Do it For Him [Closed]

Tevreden stapte de blondine door de poort naar het verdorde landschap van Lumiose Badlands. In haar ene hand hield ze een klein, stoffen tasje, terwijl haar andere naar haar heup gleed. Ze klikte in één soepele beweging de pokéball van Adrian los en liet haar shiny Ralts naar buiten zodra ze bij de poort vandaan was. Lumiose was nog steeds niet ver bij haar verwijderd – dus ze wilde eigenlijk niet riskeren dat een Team Rocket lid de bijzondere pokémon zou zien, maar ze was veel te enthousiast om hiermee te wachten. De kleine Ralts geeuwde voorzichtig en keek toen nieuwsgierig op. De vrolijkheid van Cecille was voor een gewone pokémon al niet te missen, maar voor Adrian kwam het driedubbel zo sterk over. De blondine grijnsde naar hem en knielde bij hem neer. Hij deinsde in ieder geval al niet meer achteruit als ze dit deed – en hij leek oprecht naar haar op te warmen. Cecille was heel blij met die vooruitgang, zelfs als het maar in babystapjes ging. Dat was precies wat Adrian was. Een baby. Met Isak was het veel gemakkelijker – en Sivar was eigenlijk die ongemakkelijke fase al gepasseerd toen ze hem kreeg, maar Adrian had vooral geduld nodig. Hoewel dat niet bepaald haar sterkste punt was, was ze uiteraard wel bereid om daar aan te werken en hem dat te geven.

“Ik heb wat voor je,” deelde ze vrolijk aan hem mee. Ze zong het haast, zo enthousiast was ze over het idee. Cecille reikte al met haar hand in het stoffen zakje en Adrian reageerde daarop door nieuwsgierig op zijn tenen te gaan staan, alsof hij daardoor beter kon zien wat er in het tasje zat. Het liet de blondine zachtjes grinniken, maar ze haalde ondanks dat het voorwerp tevoorschijn. Ze had een ovale steen in haar handen. Hij was mooi rond en glad gemaakt. De kleur die het had was het beste als helder turquoise te omschrijven. Ze hield hem met een brede glimlach voor Adrian zodat hij hem heel even over kon nemen en dat was wat hij, heel voorzichtig, ook deed. Verward en geïntrigeerd bekeek hij het van verschillende hoeken. Cecille vond het echt heel schattig om te zien. “Dat is een Dawn Stone, gekkie,” legde ze aan hem uit. “Die helpt je met evolueren naar een Gallade.” Ze pauzeerde even en drukte haar lippen stijf op elkaar, terwijl een frons op haar voorhoofd verscheen. Cecille realiseerde zich ineens iets.

“Tenzij je dat niet wilt, natuurlijk,” voegde ze er vlug aan toe. Ze wist van Sivar dat hij niet wilde evolueren, dus ging ze hem er niet toe dwingen. Het zou nu ook heel vreemd aanvoelen om hem geëvolueerd te zien. Mocht Adrian dat ook niet willen, dan respecteerde ze zijn keuze, ondanks dat het altijd haar droom was geweest om een Gallade te hebben. Een shiny Gallade was dan nog vele malen beter. Misschien wilde hij wel een Gardevoir zijn of veel liever een Ralts of Kirlia blijven. Dat zou haar… Angst voor psychische krachten wellicht helpen, al betwijfelde ze of ze dan erg graag in zijn buurt wilde zijn. Cecille voelde een verdrietig gevoel aan haar knagen toen ze dat besefte. Ze wilde goed voor haar pokémon zorgen, maar hoe kon ze dat als ze er niet voor hen was? Hoe kon ze zoiets als ze bang was voor haar eigen teamgenoot?

Adrian leek door te hebben dat het onderwerp moeilijk voor haar was. Hij tikte haar knie aan en wees vervolgens naar de steen in zijn andere poot. Cecille begreep niet helemaal wat hij bedoelde. “Wil je… Wil je de steen houden?” vroeg ze verward. “Hem gebruiken?” De Ralts knikte bevestigend en de blondine slaakte een opgeluchte zucht. “Dat doe je niet voor mij alleen, toch? Jij moet er ook achter staan.” Adrian knikte weer en brabbelde iets in zijn eigen taaltje. Cecille had nog moeite met begrijpen wat hij bedoelde, maar ze herkende die toon uit duizenden. Hij was vastberaden. Dat was iets wat ze niet vaak bij hem had gezien en daarom vond ze het genoeg om zich over te laten halen dat hij het inderdaad ook zelf wilde. Haar mondhoeken krulden op tot een tevreden glimlach. “Oké,” zei ze toen tegen hem. “Maar ik vind het niet erg als je van gedachten veranderd. Goed?” Dat leek hij te waarderen. Hij gaf de steen terug aan Cecille en die stopte het voorwerp terug in haar tasje. “Misschien had ik dit gesprek moeten houden voor ik de steen kocht,” lachte ze. Adrian hield zijn hoofdje scheef en de blondine besefte dat hij het geldconcept nog niet begreep. Ze legde haar hand op zijn hoofdje en aaide hem. “Never mind. Dat is niet belangrijk meer.”

Cecille duwde zichzelf overeind en liet haar blik toen over de Lumiose Badlands glijden. Het zag er nog altijd niet verwelkomend uit, maar ze wilde absoluut niet terug de stad in, dus moest ze wel door het gebied heen lopen. Ze koos ervoor om Adrian als gezelschap te houden. Het werd wel eens tijd dat hij wat extra aandacht kreeg. “Zullen we?” vroeg ze aan hem. Een bittere nasmaak vormde zich in haar mond toen ze zich bedacht dat ze via deze route langs Camphrier moest, maar ze wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer bij Sara zijn – dus had ze geen andere keus. Adrian keek haar nieuwsgierig aan en ze schudde met haar hoofd. “Niks aan de hand,” liet ze hem weten. “Gewoon een… Oude wond.” Cecille beet op haar tong om geen andere opmerking te maken. Dahlia was wat terughoudender met het opmerken van haar trainers emoties, maar ze begreep dat Adrian er minder controle over had. Natuurlijk ging hij nieuwsgierig zijn. Hij was nog jong. Bovendien boeide het hem vast meer dan Dahlia, al was de Lucario vaak ook bezorgd en wilde ze dat gewoon niet laten weten. Cecille vond dat echter een stuk prettiger dan dit.

Desondanks was ze niet boos op haar kleine Ralts. Ze verwelkomde zijn gezelschap nog steeds met open armen en ging dan ook enthousiast met Adrian in gesprek over haar toekomstplannen met hem en in het algemeen. “Het zou echt heel gaaf zijn om met jou de volgende gym uit te kunnen dagen,” vertelde ze hem. Ze richtte haar ogen op zijn hoofdje en twijfelde voor geen moment of hij wel aan het luisteren was. “Stel je eens voor man. Jou op niveau krijgen zou niet alleen wat zeggen over mijn trainerschap, maar ook over jou!” Hij zou een snelle leerling zijn en zijn kracht zou angstaanjagend kunnen worden. Cecille grijnsde bij de gedachte alleen al. “Niemand zou ons als duo kunnen stoppen!” Vast wel, maar daar stond de blondine niet echt bij stil. Het enige waar ze aan dacht was hoe cool ze dan zouden zijn. Bovendien zou hij perfect bij het team passen. Dat deed hij al, was ze zelf ook van mening, maar het zou nog beter zijn als volgroeide pokémon.

Adrian twijfelde daar zelf heel erg over. Cecille merkte dit en tuitte haar lippen voor een kort moment. Ze wilde hem geen slecht gevoel geven over zijn rol in het team. Als hij niet op niveau zou raken, dan zou ze het hem niet kwalijk nemen. Het was belangrijk dat hij dit ook wist. “Maar,” opperde ze daarom niet veel later. “Ik vind dat je het nu al geweldig doet – en als het je deze gym niet lukt, dan gaan we gewoon voor de volgende.” Ze keek hem met een zachte glimlach aan. “’t Heeft geen haast. Oké?” Hij waardeerde de gesproken woorden enorm, want zijn twijfelende uitdrukking maakte plaats voor een dankbaar glimlachje. Adrian knikte bevestigend. Cecille plukte hem daarna van de grond en zette hem op haar schouders, waar de kleine pokémon eerst van schrok, maar al snel genoot hij van het uitzicht. “Dat heb je wel verdient, kleine makker,” grijnsde ze tegen haar Ralts.

