Already choking on my pride

Nog onwennig liet Alexis haar vingers door haar pas afgeknipte zwarte haren gaan, om vervolgens een pluk om haar vinger te draaien. Met haar andere hand tikte ze tegen haar glas terwijl ze een blik op haar Holocaster wierp. Bijna twaalf uur. De jongedame had haar de uren dat ze moest wachten in een café doorgebracht – gelukkig was ze om vijf uur even ‘losgelaten’ uit de Team Rocket-basis, om om middernacht weer te kunnen beginnen. Ze staarde opnieuw naar haar Holocaster. Geen nieuwe berichten. Natuurlijk niet. Alexis voelde een steek in haar maag toen ze aan de woorden van de agenten dacht – geen enkel contact met oude vrienden of familie.

Aan de andere kant – wie had ze nog in Sinnoh? Alleen haar ouders – de rest had haar immers in de steek gelaten. Ze zuchtte opnieuw terwijl ze het restje van haar glas wijn in één keer leegdronk. Geen tijd om te blijven hangen in het verleden - ze moest maar eens gaan.

Het was duidelijk dat Alexis op de onderste tree van de Team Rocket-carrièreladder moest beginnen: haar eerste taak was een patrouille in Lumiose City na middernacht, samen met een meer ervaren lid. Ietwat gespannen liep ze door de straten van de hoofdstad, proberend om elke indruk van de voor haar nieuwe stad op te slaan. Kalos als haar nieuwe thuis… Alexis wist al dat ze lang nodig zou moeten hebben om eraan te wennen. Om haar gezelschap te houden had ze haar nieuwste Pokémon uit zijn Pokéball gelaten – het ‘welkomstcadeautje’ van Team Rocket aan haar, een Nidorino die tegenwoordig luisterde naar de naam Dima.

In de verte herkende Alexis het silhouet van een bankje, een persoon en iets anders waarvan ze dacht dat het een Pokémon moest zijn. Op de afgesproken plaats zat inderdaad iemand – een meisje dat waarschijnlijk niet veel jonger of ouder kon zijn dan zijzelf. ’Arianna?’ Vroeg ze met licht opgetrokken wenkbrauwen, om zeker te weten dat de paarsharige dame haar partner voor deze patrouille was. ’Je vindt het niet erg als ik er eentje opsteek, hoop ik?’ vervolgde ze, alvast naar haar aansteker in haar broekzak zoekend. Alexis kreeg het koud als ze naar haar keek – ze vormden een prachtig duo zo, het meisje met haar blote benen en zijzelf met haar dikke nepbonten mantel om haar lichaam geknoopt.

De twee vrouwen keken elkaar even aan, neutraal. Als collega’s. Een jaar geleden zou Alexis nog verbaasd gereageerd hebben als iemand haar zou zeggen dat ze in de toekomst lid zou worden van een criminele organisatie, nu leek het allemaal zo logisch. Haar doorzettingsvermogen en kwaliteiten voor slechte doeleinden gebruiken leek haar bijna gemakkelijk af te gaan, alsof ze nooit anders gedaan had. Alsof ze nooit gedroomd had van een carrière in de sport in plaats van… ja, patrouilleren met een onbekend iemand na middernacht. Ondertussen gleden haar ogen naar de Pokémon die ze bij zich had. Als een standbeeld zat de vosachtige naast haar trainer, met haar ijzige vachtkleur die Alexis nog het meeste denken aan een geest. Was dat… een Ninetales?

De paarsharige vrouw reageerde positief toen ze haar Arianna noemde, en Alexis deed hetzelfde toen ze om bevestiging van haar naam vroeg. ’Klopt,’ zei ze maar, gevolgd door een subtiel knikje. ’Doe wat je niet laten kunt,’ ging ze verder als antwoord op haar vraag of ze een sigaret op mocht steken. Gelukkig. Ze haalde haar sigaretten en aansteker uit haar broekzak en stak er eentje aan, een hijs nemend. Alexis blies de rook uit terwijl ze Arianna weer aankeek. Ze had haar laten wachten. Hoe lang? Van vijf minuten wachten was niemand ooit gestorven, of wel? Of had ze het toch koud gekregen van dat stilzitten, anders dan wat haar blote benen onder haar jurkje deden vermoeden? ’Ik zal er de volgende keer op letten,’ reageerde ze zo neutraal mogelijk om een conflict te vermijden, in gedachten hopend dat het de laatste keer was dat ze aan deze ‘collega’ werd gekoppeld om samen te patrouilleren. Op tijd komen was nooit echt haar forte geweest.

’Laten we geen tijd verliezen,’ zei Arianna uiteindelijk, waarna ze haar pseudo-spookachtige-Ninetales wenkte en van het bankje opstond. ’Goed idee.’ Alexis knikte naar haar Nidorino, die haar volgde terwijl ze naar haar paarsharige patrouillegeneraal keek. ’En nu… Moeten we door Lumiose City lopen en zoeken naar alles dat afwijkend is? Verdachte mensen, mensen die zich niet aan de avondklok houden, zoiets?’ Ze vroeg het maar, voor de zekerheid. Wie weet hield patrouilleren bij Team Rocket wel iets heel anders in dan ze verwachtte bij het woord.