Do it For Him [Closed]

]Terwijl Claudia koortsachtig op zoek was naar een oplossing voor dit probleem, zag ze een blonde flits langs haar heen schieten. Haar blauwe ogen schoten open toen de blondine opeens bij haar Glaceon stond en een poging deed om deze vrij te maken. Iets wat er voor zorgde dat ze de aandacht van de Garchomp, die inmiddels woedend was door de aanvallen die hij in zijn nek en rug kreeg, te pakken kreeg. Claudia vloekte binnensmonds en toen de pokémon zijn evenwicht verloor, sprong Sneaux weer overeind. Maar ze wist dat de Glaceon nooit snel genoeg zou kunnen reageren om de Garchomp bij de blondine weg te houden. Snel greep ze naar een van de laatste pokéballs aan haar riem en gooide deze door de ruimte heen. "Deandre!" riep ze snel en hield haar hand tegen de Keystone die rond haar hals hing. De Lucario die uit de bal schoot werd direct omringt door het roze licht en spatte uiteen in zijn Mega Evolution toen hij zich tussen de blondine en de Garchomp. "Bullet Punch en haal haar weg daar!" riep ze direct. Ondertussen was Sneaux bij Régine terecht gekomen en hielpen ze elkaar overeind. Eigenlijk wilde ze niet meer pokémon inzetten in dit gevecht, maar ze had de Garchomp duidelijk onderschat. De Lucario sloeg snel in op de haaihond en greep daarna de blondine rond haar middel om snel weg te kunnen springen. De Garchomp was daar minder blij mee en haalde uit met een Dual Chop aanval, maar Sneaux en Régine waren er op tijd bij de pokémon tegen te houden. "Sneaux, Ice Beam. Regine, Venoshock," zei ze tegen haar andere twee pokémon. Zolang ze de Garchomp maar bezig konden houden, kon zij er voor zorgen dat de blondine veilig was. Snel rende ze in de richting van Deandre, die bij de blondine was. Al snel zag ze aan de ogen van de Lucario, die normaliter vechtlustig stonden, dat er iets aan de hand was. Ze waren ... zachter dan normaal, alsof er herkenning in stond. "Deandre?" vroeg ze voorzichtig aan haar Lucario.

Het binnenvallen had ervoor gezorgd dat de Tyrogue de pokémons een laatste tik kon uitdelen voordat alles wegvluchtte. Snowbird werd bedankt door de pokémon en ze knikte rustig. De Altaria was niet zo spraakzaam, nooit geweest. Ze was een moeder typetje, maar daar was dan ook wel alles mee gezegd. "Nog meer?" vroeg ze zachtjes, terwijl haar ogen heen en weer schoten. Ze had nooit echt een goede perception gehad als het ging om gevaar ontdekken, daarvoor hadden ze Deandre altijd bij zich. De Lucario was daar veel beter in dan zij was. Voor nu zag het er niet naar uit dat er meer pokémon aan kwamen, dus dit was een goede manier om te ontsnappen. "Vriend in de buurt," vervolgde ze daarna. Ze voelde de aanwezigheid van Gaël ergens, maar wist niet precies waar de Scizor was. Hopelijk hielt hij het alleen vol.

Het ene moment zag ze haar leven aan haar voorbij flitsen; het andere moment verscheen er een flits en flitste ze weg. Cecille knipperde verbaasd een keer met haar ogen. Wat? Ze keek opzij en zag het bekende figuur van een Mega Lucario aan haar zijde staan. Oh. Dahlia? Nee. Toch was er iets bekend aan het wezen. Het gevecht met de Garchomp kreeg ze op het moment weinig van mee. Ze had meer aandacht voor de pokémon die haar gered had. Diens trainer kwam al snel hun kant op. Blijkbaar heette de Lucario Deandre. Cecille grijnsde naar de twee. “Bedankt!” zei ze tegen hen beide. “Jullie hebben wel een hele goede band met elkaar.” Aan haar blik was vast te zien dat ze dit fantastisch vond. Mega evolutie en Lucario waren dan ook twee van haar favoriete onderwerpen. Zeker als het in één zin werd gebruikt.

