru gelukt was, om het flesje af te geven. “Lukt het daar een beetje?” vroeg hij toen aarzelend dat gericht was op Christian.

Zijn blik gleed nog altijd over deze locatie heen. Af en toe stopte zijn ogen weer bij het tasje, maar gingen dan toch weer verder. Het flesje ging daar nu niet in zitten, hoe zeer hij er ook op hoopte. Hij vernauwde nog eens even zijn ogen. Dat was wat anderen altijd deden voordat ze een goed idee hadden. Toen hij verwachtte een gloeilamp boven zijn hoofd te krijgen, zei die Pichu van eerder iets. Pichu, namelijk. En hoewel het geen gloeilamp was, was het goed genoeg. Oh nee! Hij was omgevallen! Zijn idee was omgevallen. Snel hurkte hij bij de Pichu neer, en pakte met zijn hand het flesje vast, en tilde het op. Daarna stak hij het in zijn broekzak. "Ben je okay daar kleine man?" Vroeg hij, zo solidair als hij ooit had gedaan. Toen werd hij aangesproken. "We maken het hier prima. We zijn druk op zoek naar een flesje als deze." Hij haalde het uit zijn broekzak om het te laten zien. DING DING. Eindelijk. Hij had hem door. Hij hield zijn hand uit om de Pichu overeind te helpen. "Jij bent een slimmertje jij."

Genoeg geflubberd, het zag ernaar uit dat hij zijn opdracht kon uitvoeren. Quark liep dichter naar de wond toe, nu de Tropius rustig was. Die jongen die had wel veel te vertellen zeg. Zou hij het ook leuk vinden om te flubberen? Nja ach, komt hij ooit wel achter. Quark plaatste het koele doekje al eens even bij de wond en begon het meeste vuil ervan weg te vegen. Je zou zeggen dat een Quagsire daar onhandig in zou zijn. Fijne motoriek enzo. Maar deze Quagsire niet. Hoe vaak hij met Christian wel niet specifieke dingen heeft moeten knutselen voor practical jokes. Vreemd dat dat nu net vandaag van pas zou komen.

Hij was omgevallen! Letterlijk. Hikaru voelde algauw dat het flesje van hem werd aangenomen waarop het gele wezentje overeind ging zitten. Christian vroeg of hij oké was waar de Pichu meteen op knikte. “Pi!” piepte hij als reactie en kreeg een zelfverzekerde blik in zijn ogen. Door zo’n onbenullige val liet hij zich niet op de kop zitten. Hij voelde zich zo trots dat hij helemaal vergat dat het een serieuze zaak was. Hikaru schudde met zijn kopje om zichzelf bij de les te krijgen en keek even toe nadat Christian zijn hand uitstak om hem overeind te helpen. Deze nam hij zonder te aarzelen aan en grijnsde eventjes kort naar de jongen. Hij kreeg vervolgens een complimentje waarop hij even verlegen over zijn kin wreef. Eigenlijk had hij dit niet alleen gedaan want Sora was degene die hem de opdracht had gegeven. “Pi…!” gaf hij als antwoord terug en draaide zich om, om naar Sora toe te lopen. Misschien dat hij daar nog kon helpen.

Vanuit zijn ooghoeken zag Sora dat Quark, de Quagsire van Christian, begon met het schoonmaken van de wond. Even werdt hij afgeleid toen Christian antwoordde dat het prima ging bij hen waarop de jonge ranger knikte. “Dat is mooi,” reageerde hij met een kleine glimlach terwijl hij zijn aandacht terug richtte op de Tropius. Het zag er pijnlijk uit, dacht Sora met een grimas op zijn gezicht. Odin had zo goed als de volledige aandacht van de Tropius gekregen met zijn bellenblaas kunsten uit zijn neus. Het zag er ook best hilarisch uit zo’n kleine Popplio met een mega snottebel van waterl op zijn neus, alsof hij verkouden was. “Pichu!” weerklonk er plots waardoor Sora opschrok en vlug opzij keek. Hikaru was teruggekeerd van zijn kleine missie en aan de trotse blik in zijn ogen was op te merken dat het de Pichu gelukt was. “Goed gedaan, jochie,” grijnsde hij en bukte zich om Hikaru van de grond te rapen die snel een weg zocht naar zijn schouder. Sora wist niet zeker of hij verder nog iets kon doen dus wachtte hij stilletjes af.

Helemaal op één lijn. Vanaf het moment dat Quark een stap naar achteren zette, kurkte Christian al om de wond te ontsmetten. Eén druk op het knoppie, en het was eigenlijk al gepiept. "Neem je EHBO tasje er maar weer bij Sora." Zei hij tijdens het opstaan. "Daar zal vast een eilandpleister in zitten. Daarna hoeven we haar alleen nog te begeleiden naar een rustige plek, en kunnen ze zien of we ergens anders kunnen helpen." Zo ging dat dus ook altijd op familievakanties. Christian vertelde wel even alles wat er gebeuren kon. Maar zij waren het gewend. De regel was: laat je alleen horen als je écht iets anders wilde doen. Voordeel van die familie was dat iedereen vrijwel hetzelfde leuk vond om te doen qua activiteiten. Quark had zich in de tussentijd gedraaid naar waar hij dacht dat het vuur vandaag kwam in de verte.

