Thank you Ben

Het was nog vroeg in de ochtend. Nog vóór de zon op was gekomen. En in de grote speeltuin was een volwassen man te vinden. Deze man was Hero Reinhart in hoogst eigen persoon. Hij zat op een van de veerfiguren, die de vorm had van een raket, en keek geconcentreerd voor zich uit. Langzaam bewoog hij naar voren en naar achteren op het veerfiguur. Ook had hij een kartonnen koffiebeker in zijn hand. Waarom? Hero was een experiment aan het doen. Hij had de perfecte koffie, de perfecte stoel, en een zonsopgang. Als de zon op zou komen zou hij een slok van de perfecte koffie nemen. Hij wilde weten hoe dat voelde. Zou het een gevoel van pure euforie zijn? Het was nu nog niet zeker te zeggen, maar dat betekende niet dat hij het niet ging proberen. Hij had Mix nog maar even in zijn Pokéball gelaten. Die sliep veel op een dag. Dat was ook heel belangrijk voor een Abra. Hij zou naderhand wel vertellen aan hem hoe het was gegaan. Verder had hij de G.E.M.G.I.M. netjes op de parkeerplaats naast de speeltuin geparkeerd. Nu was het enkel een kwestie van wachten, goede timing en een goede slok.

[+ Benji Cage]

Met voorzichtige tred begaf het gemaskerde figuur zich in de richting van plaats delict. Over de radio van een stilstaande politieauto had hij het gehoord. Een vreemd figuur met een busje. Mogelijk gevaarlijk. Tiger Gladiator kon de roep van het kwaad niet negeren als hij zijn kostuum aanhad, dus was hij als de wiedeweerga op de speeltuin afgestormd. Zodra hij in de buurt was, nam hij sterk in snelheid af en hield hij zijn omgeving nauwlettend in de gaten. “Waar…?” mompelde hij in zichzelf. Het figuur op het speeltoestel viel hem al snel op. Daar.

Tiger keek vluchtig over zijn schouder. Niemand. Het was nog vroeg. Hoe kon hij dit het beste aanpakken? De jonge held sloop zo kalm als hij kon om de persoon heen. Daarna benaderde hij de ander z’n rug. Bijna was hij er. En toen hoorde hij een hard geknerp van onder z’n voet komen. Tiger bevroor, beet op de binnenkant van zijn wang en keek vluchtig naar de vreemdeling. Was zijn dekmantel verpest nog voor hij zijn coole oneliner kon proberen?

"Bijna.." Fluisterde hij tegen zichzelf om zichzelf toch maar een beetje gezelschap te geven. Je kunt je niet voorstellen hoe vol zijn hart zat met vreugde. Het was meer dan het vooruitzicht van een wonderlijke ervaring. Het was meer dan pionierschap. Het was meer dan het onwaarschijnlijk grote universum en al haar wonderen. Het was geluk. Het was een eenzaam, maar uniek geluk. Het gelukkige gevoel, dat je jezelf gelukkig kunt maken. Hij hoopte bijna dat de zon niet zou opkomen. Dan zou hij dit gevoel voor altijd hebben. En toen.. hoorde hij een krak. Alle gevoelens die hij voorheen voelde zakte weg. Een wit canvas. Alles kon er nu op geschilderd worden. Langzaam draaide hij zich om, nieuwsgierig. Daar stond een kort mens. Met coole kleren, dat wel. Maar.. heb je ooit wel eens meegemaakt dat iemand die normaal altijd zoveel praat niets zegt? Dan weet je dat er iets aan de hand is. 'Geef me zinnigheid, geef me woorden. En ik zal voor altijd blijven.' Dat waren de woorden die in hem op kwamen. Hij wist niet waar ze vandaan kwamen. Het leek een diepe herinnering te zijn. Hij wist ook niet wat het betekende. Maar ze hardop zeggen, dat lukte niet. Zijn mond viel lichtelijk open. Het canvas was nog steeds wit, terwijl hij toch duidelijk iets had om het mee te schilderen hier.

En ja hoor. De man keek om. Hun blikken kruisten kort. Tiger was zijn oneliner inmiddels vergeten. Moest hij iets doen? Iets zeggen? Een ongemakkelijke stilte nestelde zich tussen de twee in. Totdat onze superheld het heft toch maar in eigen handen nam. “Euh, euhm,” stamelde hij verward. Vlug pakte hij zijn capeje erbij en hield die voor zich. Het bedekte zijn bovenlijf en een deel van zijn gezicht. “Wat brengt u hier?” vroeg hij, proberend zijn stem laag te laten klinken, maar Tiger had nog lang de baard niet in de keel. Zijn blik viel op het kartonnen bekertje dat de man vast had. Koffie? Zelfs boeven moesten wakker worden in de ochtend.

