Mysterious ticking noise [Open]

Een mysterieus tik-geluid had Jean-Pierre de grot in gelokt. Het was zo'n vreemd geluidje dat hij móest weten wat het was. Zelfs met zijn goede oren kon hij niet bepalen wat het zou kunnen zijn. Voorzichtig keek hij de hoek om, maar er was eigenlijk niks bijzonders te zien. Hij waagde het om verder naar binnen te gaan. Eigenlijk had hij het niet zo op grotten, te weinig licht. Praise the sun. Maar goed, eigenlijk kon hij er niet tegen dat hij het niet kon identificeren.

[Open]

Hij liep dieper de grot in om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Ondertussen had hij ook Rouge uit haar pokeball gelaten. Hij wilde toch wel wat bescherming voor het geval er onverwachte dingen zouden gebeuren. Je wist het maar nooit in het donker. Daarnaast voelde het een beetje eng om zomaar een geluid in een grot te volgen, misschien zou het hem niet eens lukken om de weg terug te vinden. Maar dit gevoel werd steeds minder vanaf het moment dat hij begon mee te neuriën op het getik. Alsof het een ritme aangaf. En uiteindelijk was hij zachtjes aan het mee zingen. "Pierre, Pierre, Ik ben Jean-Pierre." Klonk het van de blonde jongen af. Als hij nou stil was geweest had hij misschien vaagjes de stemmen kunnen horen die ook in de grot aanwezig waren, maarja, helaas niet.

Onbewust was hij gestopt met lopen en met zijn rug tegen de rotswand aan gaan staan. Hij trommelde een bepaalde maat met beide handen en ging verder met zijn 'ik ben Jean-Pierre' deuntje. Ook zijn hoofd bewoog mee op de maat. Als iemand hem had zien staan had die door kunnen hebben dat hij zich helemaal niet meer bewust was van waar hij was, of wat hij er was gaan doen. Rouge keek haar trainer aan en verbaasde zich over wat hij allemaal deed. Maar dit liet ze natuurlijk op geen enkele manier blijken. Dat zou een échte dame nooit doen. In plaats zei ze iets tegen hem. Ze wist dat hij haar taal niet vertalen kon, maar misschien zou het geluid hem uit zijn trans halen. 'Ik geloof dat het geluid daar vandaan komt.' Enkel andere pokemon zouden dit kunnen verstaan. En helaas bracht het de jongen niet uit zijn trans. Ze ging maar eens voor hem staan en keek hem recht in zijn ogen. Huh? Helemaal ongefocust? Wat was dit?! Lichtelijk keek ze om zich heen in paniek. Wat nu?!

Jean-Pierre zat helemaal in het ritme. Het was echt perfect om deuntjes op te verzinnen. Een muzikanten tempel leek het net. Een bron van inspiratie hing hier rond. Het was zo erg dat hij zelfs zijn hoofd nu liet meebewegen. Rouge wist even niet waar ze het moest zoeken en was paniekerig heen en weer aan het kijken. Als ze nu maar eens íéts tegenkwam zou ze een plan kunnen bedenken. Maar haar trainer achterlaten in deze staat was simpelweg géén optie voor haar. En wat er toen gebeurde, nouja, ze wist niet zeker of dat nu een zegen of een vloek was. Maar van boven een rots vandaan sprong een vrouw en haar rode hondpokemon op de grond een paar meter van hen vandaan. Ze herkende het mens niet, en ze wist ook niet wat voor soort pokemon dat die bij haar had. Instinctief nam ze de boxpositie aan en liet intimiderend het vuur rond haar polsen wat sterker opvlammen. Het was niet heel ladylike, en daar was ze niet trots op, maar ze had deze keuze nu gemaakt. Nu moest ze er ook maar mee doorgaan. Want terug komen op je beslissingen was zelfs nóg minder ladylike, had ze geleerd.

Een kort draaitje met haar hoofd en heel veel verwarring triggerde toen de mevrouw tegen haar trainer begon te spreken. Zijn zusje? Wat? Waarom zou Cicille buiten staan te wachten? Die was toch nu in Sinnoh bezig aan haar danscarrière? Wat natuurlijk helemaal mis zou gaan, dat kon Rouge nu al voorspellen. Maar het haalde haar trainer niet uit zijn trans. Hij bleef gewoon doorgaan met zijn liedje. Rouge liet haar schouders en haar vuisten zakken. Ze maakte een buiging ter verontschuldiging van haar gedrag. Ze kon nu wel zien dat de individuen voor haar geen kwaad in de zin hadden. Vervolgens keek ze een beetje treurig naar haar trainer. Wat moest ze nu met hem aan?

Uiteindelijk keek Jean-Pierre op. Nog steeds in trans. Zijn aandacht leek getrokken door een andere stem. "Puddingbrood!" Klonk het van de stem. Deze leek ook mee te doen op het ritme. En ja hoor, de paniek was wedergekeerd bij Rouge. Dit was allemaal zó surreal!