Sora keek toe hoe Christian de wond schoonmaakte, nadat zijn Quagsire aan de kant was gegaan. Die twee moesten overduidelijk ook een goede band hebben met elkaar. Gelukkig waren er nog steeds wel mensen die goed omgingen met hun Pokémon en hen geen pijn deden. Maar hij had niets anders verwacht toen hij besloten had om zich bij de rangers aan te sluiten. Een zacht getik tegen de zijkant van zijn hoofd deed hem opschrikken uit zijn gedachte toen Christian iets had gezegd, maar wat hij niet had gehoord. Zijn Pichu echter wel want deze deed zijn uiterste best om hem weer bij de les te krijgen, want hij had wel opgelet. "Oh... ja.." murmelde Sora ietwat afwezig, waarna hij zich richtte tot zijn collega. Deze vertelde hem dat er in zijn Ehbo een pleister moest zitten en dat ze de Tropius daarna moesten helpen naar een rustige plek, waarop hij zich door zijn knieën boog om de tas erbij te pakken. "Okidoki komt in orde!" grijnsde hij en zocht vluchtig door de ehbo spullen. Er zaten een hoop dingen in van hele kleine pleisters in tot rollen verband. "Pichu!" weerklonk het stemmetje van Hikaru, deze hield een rechthoekige pleister vast in zijn kleine pootjes. "Ah, je bent een kleine held," zei hij tegen de kleine gele Pokémon en aaide deze over zijn kop heen. Om vervolgens het voorwerp aan te pakken van Hikaru. Zo trots als een Pyroar dat hij was. Dat was grappig om te zien. Geheel geconcentreert pulkte de jonge ranger het papiertje van de pleister af. Toen de pleister daaruit was gehaald plakte hij heel zorgvuldig de pleister over de wond heen en drukte deze voorzichtig aan. Hierbij kreeg hij hulp van zowel Odin als Hikaru die beide wilde helpen. "Zo deze zit goed vast geplakt," zei hij en draaide zich naar Christian. Wat was het volgende..? Zoeken naar een rustige plek?

Christian zette zijn hand tegen zijn voorhoofd, alsof hij de zon uit zijn ogen wilde houden. Hij was namelijk aan het rondkijken of er een rustig plekje ergens was. Het was vrij duidelijk dat Sora aan het zoeken was naar de pleister. Zowel verbaal als non-verbaal had hij dat aangegeven te gaan doen. Quark was dan weer bezig met kijken naar hoe ze met meerderen de pleister aan het plakken waren. Hij plaatste beide poten op zijn wangen. Hij wilde eigenlijk ook wel dat Christian een groter team ging hebben. Dus dat zou hij binnenkort maar eens gaan vragen. Hij had genoeg bedenktijd om te zien hoe hij deze boodschap duidelijk zou kunnen maken.

Het was goed te zien dat de verzorgde Pokémon op z’n minst hier werden gehouden. Behalve enkele types die het vuur niet goed genoeg verdragen konden. Graas Types, Bug Types. Dat soort types. Tevreden liet hij zijn mooi witte modellen glimlach zien. Dat was het moment dat Sora zei dat het plakken was gelukt. “Dan kunnen we nu Tropius daar naar die Rangers daar brengen die Pokémon zoals haar naar fijnere plekken brengen.” Sommigen liepen met Rangers mee. Anderen werden in jeeps vervoerd. Er waren er ook die gedragen werden. Hoe dat ook, een goed lopende machine. Christian liep naar de kant van de Tropius waar de wond zat en plaatste zijn handen rustig tegen haar aan. Quark kwam er meteen bij staan aan zijn kant. “Kom Sora. Andere kant. En dan helpen we haar lopen.”

Sora wachtte geduldig totdat hem iets werd opgedragen, maar merkte aan zijn eigen Pokémon dat deze niet heel erg op hun gemak waren. Kwam dat door het vuur dat iets verderop in de bossen woedde? Oké, zijn Popplio was nou niet echt nerveus te noemen want ja.. dat was nou eenmaal Odin. Hij had geen idee of hun hulp nog nodig was, wat hij daarmee wilde zeggen was of hij hen niet beter terug kon laten keren in hun Pokéball. Er was geen tijd om daarover na te denken want er was werk aan de winkel. Christian vertelde hem dat ze Tropius nu weg konden brengen naar een rustige plek en zag vervolgens hoe hij de Pokémon aanraakte. Zijn opdracht was duidelijk hij moest aan de andere kant helpen om haar te ondersteunen. “Okidoki!” Hier kon Kiara mooi bij helpen. “Uhm.. Kiara kun je soms een handje helpen?” vroeg hij aan zijn Lycanroc. Het leek hem namelijk niet verstandig om een Popplio en een Pichu mee te laten helpen, dat konden zij niet aan. Zijn Lycanroc richtte haar kop op waarop ze meteen luisterde door naar de jongen te lopen. Sora plaatste zijn handen op de andere kant en duwde haar voorzichtig iets omhoog zodat hij haar kon ondersteunen. Kiara duwde haar schuoder tegen de flank aan van de Tropius. “Welke kant op?” vroeg hij aarzelend. Hij kon door de grootte van de Tropius niet zien welke kant ze op gingen.

Gesponsorde inhoud

» [RANGERS] Stop the Fire! - Amber Valor
» [RANGERS] Stop the Fire! - Amal Hakim
» [RANGERS] Stop the Fire! - Benji Cage & Yancy Anderson
» Christian Croack
» Sora Yamada