Team Rocket... Come Back...

“Het zijn dus drie Pidove?” herhaalde Kate nog een keer terwijl ze de vrouw een blik over het album op haar schoot wierp. “Ja, team Rocket,” bevestigde de dame terwijl ze met een tissue haar ogen depte. “Ik kan het niet geloven, hoe konden ze zonder iets te zeggen wegvliegen.” Kate knikte en vroeg zich af hoe ze in Arceusnaam in deze situatie was beland.

Daarvoor zou ze ongeveer een uurtje terug in tijd moeten gaan. Ze had gekeken naar opdrachten die ze kon voltooien, maar het was eigenlijk een erg rustige week in Hoenn. Er was niet veel te doen en uiteindelijk had ze het maar opgegeven. Er was een opdracht die haar in haar geliefde Desert liet rondlopen, maar ze voelde er niet veel voor een Cacturne te zoeken. Herinneringen van Juan, de cactus die ze van het weeshuis had meegekregen, kwamen bovendrijven en het liefst sloot ze die helemaal buiten. Het was een vreselijk, niet luisterend ding geweest en het was een hele opluchting geweest toen ze hem terug kon geven. Ze had immers Tara, de toenmalige Trapinch was haar maatje geworden en er was dus geen plek voor een prikkelbare cactus. Maar ze had dus niets gevonden en was maar gaan rondlopen door de base. Uiteindelijk werd ze gevonden door haar baas en raakte ze in een onnodig gesprek. De man had een papier in haar hand gedrukt en gezegd dat ze dat maar moest oplossen als ze niks te doen had. Jammer genoeg stonden er niet veel details op de opdracht, precies iets wat ze van de man zou verwachten. Maar ze had weinig keuze gehad, haar baas was haar baas. Dus was ze op Tara gesprongen – figuurlijk – en richting Rustboro gevlogen. Daar hadden ze dit adres gevonden en deze vrouw ontmoet die meteen toen ze het Rangerlogo had gezien in tranen was uitgebarsten. Team Rocket was verdwenen, zomaar, zonder iets te zeggen. Ze was er een tijdje over doorgegaan en had Kate verbijsterd in de deuropening laten staan. Uiteindelijk had ze uitgelegd dat het niet om team Rocket ging, maar om haar drie Pidove. Waarvan de leider Rocket hete, vandaar het team Rocket. En nu zat ze op de bank en deed haar best haar gedachten op orde te krijgen met een foto album wat ze in haar handen gedrukt had gekregen.

“Hebben ze een favoriete plek waar ik ze misschien kan vinden?” Kate keek de dame strak aan. De vrouw was nog steeds van slag door het verlies van haar vogels, maar ze had echt een beginpunt nodig. Zomaar rondvliegen en ‘team Rocket, come back’ roepen ging haar alleen rare blikken opleveren. De vrouw snoot luid haar neus en dacht kort na. “Misschien zijn ze naar de speeltuin in de buurt van de gym gegaan, James vind het daar altijd leuk,” antwoordde ze kleintjes. Kate knikte en kwam overeind. Ze had de foto’s van de vogels bekeken en het zou waarschijnlijk wel lukken. “En ze hebben allemaal zo een metalen ring?” vroeg Kate als bevestiging terwijl ze het album weer terug gaf. De dame knikte en knuffelde het foto album. “Dat is dat andere weten dat het team Rocket is.” Kate knikte en begon richting deur te lopen. “Ik krijg ze wel terug, miss,” waren de woorden die ze sprak voor ze de deur achter zich dicht trok. Urg, drie vogels vinden ging niet makkelijk worden. De Ranger klikte twee pokéballen van haar riem en liet Tara en Kye verschijnen. Om vogels te vangen moest je als een vogel denken. En nu Kye een beetje meer volwassen was, was hij voor rede vatbaar. “We zoeken drie Pidove,” bracht ze de twee pokémon op de hoogte. “Ze hebben allemaal een kleine, metalen ring met ‘TR’ erop.” Tara fronste en keek haar trainer vragend aan. Was TR niet slecht? Zover ze zich herinnerde kon ze alleen slecht gebeurtenissen aan de naam koppelen. “Geen zorgen,” zuchtte Kate toen ze de blik van de draak zag. “Het is gewoon een groep vogels, hun trainer heeft alleen een apart keus voor namen.” De Flygon humde en bood haar rug aan zodat haar de blondine kon meevliegen. Kate klom op de rug van de pokémon en keek naar Kye die op haar schouder zat. “Kun je zelf vliegen?” de Rufflet liet een zacht geluidje horen en fladderde van zijn trainer weg. Hij kon zelf vliegen!

