Shoo. [& Nathan]

Hoenn was niet leuk, had Shaye algauw vastgesteld. Het was er veel te warm - ze was immers aan de constante min temperaturen van Snowpoint City gewend inmiddels. En er was veel te veel water. Één verkeerde stap en je was verdronken. En daarnaast waren de mensen er niet top. Om het zo maar te zeggen. Ze waren veel te netjes voor Shaye’s smaak. Blijkbaar was het in Hoenn niet geaccepteerd om te schreeuwen tegen iemand die tegen je aan liep. Wat moest ze anders doen? De man had niet eens zijn excuses aangeboden. En ze ging die man niet gewoon even weg laten lopen nadat hij op haar nieuwe schoenen was gaan staan. Dus ja, ze had tegen hem geschreeuwd. Iets in de richting van “You either buy me new shoes or I cut you up and feed you to the Pelippers.” Maar hoezo mocht dat niet en mocht hij wel gewoon op haar schoen gaan staan zonder zijn excuus aan te bieden? Hoenn was een rare region. En ze vond het er niet leuk. Maar er was geld te vinden in Hoenn. Meer als in Sinnoh. En die grotere hoeveelheid geld kreeg Shaye wel zo ver om af en toe iemand op haar nieuwe schoenen te laten staan zonder tegen hen te schreeuwen. Hell, als Team Rocket haar geld zou geven als er iemand op haar schoen ging staan zou ze de gehele populatie van Hoenn vragen om op haar schoen te gaan staan en ze zou hen zelf nog bedanken ook.  Dat deed geld met Shaye.
Iets anders wat Shaye ook niet geweldig vond aan Hoenn was de constante geur van zee. Ze haatte de geur van zee. Het maakte haar misselijk. En toch bevond ze zich nu op een eiland waar alles naar zee rook. Misschien was de keuze om naar Petalburg City te gaan niet helemaal haar beste keuze geweest. Het was daar alleen maar erger. Shaye was er zeker van dat alles in die stad gebouw was van zout, want hoe anders kon iets continu zo sterk naar zout ruiken. Maar dat was verder ook onbelangrijk. Shaye moest de komende paar maanden (jaren?) van haar leven doorbrengen op Hoenn dus ze moest maar gaan wennen aan de geur van zee, de ondragelijke hitte en benauwdheid en de mensen die op schoenen staan zonder hun excuus aan te bieden.

“I want- eh.. Muk. I know what I want, really. But wait.. Muk. Let me look again. Just to be sure, you know.” Shaye kreunde luid en leunde een beetje over de kassa van de winkel om het menu wat was afgebeeld op de muur opnieuw te lezen. Ze negeerde de geïrriteerde zuchten achter zich compleet, evenals de ongeduldige blik van de caissière die overduidelijk klaar was met haar. Nu al. “Okay, yes. I’d like one serving of those.. fish fries?” zei ze met een bedenkelijke blik. “Please,” voegde ze er gauw aan toe. Ze had ze geleerd in haar Hoenn 101 handleiding die ze op een of andere lelijke site had gevonden dat je netjes moest blijven in Hoenn. Hoenn inwoners hielden van nette mensen blijkbaar. En als mensen van haar hielden kreeg ze geld. Meestal. En er was niets belangrijker dan geld. Ze wisselde een nietszeggende blik met de caissière, die knikte en hetgeen wat ze wilde intypte in haar kassa. Shaye had nog nooit gehoord van fish fries. Ze had geen idee wat ze zich erbij moest voorstellen. Waarschijnlijk was ze er allergisch voor. Maar vis en friet samen klonk wel echt geweldig. “Dat is dan 5,60,” zei de caissière in een bijzonder ongeïnteresseerde toon. Shaye fronste lichtjes, zich afvragend of een portie visfriet dat wel waard was - 5,60 is wel héél veel geld - maar besloot het bedrag toch maar uit te betalen aan de caissière. Met heel veel tegenzin wel. Muk. Daar ging haar dierbare geld. En dan nog wel uitgegeven aan iets zo nutteloos als eten. “Je kunt plaatsnemen, het eten wordt vanzelf naar je toegebracht,” vervolgde de caissière in dezelfde ongeïnteresseerde toon. Shaye rolde met haar ogen en knikte, zich wegdraaiend van de caissière. Ugh. Hoenn mensen. Een verschrikkelijk ras.

