Writer's Block

Meteen toen de opdracht op haar Holocaster was verschenen had Tiffany het aangenomen. Ze had werkelijk niks met schrijvers, ze had zelfs nauwelijks boeken gelezen in haar leven, maar de opdracht was zo anders dan de rest dat ze er wel een vlog van moest maken. Ze kende de naam van de schrijver van tevoren niet, maar wie weet was hij wel heel bekend. Zij kon over hem vertellen op haar vlogs en hij kon over haar vertellen in zijn boeken. Dat was immers de doel van de quest, toch? Dat hij een boek over een Ranger zou schrijven? Hoe dan ook vond ze het fantastisch en kon ze niet wachten om de man een voorproefje te geven van het Ranger leven. Wie weet wist ze hem zelfs nog te overtuigen om ook aan dit leven te beginnen.

Ze trok haar laarzen zo hoog mogelijk op en streek haar sjaal glad. Het accessoire zag er veel te warm uit, maar was eigenlijk heel luchtig. Met een brede glimlach stapte ze richting de afgesproken plek, Ra zoals altijd aan haar zijde. Dit had ze ook doorgegeven aan de schrijver, want een Charizard was een redelijk bruikbaar herkenningspunt al zei ze het zelf. Ze hadden afgesproken bij de poort van Rustboro City, dus dat was waar Tiffany ging staan. Haar blik gleed eerst over de route die voor haar lag waarvan ze geen flauw idee welk nummer het was, voornamelijk omdat nummers haar nou eenmaal weinig konden schelen – tenzij het muzieknummers waren, natuurlijk. Daarna keek ze achterom naar de stad. Ze verwachtte de schrijver te zien, maar in plaats daar van viel haar blik als eerste op een wel heel bekend gekleurd hesje. “Is dat nou nog een Ranger?” Echt verbazingwekkend was het niet, want er waren nou eenmaal veel rangers en het kon best zijn dat er meerdere in dezelfde stad bezig moesten. Ze ging er dus maar van uit dat ze voor een andere missie ingeschreven stond.

Om de tijd te doden had Tiffany besloten om even wat dingen te checken op haar holocaster. Ze had nog genoeg berichtjes gekregen waar ze op kon reageren en niet alleen van mensen die ze op dagelijkse basis sprak. Op social media kreeg ze ook redelijk wat aandacht en ze kon daar niet genoeg van krijgen. Ze had er een paar beantwoord toen ze werd aangesproken en haar blik weer van het apparaatje kon halen, om tot de conclusie te komen dat de student ranger haar had benaderd. Huh? “Andere ranger?” herhaalde ze. “Ik dacht dat ik dit alleen moest doen.” Ze fronste, maar bedoelde het niet gemeen. In tegendeel, ze kon een extra paar handen vast wel goed gebruiken.

“De naam is Tiffany Marchetti en mijn partner is Ra.” Terwijl ze zich voorstelde stopte ze haar Holocaster weer weg. Ondanks dat de brunette wel een beetje verslaafd aan het apparaat was wist ze wanneer het sociaal verantwoord was om hem weg te leggen. “Weet je zeker dat je niet een andere opdracht hebt in de buurt?” vroeg ze voor de zekerheid na. Een antwoord zou echter moeten wachten, want er klonk een andere stem die de aandacht van waarschijnlijk beide rangers trok. “Ah, daar zijn mijn twee rangers!” Met één blik op de man kon Tiffany al gokken dat het de schrijver van de opdracht was. De pen achter zijn oor en de typische leren schoudertas waar zelfs een stuk papier uit stak zeiden al genoeg. “Blijkbaar niet.” Ze wierp Abby een kleine, vriendelijke glimlach toe voor ze een stap richting de schrijver deed om hem een hand te geven. “Hallo! Tiffany Marchetti, aangenaam kennis te maken.” Hij schudde haar de hand en stelde zich zelf ook voor. “Alistair Hudson, insgelijks.” Zodra hij Tiffany los had gelaten begaf hij zich richting Abby en bood hij ook haar zijn hand aan.

Abby stelde meteen een vraag aan de schrijver. Het leek er op dat ze goed over de opdracht had nagedacht voordat ze er aan begon, in tegenstelling tot Tiffany. Die had het echt puur en alleen aangenomen omdat ze het avontuur graag aan wilde gaan en de publiciteit heel erg kon gebruiken. De schrijver schudde zijn hoofd op de vraag. “Ik wil vooral inspiratie voor avontuur. Mijn schrijven is zo saai de laatste tijd. Het heeft opfrissing nodig.” Een brede glimlach verscheen op Tiffany’s gezicht. “Nou, dan bent u aan het juiste adres. Het leven van een ranger zit vol met avontuur.” Ra brulde instemmend, waardoor Alistair zijn blik kort op de draak liet vallen. Zo te zien geloofde hij haar wel.

Het was een vreemd toeval dat zoveel mensen nu samen een gesprek stonden te houden wie allemaal het gevaar van het Rangerwerk het meest aantrekkelijke vonden. Er waren zo veel meer redenen om deel uit te maken van de organisatie. Vechten voor mensenrechten, bijvoorbeeld, of juist het beschermen van alles wat leefde. En toch vonden de drie personen het leukste aan het beroep dat het je in gevaar kon brengen. Wat een vreemde keuze eigenlijk. Adrenaline was een raar iets.

