“Zoey, kom je naar beneden!” De stem van haar oma galmde onderaan de trap, maar de blondine lag nog in haar bed.. te slapen. Ze gaf niet direct een reactie want de vorige avond was het meisje laat naar haar bed gegaan. De reden..? Gisteravond een paar dagen na feestdagen had ze wat voorbereidingen gemaakt om met haar reis te starten maar durfde ondanks alles nog niks tegen haar familie te zeggen. Ze voelde zich nog steeds schuldig tegenover haar broertje omdat hij nu nog langer moest wachten voor hij zijn Pokémon kon ophalen. Daarbij had ze zelf nog geen Pokémon en wilde ze de Chikorita van haar oma weer terug geven.. maar ze kon er maar niet uitkomen hoe het vangen van een wilde Pokémon precies werkte. Er eentje kopen bij een fokker vond ze te duur plus dat ze daar geen geld voor had en er een ophalen bij de professor daar kwam ze niet meer voor in aanmerking tenzij ze de professor heel lief aankeek, maar dat vond ze niet oké voor Max. Dus eigenlijk liep ze aan alle kanten een beetje vast. “Zoey! kom je!” klonk de stem van haar oma nogmaals, waarop Chikorita reageerde. Het groene wezentje werd langzaam wakker en duwde met haar pootje voorzichtig tegen de schouder van het slapende meisje aan. Deze trok met een zachte kreun de deken over haar gezicht heen voordat Chikorita even met haar ogen rolde en dit keer met haar tanden een plooi beetpakte van het dekbed en het van haar aftrok. “Wa-doejedaar?” murmelde Zoey slaperig tegen Chikorita die met een kleine grijns haar aankijk vanaf de zijkant. “Chiko! Chiko!” Het wezentje trippelde over haar heen en duwde het meisje met haar kop in haar rug. “Jaja.. ik kom al,” mompelde ze lichtelijk geïrriteerd tegen het wezentje en schopte de overige dekens aan de kant, om vervolgens haar benen over de rand van het bed te gooien, stak haar voeten in pantoffels en strompelde slaapdronken richting de deuropening van haar slaapkamer. Zoey had haar hand nog niet op de deurklink gelegd of haar oma opende ongeduldig de deur en zwaaide deze open om vervolgens naar binnen te stappen. ”Zo schone slaapster je hebt een gat in de dag geslapen.. wordt het niet eens tijd om naar beneden te komen?” Haar oma zette haar handen in haar zij en oogde de blondine met een strenge maar geamuseerde blik. Zoey schraapte haar keel voor ze een uitgebreide geeuw liet ontsnappen. “ja-ja.. ik was al onder weg,” mompelde ze wat onverstaanbaar. Chikorita voegde zich aan haar zijde nadat haar oma even kort gniffelde. “Ik heb je ontbijt al klaar staan in de keuken,” vertelde de oudere vrouw het meisje die kort knikte en zich vervolgens richting de gang begaf. Haar oma ging niet met haar mee naar beneden maar ging richting de badkamer.
Chikorita volgde de tiener op de voet die het wezentje halverwege van de grond raapte om haar in haar armen naar beneden te tillen. Ze vroeg zich in eerste instantie af waarom haar oma haar wakker had gemaakt, normaal gesproken liet ze haar uitslapen. Zoey schudde met haar hoofd om haar gedachte erbij te houden en zich te focussen op Chikorita. “Hey..” Het meisje keek het groene wezentje even kort aan. “..goede morgen..” was het enige wat Zoey uiteindelijk wist uit te brengen tegen Chikorita. Zoey was altijd al niet zo’n prater geweest en al helemaal niet in de ochtenduren. “Chikoliii!” reageerde Chikorita enthousiast wat blijkbaar een morgengroet terug was. Eigenlijk wist het meisje ook niet precies hoe ze een gesprek moest aanknopen met het wezentje want ja… ze kon het simpelweg niet verstaan. Het grappige was wel dat Chikorita haar leek te verstaan. In de keuken aangekomen zette Zoey Chikorita op de grond vlak naast haar neer om een etensbak uit de kast te pakken. Ze kon het niet maken om Chikorita niet te voeren om eerst aan haar eigen eten te beginnen.. nope, dat was niet oké. Ze liet wat voer in een bak vallen waarop ze het voor Chikorita neerzette. “Eetsmakelijk..” grijnsde ze nadat ze op haar stoel ging zitten. Haar oma had wat pannenkoeken klaargemaakt en er stond een kom met cornflakes voor haar neus maar op de een of andere manier had ze niet echt veel honger. Nee, haar gedachten waren nog steeds bij gister avond en haar zoektocht naar een eigen Pokémon. Wat als ze straks een zelf Pokémon had.. wilde ze dan op reis door Kalos? Het leek haar geweldig om meer van haar thuis regio te zien maar tegelijkertijd werdt ze ook tegen gehouden door de situatie thuis. Max en haar moeder lagen nog steeds in het ziekenhuis omdat er geen geld was voor verpleging en.. haar vader liet maar niks van zich horen. Ook wilde ze niet haar oma opzadelen met een te grote last want die had ook nog zorg voor haar eigen Pokémon. Aan de andere kant had ze gelezen dat illegale Pokémon gevechten geld opleverde dat was misschien wel een optie maar puur om het voor geld te doen, wilde ze niet. Haar Pokémon moesten geen gereedschap worden om geld mee te verdienen want dat was ook iets waar ze tegen was.
