Closed - I waited.

Het was stil en donker in de kamer. Bewegingloos zat een gestalte in elkaar gedoken op het bed, zijn gele ogen hadden zich gevestigd op de straat onder hem. Gezichtsloze mensen passeerde elkaar, sommige waren al dronken, de één nog meer dan de ander en dat terwijl het pas half elf in de avond was. Die werking had het 'specerijen district' van Lumiose City. In dit relatief kleine gebied woonde verschillende culturen van over de hele wereld naast elkaar. Je kon hier dus ook van alles aan exotische spullen en etenswaren vinden. Legaal én illegaal. De uitgaansgelegenheden waren magnifiek en trokken elk weekend zeeën van nieuwsgierige jongeren, en oudere. Verdwaalde toeristen, of zelfs goede oude inwoners van Kalos werden altijd verleid door de neon lichten en de exotische geuren en kwamen een kijkje nemen. Je kon het zo gek niet bedenken of je kon het hier vinden. Vaak lieten ze zich gemakkelijk meeslepen. Vervolgens doken ze, verwilderd en verdwaasd, enkele dagen later weer ergens op zonder enige notie hoe ze daar gekomen waren. De meeste waren het over één ding wel eens, dat feestje was fantastisch.. en de geestverruimende zooi ook. En wat verdiende ze daar goed aan. Vooral de toeristen waren gemakkelijke doelwitten. Team Rocket had dit snel genoeg door en was in zee gegaan met meerdere, kleine bedrijfjes. Het was een walhalla voor criminelen na 12 uur s' avonds. Door dat er zo veel inwoners waren op dit kleine stuk wist de politie niet waar ze kijken moesten. Als resultaat keken veel ook maar de andere kant op, na wat 'vriendelijke' woordjes van wat Rocket leden natuurlijk. Na de stijgende populariteit toen een grote hoeveelheid oosterse bewoners zich hier vestigde, en Marcus eindelijk een beetje poen had gemaakt, was hij hier naartoe verhuist.

Zijn appartement was klein, groezelig en heel vreemd gedecoreerd met doeken, wandtapijten en vreemde beeldjes door de voorgaande bewoners, maar was in alle opzichten beter dan zijn vorige aftandse verblijfplaats. En nog beter- hij had échte meubels. Wat een bofkont was hij toch. Dat Cloyster schilderij hing er ook niet meer. Hij had niet getreurd toen Cersei in een speelse bui per ongeluk de keukentafel in de fik had gezet, en dat schilderij 'per ongeluk' in de vlammen was gevallen. Toen er een knal op de straat beneden hem klonk hieven twee pokémon in het donker hun koppen op. Hij tuurde door het duister heen naar zijn Arcanine en Houndoom die opgekruld bij elkaar hadden liggen slapen bij de deur. Het enige licht dat de kamer in scheen was fel blauw en roze en was afkomstig van een stel neon lichten die aan de overkant aan de beneden gevel van de flats voor de zijne hingen. Hij keek weer naar beneden en zag dat een paar Alolanaars wat vuurwerk aan het afsteken waren. Er was één ding zeker, die gasten hielden van vuurwerk. Alsof ze er een vreemde fascinatie voor hadden.

Marcus wreef in zijn ogen en geeuwde. Hij was doodop maar had niet kunnen slapen. Hier kampte hij al lang mee en ondertussen voelde hij zich alsof hij in geen weken geslapen had. Zuchtend zocht hij naar zijn holocaster. Hij had hem een paar uur geleden over zijn schouder gemikt en hem toen niet meer gezien. Hij leunde over zijn bed en tastte met zijn hand over het bed maar daar voelde hij niets. Hij wierp een blik door het schemerduister en vloekte toen hij uit bed stapte en zijn teen tegen zijn nachtkastje aan stootte. Waar was dat rot ding? "Licht!" Riep hij geërgerd. Ergens vanuit het donker kwam Vix omhoog en duwde met zijn neus tegen het lichtknopje. Het licht knipte aan alsof bij toverslag en Marcus zag iets tussen een paar plooien van zijn dekens liggen. Hij ging weer op zijn bed zitten en pakte zijn holocaster. Hij zat vol barsten omdat hij hem vaak uit zijn handen had laten vallen en zelfs één keertje van de lange trappen bij het rocket hoofdkwartier. Hoe het ding niet stuk was gebleven daarna begreep hij nog steeds niet. Al haperde hij nu wel als je iemand er mee probeerde te bellen en reageerde het scherm enorm traag met veel onderbrekingen.

