[Water Fight Training] De laatste zullen de natste zijn

Ze hadden erg hun best gedaan. Werkelijk alles zat erop en eraan. Op een groot open veld, net naast de Petalburg Forest, hadden de Rangers de watertraining opgezet. Philip en Linus konden niet meteen alles zien. Van waar zijn vandaan kwamen was het veld afgezet met geïmproviseerde houten muren. Natuurlijk enkel waar de deelnemers zouden starten. Het mooie groen mag niet wegblijven bij een mooi watergevecht als dat vandaag zou gebeuren. En de eventuele regenbogen die de lucht zouden kunnen vullen. Maar dat was niet waarom ze hier waren. De twee heren keken elkaar aan. Vastberaden. Als ze hun best zouden doen, konden ze dit zeker halen. Daar twijfelden ze niet over. Ze hadden al veel interne en externe strijden gestreden.

Ze liepen verder door naar ‘de deur’. Hun ingang naar het terrein. Op hun weg daar naartoe lagen er afgepeigerde Rangers op de grond, verkleed als Team Raket leden. Allemaal deelnemers die hoopten om die ereplek in Team Raket te krijgen. Maar nog geen was erin geslaagd. Eentje zat ergens in een hoekje te jammeren. “Mama mia..” Philip had soms nog wel eens de neiging om te glimmen als hij leuke dingen zoals dat zag. Net zoals een ex-roker het gevoel nog wel eens kan krijgen, bij het ruiken van tabak. Maar vandaag ging het meneer Schulz goed af. Hij hoefde niet eens met zijn hand meer zijn glimlach te verbergen.

Ze kwamen aan bij de registratie. Hij had voor zichzelf een nep ID gemaakt. En voor Linus ook. Natuurlijk was het goed te zien dat ze nep waren. Maar voor het spel was het wel leuk om te hebben. De anderen hadden ook zo hun best gedaan. Hij was zogenaamd Reginald Stock. En Linus heette nu Darkvision. Na de registratie was het om hun uitrusting uit te halen. Een Barrage Nerf Super Soaker. Met twee en een halve liter opslag capaciteiten en een formidabele elf en een halve meter afstand voor de waterstraal. Verder hadden ze nog drie waterballonnen tot hun beschikking.

Ze wisten al dat ze het moesten opnemen tegen ‘vijf van Giovanni’s beste leden’. En de wedstrijden hadden simpele regels. Deelnemer en één van hun Pokémon moesten het opnemen tegen de vijf leden tegelijkertijd. Laten we ze handlangers noemen. Als er een half uur om is, gaat de scheidsrechter kijken naar de volledige natheid, in percentages, van beide teams. Het meest droge team wint. Wat het natuurlijk moeilijk maakt voor Reginald en Darkvision. Zij hadden meer lichamen om te raken, en minder lichamen om geraakt mee te worden. Daarnaast is Linus wat kleiner, dus die is al gauw helemaal nat. Oh, en als één teamlid van de handlangers volledig droog is aan het einde van de wedstrijd, hebben ze automatisch gewonnen.

De baret op zijn hoofd werd scheef gezet, zoals het hoort. Linus vulde de supersoaker. Philip deed zijn holster om. Waarna hij de waterballonnen vulde, en ze in een tasje deed, dat leek op een netje. Die zouden ze meedragen. Linus had ook een jasje aan met een R erop. En Philip had een shirt aan met een R. Hij geloofde liever dat het de R van Rangers was, dan van Raket. Maar voor het spel was hij even zogenaamd een Raket. Reginald. Philip kon het ook niet helpen om een achtergrondverhaal voor Reginald te schrijven. Schrijvers, wat doe je er aan.

