Het eerste dat we zien op deze koude en droge dag is een man in zijn Agent Uniform die rond aan het lopen is in de Lumiose Badlands. Met zijn ene hand hield hij een stok vast waarmee hij op de grond aan het tikken was tijdens het lopen. Met zijn andere hand hield hij een juten zak vast. Af en toe stopte hij het lopen en pakte iets uit de juten zak. Dit stak hij vervolgens in de grond. Alsof hij bloemen aan het planten was. Al deze ‘bloemen’ werden met elkaar verbonden via stukken touw. Na ongeveer een uur van rondlopen had de man een heel mooi patroon getekend op de grond, als je het van de lucht af bekeek. Hij klopte zijn handen af en liep een stukje weg van de tekening. Hij had een uiteinde van het touw nog steeds vast. Hij bleef lopen totdat hij ergens achter een rots ging staan. Hij haalde op zijn dooie gemak een soort doos tevoorschijn. Gecontroleerd knoopte hij het touw vast aan twee pinnetjes die op de doos zaten en ging weer rechtop staan. Op de doos was een soort T te zien. Hij haalde een koptelefoon tevoorschijn en een veiligheidsbril en zette deze op. Hij pakte de T vast en drukte die omlaag. De bloemen stonden in bloei.. uh.. in BOEM. “Zo, van die Diglett hebben we geen last meer.” Zei hij toen. Eerder, met die stok, had hij lopen luisteren waar de gangen van de Diglett zich bevonden. In ieder geval de gangen die wat hoger geplaatst waren dan de rest. Maar voor deze explosieven maakte diepte niet veel uit. Ja, de ‘bloemen’ waren staven explosieven. Maar dat had je misschien al wel geraden. Heel moeilijk was dat niet. Hij maakte de touwtjes los van de doos en stopte deze weer in de juten zak. Evenals zijn koptelefoon en de veiligheidsbril. Hij hoefde alleen nog even te wachten totdat de stofwolk wat zou gaan liggen die er nu hing. Hij deed zijn oortje weer in en hij hoorde geschreeuw. “Idioot! Daar moeten we rijden sukkel!” Terry grijnsde. “Daar is over nagedacht. Geen zorgen.” Een geïrriteerde zucht was te horen aan de andere kant van het oortje. De man had er duidelijk niet veel vertrouwen in, maar wat kon hij anders doen? Moest hij nu iemand anders sturen? Hij ging Terry eerst maar even zijn zogenaamde plan uitvoeren. Het voordeel van de twijfel. Terry rekte zich even en haalde een boterham met gehakt tevoorschijn. Hij was heel erg fan van gehakt. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Hij at het op zijn gemakje op. Zo ongeveer op dat moment was de stofwolk ook gaan liggen. Dus hij liep verder. Hij liep tot aan een plek ergens verstopt tussen een hoop rotsen. Daar was een verborgen luik te vinden waar hij doorheen ging. Ondergronds, was er een grote opslag, met een hele hoop wagens. Terry nam een van de wagens en reed ermee de uitgang door. Het is nog even een verrassing wat voor een wagen dat is. Door deze actie moest hij even via een omweg terug naar de locatie van de explosies gaan, maar hij kwam tenminste wel aan. Daar ging hij staan met de wagen. Hij klom via een laddertje de wagen op en haalde de waterslang eraf. En toen begon hij te spuiten. Hij was de openingen in de grond die hij had gemaakt aan het vullen met water. Meer casual als hem kon je niet erbij staan.. jeetje wat een arrogant mannetje. Het vullen had twee redenen. Ten eerste zou het overgebleven Diglett die dieper in de grond zaten er ook uit filteren. Ground Types houden niet zo van water, dus ze zouden waarschijnlijk niet terugkeren naar deze locatie. Ten tweede zou de druk van het water, die tegen de wanden aan zat, ervoor zorgen dat de grond aan de randen minder makkelijk zouden instorten. En dat was dan weer nodig voor de volgende stap. Zie je, want na ongeveer drie uur van spuiten was alles gevuld. Hij reed de wagen weer netjes