Hij hoefde het nummer van hem niet op te zoeken. Het was het eerste dat naar boven kwam toen hij zijn lijst met contacten optrok. Zijn gele ogen vestigde zich op de naam en eventjes voelde hij twijfels. Heel even maar. Snel duwde hij die opzij en toetste een berichtje. Hij zakte neer op zijn bed. Sinds die ene avond, hadden ze elkaar te weinig gezien. Marcus was weer vertrokken naar Hoenn voor zaken en Floyd had een lange vakantie genomen.. in een rare samenspeling van het lot waren ze elkaar niet alleen mis gelopen maar moest hij na enige tijd al weer terug naar Kalos. En daar hielden ze hem wel bezig. Maar nu had hij eventjes een momentje voor zichzelf, en Floyd was terug. Hij was terug.

OOC: + Floyd Duncan ;)

Maanden was het geleden sinds ze elkaar gesproken hadden, laat staan gezien. Voor hem voelde het alsof het langer was. Toen hij het berichtje verstuurd had staarde hij met een intense blik naar zijn telefoon, haast beschuldigend alsof hij verwachtte dat het onding zijn berichtje niet goed verzonden had. Maar na een korte pauze reageerde hij. 'News travels fast around here. I’ll be there before you know it'. Marcus slikte en keek naar het schermpje, afwachtend of er nog meer kwam. Zijn mondhoeken waren omgekruld en dat vreemde gevoel van maanden geleden nestelde zich weer in zijn binnenste. Before you know it? Hoe lang zou dat duren? Hij legde zijn holocaster met tegenzin neer en wandelde naar het keukenraam. Hij wierp een blik op de straat beneden. Naast de etters met het vuurwerk en een paar dronken gasten die luidruchtig vieze grappen aan het verkondigen waren tegen wie het maar horen wilde, geen Floyd. Hij slikte nogmaals en probeerde zich een houding te geven. Hij haatte wachten. Het zitten en niets doen in afwachting voor als hét moment daar zou zijn. Hij was er slecht in en begon dus maar te ijsberen. Plots bleef hij met een ruk staan. Hij keek om zich heen opeens enorm zelf bewust van hoe zijn appartement er uit zag. Een warren boel van meubels die niet bij elkaar paste en vreemde decoraties die duidelijk oosters waren en niet hier hoorde. In dat opzicht was de sfeer bij hun laatste ontmoeting in de coffeeshop veel beter geweest. Hij zuchtte en besloot dat het maar even niet anders kon, tenslotte waren er genoeg gelegenheden om half elf s' avonds waar ze heen konden mochten ze een bepaalde sfeer zoeken..

Marcus reikte net naar zijn prothese hand die op zijn nachtkastje lag toen de bel ging en hij het ding bijna door de kamer mikte. Hij vloog naar zijn deur en ramde op het knopje van de beneden deur. 'Niet iedereen is een persoonlijk huisbezoek van mij waard. Ik verwacht een warm welkom als ik boven kom'. Eventjes stond hij bewegingloos voor de deur, zijn prothese hand in zijn linker hand. Hij glimlachte bij het horen van die stem. Na enkele tellen scheen hij te beseffen dat hij niet bewoog en kwam hij weer bij zinnen. "Kom verder" Riep hij schor door de speaker. Met wat gezonde moeite kreeg hij zijn prothese hand bevestigd en was hij good to go. Nou ja, afgezien van het feit dat hij niet kon stoppen met glimlachen en zijn hand verkeerd om bevestigd had. Vloekend wurmde hij aan de riempjes maar die gaven natuurlijk niet mee. Toen iemand op de deur klopte bleef hij staan. Marcus haalde diep adem en probeerde zichzelf onder controle te krijgen. Goddomme dit ging echt gebeuren.. alle goden nog aan toe, hij kon maar beter hem niet laten wachten. Hij draaide zich om en opende de deur en daar stond hij dan