Reginald groeide op in een klein gezin. Alleen zijn ouders en hem. Zijn moeder was de kostwinner in huis, want zijn vader was arbeidsongeschikt verklaard na een ongeval tijdens zijn werk als bouwvakker. Maar Team Raket had Reginald’s moeder onder de duim. Ze werkte niet voor hen, maar alle aspecten van haar professionele leven werden beïnvloed door de organisatie. Reginald wilde de organisatie in, om daar veel geld te verdienen, en eventueel ooit van achter de schermen zijn moeder meer rust te geven. Darkvision had hij gered toen hij bij Team Raket kwam. Het was de bedoeling dat die ergens gedumpt zou worden met alle andere afgekeurde baby Pokémon. Hij kon helaas niet iedereen redden. Maar hij kon er voldoening uit halen dat toch op z’n minst een leven was gespaard. Want Reginald is geen alles of niets persoon. Hij is een lange termijns denker. Iedere stap is ergens goed voor. Als je het einddoel maar in zicht houdt. En Darkvision is zijn hoog loyale kompaan. Een beetje een pestkop naar anderen. Maar hij heeft een goed hart.

Philip zou hier niets van hoeven uit te spelen. Maar kom op, dit is gewoon leuk! Philip keek nog eens over zijn schouders naar de ‘gesneuvelde’ Rakets. Ze waren natuurlijk niet zeiknat. Dat moest hij met zijn fantasie maar even invullen. Want Rangers de hele dag in natte kleren houden zou ze ziek kunnen maken. Zelfs als het zomer is. Maar dat was okay. Het ging Philip er vooral om dat hij bij een organisatie werkte dat zo goed voor alle leden zorgde. Misschien zou hij ooit wel zo hoog op komen dat hij zelf meer inspraak zou hebben. En dan kon hij écht zorgen voor iedereen. Zelfs voor de zorgers! De Rangers! Het was alsof hij een Dokter voor de Dokters kon worden. Maar dit alles was absoluut niet zijn einddoel bij de Rangers. Hij hield gewoon van het soort werk. En soms is hij wel verdrietig dat hij niet op ieder moment overal is, om iedereen te kunnen helpen. Maar dan probeerde hij zichzelf eraan te herinneren dat hij niet de enige Ranger is. En dat er een heel team is van lieve lieverds die precies hetzelfde doel hebben. Helpen.

Net zoals vandaag ook indirect helpen is. Trainen, waardoor hij beter wordt, en beter kan gaan helpen in de toekomst. En de spelvorm waarin het gedaan werd, daar kon hij alleen maar van smullen. Hopelijk Linus ook. Daar had hij in al zijn enthousiasme helemaal nog niet naar gevraagd. En hij kreeg de kans ook niet meer. Er werd ze verteld dat ze het veld op konden om te beginnen met de training. Veel plezier jongens!



Ze stapten door de deur, en meteen was er een laag muurtje waar ze zich achter konden verschuilen. Het muurtje was gemaakt van hout, maar was geschilderd om te lijken op een stenen muurtje. Toen Philip zijn hoofd boven het muurtje stak, en Linus die van hem naast het muurtje, om naar het veld te kijken zagen ze het volgende: Allemaal houten platen, geschilderd om allemaal verschillende soorten gebouwen te representeren. Er stond een Poké Centre, een flatgebouw, een yoghurtzaak, een Poké Mart, een kledingwinkel, een normaal huis, een fontein, en een loods. Verder lagen er nog hindernissen op de grond. Autobanden, glibberige zijlen, nog wat muurtjes, boomstammen en nog veel meer. Voor nu zagen ze nog geen enkele plek waar ze hun water bij zouden kunnen vullen, dus dat was nog even spannen. Goed, nu voor een plan de campagne.