Ze liepen op deze manier in stilte verder. Cecille en Adrian genoten allebei van hun wandeling en hielden hun blik voornamelijk op de omgeving gericht. De blondine begon al snel een liedje te neuriën om de stilte wat tegen te werken, maar ze wilde het moment verder niet verpesten met andere fratsen. Het voelde haast perfect aan met hem op haar schouders, zijn pootjes voorzichtig op haar hoofd gelegd. Ze hield zijn benen losjes vast om hem op zijn plek te houden. Mocht hij vallen, dan kon ze gemakkelijk haar grip op hem versterken. Cecille stond net op het punt om een ander nummer te neuriën toen ze iets hun kant op zag komen. Adrian pakte haar haren steviger vast, alsof het niet te vertrouwen was, maar de blondine bleef zelf relaxed op haar plek staan. Ze bekeek de beweging met vernauwde ogen. Was dat nou… Een stuk grond die haar kant op kwam geschoven? Was ze aan het ijlen? Misschien had ze per ongeluk in Lumiose een bepaalde rooklucht opgevangen en begon het effect daarvan nu in te werken. Cecille schudde die gedachte meteen van haar af toen ze merkte dat Adrian zich minder op z’n gemak voelde. Hij zag het dus ook. Of had hij door dat ze misschien high was? Hm…

Desondanks haar twijfel, sprong ze wel aan de kant toen het hoopje haast op haar inbeukte. Dat risico wilde ze niet nemen. Ze wist nog net haar evenwicht te bewaren en bekeek de grond aandachtig om te zien of het van koers veranderde. Dat gebeurde wel. Dit keer, echter, kwam wat het hoopje veroorzaakte naar boven zodra het in de buurt was. Cecille werd door een Gible tegen de grond getackeld. De pokémon belandde in haar maag en dat zorgde ervoor dat ze zich gemakkelijk achterover tegen de grond liet werken. Met een “ugh” kwam ze op haar zitvlak terecht, haar handen nog steeds om de benen van Adrian gewikkeld, terwijl ze haar best deed om hem niet te laten vallen. Ze was geneigd om naar haar maag te grijpen vanwege de pijn, maar werd door de Gible daarvan weerhouden. De blondine wierp hem een kwade frons toe. Wilde hij vechten? Dan kon hij het krijgen. Cecille wilde hem van zich af duwen en een andere pokémon tevoorschijn halen, maar hij sprong zelf al van haar af en schonk haar een vrolijke grijns. Hè? Het leek wel alsof hij dacht dat ze een oude vriend was die hij weer had teruggevonden, maar ze zou zich een Gible in die kleuren wel herinneren. Wacht, had een Gible wel die kleuren…? Ze herinnerde zich San heel anders. Was San dan een shiny geweest? Of was dit een shiny?

Een ongemakkelijke sfeer nestelde zich tussen haar en de Gible. Hij bleef haar als een lang verloren zoon aankijken en ze wist niet hoe ze daar op moest reageren. “Euh…” kwam er daarom na een paar tellen verward uit. “Kan ik je helpen…?” De pokémon knikte zo snel dat Cecille bang was dat hij een whiplash zou oplopen, maar hij wandelde naar haar zij en wenkte dat ze overeind moest komen. Ze moest hem volgen. De blondine krabbelde langzaam omhoog en keek fronsend naar de haaipokémon. Waarom zou ze hem in Arceusnaam volgen? Straks kwam ze bij één of andere cult uit en zou ze het daglicht nooit meer zien. Natuurlijk overwon haar nieuwsgierigheid haar gevoel voor eigen veiligheid, dus toen de Gible begon te waggelen, liep ze vlug achter hem aan. Adrian liet merken dat hij het niet helemaal vertrouwde. “Ik weet het,” zei ze geruststellend tegen hem. “Maar als ik niet ga kijken, dan heb ik het gevoel dat ik daar later spijt van ga hebben.”

Het gebied dat ze alert in liep werd steeds ruiger en ruiger. De stenen vormden op een gegeven moment steeds hogere muren. Er waren verscheidene paden die zich tussen de muren in begaven en de Gible navigeerde zich hiertussen alsof de rest van de wegen er niet eens waren. Hij keek strak voor zich uit. Cecille durfde niks te vragen of zeggen, bang dat ze hem uit zijn concentratie zou halen, maar er bleef zoveel voor haar onbeantwoord… De blondine volgde hem daarom maar in stilte, terwijl ze haar best deed om hem bij te houden. Waar de Gible geen moeite leek te hebben met alle nauwe wegen en paadjes, moest Cecille toch extra maatregelen nemen om ergens tussendoor of overheen te kunnen. Het hielp ook niet dat ze beide handen niet kon gebruiken, omdat ze Adrien dan los moest laten.

Uiteindelijk kwamen ze bij een grote opening uit. Cecille keek nieuwsgierig rond en zag als eerste dat er een grote groep pokémon in het midden van de opening stond. Ze herkende de evolutielijn meteen. Het waren voornamelijk Gible en Gabite – wat erg logisch was als je naging dat een Gible haar gids was. Waarom hij haar hierheen had gebracht was haar nog steeds een raadsel. Cecille zag de pokémon haar kant op kijken en spande meteen haar spieren aan. Als ze wilden vechten, dan had ze een groot probleem. Sure, haar team was sterk en kon vast een groot deel van hen aan, maar ze waren niet onsterfelijk en dat wist de blondine ook. Het zou kantje boord worden. De drang om zich om te draaien en weg te rennen was groot. Om de één of andere reden deed ze dat echter niet, ondanks dat een stemmetje in haar hoofd het haar wel toe schreeuwde. Er was een ander stemmetje dat haar vertelde dat ze hier moest blijven en dat de reden waarom haar uiteindelijk wel duidelijk zou worden. Ze besloot daarom niet te bewegen; al helemaal niet toen de groep pokémon als de zee zich liet scheiden door een grotere pokémon. Cecille zag nu pas dat er ook een Garchomp aanwezig was. Hij had iets dat op een… Rotsenkrans? Leek op zijn hoofd. Was hij dan de leider? Dat moest haast wel.

De Garchomp liep met grote, kalme passen op haar en de Gible af. De blondine hield haar adem in toen de grote haai nog maar één meter van haar was verwijderd en haar aanstaarde. Hij keek op haar neer en zijn blik vertelde haar meer dan ze wilde weten. Als ze nu zou bewegen, was ze vast haar hand kwijt. De Garchomp wisselde een paar woorden met de Gible uit. Cecille waagde niet eens een poging om het te begrijpen. In plaats daarvan schonk ze een deel van haar aandacht aan Adrian. Die leek geleidelijk aan te ontspannen naarmate er meer werd gezegd. Uiteindelijk, na een kort gesprek, sloeg de Garchomp zijn klauw de lucht in en schonk hij Cecille een welgemeende, hartelijke grom. De blondine knipperde beduusd met haar ogen. Wat betekende dit? Wat gebeurde hier? “Euh… Adrian?” vroeg ze aan haar Ralts. Hij klopte op haar hoofd. “Zou je iets voor me willen uitleggen?” Haar pokémon deed wat er van hem werd gevraagd, waardoor Cecille er, met gebrekkige kennis, achter kwam dat ze Gible en Gabite vandag een feestdag vierden en dat zij was uitgekozen om dat met hen te delen. Het was schijnbaar traditie om een buitenstaander hiervoor uit te nodigen. Het gebeurde alleen niet vaak bij mensen dat zij het dorp mochten zien, maar de keuze had kennelijk bij de shiny Gible gelegen en hij had hen uitgekozen. De blondine keek van het groepje naar de shiny. “Dus je bent wel een shiny, huh?” vroeg ze aan hem. Hij zag er heel anders uit dan de rest. Ze wist niet of ze moest lachen of huilen met hoe vaak ze shinies had gezien vandaag de dag.

De Gible keek haar met en schuin hoofd aan. “Niks, laat maar,” liet ze hem met een glimlachje weten. “Dus wat gaan we doen vandaag?” Festiviteiten sloeg ze natuurlijk niet af. Ze hield van feestjes. Bovendien was het onbeleefd om nu weg te gaan. Het was net immers aan haar uitgelegd – veel mensen maakten dit niet mee. De Gible sprong haast een gat in de lucht en begeleidde haar toen naar de cirkel aan Gible en Gabite die al aan het wachten waren. Ze werd aan het hoofdeinde van de cirkel neergezet, waar ze zich een beetje misplaatst voelde – hoorde die Garchomp niet hier? – maar ze speelde het wel gewoon mee. Adrian zette ze in haar schoot en haar tasje rustte vlak naast haar. De Ralts bleef kalm op zijn plek, schijnbaar al meer op zijn gemak dan net, maar nog niet helemaal ontspannen. Het bleven immers agressieve pokémon. Cecille maakte de switch veel gemakkelijker. Ze keek afwachtend naar de groep, maar zag toen een aantal Gible op haar af lopen, waaronder de shiny. Zo te zien was hij de enige shiny. Ze hadden bloemen in hun poten en die werden voor de blondine neergelegd. Daarna wees de shiny Gible naar het hoofd van de Garchomp en bewoog zijn poten naar elkaar toe.