Sivar spande zijn spieren aan toen de Altaria alert rondkeek. Kwamen er meer Gible en Gabite? Na vandaag had hij echt een hekel aan die pokémon. Nee, dat kon hij eigenlijk niet maken. Ze over één kam scheren was nogal laag en dom. De Altaria liet al snel horen dat er een vriend in de buurt was. Een teamgenoot van haar? Dat betekende dat de Ranger was gearriveerd. “Ben je een Rangerpokémon?” vroeg hij aan haar. “Heb je mijn trainer gezien? Een blondine. Ze is nogal strijdlustig.” Sivar was erg bezorgd om haar. Hij wist dat ze haar eigen boontjes kon doppen, maar… Ze zorgde altijd voor meer boontjes dan nodig was.

Deandre keek eventjes vreemd naar de blondine, voordat hij haar spontaan een knuffel gaf. Claudia stond er naast, met d'r mond vol tanden, wat was hier gaande? Maar veel tijd om erover na te denken had ze niet, want de Garchomp wist niet van ophouden. "Sneaux, Ice Fang. Régine, Poison Gas," riep ze naar haar pokémon. Nu ze de Garchomp weer eventjes van hen af had gehouden, kon ze zich richtte op wat er naast haar gebeurde. "Deandre, kom hier," zei ze tegen haar pokémon. De Lucario twijfelde eventjes, maar luisterde uiteindelijk toch en ging naast haar staan. "Jij kent deze trainer, niet waar" vroeg ze daarna. De Lucario knikte voorzichtig. "Ik heb Deandre sinds hij uit het ei is gekomen, ik heb 'm van iemand overgekocht. Ik heb zo'n idee, dat jij dat bent geweest en dat hij je herkend als diens vorige trainer," legde ze daarna aan de blondine uit. Toeval bestaat niet, toch?

Snowbird knikte toen haar gevraagd werd of ze een Rangerpokémon was. "Ze is bij mijn trainer," zei ze daarna, terwijl ze haar omgeving in het oog hielt. Ze wilde niet opeens voor een ambush komen te staan omdat ze niet goed had opgelet. Toch schrok ze toen er opeens iets door de muur kwam. Gaël had een groep Gabite gevonden en was ruzie aan het maken met de grootste. "Hulp nodig?" vroeg ze daarom op een kalme toon aan de Scizor. Deze siste alleen maar kwaad terwijl, terwijl hij een van Gabite in elkaar sloeg met een Bullet Punch aanval.

Ze werd een beetje overrompeld door de knuffel. Cecille sloeg een beetje beduusd haar armen om de Mega heen. Dat ze ooit nog in haar leven een knuffel mocht krijgen van zo’n machtig wezen ging haar even te boven. Dahlia zou zoiets nooit bij haar doen – en Daichi had ze niet meer laten evolueren na het incident(). De Ranger wilde haar pokémon apart nemen, dus liet Cecille hem weer gaan. Voor heel even legde ze haar aandacht bij de Garchomp en zijn tegenstanders, maar haar nieuwsgierigheid overwon het al snel, dus keek ze weer richting de zilverharige en Deandre. Geen moment te vroeg, want de dame begon aan een uitleg. Cecille luisterde er stil naar. Dat kwam niet vaak voor. Haar ogen werden een milliseconde groot van verbazing en ze wisselde een aantal keer tussen de Ranger en haar Lucario. “Oh,” was eerst het enige dat ze droog over haar lippen kreeg geperst. Een grijnsje brak door. “Dus daarom kom je me bekend voor!” Cecille hief meteen haar armen om nog een dikke knuffel te geven. De vorige was namelijk, in haar ogen, niet reünie waardig.