Terwijl Kate de weg leidde voor Tara vloog Kye vrolijk mee. De Rufflet had eindelijk correct leren vliegen en wilde zijn best doen van nut te zijn voor zijn trainer. Hij had vaak genoeg gehoord dat hij een last was van zijn teamgenoten en hij kon niet ontkennen dat hij de makkelijkste was geweest. Dus ging hij extra zijn best doen! Kate wees opeens naar een plek bij de grond en Tara begon te dalen. Geschrokken dook Kye er snel achteraan en landde naast zijn trainer en teamgenoot. Kate gleed van haar draak en liet haar ogen over de speeltuin glijden. Zo snel kon ze geen Pidove ontdekken. Urg, misschien moest ze de hulp inroepen van meer pokémon. Maar de enige die ook echt een hulp kon zijn was Hime, Dahlia, Noa en Bella zouden niet erg veel kunnen doen. Ze viste de pokéball van de vos tevoorschijn en liet de Ninetales verschijnen. Met haar gebruikelijke neerkijkende blik verscheen de zilveren pokémon voor haar trainer en keek die vragend aan. “Kun je ons helpen Pidove te zoeken?” Kate keek de Ninetales vragend aan. Hime wierp een blik op Tara en knikte toen. Gelukkig, aangezien de vos nog niet zo lang in het team zat moest ze nog wennen en gezien haar verwende verleden was Kate nog niet helemaal zeker of de shiny wilde luisteren. Maar gelukkig leek Hime bereid en begon te zoeken naar de vogels, net als Kye, Tara en haar trainer.

Uiteindelijk was het Hime die de Pidove als eerste vond. De Ninetales kwam aangerend en bleef voor haar trainer staan. Kate, wie had rondgekeken rond de bomen bij de speeltuin, keek verbaasd op en grijnsde toen bij het zien van de blik van de vos. “Iets gevonden?” vroeg ze aan haar zilveren pokémon. Hime kefte en draaide zich om, een teken dat ze haar moest volgen. De Ninetales bleef onder een boom staan en stak haar snuit naar boven. Kate volgde de richting die Hime aanwees en ontdekte inderdaad een Pidove met een zilveren ring om zijn poot. “Heh, goed gedaan Hime,” mompelde Kate tevreden terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze de duif naar onder ging krijgen. De vos glunderde van trots en keek snel om zich heen. Kye en Tara waren ergens anders aan het zoeken, dus ze had haar trainer helemaal voor zich alleen. Ze was geen aandachttrekker zoals de luidruchtige vogel, maar ze kon niet ontkennen dat het goed voelde complimentjes te krijgen. Kate tikte net tegen de boom om te zien of ze het kon beklimmen, al deed ze bij voorkeur wat anders. Hime gromde hooghartig achter haar en maakte een beweging met haar kop. Ze moest uit de weg! De vos nam een aanloop en rende tegen de boom op. De Ninetales slaagde erin op een tak houvast te vinden en liet een geschrokken kef horen toen ze haar achterpoot misplaatste. De Pidove schrok op door het hele gebeuren en deed zijn best weg te vliegen. Hime gromde naar hem – hey, hij mocht niet ontsnappen! – en raakte hem met een Psyshock. De vogel liet een geschrokken schreeuw horen en viel naar de grond. Kate, die het alles al een beetje had zien aankomen, schoot de tol af die ze al klaar had en wist ze versufte Pidove te kalmeren. Voorzichtig pakte de blondine de pokémon op en bekeek zijn poot. TR. Het was de goede, Arceuszijdank. Op de achterkant van het metalen ding stond in kleine, sierlijke letters ‘James’. Alright, nog twee te gaan. Dit was niet Rocket, maar die zouden ze wel vinden! Grijnzend over het feit dat ze de eerste vogel had gevonden vergat Kate helemaal het feit dat haar vos in de boom was geklommen. Een benauwde kef klonk vanaf de zilveren vos en trok de aandacht van haar trainer. Hime deed licht wanhopig haar best houvast te vinden terwijl haar achterpoten wegzakten. Kate keek haar pokémon een moment aan en moest toen lachten bij het zien van Hime’s extreem ongeamuseerde snuit. “Ben je oké?” vroeg de blondine aan de Ninetales. Hime liet een geluid horen wat een mix was van irritatie, hulpeloosheid en beschaamdheid. Kate pakte de pokéball van de vos en keek omhoog. “Zal ik je laten terug keren?” vroeg ze aan de pokémon. Hime liet alleen een grumpy grom horen en liet zich opzuigen door de pokéball.