terug en nam vervolgens een nieuwe wagen. Eentje waarin hij metalen platen vervoerde. Nog voor hij wegreed zette hij zijn wijs- en middelvinger tegen zijn oortje. “Je kunt nu komen.” Toen Terry aankwam stond de persoon waarmee hij contact had opgenomen er al. Ze stond daar met zo’n wagen waarmee je zware dingen kon tillen. Je weet wel, met zo’n kekke metalen arm. Hij haalde het zeil van zijn eigen wagen af en maakte de riemen los. Hij knikte haar in de richting van de platen en ze stapte haar eigen wagen in. Ze reed naar de metalen platen toe. Terry haalde zijn stok er weer bij en tekende in de grond streepjes waar hij de metalen platen wilde hebben. Het idee was dat deze metalen platen veel langer waren dan de breedte van de ‘rivier’ die hij nu had gemaakt. Op die manier zou de druk niet te veel bij de randen van de ‘rivier’ liggen en zou de kans op instorting miniem zijn. Ohja, het idee was om dus bruggen te maken. Waar ze dus overheen konden rijden om alsnog de goederen te kunnen vervoeren. Oftewel, een weg, plus, geen kans meer op Diglett. Door de platen, en het water. Terry’s manier was misschien wat extreem, maar het betekende niet dat er geen idee achter zat. Laten we het maar kleurrijk noemen. Toen hij klaar was met het zetten van de strepen wenkte hij de vrouw dat ze de platen kon gaan plaatsen. Ze reed met haar wagen naar hem toe en begon langzaam de platen te plaatsen. Ze kon steeds over de bruggen gaan die ze maakte, om de nieuwe te plaatsen. Het verliep eigenlijk wel vrij soepel allemaal. En toen ze klaar was gaf hij haar aan dat ze weer weg kon gaan. Terry was soms een beetje.. naja.. niet sociaal aangelegd. Laten we het maar zo noemen. Hij vond dit mens niet heel interessant dus hij deed geen moeite om haar in de buurt te houden. Hij had sowieso een dingetje met verveling. Dingen verveelde hem veel te snel. Daarmee wordt bedoeld dat er weinig was dat hem níét verveelde. Het moest spannend, creatief, innovatief of wacky zijn. Anders vond hij het maar niks. Misschien was dat ook waarom hij zoiets als explosies gebruikte. Andere manieren die hij had bedacht zouden erg precies zijn geweest. Dingen waar je niet ook een beetje lol mee kon hebben. Wat hij ook deed, vaak combineerde hij werk met lol. Hij zorgde dat hij deed wat hij moest doen, en tegelijkertijd leuk vond wat het deed. Misschien was dat ook wel juist de kracht van dit individu. Het zou iets voor Theodore zijn om hier eens een dagje over na te denken. Echter, hebben ze elkaar nog niet ontmoet. Eigenlijk weet alleen Terry van Theodore’s bestaan. Theodore hield zich tegenwoordig liever bezig met de mensen die spy waren, of hadden aangegeven spy te willen gaan worden. Zijn werk moest gerichter gedaan worden, vond hij. Maar dit is geen Theodorepost, maar een Terrypost. Dus we gaan weer terug naar onze favoriete Agent M. Hij stond nu zijn arm te krabben. Ja, dat kon iedereen wel eens hebben. Maar goed, hij liep nu weer naar de wagen die hij net nog had gebruikt om de ijzeren platen mee te vervoeren. Die moest hij terugbrengen. Hij kon de wagen namelijk niet zo laten staan. En hij kon zelf ook niet hier blijven staan. En net toen hij de klink van de deur in zijn hand had, kreeg hij een bericht door. “Okay, ik moet het toegeven. Je had inderdaad een plan.” Er werd alleen even niet bij gezegd of deze man het een goed of een slecht plan vond. Dat mocht hij ook eigenlijk niet, het zou iemand anders zijn die zou aangeven of Terry de opdracht goed had gedaan. Hij had er zelf in ieder geval al veel vertrouwen in. “Ohja, en er komt iets jou kant op.” Terry fronste. Wat? Hij liet het handvat los en keek eens in het rond. “Windrichting?” Sprak hij tegen de man in zijn