Cecille begreep het niet helemaal. “Wil je… Wil je dat ik een bloemenkrans maak? Is dat het?” vroeg ze verward aan hem. Hij knikte enthousiast. Oh. Dat kon ze wel. Ze pakte wat bloemen van de stapel en begon de stelen aan elkaar te knopen. “Wil je een hele grote?” vroeg ze met een glimlach aan hem. Adrian pakte af en toe een bloem voor haar op om door te geven. De Gible maakte weer een instemmend geluid. Cecille werkte met vlugge vingers en knoopte zoveel bloemen als mogelijk was aan elkaar. Daarna wenkte ze de Gible naar zich toe. Hij kwam meteen op haar af en, toen hij zag wat ze wilde doen, bukte hij wat naar voren. Cecille legde voorzichtig de krans op zijn hoofd. “Ziezo,” vertelde ze hem. “Nu ben je een echte prins.” Daar ging ze vanuit, althans, want het leek haar niet gebruikelijk dat kransen zomaar gedragen mochten worden. De Garchomp liet daarmee immers weten dat hij de leider was en niemand anders. De Gible klapte vrolijk in zijn poten en draaide een rondje om zijn eigen as. Dat leek de rest van de Gible en Gabite in actie te brengen, want die stonden vanuit hun zittende positie op en begonnen op en neer te hupsen. Met elke hups draaide ze een stukje verder om hun eigen as en sprongen ze iets verder de rechterkant op.

Cecille kreeg de instructie om op te staan, waardoor ze de indruk kreeg dat ze mee moest doen. De blondine duwde zichzelf omhoog en keek de bewegingen van de rest af. Daarna deed ze haar best om in sync mee te doen – iets wat haar nog aardig lukte. Elke hups ging steeds beter af. Adrian deed niet mee. Hij bewaakte het tasje met zijn leven. Daarnaast was hij veel te verlegen om te dansen. Cecille begreep het wel en daarom wierp ze hem een geruststellend glimlachje toe toen ze hem zag staan. De Gible en Gabite hadden er ook weinig moeite mee. Waarschijnlijk omdat Cecille zo levendig mee deed. Een aantal Gible begaven zich de cirkel uit om op de grond te beginnen te trommelen. Het klonk net zo ritmisch als dat de dansbewegingen waren. Bij haar volgende sprong zag Cecille dat de shiny Gible de cirkel uit ging en naar het midden ervan hupte. Hij bleef daar op zijn plek, maar hij hupte wel bij elke tromroffel mee. Was dit een ritueel om hem te kronen, of zoiets? Daar begon het sterk op te lijken.

Nog geen minuut nadat die gedachte door haar heen schoot, verbrak de Garchomp de cirkel voor heel even. Hij liep ietsje verder en hield enkele meters voor de shiny halt, waar hij een moment in stilte naar de Gible keek. Cecille kon haar ogen met moeite ervan af houden, benieuwd naar hoe het kroningsritueel verder ging, maar bij elke hups werd ze geforceerd om toch heel even weg te kijken. Haar lila ogen vonden echter haast meteen de Gible en Garchomp weer terug. Een paar tromroffels later kwam de Garchomp weer in beweging. Hij was snel – en ongenadig. Met een Dual Chop werd de Gible haast op zijn knieën gedwongen en kwam Cecille in haar verbazing tot een halt. Wat gebeurde er nou? Een Dragon Rage van de Garchomp. Gible bleef onbewogen, afgezien van zijn pijnkreetjes en zijn wankel om overeind te blijven. De blondine keek vluchtig naar Adrian. Hoorde dit bij het ritueel? Wat voor een kroning was dit? Haar Ralts keek in shock toe. Hij wist schijnbaar ook niet beter en Cecille kreeg meteen spijt dat ze hem als compagnon had uitgekozen. Dit was veel te bruut voor een babypokémon!

Een Dragon Claw volgde en Cecille voelde dat een Gabite tegen haar aan beukte. De rest waren schijnbaar nog even vrolijk door aan het dansen en huppen. Wat… Er werd iets naar haar gesnauwd, maar natuurlijk begreep ze dat niet. Ze verstond geen pokémontaal; tenzij ze een band met die pokémon had. Cecille werd naar voren geduwd zodat ze weer in formatie verder konden, maar zelf verder springen deed ze niet. In plaats daarvan was haar blik op de Dragon Rush en het slachtoffer daarvan gericht. Ze kon het niet meer aanzien. De shiny Gible schoof naar achteren over de grond en krabbelde niet veel later overeind. Net op tijd voor de Garchomp om op hem af te stormen en een tweede Dual Chop te willen uitvoeren. Cecille zette zich af en rende regelrecht naar de Gible toe. Ze schoof het laatste stuk met haar zolen over de grond en hield haar armen beschermend voor de pokémon, terwijl haar felle blik met een kwade frons op de Garchomp stond gericht. Hij hield op het laatste moment halt en keek haar verbeten aan.

De blondine begreep geen snars van zijn preek. Als ze moest gokken, dan ging het over één of andere traditie die ze nu verstoorde. Het kon haar alleen geen ruk schelen. “Het interesseert me niet wat je zegt! Ik laat je die Gible geen pijn meer doen!” riep ze naar Garchomp. Die schrok van haar uitbarsting. Schijnbaar had hij dat niet verwacht. Cecille was echter nog lang niet klaar met haar tirade. “Wat is dit voor een ritueel, anyway?!” De blondine kreeg de kans niet om zelf een preek te geven. De Garchomp herstelde zich en begon furieus dingen te brullen, waardoor de shiny Gible die achter Cecille stond aan haar broekspijp trok. Hij keek bezorgd. “Maak je maar geen zorgen,” zei ze geruststellend tegen hem. “Ik haal je hier wel weg.” Dat was helemaal niet wat hij bedoelde, maar de blondine had haar idee al over zijn bezorgdheid gevormd. De Garchomp, wie het had opgevangen, trok zijn klauw naar achteren en stond op het punt om uit te halen. Cecille draaide zich op dat moment terug naar hem om en zag dat hij in de aanslag stond. In beweging komen lukte echter niet. Ze wist dat ze te laat zou zijn met ontwijken, dus hield ze haar armen omhoog in een poging zichzelf af te schermen. Haar ogen gingen in concentratie dicht, terwijl ze zich voor de klap schrap zette. Die kwam alleen niet.

Verward opende Cecille haar ogen en zag ze dat de Garchomp tegenstribbelde. Alsof iets of iemand hem vast had gepakt en hij zich uit die greep probeerde te worstelen. Haar lila ogen merkten toen de blauwe gloed die om hem heen zat op, waardoor haar blik meteen naar Adrian schoot. Gebruikte hij zijn psychische krachten? Cecille wilde blij zijn, maar voelde ook een kleine vlaag van angst over zich heen trekken. Als Adrian nu al sterk genoeg was om dit bij een Garchomp te kunnen… Wie weet waar hij allemaal toe in staat was. Ze schudde de gedachte vlug van zich af. Dit was haar kans om te ontsnappen. De blondine zag vanuit haar ooghoek dat de Garchomp zich meer en meer kon verzetten en was even bang dat hij alsnog uit zou kunnen halen. Totdat een fel licht haar aandacht trok en haar blik zich opnieuw richting Adrian begaf. Toen ze hem in het vizier kreeg, was hij al aan het groeien. Ongelofelijk. Hij evolueerde! Wat gaaf!

De shiny Gible gaf Cecille niet de kans om het te vieren. Hij brabbelde iets tegen haar, waardoor ze weer terug ter aarde kwam en zich realiseerde dat ze moest maken dat ze wegkwam. Ze graaide de Gible van de grond en hield hem onhandig in haar armen. Dit was voor de andere Gible en Gabite een teken dat ze in de aanval moesten gaan. De blondine kon nu echter niet meer bij haar pokéball… Hier had ze over na moeten denken. Gelukkig konden haar pokémon zelf al de bal uit en verschenen er vijf andere lichtstralen. Haar team schoot te hulp. Ze blokkeerden meteen een hoop aanvallen om Cecille te kunnen beschermen. “Bedankt!” riep ze naar hen, een dankbare glimlach rond haar lippen, terwijl ze zich afzette en richting de gang tussen het gebergte rende. Als ze daar voorbij kon komen, dan kon ze terug richting Lumiose en eventueel hulp inschakelen. De gedachte aan Team Rocket liet haar daar wat langer over nadenken, waardoor ze werd ingehaald door een aantal Gabite. “Shit!” Cecille dook onder het mes van een Gabite door en veranderde van koers. Ze rende meteen de compleet andere kant op. De shiny Gible in haar armen liet zich, ondanks alles, gemakkelijk mee dragen. Het scheelde dat hij niet zo zwaar was. Ze gokte op zo’n twintig kilo.

Haar blik viel op Adrian. De Garchomp brak, ondanks de evolutie, alsnog uit zijn grip. Adrian ging uitgeput op een knie zitten en hijgde, maar toen de Garchomp Cecille op het oog kreeg en op haar af stoof, deed hij weer een poging om overeind te komen. Hij was duidelijk bezorgd. “Adrian, pauzeer!” riep ze naar hem. Daarna schoot haar blik het slagveld over. Wie was het dichtst in de buurt? “Dahlia, Quick Guard!” De Lucario kwam meteen in beweging en was, Arceusdank, sneller bij haar trainer dan de Garchomp. Ze schermde Cecille voor een Dual Chop af en de blondine zocht snel naar een andere uitweg. Toen ze een tweede gleuf tussen de stenen muren opmerkte, rende ze er als een bezetene op af. “Volg mij!” Haar pokémon, wie druk in gevecht waren, keken allemaal vluchtig naar waar hun trainer heen renden en trokken zich langzaam en voorzichtig terug. Minnoo viel slachtoffer aan een reeks Gible, omdat die door hadden dat ze een dode hoek had, waardoor Dahlia het gevecht met de Garchomp verbrak om de Blaziken te hulp te schieten. Met het bot van haar Bone Rush duwde ze de Garchomp achterwaarts en nam ze dat moment om met een Extreme Speed bij Minnoo uit te komen. Sivar sprong erbij en gedrieën dreven ze de Gible uiteen.