Floyd was gekleed in een lange, donkere jas met een donkere sjaal. Om de outfit compleet te maken droeg hij een wollen muts die hem best wel schattig stond. Toen hun ogen elkaar kruiste vroeg Marcus zich ten zeerste af wat hem wel niet had bezield toen hij al die maanden geleden weg ging voor zaken met Team Rocket en niet gewoon mee was gegaan met Floyd. Hij was een idioot geweest, scheen hem toe op dat moment. Normaal had hij wel zijn praatjes maar op dit moment viel hij even stil terwijl hij hem zwijgend aan keek. "Hey daar" Zei hij op zachte toon, op dat moment bijna gek van vreugde bij het aanzien van de jongere man voor hem. Op dat moment kwam ook alles van hun vorige ontmoeting boven en kon hij niets anders doen dan breed grijnzen. "You sure took your time didn't you.. hmm?" Zei hij duister op een toon alsof hij alles afkeurde. Al spraken zijn ogen en zijn flauwe glimlach wel anders. Hij leunde tegen de deurpost en gaf hem een semi koele blik. Hij kruiste zijn hand en zijn omgekeerde hand over elkaar heen en trok zijn één wenkbrauw op. Hij was de laatste keer niet vergeten en deze keer zou hij diegene..

Leunend tegen de deurpost aan bleven zijn ogen op Floyd rusten. Zijn voet tikte zacht en ritmisch tegen de koude, houten vloer. Een actie die hij niet eens opmerkte en een teken dat hij gespannen was. Gezonde spanning dat wel. "Dat eist tijd?' Herhaalde Marcus met een opgetrokken wenkbrauw en geneigd om nu een smerige opmerking te maken. Hij liet echter zijn blik nogmaals over Floyd zijn lichaam gaan om zijn outfit in zich op te nemen. Met een veelzeggende blik en een grijns hield hij zijn mond. Al had Floyd een vuilniszak gedragen had Marcus het nog prima gevonden. 'Ga je me binnen laten of is er een speciaal ritueel voor dat ik binnen mag?' Marcus zijn gele ogen vonden die weer van Floyd en ditmaal moest hij er alles aan doen om ook zijn eigen gezicht in de plooi te houden. Zoals gewoonlijk had Floyd daar zo te zien weinig moeite mee. Het scheelde dat Marcus hem al langer kende en ondertussen vrij goed kon peilen wat Floyd bedoelde, want echt veel emotie zat er gebruikelijk niet in. Niet op die manier. Enkel toen ze alleen waren. Of dronken. Ja, die keer ook ja. Of alleen en dronken.

Hij duwde zich van de deurpost af en rechtte zijn rug. "Een ritueeltje..", mompelde hij. Hij wierp even een snelle blik over de overloop waar ze nu op stonden. Alle deuren waren dicht en er was niemand te bekennen. Niet dat het wat uit maakte. Hij deed vervolgens een stap naar voren zodat hij recht voor Floyd stond. Marcus was ietsje langer dan zijn metgezel waardoor hij een klein beetje zijn blik naar beneden moest laten zakken. Hij legde zijn goede hand op Floyd zijn schouder en leunde naar voren. Net toen hun lippen elkaar zouden raken kwam hij tot stilstand. Hij rook aftershave en nog iets anders. Als hij zijn ogen sloot waren ze weer terug in Coumarine City, op de bank met koffie en meer.. "Zo zou je het kunnen noemen ja", en hij scheurde zich los van hun intieme momentje en stapte achteruit en opzij, gebarend dat Floyd langs hem naar binnen mocht stappen. Hij had een zeer zelfvoldane uitdrukking op zijn gelaat terwijl zijn ogen hem geen seconde verloren. Ze waren inmiddels donker en het voelde alsof zijn hele lijf die ene beweging tegen wilde gaan toen hij opzij was gestapt. "Treed verder" Kreeg hij er uiteindelijk uit, zich er van bewust hoeveel wilskracht dat hem gekost had zojuist. Op dat moment herinnerde zijn brein hem er ook aan hoe lang het geleden was dat hij Floyd gezien had. Te lang. Zijn hart ging wild tekeer en hij voelde zich licht worden.

