Writer's Block

Ze hielden het hoge tempo er niet lang in. Tiffany wist niet precies hoe oud Alistair was, maar het leek haar niet heel goed voor je hart om zo veel adrenaline ineens te krijgen als je het gewend was om alleen maar op een kamertje te zitten schrijven. Daarom ging ze een stukje over op siervliegen: bochten, barrelrolls, loopings, dat soort stuff. Swellow volgde hierin niet, zodat Alistair toe kon kijken. Hij vond het helemaal geweldig.

Toen Abby riep, trok ze meteen Tiffany’s aandacht. De brunette was benieuwd wat er aan de hand was en stuurde Ra daarom meteen terug richting de grond. Swellow volgde gehoorzaam: die was immers onder invloed van de styler die Tiffany nog bij zich had. Van bovenaf was het al te zien wat Abby gevonden had. Het was een enorm gat. Dat leek Tiffany niet erg interessant, maar ze vond dat de andere brunette ook wel een kans mocht om een indruk op de schrijver achter te laten.

Met Ra en Swellow weer op de grond voegde het menselijke tweetal zich bij Abby. “Wat is het?” vroeg Tiffany oprecht geïnteresseerd, waarna ze voorover boog en een blik in het gat wierp. Ze hoorde Swellow achter zich wegvliegen. Alistair voegde zich bij Tiffany en hing nog verder over de rand dan zijzelf. “Ongelofelijk! Wat bijzonder!” riep hij uit. Hij kreeg een verwarde frons van Tiffany toegeworpen. “Wat? Ik snap het niet.” Ze had de woorden nauwelijks uitgesproken of ze voelde een hand tegen haar rug aan drukken. “Echt niet? Dan moet je eens dichterbij kijken! Toe maar!” De man had meer kracht dan Tiffany had verwacht, en voor ze het wist voelde ze opnieuw wind langs haar haren suizen. Het was van korte duur, want ze werd opgevangen in een kleverig net van spinnerag. Wat het misschien nog wel erger maakte was dat Alistair haar direct volgde. “Dude!” Tiffany deed haar best om niet geschokt te klinken, maar echt succesvol was het niet. “Niet cool, man!” Ze moesten hier zo snel mogelijk weer uit komen. Tiffany had een idee waarbij ze haar styler nodig had, dus voelde ze aan haar uitrusting waar het ding was gebleven. Ze was net tot de conclusie gekomen dat hij er niet was toen Ra over de rand verscheen en liet zien dat hij het ding in zijn handen had. “Oh, shit,” uitte de brunette. “Uh, Abby? Kan je ons helpen?” De andere ranger was nog maar een student… Dat zou hen enorm benadelen. Hopelijk werd het web niet beheerd door enorme Ariados. Wel, dan was er altijd Ra nog, maar om een web plat te branden was nou niet bepaald volgens ranger protocol.

Tiffany wilde gefrustreerd op de andere brunette reageren. Ze had echter nauwelijks haar mond geopend of de schrijver naast haar liet al zijn stem klinken – welke een hele andere toon had dan Tiffany van plan was te gebruiken. “Het kan niet beter! Dit is fantastisch!” riep hij terug. Tiffany keek hem sceptisch aan. Wat een rare kwast. Hoe het met hem zat interesseerde haar nu eigenlijk ook niet veel, ze wilde het web uit. Abby zou haar daar bij moeten helpen, maar ze leek een beetje radeloos. De ranger van hogere rang besloot haar daarom aanwijzingen te geven. “Kan je niet een Pokémon capturen?” riep ze omhoog. Al snel viel ook haar blik op de Joltik, waardoor ze de gehele capture mee kreeg. Zo, die had het makkelijk door. Tiffany meende zich te herinneren dat het bij haar in het begin veel slechter ging. De opdracht die het wezentje kreeg was duidelijk om het tweetal in het web tijd te helpen winnen, wat niet helemaal het enige probleem was. De draden plakten aan hen vast. Zelf loskomen was mogelijk, maar of praten genoeg tijd zou winnen was nog maar de vraag…

Ra zou met alle liefde de twee uit de kuil tillen, maar zag in dat dat geen goed plan was. Zijn vleugels zouden een flinke neerwaartse wind veroorzaken waardoor het net kon breken, en dat zou niet alleen nadelig zijn voor Tiffany en Alistair, maar ook voor de Galvantula die zo veel moeite in hun huis hadden gestoken. Als Pokémon begreep hij heel goed dat een andere oplossing beter was, maar dan zouden ze een andere Pokémon nodig hebben. Daarom schudde hij zijn kop met een radeloze blik. Voor kort wist hij niet hoe hij dit aan moest pakken, ondanks dat hij zich wel verplicht voelde om te helpen.