Cecille was halverwege haar weg naar het smalle pad tussen het gesteente toen ze de kwade brul van de Garchomp hoorde. Gealarmeerd keek ze over haar schouder en zag ze dat hij weer haar kant op kwam. Ze knipperde een keer met haar ogen en zag dat hij zich al had afgezet. Hij sjeesde op haar af. Ze knipperde nog een keer. Björn stond ineens naast hem en sloeg met zijn gebalde vuist op de bovenkant van zijn hoofd. Garchomp werd omlaag geforceerd en viel met zijn kin tegen de harde ondergrond. Ouch. Cecille’s gezicht betrok bij het zien van de val, maar ze stopte niet met rennen. De shiny Gible zorgde er echter wel voor dat ze haar aandacht op het pad voor haar richtte. Zijn waarschuwing werd luid en duidelijk ontvangen. Een Gabite stond op haar pad en werd al snel door een andere Gible vergezeld. Shit. Ze moest snel handelen. “Fredrik!” De kater keek op en zag aan Cecille’s houding al wat ze van plan was. Hij zette zich schrap en hield zijn poten omhoog.

De Gible had het nog niet helemaal door. Hij knipperde droog met zijn ogen toen hij voelde dat hij hoog in de lucht werd gehouden en vervolgens naar achteren ging. Eerst heel langzaam… En toen schoot hij hard naar voren. Cecille had hem met al haar macht proberen te gooien. Fredrik moest een beetje naar rechts uitwijken, maar hij kreeg de pokémon in beide poten gevangen. Daarna hield hij de Gible als een rugbybal onder zijn arm. De grote, rood met zwart beklede kater stormde een aantal Gible opzij voor hij gedwongen werd om zijn Gible-bal door te spelen aan een andere pokémon. Björn ving de Gible netjes op en sprintte een andere kant op. Cecille rende ondertussen verder naar het smalle pad om makkelijker te ontkomen, terwijl haar pokémon naar elkaar aan het overgooien waren. Sivar en Adrian werden overgeslagen omdat ze veel te klein waren, maar eerstgenoemde was druk bezig met het aan de kant duwen en slaan van Gible, terwijl laatstgenoemde zijn psychische krachten gebruikte. Hij stond nog steeds bij het tasje met de Dawn Stone.

“Hierheen!” riep Cecille uiteindelijk. Ze zwaaide naar Minnoo, wie op het moment de Gible vast had. Die worp ging ze echter nooit halen, dus speelde ze eerst door naar Dahlia. De Lucario liet een bot tussen haar poten verschijnen en sloeg de Gible daarmee verder de lucht in. Als groundtype had hij daar toch geen last van. Voor de Gible echter bij Cecille aan kwam, was de Garchomp daar al. Hij hield zijn scherpe mes richting de blondine op – en zijn andere poot ging de lucht in de shiny Gible op te vangen. Cecille kon niks anders doen dan haar handen defensief omhoog te houden. Wat konden ze nu doen? Die Gible mocht niet bij de Garchomp terecht komen. Het was alsof Adrian haar gedachten kon lezen, want hij gebruikte zijn psychic opnieuw om een pokémon op z’n plaats te houden. Dit keer was het de shiny Gible. Hij bleef hoog in de lucht hangen. “Goed zo Adrian!” riep de blondine trots naar hem, al was er wel een trilling in haar stem te horen. Angst voor het scherpe mes van de Garchomp? Angst voor de shiny Gible vanwege de Psychic? Allebei? Zelfs Cecille wist het niet zeker.

Sivar en de Garchomp geraakten in een verhitte discussie met elkaar. De Tyrogue wilde zijn trainer in veiligheid en de Garchomp ging dat niet garanderen zolang hij de shiny niet had. Adrian wisselde kort een blik met Dahlia uit. Er hoefde niets gezegd te worden. Niet hardop, althans. Ze communiceerden via hun gedachten met elkaar. De Lucario vertelde de Kirlia dat hij de Gible hard tegen de Garchomp moest opgooien, zodat het haar wat tijd gaf om in de aanval te gaan. Adrian wachtte geen moment en deed wat van hem gevraagd werd. Ook hij wilde zijn trainer zo snel mogelijk in veiligheid hebben. Hij liet het eerst lijken alsof hij de Gible simpelweg op wilde geven – dit tot ergernis van Cecille, wie dat ook liet horen – maar hij verplaatste de pokémon daarna met zo’n snelheid naar voren, dat het leek alsof hij het wezen haast katapulteerde. De Garchomp werd verrast en Cecille had genoeg tijd om aan de kant te springen. Dahlia stond daarna binnen twee tellen aan haar zijde om de pokémon af te weren.

Haar team, op Adrian na, kwam haar kant op gerend. Ze werden achtervolgd door de Gible en Gabite en het leek erop dat ze nog altijd niet gemakkelijk konden ontsnappen. Cecille raapte shiny Gible van de grond en stond op het punt om het smalle pad op te rennen toen ze zag dat Adrian achter bleef. “Adrian, wat doe je? Niet achter vallen! Je moet mee komen!” riep ze in paniek naar hem. Hij gebaarde naar het tasje op de grond. Die Dawn Stone kon haar achter geen ruk schelen. “Laat maar liggen! Ik koop wel een nieuwe!” Ze wilde nog meer zeggen, maar toen het in haar gedachten opkwam en ze haar mond open trok, werd haar de mond gesnoerd. Een Gabite beukte zijn hoofd tegen haar maag en ze klapte voorover. Sivar zag dit gebeuren en snelde naar haar toe, maar viel hierdoor zelf slachtoffer aan een aantal rake aanvallen. Hij kermde van de pijn. Hun verdediging zakte in elkaar. Minnoo werd in haar blinde hoek aangevallen omdat daar nu niemand meer stond. Björn kreeg een extra laag Gible over zich heen. Het was chaos.

Op dat moment nam Adrian een besluit. Hij kon de Dawn Stone niet laten liggen. Het tasje, echter, wel. Hij haalde de steen vlug tevoorschijn en liet de energie ervan zijn lichaam in stromen. Al snel begon hij opnieuw op te lichten en te groeien. Terwijl hij nog gloeide, teleporteerde hij het strijdveld op. Hij stond nu vlak naast Cecille om haar te beschermen. Dahlia laadde een Aura Sphere op, terwijl Fredrik haar dekking gaf. Minnoo herstelde zich en hielp Björn om de Gible van zich af te krijgen. Sivar en Adrian vochten zij aan zij om hun trainer veilig voorop te laten rennen. Langzaam maar zeker stroomden ze het smalle pad op en begonnen als een maniak te sprinten. “Bij elkaar blijven!” riep Cecille over haar schouder. Ze voelde nog steeds een knoop in haar maag door de klap van eerder, maar ze weigerde te stoppen voor rust. “Als er iets gebeurd, gillen!” Dan konden ze meteen stoppen om te helpen. Dat was gelukkig niet nodig. Ze bleven voorop door het smalle weggetje.

Totdat…

Cecille voelde een verschuiving onder haar voeten. Ze besefte wat dit betekende – het kon maar één ding zijn. Dig. “Rennen! Sneller!” Als ze hier werden ingehaald en omsingeld, dan was het voorbij. “Dahlia, Aura Sphere!” De Lucario hupte tijdens het rennen de lucht in en gooide een Aure Sphere naar achteren. Dit deed ze een aantal keer. “Sivar, Earthquake!” Zo snel als hij kon liet hij de grond onder hun voeten trillen. Hopelijk verwarde dit degene die er onder de grond zat en gaf het hen extra tijd. Gelukkig bereikten ze het einde van het pad nog voor de pokémon die onder hen zat dat deed. Cecille wilde haast opgelucht zuchten, maar toen voelde ze een echte verplaatsing onder haar voeten en verscheen de Garchomp vlak voor haar neus. Verrast viel ze achterover op de grond. Sivar sprong vlug over haar heen en gaf zijn tegenstander een fikse beuk tegen zijn neus. Daarna haalde hij uit met een Brick Break. Fredrik hielp Cecille overeind en gromde dat ze moest blijven rennen. De blondine had echter geen flauw idee waarheen.