“Heb jij iemand gezien?” Linus schudde zijn hoofd. “De gebouwen gebruiken ze vast.” Linus knikte. “Denk je dat ze ook op andere plekken zitten?” Linus bedacht zich even. Hij ging rechtop staan en boog zijn knieën wat. Hij maakte de overdreven ‘sluip’ beweging. Draaide toen een rondje, en wees toen naar Philip. “Je wilt gaan scouten voor de eerste?” Deze aanname werd non-verbaal bevestigd. “Hmm. Waar ga je eerst heen?” Linus wees naar het Poké Centre, waarop Philip knikte en hem de zak met waterballonnen meegaf. Beter iets dan niets, als het om bescherming gaat. Slaap lekker kinders. En hop, daar ging hij hoor. Linus zijn lengte was dan af en toe ook wel weer een voordeel. Hij kon zich makkelijk achter muurtjes verstoppen. Zelfs tussen autobanden. En uiteindelijk kwam hij bij het Poké Centre uit. Nu pas kon hij zien dat ze ook gras hadden geschilderd op het hout. Maar daar moest hij zich beter even niet op focussen. Hij hoorde het geluid van iemand die aan het pompen was met hun super soaker. Hij wist genoeg. Er zat iemand achter. Niet erbij nadenkend dat hij had kunnen checken of er meer handlangers daar zaten. Snel maakte hij zijn weg terug en deed rapport bij Philip. “Als jij nou je verstopt in de buurt, bij het Poké Centre. Met de waterballonnen. Dan als de handlanger me ziet, kun jij die meteen bekogelen.” Het plan was gemaakt hoor!

Eerst sloop Linus naar een plek tussen autobanden in, in de buurt van het Poké Centre, en daarna sloop Philip van muur naar muur. Voor nu had hij nog niet al te veel hindernissen op zijn pad. Buiten dan enkele boomstammen waar hij zijwaarts overheen moest stappen. En zodra hij bij een muurtje kwam, iets verder weg dan die van Linus, sprak iemand: “Wie gaat daar?” Philip stak zijn hoofd en zijn super soaker uit boven het muurtje. En zag toen hoe de deur uit werd getrapt. Een vrouw met lang spierwit haar stapte naar buiten. Haar rode irissen en haar labjas vielen meteen op. Meteen schoot ze op Philip, die op tijd naar beneden dook. Dat was voor Linus een cue om zijn waterballon te gooien. Hoppa! Zo op haar schietarm! Netjes! Daarna dook hij zo diep tegen de grond als hij kon. Toen de dame afgeleid was door de verrassingsaanval, rolde Philip door naar een muurtje dichterbij. Met een onderzoekende blik scande ze de omgeving. Op zoek naar haar tegenstanders. Maar niemand was te zien, dus ze stapte naar voren om op onderzoek uit te gaan. En zodra ze een stap langs het muurtje zette, kreeg ze van Philip de volle laag. Eerst haar hele linkerkant, en daarna ook haar hele torso, toen ze zich in zijn richting draaide. “Che palle!” Ze gooide haar armen over haar hoofd en verdween weer het Poké Centre in.

De heren konden hier niet lang blijven. Ze zou versterking kunnen halen. Ze wist nu ook waar ze zaten, ongeveer. Daarnaast moesten ze op z’n minst iedereen nat maken. Anders was het jammer. Dus ze besloten zich naar de linkerkant van het veld te verplaatsen. Daar lagen bijzonder veel obstakels. Wellicht was dat wel een goede plek om even hun volgende plan uit te denken. Toen ze daar aankwamen leek het haast wel op zo’n plek dat je kunt gebruiken om met z’n allen rond het kampvuur te zitten. Net niet in het midden, gingen ze samen zitten. “Dat is al één iemand. Maar wat nu? Hier in de buurt is de flat, en de fontein.” Langzaam draaiden ze hun beide hoofden naar de gebouwen toe. Ofja, het gebouw. Een fontein is niet echt een gebouw. Maar goed, terug naar de actie. Dat flatgebouw was wel hoger dan de rest van de gebouwen hier. Dus er was een kans dat daar iets speciaals aan was. Philip durfde nu Linus eigenlijk niet goed te laten scouten. Wie weet konden ze van bovenaf kijken. Dan zouden ze hem helemaal in kunnen maken.

