Sons of Darkness & Light

Na maanden van plannen was het dan eindelijk zo ver. Yancy stond voor de spiegel van zijn kamer en was zijn haren vol aan het stoppen met haargel. Vervolgens kamde hij alles strak naar achter. Toen hij dat eenmaal gedaan had deed hij een zwarte trui aan met daarop een paars vraagteken. Daar overheen deed hij een lange zwarte jas aan met een enorme kraag die hij omhoog zette. Als puntje op de i deed hij nog een soort Zorro masker op. Met dezelfde reden. Om niet herkent te worden. Oh, en hij vergat het bijna, hij plakte ook nog een dunne nep snor onder zijn neus. Nu kon hij naar de locatie gaan.

Een leegstaand huis. Om acht uur in de avond. Het moest laat zijn. Maar niet té laat. En een opdracht voor ene Benji Cage, om nog last minute boodschappen te doen. Op deze manier zouden ze Benji langs dit huis krijgen. Misschien zou hij door de geluiden en de vreemd gekleurde lichten in het huisje argwaan krijgen, en zijn alter ego zijn werk laten doen. Dus dat was ook precies wat hij ging doen. Alles stond al klaar. Gelukkig waren er meer Rangers die hier aan mee wilden doen. Bill had al gezegd: Je zou ver kunnen komen als je overal zoveel aandacht in steekt. Dit zou.. helemaal geweldig worden.

Boodschappen, dat was wat zijn overste wilde. Maar het mocht niet in Fortree. Wat de Rangers nodig hadden was alleen in Petalburg te vinden. Benji vond het niet erg om die afstand af te moeten leggen. Met behulp van Mystique was hij er zo – en ook zo weer terug. Na voor de tiende keer zijn moeder beloofd te hebben dat hij voorzichtig zou zijn, pakte hij zijn rugzak en verdween met zijn Gardevoir naar Petalburg.

“Ik vraag me af waar ze het voor nodig hebben,” opperde hij hardop. Zijn Gardevoir wandelde alert aan zijn zijde. “Ze zeggen me pas wat het is als ik zeg dat ik er ben.” Bedenkelijk richtte hij zijn blik op de lucht en vouwde zijn armen achter zijn hoofd. De straat waar ze doorheen liepen was zo goed als verlaten. Een lantaarnpaal begon vermoeid te knipperen. Benji zette zijn gedachten opzij en keek nieuwsgierig die kant op. Schuin achter de paal stond een huis waar gekleurde lichten af kwamen. Een feestje? Mystique vernauwde haar ogen en deed een poging om haar trainer naar de andere kant van de straat te begeleiden. Dat was alle informatie die hij nodig had om een conclusie te trekken. Benji zocht de omgeving voor beschutting af en verdween, sneller dan Mystique hem kon tegenhouden, achter een paar vuilnisbakken.

Tiger Gladiator kwam tevoorschijn.

“Kom mee,” vertelde hij de Gardevoir. Ze wilde hem duidelijk maken dat ze hier niet konden blijven, maar Tiger had een eigen wil. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd haalde…

Voorzichtig duwde hij zich tegen de buitenmuur van het huis aan en schoof naar het raam toe. De geluiden die hij hoorde vertrouwde hij niet helemaal. Tiger stak langzaam zijn hoofd voor het raam en keek naar binnen.

Mist op de grond. Overal apparatuur, die ze eigenlijk gewoon van de kringloop hadden gehaald. De lichten. En een Super Slechterik die druk van alles in een computer aan het tikken was. Hij ging echt helemaal op in zijn rol. Oh dit was leuk jongeh! Wat er allemaal al niet aan je kon veranderen zodra je een masker droeg. Hij voelde een bzz aan zijn riem. Zijn Holo Caster. Dat was de clue dat Benji, of zijn alter ego, het huis had gespot. Snel liep Yancy naar een andere ruimte van het huis. Als zijnde hij iets moest gaan pakken. Wat natuurlijk gepland was als opening voor Benji om het huis te betreden. Nu nog maar hopen dat hij zou happen. Het enorme computerscherm zette een screensaver aan. 'Kwaadaardige kwaadaardigheidsmachine v2.3' stond er nu. Het moest natuurlijk wel allemaal echt lijken. En een slechterik die zichzelf en zijn eigen plannen geweldig vindt, hoort daar natuurlijk bij.