Ze liet haar blik over de lage vlaktes gaan. Daarna zag ze het. De Power Plant. Daar kon ze schuilen! Misschien waren er zelfs mensen die haar konden helpen! “Jongens, de Plant! De Power Plant!” Ze duwde zich meteen af en begon te rennen. Haar ademhaling werd steeds zwaarder. De Gible in haar armen ook. Ze weigerde de pokémon echter op te geven. Hij keek haar bezorgd aan, maar Cecille schonk alleen maar aandacht aan het grote gebouw dat steeds dichterbij kwam. Nog een klein stukje… Haar pokémon deden haar best om de groep Gible en Gabite op afstand te houden, maar zolang de Garchomp in de aanval bleef gaan, deed de rest dat ook. Dahlia vocht grotendeels met de grote baas, totdat ze werd afgeleid door een aantal Gabite. Ze besprongen haar van achteren en dat gaf de Garchomp net genoeg tijd om achter Cecille aan te gaan. Ze rende snel, maar niet snel genoeg om zijn Dig aanval voor te blijven. Hij verscheen opnieuw vlak voor haar en duwde haar tegen de grond. De blondine rolde vlug opzij en sprintte meteen de andere kant op, ondanks dat ze nu van de Plant wegrende. Zolang ze maar bij de Garchomp weg bleef. Hij was echter snel en haalde haar zo weer in. Zijn scherpe messen raakten haar haast. Cecille wist het nog net te ontwijken door snelle, kleine passen opzij te doen, maar toen viel ze over haar eigen voeten en vloog de Gible uit haar armen. Shit!

Cecille hoefde niet om te kijken om te weten dat de Garchomp meteen op de shiny pokémon af zou gaan. Daarom nam ze een heel snel besluit. Het was dit of een offerritueel moeten bijwonen. De blondine klikte vlug een lege pokéball van haar riem. Ze was niet snel genoeg om overeind te komen en de Gible van de grond te plukken – en ze zou de Garchomp nooit kunnen ontvluchten op deze manier. Er zat dus niks anders op. Cecille gooide de pokéball naar de Gible toe en zag dat het wezen in een rode straal erin verdween. De Garchomp sprong er net te laat op af en keek vol ongeloof naar het licht. De bal klapte dicht en begon vervolgens hevig heen en weer te schudden. Cecille bad tot Arceus dat de pokémon slim genoeg was om erin te blijven…

De seconden die voorbij streken leken haast wel uren voor haar. Alles stopte opeens. Het was haast alsof de tijd even stil kwam te staan om te zien wat de uitkomst van deze situatie ging zijn. Cecille zag dat de Garchomp vlak voor de bal tot stilstand kwam en strak naar het voorwerp keek. Achter haar waren de geluiden van een gevecht ook gestaakt. Ze durfde niet om te kijken, bang dat ze iets zou missen van het gevecht die de shiny Gible nu met de bal had, anders had ze gezien dat elke pokémon hun blik nu op het fiasco had gericht. Het verlossende geluid van een vangst vulde enkele, lange tellen later haar gehoorgang. Cecille’s ogen werden groot van verbazing. De bal lichtte wit op en verdween langzaam in kleine deeltjes; een teken dat de Gible naar haar box werd getransporteerd. Hij was veilig. Tenminste, dat wilde ze heel graag denken, maar de Garchomp was het daar helemaal niet mee eens. Hij brulde woest en trok zijn scherpe messen naar achteren. Cecille kon aan zijn houding zien dat hij naar de bal wilde uithalen en was meteen bang dat hij het ding zou slopen. Arceus wist wat er dan met de Gible zou gebeuren.

Ze ondernam meteen actie. De blondine duwde zichzelf overeind en zette zich van de grond af. Daarna gooide ze haar lijf naar voren in een poging hem aan de kant te duwen. De Garchomp miste de bal op een haar na en keek daarom woedend naar Cecille. De gevangen Gible was inmiddels compleet verdwenen, waardoor een opgeluchte zucht bij haar ontsnapte, maar ze drukte haar lippen stijf op elkaar zodra ze de blik van Garchomp ving. Die was kwaad. In een fractie van een seconde haalde hij naar haar uit en kon ze het nog net op het nippertje ontwijken door onder zijn klauw door te duiken. “Team!” brulde Cecille toen. “Rennen!” Dahlia stond in een oogwenk naast haar om haar voor een volgende klauw af te schermen. De rest van haar team werkten zich een weg door de Gible en Gabite heen en renden achter haar aan. Het was nu echt menens. De grote groep draken hadden geen genade meer. Ze hadden hun ritueel niet kunnen uitvoeren door een stel buitenstaanders en dat gingen ze hen nu betaald zetten. Cecille deed haar best om zo hard als ze kon te rennen, maar de adrenaline werd steeds minder genoeg om als enige drijfveer te werken. Ze voelde haar longen branden. Haar benen begonnen te zeuren.

De blondine wierp een vlugge blik op haar team, wie hun best deden om de pokémon op een afstandje te houden, maar het was ook aan hen te zien dat dit teveel ging worden. Vooral Fredrik en Minnoo hadden extra schade opgelopen dankzij hun types. Vuur was ook niet bestand tegen grondsoorten. “Dahlia, Heal Pulse op Fredrik en Minnoo!” droeg ze haar Lucario op. Die had haar handen echter vol aan de Garchomp. Hij wilde Cecille hebben en speelde een vuil spelletje met haar pokémon. Dahlia kon nog net een Dual Chop ontwijken. De blondine overwoog om haar team terug te laten keren, maar ze besefte dat het een zelfmoordactie was en liet daarom haar hand alleen vluchtig over de pokéballs gaan. Fredrik zag eruit alsof hij het niet lang meer vol ging houden…

Toen kwam zijn redding. Adrian schermde hem niet alleen voor een scherpe klauw van Gabite af, maar gebruikte zijn eigen Heal Pulse op de grote tijgerpokémon om hem te helen. Cecille knipperde een keer verbaasd met haar ogen. Hij kon dat ook? Dat wist ze helemaal niet. Adrians verschijning herinnerde haar eraan dat ze hem in haar team had en dat hij nog een move kende die haar zou kunnen helpen. Het was niet ver meer naar de Power Plant. Als ze in de buurt waren, kon hij hen misschien naar binnen teleporteren. “Adrian!” Ze keek hem kort aan voor ze zich weer op haar pad richtte. “Als we in de buurt zijn, kun je ons dan binnen krijgen?” Haar lila ogen keken naar het gebouw, hopend dat het hint genoeg was. Ook Adrian keek nu naar de Power Plant. Hij fronste bedenkelijk, maar had binnen enkele tellen zijn besluit al genomen. Hij ging het proberen. Hij moest wel. Voor het team.

Heel even leek het erop dat ze ingehaald gingen worden, maar ze wisten zich uit de klauwen van hun tegenstanders te houden. Dahlia gebruikte het bot van haar Bone Rush als zwaard om de inkomende aanvallen van Garchomps messen te blokkeren. Het brak na een aantal harde klappen verduurd te hebben, maar de Lucario gebruikte het toen als twee kleinere zwaarden. Cecille kon echter wel zien dat ze in het nauw werd gedreven en overwoog om, voor die paar seconden, Dahlia’s mega evolutie in te zetten. Adrian zorgde ervoor dat ze zich bedacht. Het licht dat van hem afkwam vertelde haar dat het niet nodig was. “Iedereen, ga bij elkaar in de buurt staan! Rennen! Adrian gaat ons teleporteren!” riep ze naar haar team. Björn, die helemaal achteraan liep met Fredrik, werd bij zijn poot vastgepakt door de tijger. Hij wierp de Pangoro met een draai naar de rest toe en snelde toen zelf naar het groepje. Björn was, door zijn omvang, anders niet snel genoeg bij het team. Dahlia hield de Garchomp zo lang als ze kon bezig, waardoor Minnoo zich erlangs kon begeven. Sivar sloeg een Gabite van zich af en gebruikte een Earthquake om de groep van hun stuk te brengen.

Het felle licht was haast verblindend voor Cecille. Ze sloot haar ogen om die te beschermen en toen ze die weer opende, keek ze naar een set metalen deuren en een grote, grijze muur. Met een ruk draaide ze zich om. Ze zag haar hele team uitgeput op de grond zitten. Gelukkig. De blondine slaakte een opgeluchte zucht en liet zichzelf nu ook op de grond vallen. Haar ademhaling was nog zwaar van het rennen – en de adrenaline zwakte nu langzaam af. Opeens voelde ze zich een stuk zwaarder. “Hey! Wie ben jij?!” Cecille keek op, haar spieren weer aangespannen. Natuurlijk kon ze nog niet rusten. Ze bevond zich op verboden terrein. Twee mannen kwamen haar kant op gerend en ze zag een derde op de achtergrond naar haar kijken. Ze had het niet in zich om nu overeind te komen, dus bleef ze zitten. “Meneer, ik–” Oh wow, ze had minder lucht in haar longen dan ze dacht. Ze stopte even om adem te kunnen halen en probeerde het opnieuw. “Momentje…” Ze hield haar hand op. “Ik kom van buiten. Een groep Gabite zaten achter me aan en ik zocht een plek om te schuilen.” De mannen keken elkaar aan. Moesten ze haar geloven? Hun blikken gingen naar de pokémon die gehavend op hun werkvloer lagen. Cecille zag ze al kijken. “Als je me niet gelooft, d–”

Ze kon haar zin niet afmaken. Een harde dreun klonk bij de deur, alsof iemand een zwaar voorwerp ertegen aan gooide. Bij de tweede dreun zag Cecille dat de deuren een beetje meegaven en werden haar ogen groot. “Shit, ze zijn hier!” De blondine sprong overeind en verloor haast haar evenwicht. “Snel, we moeten de deuren barricaderen! Mijn team is te verzwakt om nog te vechten!” De mannen twijfelden geen moment en deden precies wat Cecille had gezegd. “Check de camera’s!” riep eentje over z’n schouder naar zijn derde collega. “Kijk hoeveel het er zijn!” Terwijl de man naar een ander kamertje verdween, hielp Cecille met het verplaatsen van een aantal voorwerpen. Bureau’s, stoelen, andere zware dingen… Ze gingen allemaal naar de twee deuren waar steeds een harde dreun vandaan kwam. Zodra de constructie klaar was, keken de drie gealarmeerd naar het enige dat tussen hen en een boze Garchomp in stond.