De Ninetales kwam daarna niet meer uit haar bal, maar dat viel te verwachten. Hime was snel aangebrand en moest nog wennen aan de plagerijen van haar team. Ze was immers eigendom van een prinsesje geweest en hoewel ze het geen fijn huis had gevonden had ze veel luxe gehad. Iets wat ze had moeten opgeven toen ze zich bij het team voegde. Maar ze wist dat de Ninetales van haar nieuwe leven genoot, ze was alleen te trots om het te laten merken. Maar goed, ze had een van de drie. “Enig idee waar je maatjes zijn?” vroeg Kate aan de Pidove die op haar schouder zat. De vogel keek haar met een lege blik aan en hield zijn kop schuin. Het was redelijk duidelijk dat hij de vraag niet begreep. Pidove waren ook niet de slimste pokémon, helaas. Oh, well.. de blondine keek om zich heen op zoek naar haar Flygon of Rufflet. Misschien was het niet erg slim geweest zo op te splitsen.. ach, kwam wel goed. Met de duif op haar schouder begon de Ranger rond te lopen, op zoek naar haar pokémon. Ze moesten ergens in de buurt zijn, Kye was niet zo dom weg te vliegen en Tara al helemaal niet. De Pidove jammer genoeg wel. De duif slaakte opeens een kreetje en vloog er vandoor. “Hey,” Kate was te laat met naar de pokémon grijpen en werd gedwongen achter de pokémon aan te vliegen. De Pidove vloog richting de glijbaan in de speeltuin en ging daar vrolijk zitten. Kye stak verbaasd zijn kop naar buiten, gevolgd door een andere Pidove. Licht verbaasd kwam Kate tot stilstand bij het toestel en keek haar vogel aan. Bij het zien van zijn trainer slaakte Kye een vrolijk, trotse kreet en richtte zich tot de Pidove. “Goed zo Kye,” mompelde de blondine met haar blik op de duif. Ze had niet verwacht dat de Rufflet er een zou vinden..

Na het checken van het metalen was het duidelijk dat deze Pidove ‘Jessie’ hete. Weer niet Rocket, jammer. Zou het niet veel makkelijker zijn als ze meteen de leider van de groep zouden vinden? Natuurlijk was hij weer degene die zich het beste verstopte.. Jessie hupte vrolijk op en neer rondom Kye en deed haar best zijn aandacht te trekken. De Rufflet was echter nog bezig met het compliment wat hij had gekregen en lette totaal niet op de duif. Jessie liet een geïrriteerd geluid horen en duwde James aan de kant. De andere Pidove had haar willen opvrolijken, maar dat werkte duidelijk niet. Jessie gaf Kye een speels duwtje en wist hiermee zijn aandacht vast te houden. Nieuwsgierig keek de Rufflet de andere vogel aan en liet een vrolijk geluid horen. Kate staarde een moment naar de vogels en schudde toen glimlachend haar hoofd. Het leek erop dat Kye een nieuw vriendinnetje had gemaakt. Zolang de vogels bezig zouden zijn zou ze de laatste kunnen zoeken, Rocket. Maar eerst ging ze kijken of ze Tara kon vinden, de Flygon zou een grote hulp kunnen zijn en dan was haar team weer meteen compleet. Maar waar was de draak?