Na een korte vijf minuten wachten had ze haar portie overprijsde visfriet ontvangen en algauw was ze opzoek gegaan naar een bank buiten in de schaduw. En ze had er één geprobeerd. Jammer genoeg moest ze toegeven dat de visfriet haar beter beviel dan gehoopt. Het smaakte erg goed zelfs. Het was nooit de 5,60 waard geweest, maar het was goed eten. En de portie was vrij groot. Dat was altijd fijn. Misschien, in een verre toekomst als ze was vergeten hoeveel dit gekost had, ging ze het nog wel eens opnieuw eten. Hoenn had wel goede dingen dus, stelde ze vast terwijl ze één van de bruinoranje gekleurde frietjes(?) in haar mond stak. De vrouw veegde haar hand af aan haar donker gekleurde broek en haalde een pokéball uit haar tas. Het was saai zo, zonder haar vervelende pokémon. Waarschijnlijk ging ze spijt hebben van de keuze om haar pokémon vrij te laten. Haar pokémon waren stuk voor stuk pieces of shit, zoals Shaye altijd zei. Zelf Gwyn, wie altijd bang was van alles, spande samen tegen haar als ze samen was met de andere pokémon van Shaye. Maar toch waren ze wel grappig. Of zo. Ze waren wel oké. Dus daarom besloot Shaye toch maar één van haar pokémon vrij te laten. Misschien ging haar pokémon nog wel iemand anders lastig vallen en dan kon Shaye tenminste nog lachen. “Mistle, get out. Or whatever,” zuchtte ze onverschillig, drukkend op het rondje knopje van haar pokéball. Meteen verscheen er een paars vleermuisje voor de brunette, welke vrolijk piepte. De Noibat strekte zich eventjes uit en piepte nog een paar keer. Mistle vloog op en het eerste wat ze deed was een van Shaye’s visfrietjes uit het karton grissen. “Mistle? What the Muk?” Ze versmalde haar ogen lichtelijk en staarde naar haar pokémon. “You’re such a piece of shit. I never allowed you to steal my fish fries,” ging ze verder. De pokémon ging naast de vrouw op het bankje zitten en keek met grote ogen naar haar trainer. “Fine. You can have it. But you’re still a piece of shit,” zuchtte Shaye met een oogrol. Toch was de lichtelijk humorvolle toon in haar stem niet te missen. Ze keek op toen ze een lichtelijk beledigde zucht hoorde van iemand. En ze zag de uitdrukking van walging op het gezicht van de persoon. What the Muk? Was die vrouw nou naar haar aan het kijken? “What you looking at? Never seen a trainer call their pokémon a piece of shit or something?” beet ze naar de onbekende vrouw die voor haar stond toen ze realiseerde dat de vrouw inderdaad naar haar zat te kijken. “Get lost. Bugger off. Shoo. Haul ass away from me.” Well, daar ging haar vriendelijke en nette image die ze nooit had gehad. Maar ze vond dat deze vrouw het wel verdiende. Ze had geen recht om te kijken naar Shaye alsof de vrouw wat fout gedaan had. Haar ‘piece of shit’s waren gevuld met liefde. Het was niet gemeen om een lieve ‘piece of shit’ te zeggen. De vrouw zuchtte opnieuw en zette haar wandeling voort. Damn right. Shaye zuchtte net iets luider dan de vrouw en hervatte haar maaltijd. Was het nodig geweest om gelijk boos te worden om zo iets kleins? Nee. Was dat iets waar Shaye goed in was en daarom ook altijd deed? Ja. Was Shaye eigenlijk gewoon heel erg petty voor zelfs de kleinste redenen? Sowieso.