Op dat moment kwam de derde collega terug. “Teveel! Het zijn er teveel om te tellen!” riep hij in paniek. “We hebben hier alleen elektrische pokémon, die kunnen daar nooit tegen op.” Er werd naar haar gekeken. Cecille herkende die blik uit duizenden. ‘Dit is jouw schuld, dus los het ook maar op’. Ze beet op haar onderlip. Het was niet alsof ze het expres had gedaan… Ze had hulp nodig.

En toen kreeg ze een ingeving. Bij wie kon ze altijd terecht als ze problemen had? Buiten haar ouders, Yara en Sara dan. De Rangers! Ze haalde haar Holocaster tevoorschijn en zag, tot haar genoegen, dat ze hier bereik had. “Geen zorgen heren,” glimlachte ze. “Hulp kan geregeld worden.”  

Het was een opdracht die haar van d'r gedachten af kon houden, dat was de hele reden waarom ze hem had aangenomen. De afgelopen paar weken waren geen pretje geweest, de pijn op haar borst bleef steken, maar haar karakter was er niet veel door veranderd. Ze was wat harder en kouder geworden en kon soms wat sneller iemand afsnauwen, maar over het algemeen zetten ze zich gewoon meer in voor haar baan. Ze moest snel hoger in rang zien te komen bij de Rangers, zodat ze iets kon gaan doen aan de plaag van Team Rocket. Alleen al het denken aan Team Rocket en alles wat ze uithaalde zorgde ervoor dat haar bloed begon te koken en nam ze maar al te graag een extra borrel om weer af te koelen.
Maar voor nu had ze een belangrijkere taak te doen. Er was een melding doorgekomen van iemand die opgesloten zat in de Power Plant met op hol geslagen Garchomp en Gible. Ze vroeg zich af hoe dat in Arceus' naam kon gaan gebeuren, maar toen bedacht ze zich dat er genoeg mensen waren die het leuk vonden om pokémon niet gewoon met rust te laten. Er was gevraagd om een hoog gerangde Ranger of een met een sterk team, ze had zichzelf opgegeven puur vanwege dat tweede punt. Ze was misschien nog maar een graduate, maar haar team was sterk genoeg om een hogere rang aan te kunnen. Samen zouden ze dit wel eventjes kunnen oplossen. Ze liep dan ook, met haar trouwe Glaceon naast haar, in de richting van de Power Plant. Ondertussen was ze bezig met het bedenken van een plan om dit op te lossen. Ze zou Sneaux laten vechten tegen de Garchomp, die zou dat makkelijk aan moeten kunnen, dan konden Snowbird en Régine de Gible en Gabite tegen houden. Snowbird was nog niet helemaal goed geleveled, maar met z'n twee zouden de pokémon dat wel aan moeten kunnen. En daarnaast zou dit misschien wel het moment kunnen zijn dat Régine kon evolueren, want dat zat er binnenkort ook weer aan te komen. Ze keek eventjes naar de Glaceon, die vrolijk naast haar liep en prees zichzelf voor een moment gelukkig dat ze zo'n loyale partner pokémon had.
Echt veel tijd om na te denken erover had ze toch niet, aangezien ze in de buurt van de Power Plant waren. Ze hoorde vanaf hier al de geluiden die alleen maar op de problemen binnenin konden wijzen. Ze moesten tempo gaan maken. Ze knikte naar Sneaux en zetten het op een rennen.

Eenmaal in de buurt van de Power Plant merkte ze al snel de ravage op die de pokémon hadden achter gelaten, krassen op de deurposten, muren en andere spullen binnen het bedrijf. "Sneaux, hoor jij iets?" vroeg ze aan haar Glaceon. Sneaux hielt haar kopje schuin en luisterde aandachtig. Daarna wees ze met haar staart een donkere gang door. Claudia bedacht zich dat roepen in de richting van de gang misschien niet het slimste idee was, iets met een Garchomp die zo op haar af kon komen rennen. Daarom pakte ze haar holocaster erbij en besloot het nummer van diegene die hen had ingeroepen een berichtje te sturen. Snel tikte ze een berichtje dat ze binnen de Power Plant waren, maar dat ze niet wisten waar ze moesten zoeken. Eens zien hoe snel ze antwoord zou krijgen.

Geen zorgen. Dat was wat ze had gezegd. Cecille kon echter niet ontkennen dat ze nu vol liep van de zorgen. In nog geen uurtje tijd was het de Garchomp met zijn roedel gelukt om de Power Plant in te komen. Van de barricade was niets meer over. Wat hadden ze dan ook verwacht? Zombies hadden de kracht niet om zoiets te slopen, maar woedende pokémon? Die kenden superspeciale aanvallen die overal doorheen konden walsen. Cecille was de werkers kwijtgeraakt. Dat niet alleen; haar pokémon waren ook nergens te bekennen. Zodra de Garchomp door de barricade was gebroken, brak een chaotische hel los. Ze had Adrian opgedragen om de werkers in veiligheid te teleporteren. Haar shiny Gallade was nog uitgeput door de vorige Teleport, dus was het veel te laat geprobeerd. Hij kreeg een flinke klap te verduren – en dat had de werkers in beweging gebracht. Als Torchic zonder kop renden ze er vandoor, elk een andere kant op.

Cecille zou Cecille niet zijn als ze iedereen aan hun lot over liet, dus had ze haar pokémon opgedragen om erachter aan te gaan en de mensen veilig te stellen. Ze vergat alleen dat zij de enige was die gevaar liep. De Garchomp wilde haar hebben. De werkers zouden vrijuit gaan. Haar team was echter te moe om daarbij stil te staan en deden wat er van hen gevraagd werd. Dat was het laatste wat Cecille van ze had gezien. Nu rende ze voor haar leven door de lange, kronkelende gangen van de Power Plant. Het doolhof van het paleis was er niks bij.

De blondine ging abrupt een hoek om en moest meteen afremmen. Vlak voor haar neus torende de boze Garchomp haast boven haar uit. Ze voelde zich ineens een stuk kleiner bij die intimiderende blik. Vaak deinsde ze niet terug van een uitdaging, maar ze was zich ervan bewust dat ze het nooit zou kunnen winnen tegen een ruw geschubde haai. Ze zou alleen maar haar handen open slaan. “H-Hey…” begon Cecille met een schaapachtig grijnsje en een paniekerige blik in haar ogen. Ze stapte langzaam achteruit. Voor elke stap die ze zette, kwam de Garchomp ook een stap naar voren. “Kunnen we er niet over praten, huh? Maatje?” Een gevaarlijke brul was haar antwoord.

Gevolgd door een ritmisch deuntje die Cecille uit duizenden herkende. Het was haar Holocaster. Garchomp keek haar verbaasd aan en de blondine hield haar hand op ten teken dat hij even moest wachten. Ze haalde het apparaatje tevoorschijn en fronste verward. Dat nummer herkende ze niet. Cecille tikte op het berichtje om het te openen. “Wacht even hoor, ik heb geen idee wie dit is,” zei ze tegen de Garchomp. Die was redelijk genoeg om inderdaad even te blijven wachten. Het bleek van de Ranger die kwam helpen te zijn. “Ah okay,” mompelde ze. In plaats van een reactie te typen, stopte ze haar Holocaster terug in haar zak en keek ze de Garchomp weer aan. Daarna draaide ze zich abrupt om en trok een sprintje bij hem vandaan, terwijl ze diep ademhaalde.

“IK BEN HIER!!!”

De brul van Garchomp was genoeg teken om te weten dat hij achter haar aan kwam gestormd.  

Claudia liep nog steeds een beetje verloren rond. Dit was een grotere plek dan dat ze had voorgesteld en ondanks dat ze van alle kanten lawaai kon horen, kon ze niet goed erachter komen waar het nou precies vandaan kwam. Vervloekte ingeblikte gebouwen ook, alles weerkaatste langs elkaar heen. Het was een ijzige gil die haar deed stoppen en de haartjes in haar nek overeind deed staan. Daar moesten ze heen. "Sneaux!" zei ze tegen haar Glaceon, die meteen door had wat de bedoeling was en achter het geluid aan ging. Zo snel haar hakken het konden weerhouden rende ze door de gangen heen en kwam piepend tot stilstand toen haar pad geblokeerd werd door een Garchomp, die zo te zien ergens anders aandacht voor had. "Ik ben er, zijn er gewonden daar?" riep ze langs de Garchomp heen, in hoop om contact te leggen en daarbij de Garchomp op haar te laten fixeren. Dat tweede lukte aardig, aangezien het woest uitziende schepsel zich snel omdraaide en daarbij zijn staart naarachter zwaaide, om vervolgens uit te halen naar haar en d'r pokémon. Snel sprong Claudia naar achter toe. "Sneaux, Icy Wind!" riep ze naar haar pokémon. De Glaceon haalde diep adem en blies de ijzige wind in de richting van de haaihond pokémon. Deze piepte eventjes, maar zetten gewoon door. Met zijn tanden in vuur en vlam, haalde hij uit naar Sneaux en zetten haar vast met een Fire Fang aanval. De Glaceon slaakte een gil en deed haar best om los te komen. "Ice Beam!" riep Claudia snel, hopend dat de plotselinge kou hem deed loslaten.

