The beginning of our adventure!

Iemand zou niet moeten kiezen tussen zijn ouders en zijn ambities. Afscheid nemen van ouders is al hard genoeg als je uit het huis gaat, laat staan dat ze je de dagen van te voren doodzwijgen. Het is oneerlijk voor een kind van tien jaar, dat al jaren heeft uitgekeken naar zijn leven als een pokémon trainer, zo moet vertrekken. De blauwe ogen van de jongen gleden door zijn kamer heen, het was er donker maar de maan die door het raam heen scheen verschafte hem genoeg licht om alles te zien. De dag was langzaam voorbij gegaan, hij had zijn tas ingepakt en geprobeerd zijn ouders aan het praten te krijgen tijdens het eten. Ze hadden niets gezegd, geen woord. Alsof ze hem probeerden te dwingen hun aanbod weer te accepteren. Het aanbod dat zijn vader hem had gedaan. Een aanbod dat hij niet had kunnen accepteren. Hij wilde het niet accepteren, het was gewoon oneerlijk van ze om zoiets aan te beiden. De jongen had al jaren naar deze dag uitgekeken, dat hij zijn eigen avontuur mocht creëren, zijn eigen pokémon mocht vangen en trainen en met die pokémon de gyms mocht winnen. Het aanbod van zijn vader was onmogelijk om te accepteren. Hij wilde dat zijn zoon met zijn beste pokémon weg ging en de gyms af ging, zo snel als mogelijk, en alle badges won om daarna terug te komen zodat hij opgeleid kon worden om het bedrijf van zijn ouders, wanneer zij er niet meer waren, over te nemen. Zijn ambities lagen echter niet bij het bedrijf, hij wilde niet worden zoals zijn ouders. Die ouders die hem nooit veel aandacht hadden gegeven, waar hij altijd het brave kind van moest zijn. Die ouders die hem nooit de liefde hadden geschonken die echte ouders wel gaven. De jongen rolde zich op zijn rug en staarde een hele lange tijd naar het plafond, terwijl hij langzaam aan in slaap doezelde.

Een por in zijn zij zorgde ervoor dat hij wakker werd en geschrokken keek hij om zich heen, zijn blik gleed meteen naar de wekker. Het was pas zes uur in de ochtend, maar al tijd voor hem om op te staan. Hij had nog een lange weg te gaan, wilde hij op tijd in Lumiose City aankomen. Eve stond naast zijn bed, haar ogen keken hem vriendelijk aan en vol met enthousiasme. Haar blik zei al genoeg, ze was trots op hem dat hij eindelijk ging. Hij duwde zichzelf omhoog en glimlachte even. Eve was de pokémon die oorspronkelijk zijn kindermeisje zou zijn, maar eigenlijk is ze opgegroeid tot een moeder voor hem. Een ouder die er voor hem was wanneer hij haar nodig had en dat was ze ook. Ze was beter dan zijn eigen moeder en vader bij elkaar, in ieder geval. Een geeuw kon hij niet tegenhouden terwijl hij naar buiten keek. De zon kwam al op en de lucht was oranje gekleurd. Enkele vogels vlogen al door de lucht, het gefluit was al te horen. Eve verliet te kamer en Cameron stond op. Cameron Sinclair, dat was zijn echte naam. Maar hij had er goed over na gedacht en zijn naam veranderd. Hij wilde niet bekend staan als de zoon van Augustus en Lily Sinclair. Hij wilde een nieuw leven en dit was het beste moment om zo’n nieuwe start te maken. Niks zou hij meer te maken hebben met zijn ouders, al ging hij Eve wel missen, en niemand zou hem nog in de weg staan. Helemaal niemand. De jongen kleedde zich aan en pakte zijn tas, om vervolgens nog even snel een blik over zijn kamer heen te werpen. ”Doei,” Mompelde hij, alsof zijn kamer een persoon was die hij het beste kende. De plek waar hij zo vaak had gezeten, naast de trainingshal van zijn ouders, zijn school en de ‘geheime’ plaatsen waar hij met Eve altijd speelde. Hij sloot de deur achter zich en zijn blik gleed even naar de slaapkamer van zijn ouders. Zouden ze al wakker zijn? Zouden ze gedag zeggen tegen hun zoon? Hij besloot om gewoon naar beneden te lopen en al snel stond hij onder in de keuken. Zijn ouders waren nergens te bekennen, alleen Eve die een bord met pannenkoeken had neergezet voor hem. Hij moest wat eten, want het was een lange weg richting Lumiose City en zoals het leek gingen zijn ouders hem daar niet heen brengen. Hij had het wel kunnen verwachten eigenlijk, daarom was hij ook al zo vroeg opgestaan. Hij ging aan de tafel zitten en begon te eten, vluchtig omdat hij snel weg wilde. Toen zijn bord leeg was stond hij weer op en samen met Eve liep hij naar buiten. De jongen snoof de frisse lentegeur in en sloot even zijn ogen, terwijl hij glimlachend over het pad naar het hek toe liep. Daar bleef hij even staan, zich richting Eve draaiende. Haar ging hij het meeste missen, de pokémon die hem zowaar had opgevoed. ”Ik ga je missen, Eve.” Zei hij, waarna hij naar voren liep en ze elkaar omhelsden. De pokémon betekende veel voor hem en het was lastig dat hij haar niet kon meenemen. Ze had het hier tenslotte beter, bij zijn ouders. Toen hij haar weer losliet en naar achteren liep haalde ze iets tevoorschijn. Het was een klein zakje en ze reikte het uit naar hem. Hij keek er even stomverbaasd naar, waarna hij het aanpakte en haar aankeek. ”Is dat voor mij?” Ze knikte en hij maakte het zakje openen. Daarin zat een ketting. Het was een simpele, zilveren ketting met aan de onderkant een hangertje. Hij keek er even naar en glimlachte. Het was een kleine zandloper, niemand zou de betekenis erachter begrijpen, behalve hij en Eve. Zij had hem geleerd rustig te zijn, dat tijd niet veel uitmaakt, het was eigenlijk een inside joke. De jongen glimlachte. ”Bedankt” Zei hij, waarna hij de ketting omdeed en zijn rug rechtte. Het was tijd om te gaan. ”Ze komen niet, hm?” Zijn blik gleed even naar de deur, terug naar het huis, doelend op zijn ouders. Ze kwamen geen gedag zeggen, hij zou ze waarschijnlijk voor een lange tijd niet meer zien, misschien zelfs nooit meer. Hij slaakte een diepe zucht. ”Bedankt voor alles, Eve” Zei hij weer, waarna hij besloot om weg te gaan. Zachtjes duwde hij met zijn hand de poort open, nog één keer over zijn schouder heen kijkend naar Eve en het huis, voordat hij niet meer achteruit keek en begon met lopen. Vanaf vandaag heette hij Cecil Walker, de jongen die het ging maken in de wereld van Pokémon. Zonder dat zijn ouders daar invloed over zouden hebben, nee, hij had ze niet nodig. Hij had ze nooit nodig gehad.