 Marcus moest het Floyd nageven. Zelfs nu had hij zijn emoties perfect onder controle. In dat opzicht kon hij zichzelf ook een klein applausje geven, want het kostte hem zelf enorm veel moeite. Toen Floyd langs hem heen stapte en hun blikken elkaar niet los lieten schoot er een vonk van elektriciteit door Marcus heen. Toch bleef hij netjes staan en wachtte hij tot hij helemaal binnen was zodat hij de deur dicht kon doen. De deur klikte dicht en Marcus draaide zich om.

Geduldig, alsof er niets aan de hand was en ze dit dagelijks deden, begon Floyd zijn jas, sjaal en muts uit te trekken om ze vervolgens over een naburige stoel te draperen. Marcus vouwde zijn handen op zijn rug en leunde tegen de deur aan. Vix en Cersei stonden op van hun plekje in de hoek en snuffelde nieuwsgierig aan Floyd. 'Dit is heel gezellig'. Floyd bleef stil staan en de spanning in de kamer werd zo hevig dat Marcus het bijna kon voelen. Langzaam zette hij een pas naar voren en voor dat hij het door had was de kleine ruimte tussen hen verdwenen. Hij wilde net zijn armen om de man voor hem heen slaan toen hij merkte dat zijn rechter prothese hand verkeerd om zat. Plotseling kreeg hij een vlaag van ongeduld over zich heen en vloekte hij binnensmonds.  Boos morde hij eventjes aan de riempjes die al snel los kwamen. Het interesseerde hem niet dat zijn hand nutteloos op de grond viel en weg rolde. Het kon hem ook maar niets meer schelen. Floyd kende hem zonder hand, hij had deze hand immers pas gekregen toen Floyd op vakantie was. Het verlies van zijn rechterhand was de sleutel die hun op die even avond bij elkaar had gebracht. Hoe had het tot dit kunnen komen?

Zijn rechterharm schoof onder Floyd zijn arm door, zijn linkerhand over Floyd andere arm heen waardoor hij hem in een intieme knuffel tegen zich aan trok. Hij gaf hem een langzame kus tegen zijn nek. Op dat moment voelde het alsof die hele rot wereld in één moment weer goed was. Marcus wilde hem vast houden en nooit meer los laten. "Ik heb je gemist" mompelde hij vermoeid tegen zijn schouder, zich er van bewust dat hij moe was en al in geen tijden goed geslapen had. Hij ademde diep in en liet een zelfvoldane zucht ontsnappen. Hij leunde tegen sterke schouders en bleef een tijdje zo staan. bijna helemaal voldaan. Floyd rook naar aftershave en nog iets anders.. Hij rook lekker constateerde Marcus.