Shit! Nee nee nee! Ze was regelrecht een doodlopende gang in gerend. Nou ja, hij liep niet dood, maar de deur die aan haar rechterzijde zat, zat natuurlijk op slot. Hij werd elektronisch beveiligd. Cecille had geen kans om hem open te beuken. Ze draaide zich met een ruk om toen ze de Garchomp van dichtbij hoorde grommen. Het zweet stond toch echt op haar voorhoofd nu – en dat kwam absoluut niet alleen door het rennen. Precies op dat moment hoorde ze een scherpe, ietwat hoge stem een vraag stellen. “Alleen mijn ego,” riep ze terug. Cecille! Geen tijd voor grapjes! Ze kon het alleen niet helpen. Dat was nou eenmaal hoe ze met dingen omging. De blondine zag hoe de aandacht van Garchomp van haar af viel en doorschoof naar de nieuwkomer. Cecille’s rechtvaardigheid vond dit niet zo leuk, maar haar gezonde verstand zei haar dat ze hier gebruik van moest maken. Helaas luisterde ze bijna nooit en kon ze het niet laten om te juichen toen de Glaceon twee rake klappen uitdeelde. Hierdoor lag de aandacht weer terug bij haar.

De Garchomp brulde, wierp met een ferme zwiep de Glaceon weg en draaide zich opnieuw richting Cecille. Hij haalde met zijn mes naar haar uit. Uh oh! Ranger! Snel!

Sneaux raakte met de Ice Beam aanval en eventjes had Claudia de hoop dat de pokémon bevroren zou raken, zodat ze alle mensen weg kon halen bij hem. Ze had eventjes moeten grinniken over het antwoord dat ze had gekregen van diegene die ze aan het redden was, dat was iets waar ze zich wel in kon vinden. Anyhow, ze moest nu snel handelen. Door het gejuich van de blondine was de aandacht van de Garchomp weer op haar gericht en haalde de pokémon al snel uit met een van zijn vlijmscherpe messen. Claudia gromde en dacht na. "Gaël!" riep ze direct en een rode flits schoot langs haar. Op hoge snelheid schoot de Scizor voor de blondine en met zijn scharen gekruist voor zijn borst ving hij de klap van de Garchomp. "Wegwezen daar!" riep ze vervolgens naar het grietje dat ze net voor de tweede keer van een klap had gered. "Gaël, wij houden de Garchomp tegen. Haal alle mensen uit het gebouw!" commandeerde ze haar pokémon. Deze knikte en sloeg de Garchomp weg met een goed gerichte Bullet Punch aanval, voordat diens aandacht weer gefocust werd op de kleine Glaceon. "Sneaux, Ice Fang!" riep ze naar haar pokémon. De Glaceon sprong op een van de messen van de Garchomp en deed een poging om 'm in zijn schouder gebeten, maar werd er vanaf geslagen door een Slash aanval van de haaihond. Damn, misschien had ze toch twee pokémon nodig hiervoor.

In een flits zag ze haar leven aan haar voorbij gaan. In een flits was Cecille van haar ondergang gered. Een grote, rode insect ving de klap voor haar op en ze hoorde de nieuwkomer naar haar roepen dat ze haar kans moest pakken. Dat liet de blondine zich geen twee keer zeggen. Ze zette zich af en rende, zo snel als ze kon, naar de vermoedelijke Ranger haar zijde. Ze keek nog net echt naar de vrouw; had meer oog voor het gevecht dat vlak naast zich gaande was. Wat een sterke pokémon, zeg! Ze had om een sterke Ranger gevraagd en die had ze gekregen ook. Zou Dahlia de Scizor aankunnen? Ze stond eigenlijk te popelen om dat te ondervinden, maar daar kon ze nu niet echt lang bij stil staan.

“Oh, mijn team is bij de mensen,” vertelde Cecille vlug. “Maar die zijn waarschijnlijk ontzettend opgesplitst, want het zijn echt veel Gible en Gabi–” Ze liet haar blik opzij gaan om de dame eens te kunnen bekijken. Het Rangeruniform was niet het enige opvallende aan dit individu. “No way!” bracht ze meteen uit, waardoor ze haar vorige zin zelf afkapte. “Ben je een Sweets?” Het haar gaf het weg. Voor Cecille in ieder geval. Dat de vrouw een beetje op Sara leek, was niet voor haar weggelegd om op te merken. Oh Cecille…

De blondine rende weg onder haar Scizor vandaan en legde uit dat haar team nog bij de mensen waren. Er was een kans dat ze waren opgesplitst en dat er nog meer Gible en Gabite waren. Claudia knikte eventjes en pakte een pokéball erbij, maar haar gedachten gang werd onderbroken toen ze opeens een gil hoorde. Geschrokken keek ze om naar de blondine, alleen maar om een vraag te krijgen die haar verder van d'r stuk haalde. "Wat?" vroeg ze, duidelijk verward door wat er allemaal gaande was. Een slag naast haar, haalde d'r uit haar verwarring en ze sprong achteruit. Damn, ze moest zich concentreren. Ze gooide een pokéball in de lucht en liet haar Altaria te voorschijn komen. "Snowbird, haal samen met Gäel de mensen uit het gebouw. Gevecht is toegestaan, val geen mensen aan!" riep ze naar haar pokémon. De Altaria knikte en samen met de Scizor schoten ze het gebouw verder in. "De Sweets zijn familie ja," zei ze daarna, weer een beetje gekalmeerd, tegen de blondine. De Garchomp was nog altijd een probleem en alleen Sneaux ging hem niet tegen kunnen houden. De Glaceon deed een goede poging met Ice Beam en Icy Wind aanvallen, maar de haaihond pokémon leek nergens van op te kijken. Claudia duwde opeens de blondine weg toen een Slash aanval van de pokémon uitweek en op haar af schoot. Ze maakte zich klaar om de klap op te vangen, nu ze nergens heen kon gaan. Hitte gleed over haar heen toen ze merkte dat haar nieuwste en jongste lid van d'r team voor haar was gesprongen. "Régine?" bracht ze moeizaam uit, terwijl de Salandit de Garchomp van hen af hield met en Flamethrower aanval. Claudia maakte gebruik van de situatie door van de muur af te komen en zag vanuit haar oog hoek hoe haar pokémon neer geslagen werd door de Garchomp. "Régine!" riep ze uit, maar de Salandit kwam weer overeind, blies een pufje giftige rook uit en begon wit op te gloeien. Ze werd langer, ging overeind staan en kreeg een meer vrouwelijke vorm. Toen het licht uit elkaar spatten, was haar Salandit geëvolueerd in een Salazzle en schoot ze direct weer in de aanval, aan de zijde van Sneaux.

De Ranger was in eerste instantie verward over haar vraag. Cecille’s enthousiasme maakte plaats voor teleurstelling. Dus geen Sweets? Jammer, Sara was vast blij geweest met… Ze stopte haar eigen gedachtegang. Sara en blij met familie? Ze was even vergeten dat de twee daar ook in verschilden. Een Altaria verscheen en de blondine keek voor een moment inschattend naar de pokémon. Zilver en wit haar… Allebei een Altaria… Dit was wel heel toevallig allemaal. De vrouw stuurde haar pokémon aan en dropte toen heel casual dat de Sweets wel familie waren van haar. Cecille keek met een ruk naar de Ranger. “Ik wist het!” bracht ze verblijd uit. Waarom was ze ook alweer blij? Haar grijns viel van haar gezicht en ze fronste. Er waren zoveel dingen die ze wilde vragen, maar ze werd al afgekapt nog voor ze kon beginnen. De vrouw duwde haar aan de kant. Ze hadden allebei geluk dat het Cecille overrompelde, anders had ze stand gehouden en was ze alsnog door de Slash geraakt. “Wow!” bracht de blondine verrast uit.

Ze realiseerde zich dat ze dringendere dingen aan haar hoofd moest hebben nu. Gespannen keek ze naar de Garchomp. Kon ze iets doen? Ze had geen pokémon bij zich en zelf kon ze niet tegen de haai vechten. Het kon wel, maar dat was waarschijnlijk niet de bedoeling… En als de Ranger echt familie was van Sara, stond haar ook nog een preek te wachten als ze in actie kwam. Cecille besloot zich voor nu maar even gedeisd te houden en keek met enthousiaste Growlithe oogjes naar de evolutie die plaats vond. Die pokémon kende ze helemaal niet! “Nice! Bok ‘m op z’n neus!”

