[Marcus] Desert Snow

De Lumiose Badlands waren koud. De wind die er stond voelde niet langer fris op je huid, maar gewoon ijzig en pijnlijk op open stukken. Helaas was er, afgezien van enkele rotsige formaties hier en daar en de Powerplants die er stonden,  weinig beschutting en stond je al gauw onbeschut en overgeleverd aan de elementen. Natuurlijk had Marcus vandaag uitgekozen om een rondje te doen met zijn Salamence. De ijzige kou had hem echter vlug van Mence zijn rug af gejaagd en nu was hij dus maar weer op weg naar Lumiose te voet terwijl ergens hoog boven hem zijn dragon pokemon enthousiast door de lucht scheerde. Hij hoorde het klapperen van zijn vleugels en wierp een blik omhoog toen er een schaduw enkele tellen over hem heen was gevallen. Net als Regem lijde Mence aan een soort ophoping van energie als hij niet af en toe uit zijn pokébal werd gelaten. Dat liet zich meestal gelden in ongewenst gedrag en pokémon die nauwelijks naar hem luisterde. Marcus gooide het er op dat het dragon pokémon waren en dus wat meer beweging nodig hadden dan de gemiddelde pokémon. Vechten tegen tegenstanders deed hij immers nog maar weinig. De meeste die hij tegen het lijf liep op missies of andere Team Rocket zaken waren het niet waard om de twee krachtpatser voor uit hun pokébal te laten. Ze zorgde namelijk voor nogal veel bijkomende schade als hij ze los liet. Mence was dom en kende zijn eigen kracht niet goed. Regem daar in tegen kende zijn kracht wel, en hoe. Hij was al lang blij dat zijn Tyrantrum te vriend te houden was en een zeker vertrouwen in hem had die hij niet andere mensen toe vertrouwde. Als dat niet het geval was geweest wist Marcus honderdtien procent zeker dat zijn fossiel pokémon al lang en breed zich tegen zijn trainer gekeerd had.

Marcus meende in de verte Lumiose te zien liggen en stak zijn koude handen dieper in zijn zakken. Het kon ook een van de Powerplants zijn die op de route daarheen lagen, wist hij. Daar hoopte hij niet op. Hij had het koud en zijn sigaretten waren op. Boven hem brulde Mence en met een slag van zijn machtige vleugels begon hij vaart te maken en alvast vooruit te vliegen. Hij moest vast de stad hebben zien liggen, constateerde Marcus. Echter begon zijn Salamence vrij snel te dalen. Marcus fronste en vroeg zich af waarom. Zou hij misschien een Trapinch gezien hebben? Hij wist dat Mence het niet kon laten een een vuurbal in een Trapinch nest te gooien en vervolgens de geschrokken beestjes vol plezier na te jagen. Toen hij zijn Salamence naderde echter merkte hij ook dat er een klein figuurtje bij stond, op een vrij grote afstand. Marcus zette de pas er in omdat hij geen zin had weer een lijk te moeten opruimen. Zijn Salamence was niet bijster slim en vaak enorm klunzig. Het was al eens eerder voorgekomen dat hij per ongeluk een nieuwsgierige burger geplet had, het bestuur was niet blij geweest. Het was beter dat zoiets niet nog eens kon gebeuren. Marcus trok een klein sprintje en zag dat het een meisje was vergezeld door een Snorunt. Mence brulde en kromde zijn nek in nieuwsgierigheid naar de Snorunt die tussen hem en het meisje in stond. Snorunt was een ice pokémon en Mence was een dragon/flying. Hoewel het ding er uit zag alsof het nog geen Magikarp kon verslaan was Mence wel voorzichtig. Het zou vast niet lang duren tot hij door had dat zowel de Snorunt als het meisje niet een erg grote bedreiging waren en dan ging het pas echt leuk worden. Uit zijn neusgaten begon rook te kringelen. “Mence” Waarschuwde Marcus. Mence draaide zijn kop naar hem om en staarde hem schattend aan. Marcus wendde zich tot het meisje. “Yo, gaat het? Hij heeft toch nog niets uitgehaald, of wel?” Vroeg hij terwijl hij haar vlug in zich opnam, opzoek naar enig teken van verwonding. Ze was niet erg lang en haar postuur kon je bijna mager noemen. Zelfs onder de dikke jas die ze aan had kon Marcus dat gemakkelijk opmerken, en ze was bleek alsof ze nooit in de zon kwam. Haar ogen waren erg flets en vielen hem meteen op. Ze leek niet gewond.