Hij wierp een moedeloze blik de kuil in, waar hij zag hoe de Galvantula alsnog dichter op de twee mensen af kwamen. Zijn trainer in zo’n situatie zien omdat hij de styler vast had voelde vreselijk en dat gevoel dat hij verplicht was om het op te lossen werd alleen maar groter. Plotseling veranderde zijn blik van moedeloos naar vastberaden. Hij zou het fixen. Dat moest.

Hij stampte zo met zijn voeten dat zijn klauwen in de grond bleven haken. Vervolgens wierp hij zijn bovenlijf over de rand met een intimiderende grom waarvan de wilde Pokémon hopelijk afgeschrikt raakten. Hij kon helaas niet helemaal in evenwicht blijven en moest met zijn handen tegen de muur steunen, maar dat was oké. Daar kon hij zijn klauwen ook in bevestigen. Vervolgens strekte hij zijn lange nek uit en pakte hij zo voorzichtig als hij maar kon de kleding van Tiffany vast. Hij had besloten haar eerst er uit te tillen zodat Alistair niet zou schrikken van zijn daden (al betwijfelde Tiffany of de man het echt erg zo vinden als hij hem als eerste had gepakt). De brunette werd, ietwat onhandig, maar wel in één stuk, op de rand gehangen, omdat zijn nek niet lang genoeg was om haar er boven op te leggen. Abby zou Tiffany over de rand moeten helpen, maar Ra twijfelde er niet aan dat ze dat zou doen. Vervolgens deed hij hetzelfde met Alistair en kon hij weer omhoog kruipen. Hoe hij dat ging doen was hij echter nog niet zeker van. Met een zorgelijk brulgeluid probeerde hij de aandacht van zijn metgezellen te trekken. Ondanks dat hij natuurlijk niet kon praten, klonk het precies als een ‘help?’.

Dankbaar nam Tiffany de hulp aan die haar werd aangeboden toen ze aan de rand hing. Het kostte niet lang voor zij en Alistair weer aan wal waren en niet meer dreigden opgegeten te worden door spinnen. Het eerste wat de brunette deed, was haar Styler weer oppakken en deze veilig aan haar outfit bevestigen, zodat hij niet weer zomaar kon vallen. Ze moest er niet aan denken wat er gebeurd was als Abby en Ra er niet waren geweest.

Over Ra gesproken, het kostte hem wel erg lang om weer terug op de rand te komen. Precies toen ze zijn kant op keek, klonk er een zorgelijke brul. Oh. Hij zat een beetje vast. Het geluid zou vast de aandacht van de spinnen trekken, wat de situatie alleen maar lastiger maakte. Hoe haalde je een draak zo snel mogelijk uit een kuil?

Tiffany stond al op het punt om haar styler weer los te maken en alle Joltik en Galvantula te capturen toen Abby met een veel simpeler idee kwam. “Ohja, hij heeft een Pokéball,” dacht Tiffany hardop. Haar hand ging van de styler naar de ballen die aan haar uitrusting vast zaten en zocht de bal van Ra op. De spinnen hadden niet de kans om hem te bereiken voor hij werd teruggekeerd. Tiffany wilde echter niet verder zonder haar maatje, en liet hem daarom meteen weer tevoorschijn komen op de platte grond. De draak gaf zijn trainer een dankbare knuffel, en liep daarna meteen op Abby af om haar ook te knuffelen. Het was immers haar idee geweest.

Ook Alistair wilde de affectie van Ra ondervinden. Dat verbaasde Tiffany niks. Met een brede grijns keek ze toe hoe Ra op de man af liep en vervolgens een onhandige draai maakte met zijn staart, waardoor de kleding van de man was ontvlamd voor Tiffany met haar ogen had kunnen knipperen. In plaats van in paniek te raken, zoals de brunette bijna van plan was om te doen, leek Alistair het alleen maar leuk te vinden. “Fascinerend!” riep hij, waarmee hij een ‘ben jij wel helemaal lekker?’-blik van Tiffany verdiend had. In eerste instantie had ze zijn slechte gevoel voor gevaar wel grappig gevonden, maar nu begon ze er toch haar twijfels over te hebben.

