Clean Capture

Petalburg City… een gezellige stad moest ze toegeven. Een groot verschil met de drukt van Slateport, maar dat was enkel maar een voordeel. Veel meer groen ook. Tijd om haar nieuwste pokémon wat beter te leren kennen. “Thalia, Daphne, kom er maar uit!” De dolenthousiaste Raichu wilde meteen zijn nieuwste vriendinnetje leren kennen, maar dat was niet echt wederzijds. Daphne verstopte zich gauw achter Mary. Serina was de tweede die een poging waagde. Die was iets minder voorzichtig en een ogenblik later achtervolgde ze de geschrokken Vulpix. Voor Mary besefte wat er aan het gebeuren was, waren de twee pokémon al verdwenen. Ze wisselde een blik met Thalia. Ze zouden de twee moeten gaan zoeken, geen twijfel. De Alolan Raichu sprong op haar staart om haar rennende trainer bij te kunnen houden. Even later ging diezelfde trainer iets te snel het hoekje om. Mary knalde keihard tegen een andere jongen aan.

Nog slaperig van de vorige nacht trainen Met Rora Keek Björn in de spiegel. Yup een zombie. Zijn haar stond overeind als dat van een karakter van een tv serie genaamd Wyvern Ball Z. Niet dat dat veel uitmaakte met zijn goede vertrouwde muts. Snel pakte hij zijn spullen bij elkaar, bedankte Zuster Joy, (20e 3e rij van links op de familiefoto) voor de gastvrijheid. En was weer opweg.. Totdat zijn maag bedacht een lawine te veroorzaken. Dat wordt eerst een ontbijt pakken. Bedacht Björn zich watertandend. Rot dat hij deze plek niet goed kende. Nu moest hij gaan rondstruinen totdat hij een niet al te duur lekker tentje vond. Ver Weg hoorde hij een pokémon geluid maken. Heel vrolijk klonk die niet. Toch maar even kijken. Hij wilde net de hoek omlopen toen er een Vulpix tegen zijn scheenbeen aan knalde. De pokémon keek geschrokken op Zoals Björn geschrokken naar beneden keek. Dat moet de pokémon zijn geweest die geluid had gemaakt. Hij knielde neer voor de pokémon en liet eerst zijn handen zien voordat hij zachtjes kozend sprak tot de pokémon. ‘’Waar kom jij dan vandaan? weggelopen van je trainer?’’ Lang hoefde hij niet op antwoord te wachten want om diezelfde hoek hoorde hij het gehijg van een mens die aan kwam rennen. Dat zal de trainer wel zijn. Hij stond op en was van plan zich voor te stellen.. Voor hij het wist zat hij op zijn kont op de grond. De persoon was de hoek om gesprint en recht tegen hem aangelopen! Verbaast keek hij op naar de persoon die ook ietwat geschrokken keek. ‘’Gaat het?’’ Was Björns eerste reactie. Rora, die eerder had staan neuzen bij wat bloemen vol oninteresse voor de pokémon die zijn trainers aandacht afpakte, kwam nu op de situatie afgerend en stond met zijn lichaam beschermend over hem heen. Stil en klaar om aan te vallen. '‘Rora het is oké hoor.’' Man, sinds zijn evolutie was Rora te betrokken in situaties zeg.

(P.s ik heb een foutje gemaakt bij t pokemon levelen, shinx lv24 in mn 1e slot hoort een luxio te zijn, hoop dat t nog word aangepast c:)

Dat kon ze echt gebruiken nu, ze was twee van haar pokémon kwijt en nu had ze nog eens een geweldige botsing gehad met iemand anders. Ze hoorde een stil gegiechel en draaide zich razendsnel om. Het lachen beging Thalia toen ze neergebliksemd werd door Mary’s blik. ‘’Gaat het?’’ Oh, de andere persoon leefde nog. “Ja hoor, geen probleem. Alles ok met jou?” Ze maakte een sprongetje naar achteren toen de Luxio uit het niets kwam opdagen. Het was blijkbaar de pokémon van de jongen, die nog steeds op de grond zat. Ze stak hem haar hand toe om hem recht te helpen. “Ik ben Mary trouwens, maar ik heb niet erg veel tijd. Ik ben op z…” Daar zat Daphne. Godzijdank, ze was in orde. De Alolan Vulpix had nu ook haar trainer herkent en kwam zich snel verbergen achter Mary. Ze tilde haar op. ”Hé Daphne, het is niet fijn om zomaar weg te lopen. We waren ongerust!” Ze keek in het rond, maar haar Eevee was nergens te vinden. Wacht, er was iets vreemd met deze jongen. Het duurde haar veel te lang om het te zien, maar nu wist ze wat er scheelde. “Waarom draag je een muts als het niet koud is?” vroeg Mary nieuwsgierig.