De Altaria knikte en vertelde hem dat Cecille bij haar trainer was. Dat betekende dat ze bij een Ranger was en dat stelde Sivar gerust. Gelukkig maar… Hij wilde opgelucht een zucht slaken, maar de muur begaf het en een boze Scizor kwam in beeld. De kleine Tyrogue zette zich schrap om in de aanval te gaan. Altaria vroeg aan de Scizor of hij hulp nodig had, waardoor Sivar kwam te leren dat ze teamgenoten waren. Gealarmeerd gleden zijn goudgele ogen naar de verschillende Gabite, waarvan hij eentje onder vuur nam met een Vacuum Wave. Ze moesten deze mensen beschermen.

Ze kreeg een knuffel, een knuffel die haar een beetje ongemakkelijk deed voelen. Misschien kwam dat ook omdat ze het gevoel erbij had alsof haar ribben gebroken, of in ieder geval zwaar gekneusd, werd. "Op zich vind ik deze reünie wel leuk, maar we hebben nog steeds dat probleem," zei ze, nadat ze weer terug op adem was gekomen en haar aandacht weer focuste op de Garchomp, die een poging deed om Sneaux een slag te geven. Ze vroeg zich af of die pokémon ooit moe zou worden. "Sneaux, Icy Wind. Régine, val aan met Dragon Rage," commandeerde ze haar pokémon, maar voordat beide pokémon iets konden doen, werden ze terug geslagen door een Dragon Rush aanval. Claudia vloekte eventjes, voordat ze naar Deandre keek. Nee, de Lucario was nog niet sterk genoeg om dit aan te kunnen. Wat moest ze nou?

De Tyrogue had het idee om Gäel te gaan helpen en viel de Gabite aan met een Vacuum Wave. Snowbird zuchtte zachtjes, maar kwam toch maar in beweging om de twee pokémon te gaan helpen. Ze viel een deel van de Gabite aan met een Dragon Pulse aanval. Maar halverwege bedacht ze zich. "Ik breng de mensen in veiligheid, ik zal een spoor achterlaten voor jullie," sprak ze tegen de pokémon, voordat ze naar de mensen gebaarde dat ze haar moesten volgen. Terwijl ze door de gangen schoot, liet ze steeds plukjes wolk achter, zodat de Tyrogue en Gäel haar konden volgen.

De zilverharige gaf een goed argument. Cecille liet de twee voorzichtig los en grijnsde schaapachtig naar de Ranger. Oeps. Haar aandacht ging terug naar het gevecht, welke nog altijd hevig werd voortgezet. Sneaux en Régine konden met geen mogelijkheid een aanval raken nu de Garchomp door het dolle heen was. Hij ging alleen maar in de tegenaanval. Dat was de beste verdediging. Cecille was het met hem eens, maar het bracht hen in een benarde situatie. Ze kon niet anders dan zich een beetje schuldig voelen… Zij had dit veroorzaakt. Cecille beet op haar onderlip. Kon ze iets doen? De aandacht weer trekken zodat aanvallen konden raken? “Deandre,” sprak ze de Lucario vastberaden aan. “Je kent Sky Uppercut en High Jump Kick, toch?” Ze pauzeerde even en keek kort naar Ranger Sweets. “Als je een opening ziet, kun je die combo uitvoeren.” Met die woorden zette Cecille zich in beweging. Misschien wist de zilverharige haar andere pokémon ook een venijnige combo aan te sturen. Zolang zij de aandacht trok, kon de Garchomp zich niet op alles focussen. Toch?

“Hé bullebak!” Ze zwaaide uitgebreid naar de pokémon en stak haar tong uit. “Hierzo!”

De Altaria nam de veiligheid van de mensen op zich. Sivar knikte begrijpend. Zelf wilde hij ook graag naar buiten, maar de taak van uitsmijter wilde hij ook wel op zich nemen. Hij snelde naar de Scizor zijn zijde en deed een poging om de Gabite van hen af te schudden. Na een paar rake stoten en trappen, beukte hij met opzet een Gabite richting de Scizor. Hij was zo opgegaan in het gevecht dat hij vergat dat hij niet met zijn eigen team vocht – wat betekende dat de andere pokémon dit misschien helemaal niet zag aankomen. “Scizor, timber!” riep Sivar geschrokken. Hopelijk begreep hij de hint en maakte hij het af.