Toen tikte Linus hem tegen zijn schouder. Philip keek verward op. Toen wees Linus naar een extra grote autoband. Philip snapte het nog steeds niet helemaal. Toen maakte Linus de ‘koprol’ beweging met zijn armen. “Bedoel je..?” Linus knikte. Dit was een idee dat helemaal buiten de doos was bedacht. Hij had zijn twijfels. Maar dit was nou net waaraan ze aan het werken waren. Philip’s manier om dingen te doen was niet altijd de juiste manier. En daarnaast hadden ze verder helemaal geen ideeën. “Goed dan.” Zei hij uiteindelijk. En samen zetten ze een band rechtop. En Linus kroop er in. Waarna hij voorzichtig, op scharen en voeten, begon te lopen. Het was op sommige punten moeilijk om over of langs de obstakels te komen, maar Linus kreeg het dan toch voor elkaar om zachtjes tegen de flat aan te tikken. Meteen vielen er van boven, uit een uitgesneden raam verschillende waterballonnen naar beneden. Precies op de autoband, die Linus nu droog hield. Een schaterlach was te horen. “En daar heb ik er nog veel meer van!” Maar niemand liet zich zien. Slim.

Maar nu wisten ze dus wel dat er minstens één iemand aanwezig was daar. “Nu heb je onze positie verraden druiloor!” Okay, twee dus. Speelden ze nu gewoon karakters uit? Of waren dit oepsies van de acteurs zelf? Waarschijnlijk dat laatste. Kleine kans dat ze net als Philip hele karakters hadden gemaakt voor hun personages. De deur werd open gegooid en een man met een cowboyhoed kwam naar buiten gelopen. “Ons zul je niet zo makkelijk te pakken krijgen met die rare fratsen!” Waarna hij een rotschop gaf aan de autoband. De man had twee waterpistooltjes vast. “Zie nu wie ons verraad..” Een kop werd uit het raam gestoken. Een lange, er fabuleuze, blonde man. Van zijn geweldige zonnebril kon je absoluut smullen. Maar de cowboy trok zich er niks van aan en liep verder. Op verkenning. Philip kon nog net zien hoe Linus ergens tussen wat boomstammen werd gerold. Hopelijk had hij zich niet te veel bezeerd. Als het had gekund, had Philip even om een time out geroepen om het te controleren. Maar zo werkte het vandaag niet. Als de situatie echt was zou hij ook niet om een pauze kunnen vragen.

De cowboy was in zichzelf aan het mompelen. “Bang bang piew.” Het was een energieke cowboy. Tegelijkertijd zat Philip nu in een penibele situatie. Als hij weg zou sluipen van het naderend gevaar, zou het hoge gevaar hem zien. En als hij hier zou blijven zitten, zou hij helemaal nat gemaakt worden. Geraakt worden was niet het probleem, maar verder niemand anders meer raken was het probleem. Op dat moment werd er weer keihard gelachen, vanuit het flatgebouw. Wederom een barrage van ballonnen viel naar beneden. Precies op de autoband. Maar die lag nu leeg op de grond. Meneer de Cowboy draaide zich om. “Je verspilt ons water stronzino!” Geen reactie. Behalve dan Philip die uit zijn schuilplek kwam, en de cowboy de volle laag gaf. “Wat de..” Eerst nog het water uit zijn gezicht wrijvend, rolde Philip alweer weg. Maar hij was gespot. “Yo! Daarzo!” En hij schoot Philip nog na, maar zijn pistooltjes waren klein en kwamen niet heel ver. Maar er werd wel een katapult klaargezet met een hele grote waterballon.

Philip’s ogen werden groot van schrik. Ja die was absoluut op hem gericht. En hij kon de klik al horen. Het mechaniek was in werking gezet. Op dat moment werd de fabuleuze man voor de katapult, dat door het raam wilde schieten, geduwt. En werd geraakt door de enorme waterballon. Er effectief voor zorgend dat hij zeiknat was. “Hey, wie is daar!?” Het fort bewaken, dat is belangrijker, dan iemand die al buiten is. En Philip twijfelde geen moment. Hij rende mee. Zich af en toe wel verstoppend hier en daar. Er lagen natuurlijk nog meer gevaren op de loer. Hij zag Linus nog uit het raam naar beneden springen, toen de cowboy het gebouw weer in verdween. “Alle Rhyhorntenen, waar is die Kalabaloewa gebleven?” “Het was een Lurantis, en die sprong net uit het raam!” “Je moet echt spieren gaan kweken man.” “Let nou op!” En zo kwam de cowboy weer naar buiten. Hij en Linus hadden keken elkaar recht in het gezicht aan. Net zoals je in de films ziet. Wie pakt het eerste hun revolver? Maar dit keer had een van de twee geen revolver. “Nee!” Riep Philip, die achter een muur vandaan kwam. En schoot op de cowboy. “Pleh!” Water in zijn mond. Philip rende op ze af, en trok Linus mee het gebouw in. De deur werd dichtgegooid. Ze hadden er nu al drie zeer nat gemaakt. Maar er waren nog twee te gaan. En ze hadden absoluut geen idee hoeveel tijd er nog over was.