“Heb je geen honger, lieverd?” klonk plots de stem van haar oma waardoor Zoey opschrok. Deze was onopgemerkt de keuken binnen gekomen. “Normaal gesproken heb je altijd wel zin in mijn pannenkoeken..” vervolgde ze waarop de vrouw even haar kleindochter oogde. Zoey trok even een gezicht voor ze snel haar bord pakte. “Jawel, het ligt niet aan je pannenkoeken, oma. Ik was gewoon in gedachten,” gaf ze als reactie en keek even naar haar bord voor ze met haar mes een stukje afsneed van een pannenkoek. “Haar oma schoof een stoel naar achter en ging naast haar kleindochter zitten. “Aha.. was deze gedachte toevallig over je plannen om een trainer te worden of..” De vrouw keek het meisje even doordringend aan. “..want als het dat ik denk dat het is, heb ik daar nu een oplossing voor,” voegde haar oma aan haar eerdere woorden toe. Beduusd zijnde over deze uitspraak keek Zoey naar haar oma die haar bleef aanstaren. Ergens voelde ze zich betrapt maar niemand kende haar beter als deze vrouw. Daarom knikte de tiener kort voor haar oma weer opstond en het meisje mee half meetrok richting de woonkamer. De kerstboom stond er nog wat ook wel logisch was omdat er geen tijd was om het spul op te ruimen. Naast de boom stond een grote kartonnen doos met aan de zijkanten gaten. In eerste instantie leken deze gaten op gaten waar een levend wezen in vervoerd werd. Nieuwsgierig keek Zoey dan ook naar haar oma die haar zonder woorden vertelde dat ze de doos open moest maken, ook was het ding niet helemaal gesloten. “Wat zit er in?” vroeg Zoey achterdochtig aan de vrouw die een onheilspellende grijns rond haar lippen kreeg. Het meisje fronste even kort. “Ga maar kijken.. het is een verlaat kerstcadeautje,” zei haar oma met een grijns. Zoey fronste nogmaals voor ze voorzichtig een stap richting de doos deed. Het bewoog even kort maar stopte zodra ze dichterbij was gekomen. Wat er ook in zat het leefde.. dus begon ze al een vermoeden te krijgen. Zoey vouwde de flappen naar buiten voor ze opmerkte dat een kleine bruin pluizenbolletje in het midden van de doos lag. Het wezentje richtte zijn kop omhoog waardoor het wezentje met zijn grote kraaloogjes naar haar staarde en even knipperde. “Vee..” De kleine Pokémon kwam nieuwsgierig overeind en duwde zichzelf van de bodem, met zijn voorpoten hield hij zichzelf tegen. Vrolijk begon hij met zijn staart te bewegen en enthousiast geluidjes te maken. “oh… wat ben jij een schatje..” zei ze als allereerst tegen het wezentje en haalde hem er voorzichtig uit. De kleine Pokémon werd op zijn rug gekanteld om hem te aaien. “Vind je haar leuk?” vroeg haar oma onverwachts waardoor Zoey besefte dat ze niet alleen was. Vragend richtte de blondine haar groene ogen op de vrouw en toen terug op het wezentje. “Ja natuurlijk.. maar hoe heet hij ?” gaf ze als reactie en keek vlug even naar de kleine pluizenbol. Het was nog niet echt doorgedrongen dat dit wezentje een zij was ondanks dat haar oma wel al een hint had gegeven. Ze was te afgeleid hoe schattig dit wezentje er wel niet uitzag.