Claudia keek eventjes op naar de blondine, toen deze opeens met een plan van aanpak kwam voor haar pokémon. Ze wilde er tegen in gaan, maar de zelfzekere blik van Deandre liet haar zwijgen. Het moest wel goed komen, het zou wel goed komen. Ze had vertrouwen in haar pokémon en als hij haar vertrouwde, zou ze haar vertrouwen ook wel in haar leggen. Ze zuchtte eventjes en knikte naar haar pokémon. Dit zou wel goed komen.
Toch schrok ze er lichtelijk van toen de blondine opeens voor de Garchomp sprong en diens aandacht probeerde te trekken, dit moest de opening zijn waar ze het over had, maar dan alsnog was het veel te roekeloos. "Deandre, nu!" riep ze naar haar pokémon. De Lucario sprong de lucht in, om de afgeleide Garchomp eerst te raken met een kaakslag om vervolgens zich af te zetten tegen een afgebroken stuk muur om een knietje in diens gezicht te geven. Claudia knikte naar haar andere pokémon. "Sneaux, Ice Beam. Régine, Dragon Rage," zei ze tegen de Glaceon en Salazzle, die de gecombineerde aanval uitvoerde op de verwarde monster pokémon.

Snowbird zoefde voor het gebouw heen, alles wat te maken had met het gevecht liet ze achter zich en probeerde ze te negeren. Als ze ergens mensen tegen kwam, lokte ze ze mee zodat ze de hele club bij een kon houden. Ze hoopte maar dat Gäel en de Tyrogue het konden uithouden zonder haar erbij, maar ze was nooit echt een fighter geweest. Ze dook een gang in, waar ze werd tegen gehouden door een Gabite met een kwaad uitziend gezicht. Ze hield de mensen achter zich tegen en maakte zich groot, ze zou zich niet laten wegjagen door zo'n pokémon.
Gäel was ondertussen rustig rond zich aan het slaan en probeerde zijn stappen zo veel mogelijk te synchroniseren met de Tyrogue. Gible's en Gabite waren niet de ergste vijanden om tegen te vechten, maar ze waren met meer en konden hen makkelijk overmachtige. Gäel keek op toen hij de Tyrogue hoorde en zag een Gabite op hem af komen vliegen. Snel draaide hij zich om en met een goed gerichte Bullet Punch sloeg hij de pokémon door de muur heen. "Uitweg?" vroeg hij droog aan de, volgens hem, jongere pokémon.

Ze voelde zich als een Stantler in koplampen. Die woeste blik van de Garchomp was toch heel even genoeg om haar te doen verstarren. Het was zo… Moordlustig. Cecille zag vaker van die blikken die op bloed uit waren, maar om het bij zo’n enorme haai te zien was toch wel angstaanjagender dan bij een gewone mens. Bovendien was het in de ring half zo serieus. Gelukkig werd ze gered door de Lucario, wie haar plan opvolgde en zijn combo gebruikte om de Garchomp een pak slaag te geven. De Ranger maakte gebruik van die verwarring door haar andere pokémon ook te laten aanvallen – en omdat de haai geen tijd had om erop te reageren, werd hij volledig belaagd. Cecille zag haar kans zodra hij door zijn poten zakte. Ze betwijfelde of hij echt was uitgeschakeld, maar ze kwam direct in beweging en rende de andere kant op. “Nu! Maken dat we wegkomen!” Dat beest was te versuft om achter ze aan te komen nu.

Fredrik gromde laag. Het was vuil spel om iemand in een hoekje te drijven. Waar hij ook heen keek, hij zag geen opening en achter hem voelde hij de muur in zijn rug als herinnering dat hij niet verder kon. Het was afgelopen. Was hij niet een pokémon van Cecille geweest, dan had hij dat nog gelooft ook. In plaats van een plan, koos hij ervoor om zijn brute kracht in de strijd te gooien. Het was alleen afwachten wanneer de eerste Gabite of Gible op hem af zou springen. En toen, alsof er een luide bel in de ring afging, sprongen ze met z’n allen op de rood-zwarte tijger.