“Nope,” antwoordde Tiffany eerlijk op de vraag van Abby. “Het leek mij nice om gewoon in een willekeurige richting te lopen en te zien wat we tegen komen. Zo vind ik vaker m’n opdrachten.” Dat was niet geheel waar, eigenlijk. Ze gebruikte Ra vaker dan dat ze te voet ging. Ze stond er echter even niet bij stil dat ze makkelijk vliegende Pokémon voor de twee metgezellen kon regelen en besloot daarom maar gewoon dat lopen op het moment hun beste optie was. “Goed, dan gaan we naar route eh… Whatever deze route is!” Ze begon te marcheren, verwachtend dat de anderen haar zouden volgen. Ra deed dat sowieso zonder bezwaar. Hij deed zelfs het overdreven loopje van de brunette na.

Tiffany hoorde dat Abby een gesprek met de opdrachtgever aanknoopte, en hoewel ze best meedeed met het gesprek besloot zij de taak op zich te nemen om op hun omgeving te letten of ze iets interessants tegen kwam. Ze bleef natuurlijk wel aandachtig luisteren naar wat er gezegd werd. Zij vond het namelijk ook leuk om te horen waar de man over schreef, zelfs al was het minstens vijf jaar geleden dat zij voor het laatst serieus een boek had gelezen. “Ik schrijf vooral fantasy. Mijn laatste boek ging over een wereld zonder Pokémon. Ze hadden heel veel andere wezens, maar die waren lang niet zo slim als de monsters die hier rondlopen,” legde hij op trotse toon uit. “Helaas was het niet zo’n groot succes, maar daarom wil ik nu wat anders proberen.” Tiffany draaide zich om en liep een paar meters achterwaarts, zich alsnog met het gesprek bemoeiend. “Dus nu wordt het een biografie?” grijnsde ze met een knipoog. Alistair glimlachte geamuseerd. “Wie weet.”

Met een korte brul trok Ra de aandacht van zijn trainer. Met zijn korte armpjes wees hij in de richting van wat een Pokémon leek te zijn. En niet zomaar een: er was een Swellow niet ver van hen vandaan in een boom gaan zitten. “Goed gezien, Ra!” prees Tiffany de Charizard, haar Capture styler tevoorschijn halend. “Ik heb een goed idee voor wat we kunnen doen! Momentje,” liet ze aan haar gezelschap weten. Ze stapte naar voren, het apparaat de lucht in houdend, klaar voor gebruik.

Spannend. Dat klonk Tiffany als muziek in de oren. Ze was ook zeker van plan om Alistair de hele Ervaring™ mee te geven als ze toch bezig waren, ook omdat hij ondanks het feit dat hij een binnenbaan had toch over kwam als iemand die wel van een beetje avontuur hield. Dat Ra de Swellow vond was perfect, want wat was er nou avontuurlijker dan vliegen? Ze hoorde geen tegenspraak van haar collega of de schrijver dus vuurde ze de Styler af - al zou ze dat ook hebben gedaan als er wel commentaar was geweest. Een Swellow capturen kon immers geen kwaad. Het wezen kon altijd nog voor iets anders van pas komen.

Het leek er op dat Swellow niet veel zin had om zich te laten vangen, want hij probeerde meerdere malen de ring te doorbreken. Tiffany hield echter vol en uiteindelijk slaagde de capture. Een trotse grijns sierde haar gezicht toen ze op de vogel af stapte om hem op zijn kop te aaien en het vertrouwen nog wat te versterken. “Hey vriend, zin om zo een stukje te vliegen?” vroeg ze. De Pokémon reageerde positief. Tiffany wendde haar glimlach af naar haar metgezellen. “Als ik er nog zo een kan vinden kunnen we met z’n drieën een rondje maken,” stelde ze voor. Dat Abby wat wit wegtrok viel haar nog niet op.

Abby gedroeg zich raar. Het viel de schrijver op, maar Tiffany niet echt. Die vond de brunette een beetje een spelbreker, want ze had zich wel verheugd op een ritje met z’n drieën. Toch haalde ze als reactie haar schouders nonchalant op. “Fine, wat jij wil.” Vervolgens wees ze de Swellow naar de schrijver toe. Alistair stapte gefascineerd op de vogel af. “Ongelofelijk! Hij is nog steeds wild, en toch luistert hij alsof hij een trouw lid van het team is!” De man had duidelijk weinig ervaring met rangers. “Yup. Dat is wat de capture styler doet.” Ze klom ondertussen op de rug van Ra en wachtte tot de schrijver de rug van Swellow had beklommen. Als laatste wierp ze nog een blik naar Abby. “Zeker weten dat je niet mee wil?” Ze vermoedde van wel, maar kon het toch beter nog eens navragen.

De reactie van Abby klonk zo neerslachtig, dat Tiffany haar bijna niet meer mee wilde hebben. De brunette haalde haar schouders op als reactie. “Fine by me,” liet ze weten, waarna ze Ra de opdracht gaf om op te stijgen. Alistair volgde al snel met zijn Swellow, waardoor Abby als laatste op de grond achter bleef. Tiffany was haar negatieve reactie al snel vergeten toen ze hoorde hoe enthousiast de schrijver was over het vliegen. De eerste paar meters liet hij nog een harde angstkreet klinken, maar die veranderde al snel in een vreugdekreet en daarna wist hij eindelijk woorden te vormen. “Dit is fantastisch!” Tiffany glimlachte breed. Zo te horen was haar idee een succes geweest. “Hoe hard wil je gaan?” riep ze terug naar hem. Aan zijn blik te zien had hij gedacht dat ze nu al op topspeed zaten. “Zo hard als mogelijk!” riep hij. Er was iets in zijn stem wat als nervositeit klonk, al kon dat ook adrenaline zijn. Hoe dan ook zou Tiffany er niet omheen draaien. “Dan gaan we toch harder!” zei ze tegen Ra, wie de opdracht meteen opvolgde door hard met zijn vleugels te slaan en zijn tempo te verdubbelen. Achter hen klonk een nieuwe kreet. De Swellow had de opdracht dus ook begrepen.