Hij knipperde even, en duwde met zijn vrije hand zijn kaak omhoog. Hij realiseerde zich.. dat hij hier te maken had met een echte superheld. Dan was er vast gevaar in de buurt. Mooi! Dan konden ze samenwerken. En wat een beleefd persoon, die sprak hem gewoon met 'u' aan. "De perfecte situatie om koffie te drinken." En nu hij het noemt.. Hij draaide zich vlug om. Daar was de zonsopgang. Hij ging goed zitten, sloot zijn ogen, en nam een slok. Die hij direct weer uit spuugde. Koffie is vies. Met een kinderlijke walging in zijn gezichtsuitdrukking stapte hij van het toestel af en zette hij het bekertje op de grond. "èèèh." Zei hij, met zijn tong naar buiten gestoken. Toen gleed zijn blik weer naar de jongen. "Ik beloof je dat ik me professioneler gedraag als we de boeven gaan vangen hoor." Alsof Tiger al wist dat ze samen gingen werken. Dingen denken en vervolgens daadwerkelijk hardop zeggen is soms nog best moeilijk

Een… Situatie? Tiger hield zijn hoofd niet-begrijpend schuin. Was dat echt alles? Alsof de vreemdeling daad bij woord wilde voegen, nam hij een slok van zijn kartonnen beker. De gebeurtenis die volgde liet de jonge superheld hardop lachen. “Niet lekker?” vroeg hij, nog na grinnikend, aan de volwassene die het bekertje op de grond zette. Hij werd weer aangekeken. Alert rechtte Tiger zijn rug en liet zijn cape los, die terug op zijn plek viel. Er werd iets gezegd. Verward knipperde hij met zijn ogen. “Huh?” viel er als eerste over zijn lippen. Hij herstelde zich. Zijn blik serieus. “Waar zijn de boeven?” Een roep tegen het kwaad mocht hij niet zomaar negeren. Als deze man meer wist, was deze ontmoeting misschien wel voorbestemd.

Echt, kreeg hij het niet mee, dat de kleine persoon dit grappig had gevonden. Toen keek Hero net zo verward als dat de ander eerder nog had gedaan. "Ik dacht dat jij wist waar de boeven waren." Hij ging helemaal rechtop staan en plaatje een van zijn handen op zijn kin. De ander op zijn heup. "Het is wel soort van eventueel misschien waarschijnlijk onhandig dat we dat allebei niet weten." Ineens verscheen er een Abra op zijn schouder. "Je hebt een dingesdetector." Stuurde Mix hem telepathisch door. "Oh, jij ook wakker?" "Focus." "Ohja." Hij maakte een gebaar naar de ander om even te wachten. Hero rommelde in zijn schoudertas en haalde er iets uit dat leek op een GameBoy Pocket met veel te veel extra onderdelen. Drie antennes, een joystick en iets dat leek op een harmonica. "Dat is niet je dingesdetector." "Klopt Mix, dit is mijn Criminalilogistieksensor." Hij begon alvast eens geconcentreerd wat dingen in te tikken.

Zijn verwarring keerde terug – en dat uitte hij door zijn hoofd schuin te houden en een klein pruillipje tevoorschijn te halen. De volgende woorden herhaalde hij nog eens in zijn hoofd. Zijn ogen waren geconcentreerd samen geknepen, terwijl zijn kin zachtjes op en neer ging bij elk woord dat hij in gedachte opsomde. Toen hij het gedecodeerd had, verscheen er een nieuw figuur in de heldenreis. Tiger schrok zo hard dat hij zijn voeten tegen de grond moest dwingen. Het was een Abra, hield hij zichzelf voor. Die waren niet gevaarlijk. De man gebaarde dat hij moest wachten en zocht driftig in zijn tas. Nieuwsgierig als hij was, kon hij het niet laten om toch op zijn tenen te staan, proberend een glimp van iets op te vangen. Wat hij kreeg te zien, leek heel erg op een retro console. De man noemde het een Criminalilogistieksensor. Tiger knikte een keer stevig, alsof hij er al eerder van had gehoord. Een paar tellen later, toen hij de man zag tikken, begonnen dan toch een paar vragen bij hem te dagen. “Is dat een gadget?” vroeg hij. “Ben je een superheld? Of een sidekick?” Een korte pauze. “Wat doet ‘ie?” Zijn blik rustte op het rechthoekige sensortje in de vreemdeling zijn handen.