Het meisje antwoord dat het oké met haar ging, en stak haar hand uit om hem overeind te helpen. graag nam hij die hulp aan en zonder moeite stond hij weer op zijn benen. Rora geruststellend doe haar te kroelen over dr kop hoorde hij de meid zeggen: “Ik ben Mary trouwens, maar ik heb niet erg veel tijd. Ik ben op z…” Hij kon de rest wel invullen. Die vulpix was natuurlijk van haar geweest. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij keek naar beneden en op hetzelfde moment hadden Mary en de vulpix elkaar gezien, en verschool die zich vervolgens achter haar. Terwijl mary haar pokémon oppakte sprak Björn. ‘’Prettig kennis te maken. Ik ben Björn en dit is Rora.'' die keek nog ietwat geïrriteerd maar na een klein knietje tegen zijn flank knorde hij toch een tevreden begroeting. ”Hé Daphne, het is niet fijn om zomaar weg te lopen. We waren ongerust!” sprak Mary tegen haar vulpix. Toen keek Mary hem opeens heel onderzoekend aan wat hem lichtelijk deed blozen. Björn probeerde er niet op te letten en wilde net ademhalen voor een vraag.. Maar Mary was hem voor. “Waarom draag je een muts als het niet koud is?” Even viel er een stilte. Dat was een vraag die hij niet had zien aankomen. ‘Ehm. hij zit fijn? Waarom heb jij een lollystokje in je mond?’ kaatste Björn de bal terug naar Mary. wat hem betreft hoefde ze het niet meteen over zijn wilde ontembare haren te hebben of over de sentimentele waarde die aan die muts lag. ‘Hey heb je anders zin om zodadelijk wat te brunchen? En misschien daarna een duel te houden?’ vroeg Björn vriendelijk aan haar. Hij vond dat wel leuk om te beginnen met een duel. Zo kon je de late morgen goed beginnen. Maar niet op een lege maag natuurlijk.

Björn… “Zoals de tennisser dan? Doe je zelf dan ook sport?” De Luxio, die Rora heette, gaf ze een aai over d’r kop. “Ehm. hij zit fijn? Waarom heb jij een lollystokje in je mond?” Ze grijnsde. Dat was een direct antwoord. Niet op zijn mondje gevallen. Dat vond ze wel leuk. “Ik hou van lolly’s. Aardbeiensmaak. Als je wil heb ik er nog wel ergens eentje zitten hoor voor jou.” En het helpt tegen de honger. Ze had nog niet ontbeten. Hé wacht, Björn had precies ook honger. Er was altijd beter gezelschap… maar het kon zeker geen kwaad? Daarna zou ze beter Serina eens gaan zoeken. Die liep hier ook nog ergens rond. “Brunchen klinkt goed. Daarna moet ik wel nog een andere van mijn pokémon zoeken die kwijt is. Maar dat kan wachten tot na het eten.” Een duel, oh great. Pokémongevecht zijn zo boring. Ze kon het beschouwen als een vindersloon? Hij had Daphne teruggevonden natuurlijk. “Als je wil kunnen we daarna jou duel houden.” Dat waren jonge trainers natuurlijk. “Hé jij daar, ik daag je uit voor een duel” of “Kijk naar mijn sterke Magikarp, ik wed dat je me nooit kan verslaan”. Altijd hetzelfde. Al zou wat oefening haar niet slecht doen. Je weet nooit wanneer het eens nodig is.

Zoals hij verbaast keek over de vraag die hem werd gesteld grijnsde Mary over zijn counter-vraag. Hij kreeg dan ook een heel casual antwoord terug. “Ik hou van lolly’s. Aardbeiensmaak. Als je wil heb ik er nog wel ergens eentje zitten hoor voor jou.” Daar bedankte hij haar voor. Hij betwijfelde of hij zo duidelijk met een lolly in zijn mond kon praten als deze meid hier. Hij stelde zijn vraag of ze misschien wilde mee eten. “Brunchen klinkt goed. Daarna moet ik wel nog een andere van mijn pokémon zoeken die kwijt is. Maar dat kan wachten tot na het eten.” De nonchalante manier waarop ze het zei stelde hem wel gerust. Hijzelf zou helemaal gek worden als zijn Rora opeens verdwenen was. Maar hij was erop gerust dat Mary wist wat ze deed. Ze was ook een stuk ouder dan hem dus zou t wel weten. Hij knikte instemmend. “Als je wil kunnen we daarna jou duel houden.” Hij zou na t eten wel mee zoeken naar de pokémon. Ze leek niet heel enthousiast over het duel. Hij had nog niet eerder een pokémon trainer ontmoet die er zo rustig over dacht. Hij zou er later wel naar vragen. Voor nu gold er maar één ding in zijn hoofd. ETEN. ‘’Zullen we?’’ vroeg hij, waarna hij er de pas inzette om de hoek om te gaan waar hij tegen de meid was opgebotst. Hij keek links en rechts voor een cafeetje maar vond niet echt wat interessants. De stad was heerlijk vol met bomen wat fijn voelde voor zo'n dorpsjochie als hij. Uiteindelijk zag hij een leuk cafeetje waar de stoeltjes en tafeltjes leuk in een tuin waren opgesteld met, voor Rora heel belangrijk. leuke kleurige bloemen. Automatisch liep Rora er al heen en volgens haar was de keuze al gemaakt. ‘’Hier dan maar?’’ vroeg Björn glimlachend aan Mary.