oortje. “Noordwestelijke richting.” Hij keek al de goede kant op. Maar hij zag niks. “Ik zie niks.” Gaf hij aan. “Ik weet het verder niet. Blijven opletten.” Was het advies. “Roger.” Dus dat was maar wat hij ging doen. Hij ging alert kijken in Noordwestelijke richting. Het was beter om nog maar even niet weg te rijden. Hij wist niet wat het was dat zijn kant op kwam. Het leek hem beter om het ding, de dingen, de persoon of personen uit te schakelen, voordat hij weer verder zou gaan. Hij bleef maar kijken, maar hij zag niks. En opeens.. voelde hij de grond onder zijn voeten omhoog gaan. Hij viel achterover. Toen hij opkeek zag hij twee Diglett bij zijn voeten staan, en eentje bij zijn hoofd. Wraak? Was er nog iets blijven leven dan? Hoe kon dat? Waren die toevallig boodschappen gaan doen? Dit sloeg nergens op. Hij deed een poging om op te staan en de wagen in te stappen. Maar de Diglett dachten er anders over. Met de gezamenlijke kracht van drie Rock Slides, duwde de ze de wagen op zijn zij door rotsen uit de grond deze om te laten duwen. Terry kreeg een grijns. Ze waren slimmer dan hij dacht, en dat vond hij leuk. Hij stond op en wierp een Pokéball op. Picklenose kwam tevoorschijn. Met zijn vlinderdasje en kekke zonnebril zag hij er weer even cool uit als normaal. Dat was best knap voor een Ducklett. “Water Gun!” Riep Terry. Picklenose koos een doelwit en deed zijn snavel open. Tegen de tijd dat het water hem bereikte waren ze alledrie alweer onder de grond verdwenen. Hij hief zijn wenkbrauw en keek Picklenose aan. “Dat is saai.” Hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. “Doe dan maar Rain Dance.” Picklenose begon de russische dans te doen. Zijn platte voeten klepperde op de stenen. En toen trok de hemel dicht en begon het te regenen. Niet lang daarna popten er weer hoofdjes boven de grond. Snel gingen ze weer omlaag toen ze het water voelden. “Bevries de grond. Doe Ice Beam.” Picklenose nam even de tijd en bevroor de grond zo goed als hij kon. Diglett waren goede gravers, maar een bevroren grond zou het tenminste een beetje moeilijker maken. Vervolgens haalde Terry drie touwen tevoorschijn. Deze bond hij verspreid aan de wagen vast. Toen ging hij aan alledrie de touwen trekken. Zijn enkele kracht werd nu een driedelige kracht. Natuurkunde was handig. Deels hield zwaartekracht ook mee natuurlijk, maar dat zou hij niet zo snel toegeven. Toen de wagen eenmaal weer recht stond haalde hij de touwen los. Terry en Picklenose stapten in en reden weer terug naar de ondergrondse. Hij kon alleen maar grijnzen bij de gedachte dat die laatste drie Diglett nu zouden opgeven. In de buurt van water, in de buurt van ijs, en ver weg van de aanstichter. Ze hadden daar niks meer te zoeken, en het voelde goed. Team Rocket beschermen zat nu eenmaal in zijn systeem. Picklenose, die veilig zijn riem om had, keek Terry aan. “Wat?” “Quack.” “Je haalt de woorden uit mijn mond.” Grijnsde hij. Hij haalde een cd tevoorschijn en stopte deze in de radio. Nu reden ze samen de horizon tegemoet met op de achtergrond Telephone van Lady Gaga. Terry kende de Lyrics helemaal uit zijn hoofd en was ook lekker aan het meezingen. Picklenose kwaakte mee op de melodie. Het was ineens heel gezellig in de wagen. Vreemd hoe dat kan. Zo’n onharmonieuze dag, was tegelijkertijd rustig en druk. Echter zorgde dat er niet voor dat de twee heren minder lol hadden. Ze hadden een speciale band. Alsof ze elkaar al heel lang kenden. Maar in realiteit kende Terry Picklenose pas vanaf de dag dat hij wakker was geworden. Echter had hij geen behoefte om erachter te komen hoe dat kwam, het was goed zoals het was. No questions asked, zoals dat wel vaker in zijn beroep gebeurde.