"Nee." Zei hij op de eerste vraag. Waarna hij stopte met gegevens intikken. "Wacht, ja." Zei hij terwijl hij de verte in staarde. Zijn blik gleed weer terug naar het scherm en tikte de laatste zaken in. Op de tweede vraag kon hij dan weer beter antwoord geven. "Ik ben een man. Wie ben jij?" Het ging een beetje nonchalant. Ondertussen was het apparaatje flink aan het sputteren, kraken en aan het piepen, terwijl de buitenste twee antennes rondjes draaiden. De derde vraag was iets waar hij ook weer goed antwoord op kon geven. Het maakte namelijk niet zo veel uit dat de vragen zo vlug achter elkaar gesteld werden. Hero kon prima omgaan met chaos. "Nou de.. uh.. Deze.." Hij wees naar de antennes. "Doet de Loop-maar-misschien-niet-loop detectie van boeven." Hij krabde over zijn kin. "En op deze groene knop moet je niet drukken, want dan springt grasmaaier in Verdanturftown aan." Oh, misschien toch moeilijker dan verwacht. "En als je hier dingen intikt die je wilt vinden, dan vind 'ie de dingen. Maar het moeten wel criminele dingen zijn." Hij gniffelde om zichzelf. "Met de joystick kan ik op de mondharmonica spelen. Maar dat is gewoon voor als ik me verveel." Wat leuk eigenlijk, die interesse van dit kleine mens.

Nee. Of… Ja. Tiger hield zijn hoofd schuin, het pruillipje weer terug op zijn gezicht. Dat was alle informatie die hij nu kreeg. Het liefst bekeek hij de gadget zelf, maar het was niet de zijne. Van zijn moeder mocht hij nog niet al te geavanceerde dingetjes voor zijn heldendaden gebruiken. Dat vond ze te gevaarlijk. Tiger snapte het gevaar niet zo. De vreemdeling vertelde hem dat hij een man was. De jonge held hief kort zijn wenkbrauwen, voor hij zijn gebalde handen in zijn zij porde. “Ik ben gerechtigheid,” sprak hij grijnzend, “onder de naam Tiger Gladiator. De grijns viel van zijn gezicht en hij kneep zijn ogen bedenkelijk samen. “Hm, dat kan beter,” voegde hij eraan toe, terwijl hij rustig over zijn kin wreef.

Het gekraak van de Criminalilogistieksensor trok hem uit zijn dilemma. Schijnbaar was het ook een teken om meer uitleg van de man te krijgen. Tiger kon het niet laten om te glimlachen, tevreden dat er toch nog antwoord op zijn vraag werd gegeven. Met glinsterende oogjes volgde hij de bewegingen die werden gemaakt. “Wow,” bracht hij onder de indruk uit. “En dat allemaal in zo’n klein dingetje?” Zag hij het nu niet met zijn eigen ogen, dan zou hij het niet geloven. “Dus als we stelen intypen, dan vindt hij mensen die stelen?” Tigers glunderende ogen keken afwachtend naar de vreemdeling.

Die hele introductie, dat zal wel weer eens iets zijn dat hem later weer zal binnenvallen. Zo’n uur te laat. En dan reageren alsof hij Tiger Gladiator pas net heeft ontmoet. Ja, soms werkt een te snel brein ook andersom. Bezuinigingen enzo. Het is een dramatische tijd voor alle kwabben, cortexen en andere onderdelen van het menselijk(?) brein. Maar zoiets als verwondering en waardering ontging zijn Hero-zintuigen niet. Met zijn gepatenteerde ‘jij bent geweldig’-blik keek hij naar Gerechtigheid en zei: “Stelen.” Komisch nonchalant typte hij dat met één hand in terwijl hij naar de kleine persoon keek. “Zoals u wenst!” Tevreden over het apparaatje bewoog hij zijn hoofd heen en weer op het ritme van de piepjes die te horen waren. -Ping!- Hij keek naar het apparaatje en fronste. “Huh?” Hij zakte door zijn knieën en hurkte, om de een of andere onverklaarbare reden. “Precies waar wij zijn?” Gaf het apparaatje aan. Hero had alleen even gemist dat hij per ongeluk ‘spelen’ had ingetypt in plaats van stelen. Benieuwd hoe lang het duurt voordat iemand die doorheeft.