Geen lolly dus. Moest hij zelf weten. Ze stond weer maar eens versteld wat haar knotsgekke leven deze keer had gebracht. Een etentje met een willekeurige, onbekende jongen die veel jonger is dan haar. Ze had het gevoel dat dit soort dingen haar iets vaker overkwam dan de meeste andere mensen. Wel, zo blijft het leven tenminste interessant. Voor ze het wist ging Björn ervandoor op zoek naar een cafédingplek. Ze haastte zich vlug achter hem aan. Wat kon hij snel zijn als hij eten zocht zeg. Het duurde even, maar hij had toch redelijk snel een fantastisch plekje gevonden. In Dewford Town was ze stranden gewend, zelfs eens een beachclub, maar dit was huiselijk ingericht met veel groen en mooie bloemen. Björn hoefde het geen twee keer te vragen. “ Zeeeeeker weten. Ziet er fantastisch uit!” Ze ging de Luxio achterna om aan één van de vele bloemen te ruiken. Thuis waren er nooit zoveel bloemen. Hier aten ze, dat stond nu vast.

Als een houndoom had hij gezocht naar een plek waar hij zijn ontbijt kon halen. De honger dreef hem voort. Toch wat trots dat hij iets leuks had weten te vinden wees hij naar de plek. Maar de vraag of dit goed was leek overbodig. “ Zeeeeeker weten. Ziet er fantastisch uit!” Antwoord ze op hem. Luxio snuffelde aan de bloemen en moest niezen door t stuifmeel dat uit een grote gele bloem kwam. een tafeltje voor 2 was goed en zat aan de rand van het hek. en na wat drinken besteld te hebben vroeg Björn: ‘’Dus, wat brengt jou naar Petalburg? volgens mij kom je hier niet vandaan hmm?’’ Rora keek nu wat geïnteresseerder naar de pokémon van Mary. Björn zag t lichtelijk glimlachend aan. Ooit zou Rora nog wel socialer worden en andere pokémon leuk vinden. Ook het drinken werd gebracht. ‘’Oh ik was nog vergeten te vragen naar de menukaart.’’ sprak Björn met een verontschuldigende grijns op zijn gezicht. De vrouw die alles rondgebracht lachte charmant en zei dat ze had kunnen verwachten dat een jongen van zijn leeftijd honger zou hebben. en beloofde snel terug te komen.

Ze moest glimlachen toen de Luxio nieste. Als je aan bloemen wil ruiken moet je er natuurlijk wat voor over hebben. Thalia waggelde er vrolijk heen, vastberaden om een nieuw vriendinnetje te maken. Ze tikte haar op het hoofd, als het ware een schouderklopje.
Waarom was ze hier ook alweer? Met al die gebeurtenissen was ze helemaal vergeten wat ze hier eigenlijk kwam doen. “Ik kwam eigenlijk een pokémon vangen. Chatot was het geloof ik… Oja en ik kom uit Dewford Town. Waar kom jij dan vandaan?” Een mevrouw kwam drinken brengen. Zonder dat ze iets besteld hadden, een beetje vreemd. Niet dat ze het erg vond, Mary kreeg al flinke honger. De serveerster bracht na het drankje nu ook de menukaarten. Een spiegelei met toast had ze wel zin in. Of misschien roerei met spek… Nee, toch dat eerste. Ze keek naar Björn. ”Wat eet jij?”