“Oké, euh, shit,” Tiffany kwam vluchtig in beweging. “Blijf hier. Zorg dat hij het vuur niet verspreid,” droeg ze Abby op. Hopelijk had de jongere ranger begrip voor de gebiedende wijs. Er was geen tijd om te discussiëren over een taakverdeling als ze Alistair zonder brandwonden terug naar huis wilden sturen. Haastig liep Tiffany in een willekeurige richting in de hoop een Pokémon te vinden welke kon helpen. Wat werkte ookalweer tegen vuur? Water, ja, maar er was geen water in de buurt te vinden. Was zand ook niet een manier om vuur te stoppen…?

Haar blik viel op een paar Zigzagoon die aan het rusten waren in het gras. Konden die niet grond-type aanvallen? Ze besloot ze het voordeel van de twijfel te geven en startte de styler op. Ze richtte het apparaat op het viertal Zigzagoon en activeerde het apparaat. De tol maakte een grotere cirkel dan hij ooit had hoeven doen, want dit was de eerste keer dat Tiffany in een post meerdere Pokémon met één capture ving. De Pokémon schrokken op van het apparaat en begonnen wild heen en weer te rennen. Het lage niveau van de Pokémon maakte het geen moeilijke vangst, al vloekte Tiffany wel binnensmonds toen één bijna tegen de rand opliep en ze flink moest uitwijken. Gelukkig bleven ze allemaal binnen de cirkel en werden drie van de vier al snel omsloten door een licht. Wacht. Shit, natuurlijk. Als Ranger kon Tiffany maar drie Pokémon capturen. De vierde Zigzagoon bleef dus wild en sprong in zijn paniek recht op de brunette af. Met een kreet duwde ze de bruine Pokémon van zich af voor hij permanente schade aan haar foutloze gezicht kon aanbrengen. Gelukkig kwam ze daar zonder schrammen van af. Nu nog Alistair ‘blussen’…

Het was eigenlijk te gek voor woorden, deze hele dag. Tiffany hield wel van wat verandering, maar ze kon niet ontkennen dat Alistair een eigenaardig mannetje was. Dat hij bijna stond te dansen van vreugde omdat zijn kleding aan het branden was had haar deze realisatie gegeven. Of leed hij pijn? Hoe dan ook had Tiffany drie Zigzagoon die mogelijk konden helpen het probleem te verhelpen. Ze bracht het drietal zo dicht bij mogelijk en dacht toen vlug na over de opties. “Aight, een Mud Sport lijkt me hier het beste. Toe maar guys!” De drie Zigzagoon gooiden een hoop modder over Alistair heen, wiens vuur al snel doofde. Hij bleef zijn enthousiaste zelf, ondanks dat hij nu onder de modder zat. “Zo, hoef je meteen je tripje naar de spa over te slaan, of niet dan?” vroeg Tiffany met een grijns. De man begreep haar humor en lachte luid.

Nu het drietal Zigzagoon klaar was met hun taak, mochten ze weer de vrije natuur in. Het verbaasde Tiffany niet dat ze direct terug gingen naar de plek waar ze eerder hadden liggen rusten. Dat was vast vertrouwd voor hen. Zijzelf keerde zich tot hun opdrachtgever, wie een brede glimlach op zijn gezicht had. “Ik voel me weer helemaal geïnspireerd. Dank jullie wel!” Tiffany wierp hem een glimlach toe, maar fronste ook lichtelijk. “Moet je niet eerst even douchen ofzo?” vroeg ze. De man keek haar met grote ogen aan. “Nu er zoveel inspiratie door me heen vloeit?! Wel nee!” Het klonk alsof ze iets belachelijks had gezegd. Tiffany keek naar Abby voor bevestiging of dit echt zo was geweest of niet. Voor haarzelf had het namelijk heel logisch geklonken. Zij werkte het lekkerst als ze schoon was, of het nou vloggen of rangerwerk was. Mensen die dat niet deden vond ze een beetje raar, maar goed, er was net al bevestigd dat Alistair wat anders was dan de gemiddelde persoon.

De man stapte op Tiffany af, duidelijk om haar een knuffel te geven voordat hij weer vertrok naar zijn studio. Dat contact stond de brunette niet toe zolang hij zijn kleding niet had gewassen. “Whoa, sorry vriend, maar niet in die staat,” zei Tiffany, een stap naar achter doend om elke spetter op haar kleding te kunnen voorkomen. De schrijver had meteen respect voor haar keuze en wierp haar zelfs een begrijpende blik toe. “Maar natuurlijk.” Vervolgens draaide hij zich om en probeerde hij hetzelfde bij de student ranger.