Een onbekende man die aan een computer zat, omringd door mist dat het licht alleen maar accentueerde. Iets klopte hier niet. Veel iets, eigenlijk. Tiger vernauwde geconcentreerd zijn ogen – en precies op dat moment stond de man op. Geschrokken trok hij zich terug en drukte zijn rug zo dicht tegen de muur dat het bijna pijn deed. Hij wachtte een paar tellen voor hij zijn hoofd weer voor het raam liet zien. Er stond iets op het beeldscherm. “Kwaa… daardige… kwaadaardig… heids,” las hij zachtjes voor, voordat hij naar adem snakte. Met een ruk draaide hij zich naar Mystique om. “We moeten hem stoppen,” fluisterde hij tegen haar. De Gardevoir keek hem moeilijk aan. Moest ze dit laten gebeuren? Het liefst loste ze dit zelf op, zodat hij geen gevaar liep.

Tiger keek zoekend om zich heen. Daar, aangrenzend aan het huis, stond een kleine garage. De poort zat een klein beetje omhoog. Met wat geluk konden ze daar naar binnen. Hij sloop onder het raam door en trok toen een sprintje naar de garage toe. Daar liet hij zich op handen en knieën vallen. Hij kon nog net door het gat kruipen. Mystique teleporteerde naar zijn zijde zodra hij binnen was, wetend dat haar trainer het liever allemaal zelf wilde proberen. Tiger strompelde naar de muur die aan het huis gebouwd zat en legde zijn oor ertegen.

Zijn Holo Caster klapte open en er stond een berichtje. 'Hij is er!!!' En nu direct een volgende berichtje: 'Hijis indegaraage!' Oh snel! Yancy stopte meteen het apparaatje weg en bedacht zich wat hij kon zeggen om Benji naar binnen te krijgen. De confrontatie moest natuurlijk in de buurt van de doemsdagmachine plaatsvinden. Hij liep naar de deur, die naar de garage leidde en gaf er eens een trap tegen. "Vervloekte deur!" Zei hij hard, net zoals een echte geïrriteerde super slechterik. "Jou had ik een slot moeten geven! Maar daar heb ik nu geen tijd voor. Daar zal vast toch niemand doorheen gaan." En hij stampte nog eens extra hard op de grond met zijn voeten terwijl hij terug naar de 'computerkamer' liep. Hij stond even stil in het midden van de kamer. Het was even nodig om zich te concentreren. Want het was vrij moeilijk om zijn glimlach in te houden.

Een doffe klap liet hem zijn nekharen overeind springen. Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten in een poging bij de muur weg te komen, maar hij hervond zijn evenwicht en daarmee ook zijn concentratie. Daar, waar de doffe klap vandaan was gekomen, moest de deur wel zitten. Gestaag begaf hij zich naar voren en luisterde naar geluiden. Het gestamp was een duidelijk teken dat de kust veilig was. Tiger voelde voorzichtig naar de klik en duwde die langzaam omlaag. Met dezelfde traagheid trok hij de deur open en stak hij zijn hoofd alert naar buiten. Niemand. Vlug wenkte hij Mystique met zich mee en trippelde hij de garage uit. De Gardevoir ging met gealarmeerde tred achter hem aan, terwijl ze haar psychische krachten gebruikte om de deur met een zachte klik dicht te krijgen. Tiger moest weinig moeite doen om zich over de begane grond te navigeren. De computerkamer kreeg hij snel in vizier; eveneens het kwaadaardige supergenie dat hierachter zat. Gretig sprong de jonge knul de kamer in en wees vervaarlijk naar de lange jongen. “Halt!” riep hij heldhaftig. “Je dagen van kwaadaardig kwellen zijn voorbij!”