“..Haar naam is Eevee.” Zoey scheurde haar blik even van het wezentje af om haar oma aan te kijken. Daar maakte ze een mentale notitie van. Eevee. En ze was een meisje. Ze begon zich een beetje dom te voelen omdat ze dacht dat het een jongen was geweest maar dan nog. Het maakte voor haar niet zoveel uit wat het geslacht was. “Dus jij bent Eevee..” zei Zoey met een brede glimlach en zette het beestje voorzichtig op de grond, waar ze voor het wezentje neer hurkte. De bruine pluizenbol rekte zich uitgebreid uit waar het met een enthousiaste blik naar het meisje staarde. “Eevee!” piepte Eevee als reactie en deed energiek een stap in de richting van het meisje. Het wezentje keek afwachtend naar Zoey die haar hand uitstak, Eevee ging zitten waar ze wat naar de hand van het meisje staarde. “..ik ben Zoey,” zei ze vervolgens en opende haar hand zodat haar handpalm vrij kwam. Eevee kwam vrij snel overeind voor ze haar poot in de hand van het meisje neerlegde. “Vee!” bracht Eevee uit. Zoey wilde net vragen hoe haar oma aan deze Pokémon kwam en wat haar plan was maar de vrouw hield haar rugzak in haar handen. Meteen richtte ze haar ogen op haar tas die gevuld leek te zijn met spullen. “Wat is hier de bedoeling van?” vroeg ze met een terughoudende blik in haar ogen en deed behoedzaam een stap naar achter. “..ik weet dat je je aan het voorbereiden bent op een reis en ik weet ook dat de situatie met je moeder en broer je tegenhoud,” legde ze uit waardoor Zoey even naar haar pantoffels staarde. Vervolgens beet ze op haar onderlip waarmee ze haar groene ogen terug richtte op de vrouw. “Maar oma..” murmelde Zoey maar deze wuifde de excuses weg. “Je hebt je Pokémon. Ga lekker op reis door Kalos dit zijn zaken die een zestienjarige niet horen bezig te houden. Laat dit maar aan mij over.” Er werd een hand op de schouder van Zoey gelegd maar voor ze het wist wikkelde het meisje haar armen om de middel van haar oma heen. “..maak je niet zo druk, oké? Ik heb trouwens met Professor Sycamore gebeld dat je daar in het lab een Pokédex en wat extra Pokéballen kan komen ophalen.. dat heb je namelijk nodig,” voegde haar oma toe aan haar eerdere woorden. Zoey liet los voor ze even naar de vrouw keek en kort knikte. Daarna keek ze even naar Eevee en naar Chikorita die zich erbij had gevoegd. Dit betekende ook dus dat ze afscheid moest nemen van het groene wezentje dat haar een paar weken lang had vergezeld. “Ik weet niet wat ik moet zeggen,” zei Zoey en pakte ietwat overdonderd haar rug zak aan van haar oma. Ze was sprakeloos door de plotselinge gebeurtenis maar ook omdat ze ineens zelf een Pokémon had.
Een halfuur later had Zoey zich omgekleed en volledig klaar gemaakt om te vertrekken. Ze had de Pokéball van Chikorita teruggegeven aan haar oma en Eevee stond haar voeten. “Nou daar ga je dan, veel succes lieverd,” zei haar oma waarbij Zoey even breed glimlachend naar de vrouw keek. Vervolgens richtte ze een blik op haar Eevee die afgeleid was door wat rondvliegende bladeren. “Ja.. daar gaan we..” Zoey draaide zich om waar ze even snel bukte om Eevee van de grond te rapen. Vervolgens liep ze het tuinpad af, richting Cyllage City want vanaf die kant was het de kortste weg naar Lumiose City. Het meisje draaide zich kort om naar haar oma en Chikorita te zwaaien die nog op het erf stonden. Even wisselde ze een veelbetekende blik uit met Eevee, Het wezentje had er overduidelijk nog geen idee van wat op haar af zou gaan komen, want ondanks alles wist Zoey nog steeds niks van Pokémon af. Nou ja.. leren kon altijd nog.