Meteen al Werd Rora’s sociale kunsten getest toen een van Mary’s pokémon op haar afwaggelde. Ze ging op haar achterste zitten en keek nieuwschierig, ietwat schuw toe. Toch stak ze haar neus naar voren en lag haar staart rustig op de grond. ten teken kennis te willen maken. Björn had zijn vraag gesteld en even leek Mary wat verward, alsof ze zelf ook vergeten was wat ze hier deed. “Ik kwam eigenlijk een pokémon vangen. Chatot was het geloof ik… Oja en ik kom uit Dewford Town. Waar kom jij dan vandaan?” Ah Dewford. Een dame van de zee. En chatot genoeg hier. Op zijn nog korte reis van huis had hij al talloze chatots gehoord die hem en Rora hadden zitten napraten. Waar hij vandaan kwam. Ze zou hem wel uitlachen hoe dichtbij hij nog bij huis was. dacht hij niet al te serieus in zijn hoofd. ‘’Geboren en getogen in Oldale town. Niet zover hier vandaan. Ik ben pas recent op stap gegaan als trainer.’’ sprak hij glimlachend. Hij nam een slok van zijn jus d’orange. Hij sloeg de menu kaart open, en bij het zien van de plaatjes maakte zijn maag een hongerig geluid. Lichtjes rood wordend keek hij naar iets wat goed zou vullen. ‘’Wat eet jij?’’ vroeg Mary. misschien om van hem inspiratie op te doen. Toen zag hij het gerecht. Het gerecht van Arceus (Be blessed). Een grote boeren uitsmijter. 3 grote kloven brood. 4 eieren en belegd met sla en champignons. zijn ogen werden groot en hij wees blij het gerecht aan wat hij zou kiezen. ''Deze hier ziet er heerlijk uit.'' Sprak hij. Dat hij er waarschijnlijk uitzag als een hongerige Lycanroc maakte hem even niks uit. Oh hij zou bijna vergeten zijn ei nog wat licht te geven. Dat was een gewoonte gebleven sinds Rora uit het ei was gekropen. Die had hij elke dag mee naar buiten genomen. Tijdens het spelen. Tijdens het tv kijken. Bij het slapen. En hetzelfde deed hij met zijn nieuwste aanwinst. Het lichtroze ei plaatste hij naast zich op de tafel. checkend of hij stevig stond in zijn hatch doosje. Toen hij daarmee klaar was kwam na een tijdje de serveerster, die zich waarschijnlijk verveelde bij gebrek aan klanten, weer naar hen toe, om te vragen of er al een keuze gemaakt was. Hij zou ook meteen voer bestellen voor de pokémon.

Ongelooflijk hoe alles uit de hand was gelopen en dat ze zelfs vergeten was dat ze hier eigenlijk een Chatot kwam vangen. Daar was nog genoeg tijd voor. Ze had het nu even veel te druk. Björn kwam blijkbaar uit Oldale Town. Niet erg ver bij haar vandaan dus. In vogelvlucht in ieder geval, want als je er effectief naar toe wilde reizen moest je een serieuze omweg maken. Hij was net als haar nog maar pas op pad. Dat is ook logisch gezien zijn leeftijd. “Ik ben ook nog niet erg lang geleden thuis vertrokken hoor” Niet erg lang geleden thuis vertrokken, en in principe bijna direct teruggekeerd, dacht ze in zichzelf. Zij kon er natuurlijk niks aan doen dat Thalia bij hen thuis gespot was. Oké, ze moest toegeven dat ze het helemaal niet erg had gevonden om weer even terug op het eiland te zijn. Ondertussen had Björn zijn ontbijt gekozen. Man, wat moest je daar een eetlust voor hebben. Dat gerecht deed haar ontbijt eruitzien als een aperitiefhapje, maar weet je wat, ze had een lijn te onderhouden. En daarbij hield ze niet van champignons. Het was niets voor haar in ieder geval. “Zo’n grote maaltijd voor een kleine man”, grapte ze. Haar ogen werden echter groot toen er een pokémonei op tafel werd geplaatst. Ze had er altijd al van gedroomd om eens voor een ei te mogen zorgen. In het bos is ze altijd op haar hoede voor een eenzaam ei dat ze kon redden. Tot nu toe had ze evenveel geluk als bij haar laatste paaseierenraap. Een Kingler was toen met de chocolade eieren gaan lopen. Toen ze de dievegge eindelijk getraceerd had was de moeder haar kleine Krabby ermee aan het voeden. Ze kon het dan ook niet over haar hart krijgen om de twee eitjes die nog overbleven af te nemen. Haar gedachten gingen terug naar het roze ei voor haar neus. “Welke pokémon zit erin?”, vroeg ze enthousiast. Afwezig gaf ze haar bestelling door aan de vriendelijke mevrouw die ondertussen weer was komen opdagen. Ze was zo gefascineerd door het ei, dat ze niet eens opmerkte dat het eten even later werd gebracht.