De klank van een geopende deur. En de stem van een vastberaden jonge held. Het is showtime. Yancy draaide zijn hele lichaam om, en liet zijn blik over de gehele jongen glijden. Oh, een Gardevoir, daar had hij even niet op gerekend. Hij kuchte even. Maar hij herpakte zich. Eerst klonk er een luide kwaadaardige lach. Je wilt niet weten hoe lang hij daarop had moeten oefenen. "Ik, Professor Mysterieus, halt voor niemand!" Riep hij, terwijl hij een vuist maakte, en er mee dreigde. "Al zeker niet voor zo'n klein mens als jij!" De slechterik moest foute aannames maken, vond Yancy. Iets wat uiteindelijk een reden was voor zijn ondergang, natuurlijk. Hij gooide met zijn cape en rende snel naar het toetsenbord van de computer toe. "Nog één stap! En ik hul de wereld in duisternis met één druk op de knop." Op het scherm stonden nu allemaal moeilijke berekeningen, tabellen en grafieken. Hoe zou onze held dit gaan oplossen? Dit was echt veel te leuk. Gelukkig zat Yancy goed genoeg in zijn rol om karakter niet te breken.

Het liefst had ze haar trainer aan zijn oor getrokken. Wilde hij geen verrassingsaanval doen? Wat was het doel van al het sluipen geweest? Verpeste hij nu niet zijn eigen plan om het te stoppen? Mystique had zoveel vragen – en er was maar één antwoord op. Hoe hard Benji, of in dit geval Tiger, het ook wilde ontkennen… Hij bleef wel een kind. De luide lach liet de Gardevoir opschrikken. Ze wierp een bezorgde blik op onze jonge superheld, wie strak naar de boosdoener keek. Hij hield zijn kaken op elkaar geklemd. Zelfs vanachter het masker was te zien dat er een kwade frons op zijn voorhoofd rustte. Klein mens? Werd hij nou gewoon onderschat? Tiger greep naar zijn riem zodra de jongeman hem de rug toekeerde en voor hij het zelf goed en wel wist, schoot de disc van zijn styler naar het toetsenbord. Het was eigenlijk zijn bedoeling om de handelingen lang genoeg te staken dat hij een ander plan kon verzinnen, maar hij was te vlug geweest en had niet goed gemikt. De disc ging recht op de hand van zijn nieuwe aartsrivaal af.

Oh wacht dat was even niet de bedoeling. Yancy stokte even met ademhalen, waarna direct zijn hand geraakt werd door de disc. “AUW!” Riep.. uh.. Professor Mysterieus. “Alle Aipom op een stokje dat doet pijn!” Zei hij gefrustreerd terwijl hij over zijn hand wreef. Een moment van realisatie. Ohja. “Hier ga je niet mee wegkomen..” Even iets verzinnen. “Goeddoener!” Okay, het staat vast. Professor Mysterieus vindt goeddoener een belediging. “Je laat me geen keus.” Kom op, Benji had zo goed zijn best gedaan, dacht Yancy, met deze actie. Nu moest hij ook wel meespelen dat dit echt iets was waar hij hem mee dwarsboomde. Laten we gaan voor een gebrek. Een persoonlijke motivatie die groter is dan zijn plan. Dramatischachtergrondverhaaltijd! Hij strekte zijn pijnlijke hand de lucht in.“Niet nog eens!” Zei hij melodramatisch. “Deze hand is altijd al mijn zwakte geweest.” Hij kromp in elkaar. “Oh vader vergeef mij. Vergeef mij voor mijn vervloekte hand!” Hij ging weer recht staan en keek Benji zo boos aan als hij kon. Wat niet heel erg goed lukte. Want kijk hem nou. “Vecht eervol en neem mijn uitdaging aan!” Hij balde zijn andere hand tot een vuist. De andere deed serieus eigenlijk wel een beetje pijn. “Kwartet, of je leven..” Zei hij zo eng als hij kon. Wat dan weer wel lukte. Er waren genoeg films met engerikken die hij had gezien.