Het duurde even voordat hij in Lumiose City aangekomen was. De stad mocht dan wel dichtbij Laverre City liggen, maar het was nog ver genoeg voor iemand die te voet erheen moest gaan. Eerst had hij verschillende paadjes moeten nemen door het woud, waar hij de plekken waar pokémon zaten overduidelijk moest vermijden omdat hij er nog geen had. Het was moeilijk om zo alleen te reizen, maar hij zou het redden. Zeker zodra hij zijn pokémon had. Zijn gedachten gleden toen opeens naar zijn pokémon. Door alle ophef had hij nog niet goed na kunnen denken over zijn keuze en op de stoep bleef hij opeens stil staan. Shit. Welke pokémon moest hij kiezen? Fennekin, Chespin of Froakie? De jongeman vond de drie pokémon allemaal wel heel leuk, een duidelijk favoriet was er niet. Wat moest hij kiezen? Vuur, gras of water? Het was een lastige keuze en terwijl hij weer begon te lopen, dacht hij na. Fennekin leek hem wel cool, een vuur pokémon zou perfect bij zijn ambities passen en hij zou er vast heel sterk mee zijn. Maar iets aan de pokémon beviel hem niet, de evoluties misschien. Het was niet precies wat hij wilde, niet precies wat hij zocht. Froakie zag er heel cool uit en zijn evoluties waren cool en water is misschien wel heel handig.. maar dan heb je ook weer Chespin. De jongen slaakte een zucht toen hij zag dat hij al bij de deur van Sycamore’s lab stond. Dan moest hij maar ter plekke kiezen. Hij zou het dan vast wel weten. Cecil liep naar binnen en al snel viel zijn oog op professor Sycamore. ”Goedendag,” Begroette hij de vrouw. ”Ik kom een starter ophalen,” Ze glimlachte naar hem en maakte een gebaar met haar handen dat hij haar moest volgen. De jongen deed dat en zijn ogen gleden over de drie pokémon die ze naderden. Fennekin, Froakie en Chespin. De drie waren aan het spelen, Fennekin zag er snel uit, Froakie behendigd en Chespin eerder een beetje onhandig. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht. Onhandigheid werd onderschat. Er kon een grote kracht achter onhandigheid zitten. Toen de drie bengels professor Sycamore zagen, stopten ze echter meteen met het stoeien en gingen naast elkaar staan. De Fennekin en Froakie deden dit met gemak, maar de Chespin viel eerst nog even over zijn voeten voordat hij in de rij ging staan. Op dat moment had Cecil zijn keuze gemaakt. ”Uit deze drie mag je kiezen, maak een wijze keuze, je kunt hem niet veranderen later.” Zei de vrouw en Cecil knikte, waarna hij even een snelle blik over de pokémon wierp en uiteindelijk zijn blik op de Chespin liet vallen. ”Ik kies Chespin” De pokémon had de hele tijd naar de grond gestaard, omdat hij dacht toch niet gekozen te worden, en bij het horen van zijn naam sprong hij van enthousiasme omhoog en knalde vervolgens weer tegen de grond aan. Cecil grinnikte en ontving de dingen die Sycamore aan hem gaf. ”Een pokédex, vijf pokéballs en een map indien je die nodig hebt, succes jonge trainer!” Zei ze, waarna ze de pokéball van Chespin pakte en dat ook aan Cecil gaf. ”Dit is Chespin’s pokéball, bewaar hem goed.” Cecil knikte, maar deed de pokémon niet in de ball. ”Kom je mee, Chespin?” Zei hij, glimlachend, terwijl hij zijn hand naar de pokémon uitstak en die hem aannam om vervolgens met hem mee te lopen. De chespin bleef aan zijn zijde tot ze buiten waren en Cecil zich naar hem toekeerde. ”Wat dacht je van Aspen als naam?” De chespin leek even na te denken, maar hij accepteerde de naam snel. ”Ches!” Zei hij vrolijk en Cecil kon niets anders doen dan lachen. Hij had eindelijk een pokémon! Zijn avontuur kon beginnen!