Na een tijdje rondlopen had ze eindelijk een spoor van haar monster gevonden. Iemand had haar verteld over de shiny Flygon en nu keek ze naar een ronde pootafdruk die maar van één pokémon kon zijn.. waarschijnlijk. “Tara!” zoekend keek Kate om zich heen. Normaal werkte dit. Gekraak deed haar opschrikken en opeens stak de groene kop van de Flygon tussen de begroeiing vandaan. “Tara,” opgelucht keek de blondine haar pokémon aan. De draak liet een vrolijk gehum horen en duwde haar kop liefkozend tegen haar trainers schouder. “Heb.. heb je iets gevonden?” vroeg Kate glimlachend terwijl ze de Flygon over haar nek aaide. Tara gromde zachtjes en gaf aan dat ze haar moest volgen. Ze waren al redelijk afgedwaald, terecht gekomen in een meer boomrijk gebied. Door de begroeiing wandelen was dan ook een beetje lastig, maar aangezien Tara met haar massale lichaam een pad maakte ging het wel. Terwijl Kate de takken uit haar weg duwde liep de draak stevig door tot ze tot stilstand kwam bij een massieve boom. De Flygon draaide zich naar haar trainer en wees met haar neus naar boven. Hier was het. “Heb je een van de Pidove gevonden?” vroeg Kate terwijl ze naar boven tuurde. Zo snel kon ze niets ontdekken. Tara knikte en richtte haar ogen op een specifieke plek in de boom. Het duurde een moment, maar toen ontdekte Kate ook de grijze vlek. “Goed zo Tara,” grijnsde de Ranger. Hierna had ze alle Pidove en kon deze opdracht worden afgesloten. “Enig idee hoe we hem omlaag krijgen?” mompelde de blondine terwijl ze nadacht over manieren hoe ze de duif naar onder kon jagen. Tara humde zachtjes naast haar en klapperde toen met haar vleugels om omhoog te vliegen. De draak bereikte de Pidove binnen een paar seconden en stak haar klauwen uit om de vogel te pakken. Geschrokken week de duif naar achteren en wist aan de Flygon te ontglippen. De pokémon dook naar onderen en ontdekte tot zijn verrassing de blondine. De Pidove, inderdaad Rocket aan zijn metalen vogelband te zien, zette trots zijn veren op en leek voor een moment Tara totaal te zijn vergeten. De Flygon landde achter de kleine vogel en schrok de pokémon op. Tara wisselde snel een blik met haar trainer en sloeg toen met haar staart op de grond om de Pidove af te leiden. In de tussentijd klikte Kate haar Styler van haar riem en schoot de tol op de afgeleide vogel af. Rocket sloeg geschrokken met zijn vleugels naar het ronddraaiende ding en was tegelijkertijd bang voor de draak die dreigend op hem neer keek. Uiteindelijk trokken de witte ringen in het lichaam van de Pidove en kalmeerde hij wat. Kate bukte zich naast de pokémon en inspecteerde zijn metalen ring. TR, ze was nog nooit zo blij de twee letters te zien.