Wow. Sivars ogen begonnen te fonkelen bij het zien van die perfecte reactie. Die Bullet Punch was niet alleen goed gepland, maar ook erg krachtig. Zo krachtig, dat er een gat in de muur kwam waar de Gabite doorheen werd geslagen. Die ging dat morgen nog voelen. Enthousiast knikte Sivar naar de Scizor en volgde hem op de voet. Het enige dat nu door zijn hoofd ging, was hoe graag hij met deze pokémon wilde trainen. Wat leek hij toch op zijn moed–euh trainer.

De Garchomp zakte in elkaar, precies op het goede moment. Maar ze hadden maar een kort moment om op adem te komen. Er moesten nog steeds mensen gered worden uit dit gebouw. Ze zuchtte eventjes en riep haar pokémon terug. Die mochten eventjes rusten, terwijl Claudia zich richtte op de blondine. "Dat is in ieder geval één neer. Enig idee waar je pokémon zijn?" vroeg ze op een iets wat gehaaste toon. Ze wilde haar pokémon liever niet te lang alleen laten, niet omdat ze niet vertrouwde dat ze het niet alleen af konden, maar omdat ze niet zeker wist wat zich nog allemaal in het gebouw verborgen hield. Ze keek een beetje schichtig om zich heen, voordat ze in de richting van de gang liep. Als ze goed luisterde, kon ze misschien erachter komen waar haar pokémon waren.

De Altaria keek om zich heen, waar moest ze nou precies naar toe? Ze had een hele club met pokémon achter zich aan zitten, of tenminste, ze hoopte dat ze er nog waren. Eventjes keek ze om zich heen, voordat ze een gang in schoot. Uiteindelijk kwam ze uit in een kamer, overspoeld met Gabite en Gible, misschien niet de slimste keuze die ze had gemaakt. Wat moest ze nu?

Gaël had een uitweg gevonden, maar voelde een paar ogen in zijn rug branden. De rode pokémon draaide zich om, om te zien dat de Tyrogue enthousiast achter hem aan kwam. Nou ja, dat was tenminste goed, maar hij hoopte maar dat hij uiteindelijk van de jonge pokémon af kon komen, hij was niet echt een vaderstype. De Scizor haalde eventjes diep adem, voordat hij zijn weg voortzetten door het gebouw heen. Er moest toch ergens een uitweg zijn?

Er werd aan haar gevraagd of ze wist waar haar pokémon waren. Cecille’s wenkbrauwen trokken samen en voor een kort moment beet ze zachtjes op haar onderlip. “Euh, nou, zie je,” begon ze beklemd. “Niet echt.” Als je door een agressieve haai werd achtervolgt, kwam het nog wel eens voor dat je je groepje kwijtraakte. Lang hoefden ze niet in het donker te tasten. Cecille’s ogen lichtten namelijk op. “Maar mijn Lucario zit hier ergens!” bracht ze opgelucht uit. “Ik kan haar aura voelen. En als we haar vinden, dan kunnen we de rest ook zoeken.” Het enige probleem was dat Cecille zich dan moest concentreren en dat kon ze in een normale situatie al bijna niet. Na een hoek te hebben omgeslagen, duwde ze zich met haar rug tegen de muur en hijgde uit. Daarna sloot ze haar ogen en concentreerde zich op haar eigen ademhaling en de energieën om haar heen.

Ze bleven maar komen. Fredrik wist zeker dat hij dit niet langer meer vol ging houden. De ene na de andere pokémon werd aan de kant geworpen, maar er kwamen twee voor elke in de plaats. Een lage grom viel over zijn lippen. Het bracht ze niet op afstand. Ze klemden hun tanden en poten om zijn benen en klommen omhoog. Fredrik zakte door het overtollige gewicht in elkaar. Hij slaakte een laatste noodkreet. Was er niemand in de buurt?