En toen bedachten ze zich.. de blonde man was nog hier! De cowboy kwam binnen en snel sprongen ze samen uit een raam op de onderverdieping. Waarna ze de yoghurtzaak binnen stormden. Helemaal gespannen, richtte ze hun waterwapens op de man die daar binnen zat. Dit gebouw was meer dan enkel een geschilderde plaat. Dit was serieus een gebouw met vier muren en een dak. “Yo, doe rustig. Ik ben Terry. Ik hoor niet bij Team Raket. Ik hou gewoon van yoghurt.” Ze keken elkaar aan. Dat klonk geloofwaardig genoeg. Daarna vulde ze Philip’s super soaker bij met het water in de emmer dat hier in de ruimte stond. “Poké Mart. Kledingwinkel. Huis. Loods.” Mompelde Philip tegen zichzelf tijdens het bijvullen. Twee mensen konden niet op vier locaties zijn. Dus wat was daar de bedoeling van? En toen had hij even een moment van stille realisatie. Hij maakte zich te veel zorgen om de dingen vandaag. Hij wilde het heel graag goed doen. Maar hij vergat dat Linus al zulke goede ideeën heeft gehad. En om eerlijk te zijn was hun samenwerking heel goed geweest tot nu toe. Zelfs de onafgesproken dingen. Het vulde hem even met het zelfvertrouwen, waarvan hij zich niet had gerealiseerd dat hij het gemist had.

Philip kreeg zijn gepatenteerde Philip glimlach terug en liep naar Terry. “Dankjewel meneer. Ik heb geen muffins voor u, maar ik kan u wel iets anders geven.” Waarna hij de man een dikke knuffel gaf. Hij had het gevoel dat Terry precies was wat hij nodig had daarnet. Of dat zo was, kan enkel de cosmos weten. Dus met versgevulde harten en versgevulde super soakers, gingen ze weer op pad. Ze keken de hoek om van het gebouwtje, De loods stond het verste weg, dus dat voelde wel als een ‘laatste confrontatie’. Zouden ze daar allebei zijn? Net als in het flatgebouw, of zouden ze verspreid zijn? Ze trokken zich weer terug in de zaak om even te bedenken wat ze gingen doen met deze vier locaties. Was verspreiden een goed idee? En hoe gingen ze voor iedere locatie ervoor zorgen dat ze niet gezien werden? Zouden ze weer verrassingsaanvallen kunnen doen? Philip deed zijn baret af en krabde zijn hoofd. Pfoe, hij was toch eigenlijk wel flink aan het zweten geweest. Intensief hoor allemaal. Maar niet onmogelijk. Zeker als ze met hun tweeën zijn!

De kledingwinkel en het huis waren het dichtste bij. Daar achter stonden de Poké Mart en de loods. Dus als ze de ene kant op zouden gaan. Zou het gevaarlijker zijn om de andere kant weer op te gaan. Maar aan de andere kant, het kan ook geheel ongevaarlijk zijn. Omdat er eventueel niemand binnen is. Of als ze met hun tweeën samen in de loods zaten. Grrrr, dit was veel te moeilijk! Het voelde nu als schaken. Maar.. dat was er ook deel van. Even rustig ademhalen. Alles was okay. Ook als het niet goed zou gaan. Dan hadden ze gewoon een goede training gehad. En konden ze kijken waar ze zouden kunnen verbeteren. Geen probleem. Ze besloten dan maar met z’n tweeën naar een van de eerste gebouwen te gaan, en dan verder te zien. Dat was het normale woonhuis. Ze slopen de zaak uit, en vestigde zich in het huisje. Waar schijnbaar niemand was. Technisch vestigde ze zich dus zo dat het huisje een soort muur voor ze was. Want het was maar een houten plaat.