Paniekerig keek Kye haar aan, ze was net terug met Rocket en nu was Jessie verdwenen. Geweldig. Kate zuchtte en keek haar Rufflet aan. “Enig idee waar ze heen is?” vroeg ze hem vermoeid. De vogel keek kort om zich heen en hupte toen richting het kleine park wat achter de speeltuin lag. “Tara, let erop dat die twee meekomen,” droeg Kate haar Flygon op met een gebaar naar de twee Pidove. Terwijl de Ranger haar vogel achterna liep met haar draak en twee duiven op de hielen deed Kye zijn uiterste best om te herinneren waar Jessie heen was gevlogen. Hij kon er niks aan doen! Opeens was ze boos weggevlogen, en als hij van zijn plek zou zijn weggegaan wist hij niet waar Kate was! Hij had keuzes moeten maken! Uiteindelijk kwam hij tot stilstand bij een bloemenveld en bleef twijfelend staan. Hier.. misschien? Rocket schoot opeens aan hem voorbij en landde in het bloemenveld. De Pidove zette trots zijn borstveren op en deed zijn best indruk te maken op.. Jessie? De andere duif hield haar snavel in een andere richting en stapte van haar teamleider weg. Rocket leek wat beteuterd te zijn en krabde pissig in de grond. Jessie’s blik viel op Kye en vloog vrolijk op hem af. Ze hield een bloem in haar snavel en bood hem die aan. De Rufflet pakte de bloem vrolijk over en hupte ermee rond. Kate grinnikte, hoewel Kye het ding wel had geaccepteerd miste hij de rest van de signalen. Maar hé, hij was nog jong. Hij kon er niks aan doen. Jessie koerde gelukkig en wilde de veren van de Rufflet liefkozend verzorgen. Rocket lanceerde zich tussen de twee vogels en zette boos zijn veren op. Verbijsterd keek Kye naar de boze Pidove en wilde wat vragen. Daar kreeg hij de kans niet voor, kwaad haalde de duif naar hem uit. Kye wankelde nadat de Quick Attack hem raakte. Verbijsterd staarde de Rufflet de Pidove aan, totaal niet op de hoogte van de jaloezie van de vogel. Jessie ging tussen de twee staan en koerde boos naar haar teamleider. Rocket keek haar geschrokken aan en liet zijn kop daarna hangen. “Oké, dat is genoeg,” Kate klapte in haar handen en keek de vogelgroep aan. Ze had geen idee wat er allemaal werd gezegd, maar ze wilde naar huis. “We gaan.” Tara keek streng op de groep neer en wist hiermee de vogels nog wat meer uit elkaar te jagen. Kate bukte en pakte Kye op. “Blijf hier zitten,” mompelde ze tegen hem terwijl ze hem op haar schouder zette. “Tara, neem jij de Pidove mee?” de draak knikte en richtte haar ogen op de groep vogels. Kwam wel goed!

De bel maakte een simpel ‘dingdong’ geluid toen ze erop drukte en niet lang erna werd de deur open gedaan. De vrouw had nog steeds een zakdoek in haar hand en leek nog even veel van slag als eerst. “Ik geloof dat ik uw vogels heb gevonden,” sprak Kate glimlachend terwijl ze opzij stapte om de Pidove te tonen die op Tara’s rug meereden. “T-Team Rocket?” bracht ze snikkend uit en stak haar armen uit. De vogels zette zich af en kwamen op haar zitten zodat het een of andere rare scene uit een film leek. “Ik dacht dat ik jullie nooit meer zou zien.” Oh-oh, het leek erop dat het tranendal nog niet over was. Kate wisselde ongemakkelijk een blik met haar Flygon en tikte de dame toen voorzichtig aan. “Ik eh.. ik ga weer,” zei ze een tikkeltje onzeker. “Als u ooit wat nodig heeft moet u bellen.” De vrouw knikte, al twijfelde Kate of ze wel alles had gehoord. Ze leek nogal bezig met haar vogels. De Ranger draaide zich om, tijd om te gaan. Het laatste wat ze hoorde was een afscheid van Jessie voor Kye, de Rufflet liet een vrolijke reactie horen en nestelde zich toen op zijn trainers schouder. Hij had vandaag iets nuttigs gedaan!