Wasn't Expecting That [+Echo Wolf]

Met een klein bekertje koffie keek Vera strak voor zich uit. Ze zat aan een klein tafeltje buiten haar favoriete koffiezaak – of eigenlijk eerder het merk, want hier was ze nog nooit eerder geweest – en genoot aanzienlijk van haar bittere, zwarte koffie. De blondine leek misschien wat te jong daarvoor, maar Vera vond het heerlijk en het kon haar niet schelen wat andere mensen daarvan vonden. Meestal deed ze zich toch ouder voor dan ze was en het feit dat haar kledingstijl hetzelfde oogde, zorgde ervoor dat ze inderdaad voor ouder dan veertien werd aangezien. Het was wel altijd vervelend om te moeten bestellen wanneer ze met nieuwe werknemers te maken had, want dat ze niet kon praten vormde vaker een probleem dan ze wilde toegeven. Thuis wisten ze er tenminste al vanaf.

Enfin, ze zat hier nu en hoewel het een beetje koud was, deerde het haar weinig. Haar vingers werden opgewarmd door het hete goedje in haar beker en het was nog geen winter, wat betekende dat het nog niet vroor. De herfst was een prima seizoen, vond Vera, al was ze veel liever in Sunyshore. Ze miste thuis toch wel een beetje. Zuchtend pakte de blondine een pokéball tevoorschijn, besluitend dat ze beter gezelschap kon hebben in plaats van eenzaam lopen te peinzen. Mabel verscheen met hetzelfde enthousiasme als ze van de pokémon gewend was en toen de Woobat nieuwsgierig aan haar bekertje wilde snuffelen, hield ze het voorwerp wat omhoog zodat dit mogelijk was.

Mabels neusje was er echter te gevoelig voor, of het rook gewoon te bitter, want ze fladderde wild met haar vleugeltjes toen de geur haar neus binnen drong. Hierdoor werd de koffiebeker uit Vera’s hand gebeukt. Geschrokken keek ze opzij, vurig hopend dat niemand het gezien had, laat staan dat ze iemand geraakt had.

Een onbekende stem trok haar aandacht en met een ruk keek Vera om. Een figuur met een muts over zijn hoofd kwam in zicht en meteen gingen er wat alarmbellen bij haar rinkelen. Zwart was meestal de kleur van… Wel, van slechte dingen en het feit dat de hood omhoog stond betekende nog minder goeds. Vera keek sceptisch naar de servetten die hij uitstak, maar nam ze in een reflex toch maar aan. Een beetje beschaamd veegde ze de tafel schoon, maar haar jurkje was nu wel verpest… Desondanks deed ze een poging het meeste ervan te absorberen met de servetjes, waarna haar blik terug naar de vreemdeling gleed. Hij was bij haar komen zitten en stelde een vraag. Ervan uitgaand dat gebarentaal nog steeds niet veel voorkwam, wees ze met een frons naar haar Woobat, hoewel ze nog altijd een beetje terughoudend was over de verschijning. Ze had het niet zo op vreemden.

Pokémon konden onhandig zijn. Vera fronste gefrustreerd. Dus er waren meer lompe beesten? Mabel was geen uitzondering? Waarom wilde ze ook alweer trainer worden…? Ze zag er nu al de lol niet meer van in. Ach, ze kwam tenminste eens buiten en zag nieuwe steden. Dat was een pluspunt. Geen moeder die constant liep te klagen hielp ook het positieve weer inzien. Vera werd terug naar aarde getrokken toen de jongeman aan haar tafel een vraag stelde die ze al vaak genoeg had moeten beantwoorden. Misschien niet die specifieke woorden, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer. Ondanks dat ze het gewend was, wist ze nog altijd niet hoe ze hierop moest reageren.

Ze wist wel dat ze eigenlijk niet wilde uitleggen waarom ze dat niet deed. Haar humeur was nu erger dan normaal en zelfs als ze een goed dagje had, dan wilde ze niet veel gezelschap hebben. Vera dopte liever haar eigen boontjes. Iets wat ze zelfs tijdens haar pokémonreis schijnbaar niet mocht doen. Met een beetje tegenzin schudde ze haar hoofd. Ervan uitgaand dat hij geen gebarentaal sprak, besloot ze het maar met een spelletje hints aan te pakken. Ze wees naar haar mond en opende die. Misschien begreep hij zo al dat ze gewoon niet kon praten.