Darkness

Met een knikje keek ze naar de zweep, die duidelijk al een beter vorm begon te krijgen. Ze moest enkel nog even testen. Misschien porde ze Ragya wel. Als deze het niet kon handelen was de kans klein dat die kleine chick het kon. Met een zucht legde ze even haar soldeerbout weg en leunde ze even tegen haar arm, om een zucht half over de tafel te hangen en haar ogen strak op het ding te houden. Het was toch vreemd, niet? Hoe konden ze dit nu boven een sterke Pokémon verkiezen? Zij had eerst de sterke POkémon gekozen en was daarna pas gegaan voor haar eigen skills en dat was in haar manier van denken het beste om te doen. Hoe dan ook, het bleek niet voor iedereen te gelden. Zoals Nathan. HIj had eerst skills gehad en was vervolgens sterker geworden. Nu zat hij vol met van alles en nog wat, alsof hij een of ander vuil ding was. Was het verkeerd om zo te praten tegenover iemand die eigenlijk je superieure was? Vast wel, maar ze zei niks, ze dacht het gewoon. Haar lippen bleven immers strak op elkaar, geen woord zou deze lippen overbruggen, niet met deze gedachten. Gevuld met gif en slechte gedachten. Het was niet dat ze er haat voor had maar... Het was beter als ze gewoon haar muil kon houden over dat. Je wist immers nooit wanneer dat in de wereld zou stromen en als een lopend vuurtje zou rondgaan, om enkel te groeien en vervolgens terug zou komen om je hele leven plat te branden. Mooi gezegd, maar de harde waarheid niet te min. Ze zou er geen doekjes om winden hoe erg het ook klonk. Leugens kwamen altijd terug om hun deel van het verhaal op te eisen, dat wist ze maar al te goed, ze was er al zoveel keer voor gegaan en het was soms een voldanig, maar soms ook een helse pijn. Ze had het al zo vaak moeten doorstaan, een pijn, onbeschrijfelijk en fucking Cloyster. But hey... Wat kon ze ertegen doen als je soms die heerlijke voldanig voelde. Het borrelde in je op, alsof het woede was, en verspreide zich over je lijf, alsof het meer dan dat was. Zo was het, dat wist ze o zo goed te brengen. Voor iedereen zelfs. Het was een soort drug, je kon er op kicken ja en dat deed ze misschien met momenten, maar nu niet, godzijdank ergens.
Ze pakte even de kop koffie, nam een serieuze slok van het bitter goedje en rekte zich toen uit om vervolgens de rest naar binnen te gooien alsof het niks was. Ze dronk soms teveel van dit.. Ook soep was haar favoriete gerecht om naar binnen te werken, daar kon ze met iedereen wel eens ja over zeggen, niet...? Soep was hemels, punt andere lijn. Je kon het altijd vreten, hoe erg je er ook aan toe was. Daarom raadde ze het vaak aan, samen met wat nog andere dingen. Dit was gewoon... Omdat, redenen. Well yeah... Ze zette de tas weg en pakte haar schoudertas waarna ze deze over haar schouder sloeg en met snelle passen het lab verliet. Ze draaide zich echter voor de deur om, sloot deze met haar eigen sleutel, waardoor meteen alle apperatuur werd uitgeschakeld. Dit was vrij handig ja, ze kon er niks tegen brengen. Het was een vrij slim idee geweest van haar leermeester om dit toestel in het gebouw te installeren en ze had hem al meerdere keren om dit domme feitje geprezen. Meestal kreeg ze dan enkel een domme blik toegeworpen... En als ze eerlijk mocht zijn verdiende ze ook vaak die domme blik. Heh. Ze lachte even zachtjes bij die gedachte en trok haar zak wat goed, waarna ze de sleutel in haar broekzak propte en even korte haar nek en rug kraakte, voordat ze besloot op pad te gaan naar een ongeplande locatie, een iets die voor zoals haar als sommige andere een raadsel zou blijven. Ze zou gewoon gaan waar de wind haar bracht en wandelden in de richting van waar ze heen wilde. Dit noemden ze; doelloos ronddolen. En ze deed het niet vaak... Maat dat betekende niet dat ze het niet mocht doen. Niemand kon het haar verbieden, zelfs niet het Team. Daarbij zou ze ook nooit stoppen bij eender welk verbod, want zo was ze nu eenmaal. Zo was ze altijd al geweest, een rebel... Zelfs als dat betekende rebels te zijn tegen een rebelie dan was het zo... Het was immers nog steeds rebels gedrag vertonen.

Haar voeten hadden haar gedragen tot bij een grot, niet ver van Rustboro City. Haar ogen dwaalden van de weg af en al snel zag ze een bord staan waar opstond 'Rusturf Tunnel'. Wel meteen versnelde ze haar pas wat en wandelde ze zonder boe of ba de tunnel, of in haar hoofd eerder grot, binnen. Ze keek even rond en besloot na drie tellen in de duisternis haar Charizard erbij te halen. Maybel strekte zich even uit en schudde haar massieve kop toen ze uit haar ball werd gehaald. Nou, zo groot was ze niet, ze was eerder klein en elegant, meer gebouwd voor de tentoon dan voor het vechten. Maar dan toch was ze uitstekend op het gebied van vechten. Dat maakte haar ergens een ultiem pakket van schoonheid en kracht. Iets dat tawn vanuit het diepste van haar hart respect voor had. Nu de staart van de shiny eindelijk wat licht aanbood, kon ze haar omgeving beter zien. Het was er grijs van kleur, enkel stenen en een daarbij passende stenen weg... Dus... Ze zuchtte even en begon te wandelen, de fire type POkémon meteen achter haar aan. Voor haar kon ze de lange schaduw zien van haarzelf en even bleef ze ernaar staren als in een soort trans, voordat ze schuin opkeek bij het horen van een geluid. Ze fronste even en slikte waarna ze meteen en handgebaar naar het geluid maakte. Hierbij vuurde de shiny meteen een Flamethrower op de rotsen af, die normaal in stilte niks moesten doen. Ze vertrouwde de duisternis niet.. En al helemaal nu niet. Misschien moest ze niet meer 's nachts grotten gaan bezoeken.

-open