“We kunnen opsplitsen. Jij naar de Poké Mart, en ik naar de kledingwinkel. Maar we kunnen ook samen naar een van beiden gaan.” Hij wist dat ze dat eigenlijk al besproken hadden. Maar hij wist ook dat iedereen die hij kende van gedachten kon veranderen. Voorkeuren konden aangepast worden. Het bleef wel Philip weet je. Eerst anderen voor zichzelf zetten. Maar Linus schudde nee. Hij maakte Philip duidelijk dat ze direct voor de loods moesten gaan. “Omdat daar iemand zit denk je? En omdat als we die plek overnemen dat makkelijk te verdedigen is?” Philip had hier toch wel zijn bedenkingen over. Als dit een echte situatie was, was dit een ‘high risk, high reward’ actie. Tijdens het nadenken begon hij alvast maar wat te pompen met zijn super soaker. De loods was zeker het verste weg van hen. En of ze nu via de kledingwinkel gingen, of via de Poké Mart, maakte qua afstand niet veel verschil. “We gaan samen via de Poké Mart.” Besloot Philip uiteindelijk. Een bijzonder moment. Meestal was hij degene die zichzelf de achtergrond in duwde, als er knopen doorgehakt moesten worden. Het was al te zien dat de heren er nu al van geleerd hadden, van vandaag.

Ze moesten tussen autobanden door rennen. Over een uitgegraven plas water springen. Een weggetje van boomstammen overbruggen. En ervoor zorgen dat ze niet uitgleden over het glibberige zijl. Een perfecte locatie om met waterballonnen geraakt te worden. Die komen over het algemeen wat verder dan super soakers. Maar geen waterballonnen. Waren ze iets anders van plan? Waren ze hen op het verkeerde been aan het zetten? Of waren ze gewoon niet in de buurt hier? Toen stapte ze naar de Poké Mart. Ook leeg. Was dit dan toch de juiste route geweest? Hoeveel tijd hadden ze nog? “Indringers!” Werd er geroepen. En een dame met lang groen haar en een fedora kwam van achter een muurtje uit. Super Soaker op Philip gericht. In paniek gooide Linus een waterballon naar haar. Het gaf hen even een extra seconde om weg te rennen. Maar het was niet genoeg. Ze schoot water op Philip en zijn hele been was nat geworden. De heren rende door naar de loods. “Mietjes!”

Daarna hoorde ze niks meer van haar. Maar zij moest ook nog nat. Grrr, okay, eerst even een goede plek vinden, met goede verdedigende capaciteiten. Eenmaal bij de loods stapte een grote vrouw naar buiten. Korte zilveren stekeltjes op haar hoofd. Gespierd. En make up dat perfect bij haar gezicht en haar huidskleur past. In beide handen grote super soakers. “Jullie zijn te vroeg.” Philip stond stil van shock. “Kom terug als jullie klaar voor me zijn.” En toen ging ze weer naar binnen. Weer kwam de groene dame van achter een muurtje vandaan. Heel ver van ze weg. Nog geen dreiging. En toen ging ze weer omlaag. En toen kwam ze weer op een hele andere plek omhoog. Alsof het een wac-a-diglett spelletje was. En hoe deed ze dat überhaupt? Had ze daar een skateboard liggen waar ze mee heen en weer reed achter de muurtjes?

Philip en Linus waren niet de soort personen die eraan dachten dat er eventueel een patroon in zou zitten, dus die richting gingen ze niet op met hun plan. Ze konden weer dat plan met de autobanden uitvoeren, als er een in de buurt was. Op dat moment fonkelende Philips ogen. Hij gaf de Super Soaker aan Linus en zette hem op zijn schouders. De ballonnen nam hij over. “Schiet wanneer je in de buurt bent.” Zei Philip. Waarna hij keihard op de muurtjes af rende. De groenharige mevrouw schoot op Philip en raakte zijn hand, waarna Philip omlaag dook. Op een glibberpad. Met een rotvaart gebruikte Linus Philip als een soort surfboard en schoot op de groenharige mevrouw iedere keer als ze boven de muurtjes uit kwam. Daarna knalde ze met z’n tweeën keihard tegen een muurtje. Door een soort domino effect vielen meerdere muurtjes om. Zo ook die wat de mevrouw gebruikten. Wat voor haar een cue was om zich terug te trekken, maar de kledingwinkel.