De seconde tikte voorbij terwijl ze daar zo stonden, genietend van het moment. Van zijn part mocht dit voor eeuwig duren maar helaas draaide Floyd zich na enkele tellen toch op. Hij ving zijn blik met  een tevreden glimlach. "Daar ben ik het ten zeerste met je eens, het was vreselijk saai zonder jou" Verzuchtte hij al waren de woorden eerlijk en oprecht. Hij had gezocht in elke vreemdeling maar vinden kon hij het niet. Dat ene. Dat onbeschrijfelijke. Hij kwam dus tot de conclusie dat er maar één iemand was  tot nu toe die hem dat ene speciale gevoel kon geven, en hij stond nu hier in zijn kamer. De doordringende blik die Floyd hem gaf ontging hem niet en deed hem denken dat hij niet alleen maar doelde op mee gaan op vakantie, de kus die daarna volgde leidde hem enkele tellen af van dat moment. Hij leunde naar voren en beantwoordde hem. Zijn hand kneep zachtjes in Floyd zijn bovenarm, zijn duim streek over zijn warme huid. De kus was intiem en diep en heerlijk. Wanneer was de laatste keer dat hij zo goed gezoend had? Hij kon zich dat niet eens meer herinneren. Ergens was dat best tragisch. Toen hij zich los trok grinnikte hij. "Godver ik heb dit ook gemist.. ik had je beter moeten kussen voor je vertrok, al die maanden zonder waren .. onplezierig" Besloot hij diplomatiek, op lage toon. Hij leunde nu wel naar achteren en wierp hem een schattende blik. "Er is iets anders aan je- en dan bedoel ik niet je natuurlijke, sombere klederdracht" Hij kon het niet direct plaatsen maar er was iets.. anders. Hij zag er meer ontspannen uit omdat hij op vakantie geweest was? Misschien? Nee, dat was het niet .. Hij kon zijn vinger er niet op leggen maar er was iets.. anders. Er school iets in zijn ogen dat Marcus nog niet eerder gezien had. Ergens buiten klonk een luide beng! en abrupt werd hij uit zijn concentratie getrokken. Buiten zag hij allerlei flikkerende lichtjes. Die rot kinderen en hun vuurwerk ook. Hij keek weer naar Floyd. "Sorry voor de mood killer, mijn appartement is nou niet echt de beste plaats voor onze emotionele reünie" Grinnikte hij en hij gaf Floyd nog een kus.

Wellicht zou hij het niet snel uitvinden wat dat 'anders' nu wel niet was want ook hij voelde hoe hij zijn aandacht naar die vervelende kinderen buiten gaan, die het lef hadden vuurwerk onder zijn raam af te steken. Nou ja, hij had er tot nu toe niet veel problemen mee gehad maar hij wilde op dit moment even zijn momentje beleven met Floyd. Hun verstoorde dat. Hij keek op toen hij Floyd zijn duistere gedachte hoorde mompelen. Hij pakte zelfs al een pokebal van onder zijn jas vandaan. "Woah- ga je de psychopaat uithangen op mijn.. onderburen?" Vroeg hij met een geamuseerd opgetrokken wenkbrauw. Hij hoefde niet te kijken want hij kon al raden dat zij het waren. Die vervelende kinderen waren het bijna altijd, en zelfs de ouders deden wel eens mee. "Ik bedoel- ik houd je niet tegen" Voegde hij er aan toe terwijl hij naar het raam liep en naar beneden tuurde. "Het zou tijd worden" Het zijn waren er vijf, en het waren allemaal kinderen. Geen probleem dus. Hij draaide zich om naar Floyd en voelde zichzelf onwillekeurig glimlachen. "Nou je ziet er nogal serieus uit- wat je ook doet haal je pokémon alsjeblieft niet hier binnen er uit. In denk dat het hier dan wel erg knus wordt, al is knus misschien niet eens zo slecht nu" Zei hij met een knipoog. Hij liep naar Floyd toe en gaf hem nogmaals een liefdevolle kus. "Kom op, let's tear shit up" Hij liep naar de deur en deed geen moeite om zijn jas aan te trekken. Hij opende de deur en hield die open voor zijn knappe metgezel. "Blijf- jij kom mee' Zei hij tegen Vix en hij gebaarde met zijn hoofd dat Cersei mee moest komen. Vix keek hem een paar tellen met een verbaasde blik aan, alvorens hij plaats nam op zijn slaapplek in de hoek om de wacht te houden in het donker.