OOC: I'm so sorry, deze post is echt verschrikkelijk. Ik heb echt al eeuwig niet gepost. Ik kan niet eens meer normaal Nederlands typen. Maar ok, I'll eventually get back into it. Hoop ik.

Toen Mistle een paar keer een hoge piep liet horen keek Shaye eindelijk op na een lange staarwedstrijd met haar visfrieten. “What is it?” vroeg ze aan de kleine vleesmuisachtige pokémon, welke enthusiast met haar kleine paarse vleugeltjes begon te slaan. Algauw viel haar oog op een pokémon voor haar. “What the Muk…” fluisterde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen een ander. Ja, tegen wie zou ze anders praten? Haar ‘piece of shit’ pokémon? Eigenlijk deed ze dat verrassend vaak. Ze had hele gesprekken met de pokémon ‘s ochtends als ze haar makeup aan het doen was. Niet dat ze dat ooit aan een ander zou vertellen. Shaye keek eventjes van de pup op de grond naar Mistle. Mistle was aan het proberen om te communiceren met de pokémon, maar de pokémon had alleen oog voor haar visfrieten. Dat zou zij zijn geweest als ze een pokémon was, stelde ze vast. Ze keek even om zich heen, zoekende naar iemand die eventueel zijn of haar pokémon miste, maar toen ze niemand echt moeite zag doen om een pup te vangen besloot ze dat het waarschijnlijk gewoon een zwerfpokémon was of zo. Niet iets waar ze haar friet aan ging geven. Ze had er immers voor betaald en ze ging het dus echt niet delen met een of ander beest. In haar poging om naar de eigenaar van de pokémon te zoeken had ze echter wel iets anders gezien. Iets wat haar eigenlijk wel interesseerde. Iemand die wel héél erg leek op haar baas. En als er iemand was waarvan ze hield was het wel haar baas. Niet dat ze de persoon kende of zo, maar haar baas was degene die haar salaris uitbetaalde dus eigenlijk was haar baas algauw haar favoriete persoon. Shaye keek nog een laatste keer naar de pokémon op de grond, waarna ze opstond en haar eigen pokémon commandeerde om haar te volgen. Ze liep rechtstreeks naar haar baas. Of naja, ze dacht dat het haar baas was. Maar niet echt veel mensen zagen er zo uit en als Shaye het niet mis had, had de man op het bankje groen haar ergens verstopt onder zijn hoodie en ook niet bepaald veel mensen hadden groen haar. Ze stopte voor het bankje, haar visfriet in haar linkerhand en Mistle vlak achter haar. Shaye ging een beetje onhandig op het bankje zitten en sloeg haar vrije rechterhand om de persoon heen in een poging tot een sidehug. Een rare actie, eigenlijk. Ze wist niet eens zeker of deze persoon haar baas wel was én haar baas kende haar waarschijnlijk niet eens. Dus eigenlijk zat ze nu gewoon een wildvreemde een knuffel te geven. Ze was een raar persoon. Maar dat was al wel bekend. Iets te extravert, zeiden sommigen. “Good morning boss!” sprak ze enthusiast. Zou ze hem nu al vragen om haar salaris? Was dat respectloos? Well, je baas die je niet eens kent een sidehug geven was al vrij respectloos, dus dan kon ze het eigenlijk nog wel een beetje erger maken. “When do I get my salary?” Straight to the point. “You see. I bought these fish fries, or whatever they’re called, and honestly they were kinda expensive. I’m kinda broke now, you know,” sprak ze met een hoofdknik, alsof ze nog even aan zichzelf moest erkennen dat ze arm was. “I’m not trying to rush you, though. I was just sayin’, I’ll probably starve and die in a few days and you really don’t want to lose a great employee like me. No pressure, though.” Werkte het? Zou hij haar gaan betalen? Ze had geen idee. Ze was eigenlijk niet eens naar hem aan het kijken. Ze had het veel te druk met het voorstellen van heel veel geld op haar bankrekening. Iets waar ze eigenlijk altijd aan dacht.