Gehaast sprintte de kleine Tyrogue met twee mensen achter hem aan door de gangen. Op de achtergrond hoorde hij een hoop gestommel en gegrom, wat hem alleen maar meer op zijn zenuwen werkte. De adrenaline gierde door zijn lijf. Als ze nu een doodlopende gang tegenkwamen, waren ze er geweest… “Deze kant op!” riep één van de werkers. Sivar keek over zijn schouder en zag dat de man naar links week om een deur te openen. Met z’n drieën sprongen ze haast naar binnen. De deur ging dicht en werd vergrendeld. Sivar zocht naar een andere deur die naar buiten zou leiden, maar die was er niet. Vragend en een beetje boos keek hij naar de werkers. “Hier zijn we wel even veilig… Hoop ik.” Het gebonk op de deur gaf een hele andere sfeer.

Een grijns was verschenen op Claudia's gezicht toen haar pokémon voor haar evolueerde. Nu zouden ze het gevecht waarschijnlijk wat makkelijker moeten kunnen winnen. Ze had de hele opmerking van de blondine niet meegekregen over het hele Sweets ding. Eigenlijk had ze niet eens verwacht die naam nog ergens tegen te komen. Nadat ze met Maximilian had gesproken, had ze de Sweets naam niet eens meer gehoord. Nu moest ze eerlijk zijn dat ze er niet veel aandacht aan had besteed, immers kwam het hele ding met haar werk als Ranger en Flynn er nogal tussendoor. Ze snoof dan ook eventjes, maar veel tijd had ze niet om erover na te denken. De Garchomp haalde uit met een Dual Chop aanval naar Sneaux, die hem net niet wist te ontwijken. De Glaceon vloog tegen een muur aan en bleef eventjes liggen. Régine reageerde er snel op door een Dragon Rager in de richting van de pokémon te schieten. Dit leidde hem lang genoeg af voor Sneaux om weg te komen. "Sneaux, Blizzard. Zet hem vast," zei Claudia streng naar haar pokémon. Ze draaide zich om naar de blondine. "Het gaat koud worden." zei ze droog.

Gaël en Snowbird schoten door de gangen heen, het was al snel duidelijk hoe erg de schade was. Krassen op de grond en de muur wezen hen de weg, terwijl ze achter het geluid aan gingen. Onderling communiceerde ze over waar ze heen zouden gaan. Snowbird zou rechtdoor gaan, terwijl Gaël rechts af zou slaan. Ze knikte naar elkaar en gingen ieder hun eigen weg op.
De Scizor stopte toen hij een groepje Gabite en Gible tegen kwam. Het waren er niet veel, drie in totaal, tops. Het rode insect knipte met zijn scharen. Snel schoot hij de grootste van de drie pokémon en sloeg op hem in met een Bullet Punch.
Snowbird gleed moeiteloos door de gangen heen. Ze hoorde geluiden van distress, maar kon zo snel niemand vinden die haar hulp nodig had. Snel sloeg ze een paar extra keer met haar vleugels. Ze moest deze mensen redden!

Het was een aparte ervaring om op deze manier met een gevecht bezig te zijn. Cecille wilde heel graag deelnemen, maar dat ging niet. Haar enthousiasme was wel gewoon aanwezig en ze lette op alsof ze daadwerkelijk zelf mee vocht. Hierdoor zag ze dat de Garchomp de Blizzard te slim af wilde zijn. In tegenstelling tot de kou die de dames hadden verwacht, verscheen er op een razendsnel tempo een zandstorm. Cecille hief haar armen om haar ogen af te kunnen schermen voor het zand. Bah. Gelukkig kwam het niet in haar mond terecht. Zand was echt smerig… Garchomp maakte gebruik van het verrassingselement door met een Take Down op de Glaceon af te springen. Als dat maar goed ging.

Sivar klemde zijn kaken op elkaar en zette zich af. Het groepje Gible en Gabite was veel te groot om in z’n eentje aan te kunnen, maar hij moest deze mensen beschermen. Voor zover hij kon zien, waren het er vijf. Met een Bulldoze aanval probeerde hij ze allemaal te raken. Dat was in ieder geval zijn plan. De eerste, een Gible, werd ruw aan de kant geduwd door zijn lijf. De tweede in zijn wacht, een Gabite, hakte flink op hem in met een Dual Chop. Sivar werd meteen tegen de grond gedrukt. Hij balde zijn poten tot vuisten en deed een poging om op te staan, maar de Gabite drukte zijn voet tegen de Tyrogue zijn rug. Was de rest van het team maar hier…

Claudia beet d'r tanden op elkaar. Het liefst zou ze gewoon haar rapier willen pakken en zelf deelnemen aan dit gevecht, al was het maar zodat ze het zo snel mogelijk konden afhandelen en door konden gaan met wat belangrijker was; de mensen redden die verspreid waren in het gebouw. Maar de Garchomp liet het niet toe, ze moest eerst langs dit bakbeest komen. De pokémon bleek haar aanval dan ook te slim af te zijn en haalde uit met een Sandstorm aanval. Meteen dook Claudia weg en hief haar handen voor d'r gezicht om er voor te zorgen dat het zand niet in d'r ogen terecht kwam. Damn, nu zou ze niet kunnen kijken wat er gaande was. Het enige wat ze hoorde was dat Sneaux tegen de grond aan geduwd werd door de Garchomp. Ze moesten van die zandstorm aan zien te komen. "Sneaux, Hail," zei Claudia, terwijl hij stem gedempt werd door haar mouw. De Glaceon gromde zachtjes en deed een poging om vrij te komen, maar de vin van de Garchomp had haar tegen de grond aan gepind, waardoor ze haar aanval niet kon doen. Ondertussen was Régine in beeld gekomen en viel de haaihond aan met een Flame Burst aanval, die hem in de rug raakte.

Snowbird was stug bezig met het volgen van de geluiden die ze om zich heen hoorde en schoot door het gebouw heen. Ze pikte het signaal op van een pokémon die in de problemen zaten en met een stevige dreun tegen een muur aan kwam ze erdoor heen. Nu stond ze achter een groepje Gible en Gabite, die zo te zien in gevecht waren met een Tyrogue. De kleine haaihondjes waren even verward door de pokémon die uit de muur kwamen zetten en hadden zodoende geen aandacht voor de baby pokémon die ze gecornered hadden. Snel viel de Altaria aan met een Disarming Voice aanval om de pokémon weg te duwen, in de hoop dat ze iedereen weg kon krijgen daar.
Ondertussen was Gaël in een heel ander deel van het gebouw aan het vechten met de Gible en Gabite. Er hingen een paar aan zijn armen, die hij met enige moeite van zich af wist te krijgen, terwijl de grootste van het zooitje een slag kreeg van zijn Bullet Punch aanval. Hij moest hier weg zien te komen, de mensen redden was zijn prioriteit momenteel immers. Hij verloor te veel kostbare tijd door dit gevecht. Helaas had de Scizor geen enkele manier om weg te komen uit dit gevecht en besloot hij maar gewoon te rennen. Door middel van een Quick Attack wist hij aan de pokémon te ontzettend en daarna liet hij het plafond instorten met een goed geraakte Brick Break, terwijl hij een Venoshock aanval naar binnen gooide. Dat zou ze wel even zoet moeten houden. Nu kon hij opzoek gaan naar mensen.

Garchomp was niet blij met de vlammen in zijn rug. Hij brulde luid en hief zijn hoofd in de richting van de Salazzle. Cecille kon niet veel zien van wat er gebeurde, behalve dat er een rood-oranje vuurbal op Claudia’s pokémon werd afgevuurd. Het licht van de bal was het enige dat ze tussen het zand uit op kon merken. De blondine gromde. Kon ze niet iets doen? Als die Glaceon daar op de grond bleef liggen, had de Ranger maar één pokémon in het gevecht. Ze moest helpen. Zoals gewoonlijk dacht Cecille niet lang na over haar acties. Met half dichtgeknepen ogen zette ze zich af en rende ze in de richting van Garchomp, welke ze van de Glaceon af probeerde te beuken. Het kwam grotendeels door het verrassingseffect dat Garchomp überhaupt zijn evenwicht verloor en opzij moest stappen, maar ze had hem aan de kant gekregen. Het enige probleem dat ze nu had, was dat ze zichzelf weer een doelwit had gemaakt. Ze keek recht in de woedende, gele ogen van de enorme haai.

Sivar had niet meteen door waarom de pokémon afgeleid waren, maar hij maakte er gebruik van. Hij draaide zijn lichaam en zwiepte daardoor de Gabite die op hem stond onderuit. Vlug duwde hij zichzelf overeind en sprong hij op dezelfde pokémon af met een Brick Break, maar de Disarming Voice van zijn redder in nood was meer dan genoeg om het groepje tijdelijk bezig te houden. Sivar merkte in de gauwigheid een Altaria op. Marzipan? Nee. Wel een die aan hun kant stond. De Tyrogue riep naar de werkers dat dit hun kans was en sprintte toen naar de Altaria. “Bedankt!” riep hij naar de vreemdeling.