Philip en Linus grepen snel allebei een muurtje en plaatste ze zo dat ze van voor en achter beschermd waren. Nog één iemand dus. Dat is, mits ze dan nu wel zou beslissen dat ze klaar voor haar waren. Philip schudde zijn hoofd. Uh nee, ze heeft pech! Ze waren hier met een missie. Ze gingen een watergevecht met haar houden, maakt niet uit wat ze ervan vind. Dus ze tilde samen een van de muurtjes op en liepen op de loods af. Toen ze vonden dat ze dichtbij genoeg waren, werd de artillerie weer omgewisseld. “Auw!” Er werd vanuit de loods een fles water op Philips voet geworpen. Niemand was te zien. Maar die kans zou hij wel pakken. Hij gebruikte de fles om zijn super soaker te vullen met water. Het was wel even nodig, na de hoeveelheid schoten die Linus had gelost op de groenharige mevrouw. Ze was snel, dus er waren veel schoten nodig geweest.



Ze slopen naar de deur en stapten naar binnen. Wat ze daar zagen.. was een heel nieuw veld. Klein, maar zeker wel gemaakt voor een situatie als deze. Om naar de overkant te komen moesten ze door een veld met allemaal touwen heen. Er zat een mechaniek aan de touwen, dat als ze een touw zouden raken ze verschillende emmers water over zich heen zouden krijgen. Een beetje als een beveiligingssysteem met laserstralen. Daar bovenop kwam nog eens dat de zilver gestekelde vrouw aan de overkant stond met haar super soakers. Linus haalde langzaam een waterballon uit zijn tasje en gooide het tegen een van de touwen. De ballon spatte open, maar de val werd niet in gang gezet. De beweging was niet hard genoeg geweest. “Dat is okay.” Zei Philip. Het was een goede poging. Een slimme poging. Twee hooggewaardeerde dingen. Het plan was zelfs zo goed, vond Philip, dat hij nu aan het mee denken was over hoe ze de val in werking konden zetten, zonder zelf nat te worden.

De gedachte over de regenboog kwam terug. Die hadden ze nog niet gezien vandaag. Het was nu ook te spannend om hun gelimiteerd aantal water ervoor te gebruiken. Maar de emmers, dat was een ander verhaal. Philip deed zijn super soaker in de holster en pakte Linus op, waarna hij hem op zijn schouders zette. Staand. “Tijd voor een regenboog Linus.” Linus pakte een van de emmers van de val. Heel stabiel was het niet, dus er viel wat water op hem, uit die emmer. Daarna gooide Linus de emmer midden in de val. Waardoor de val in werking werd gezet. Het was nu heftig vochtig. Linus stak zijn armen in de lucht en de zon begon harder te schijnen. Een Sunny Day. En voor heel even. Was er een regenboog. Ondertussen knikte de vrouw aan de andere kant van het veld tevreden. Ze hadden het netjes gedaan.

De drie rende op elkaar af. Geen bescherming. Enkel hun drie. Er werd een hoop geschoten. Er werd tegen armen geduwd om de schoten te laten missen. Daar was vooral Linus erg goed in. Er werd gesprongen en gedoken. Er werd gedraaid en gespint. Tot uiteindelijk de bel ging. Ze waren klaar. Philip en Linus haalde opgelucht adem. Bijna alle stress was weg. Ze hoefde alleen nog maar te horen of het ze gelukt was. Hadden ze goed genoeg gespeeld om een ereplek binnen Team Raket te verdienen? Iedereen werd verzameld. Beide teams gingen tegenover elkaar staan, en de scheidsrechter stond op het punt om te controleren welk team het minst nat was geworden in totaal.