Frostbite [Patrol]

Julian keek naar zichzelf terwijl hij zijn handschoenen aantrok waar hij de vingertoppen van af had geknipt zodat hij een betere grip op zaken zoals bijvoorbeeld zijn Poké Ball zou hebben als hij deze moest gebruiken. Niks was irritanter dan bijna niks aan kunnen raken dankzij de stof van handschoenen dat in de weg zat. Hij merkte dat hij zijn blik weer gevestigd had op het ooglapje dat half verscholen ging onder zijn haar. Niemand had hem tot dusver zonder dat ooglapje gezien en het was ook iets wat Julian niet wilde. Nee, er zat geen holle kas of iets anders onder dat ooglapje, maar hij kon het zicht van zijn blinde oog niet verdragen. En het ooglapje had wel iets, iets wat bij hem paste. Eerst was het één groot verband geweest, maar nadat het bloeden was gestopt, had hij een ooglapje van zijn vader in de plaats gekregen. Zijn vader had hem verteld dat hij niet naar Julian’s verminkte oog kon kijken en dat had Julian doen geloven dat als zijn vader er niet naar wilde kijken, dat niemand het waarschijnlijk wilde zien. Na een paar jaar was hij gewend geraakt aan het ooglapje en kon hij zich niet meer voorstellen hoe het zou zijn als hij het ooglapje niet droeg. De gedachte aan zijn vader zorgde ervoor dat zijn hart sneller begon te kloppen en dat hij de neiging moest onderdrukken om over zijn schouder te kijken. Zijn vader was gerevalideerd en het zou als ex commander vast niet lang meer duren totdat hij te horen kreeg waar zijn zoon werkzaam was. Julian kon alleen maar hopen dat hij tegen die tijd weinig macht had en hijzelf sterker was geworden om zijn vader te trotseren als deze besloot om hem op te zoeken. De base mocht immers geen persoonlijke gegevens vrijgeven van hun grunts en dus zou zijn vader nooit precies weten waar hij woonde, alleen maar waar hij werkzaam was. Hij zou ook waarschijnlijk niets ondernemen omdat hij wist dat Julian niet dom was en geen kamer had in de base, maar waarschijnlijk zelf een pand was gaan zoeken. Misschien dacht zijn vader wel dat Julian bang genoeg was om een pand buiten Lumiose City te zoeken en was een pand in de buurt van het hoofdkwartier geen voor de hand liggende keuze. Julian brak het oogcontact met de spiegel om hopelijk zijn gedachten af te breken en zonder nog over zijn schouder te kijken, liep hij naar buiten. Het was een frisse avond en Julian stak zijn handen in zijn broekzakken terwijl hij naar de kant liep waar ze hun patrouille moesten beginnen. Hij had begrepen dat hij dit samen met een collega moest doen en hoewel hij het niet liet merken, was hij toch wel wat nerveus omdat hij niet wist hoe de collega was en wat er allemaal ging gebeuren. Hij zag een kerel verderop staan die ook een uniform droeg en naderde hem behoedzaam. “Terry?” Hij keek de kerel vragend aan.

Julian’s gezicht verried geen enkele emotie toen Terry een reacite gaf die hij niet had verwacht. Hij leek niet bepaald blij te zijn met het feit dat Julian zijn partner voor die avond was en de man had geen idee wat hij daarvan moest vinden, maar liet dat niet blijken aan de kerel. Hij gaf enkel een knikje toen Terry concludeerde dat hij dan Julian moest zijn. In elk geval kenden ze elkaars namen, dus dat was gemakkelijker als hij de kerel aan wilde spreken. Terry besloot om zijn Pokémon tevoorschijn te halen – een sterk uitziende Litten – en Julian besloot om hetzelfde te doen met Howl, zijn Rockruff. Howl bleef een beetje schuw achter Julian staan, maar keek wel met enige belangstelling naar de Litten. Het kwam immers niet vaak voor dat hij een Pokémon tegenkwam die afkomstig was van zijn eigen regio, maar hij had van Julian geleerd dat hij niet zomaar met elke Pokémon mocht spelen die hij tegenkwam. En dus wachtte hij af wat de Litten zou doen. Toen Terry wilde weten wat hem interessant maakte, ging Julian’s rechterwenkbrauw slechts even omhoog. “Dat ligt er nogal aan wat jij beschouwt als interessant,” was vervolgens zijn niet echt veelzeggende antwoord. “Het enige wat ik kan antwoorden op die vraag is dat we voor deze avond met elkaar opgescheept zitten en dat het niet echt uitmaakt wat mij interessant maakt, maar dat je het er maar gewoon mee gaat moeten doen. Net zoals ik de opdracht heb gekregen om de avond met jou door te brengen, heb jij dat waarschijnlijk andersom ook gekregen.” Hij had verder niet echt de behoefte om zich zorgen te maken over Terry’s vraag en wenkte de kerel in plaats daarvan. “Kom,” sprak hij. “We kunnen ook met elkaar praten tijdens het patrouilleren. Het is niet bepaald warm en al dat stilstaan gaat dat niet bevorderen.” Hij stak zijn handen nog wat dieper in zijn zakken terwijl hij zijn omgeving scande. Hij had de afgelopen uren uitgebreid zijn tijd genomen om de guurste steegjes van Lumiose City wat te leren kennen. En dat was ook precies waar hij naartoe wilde gaan.

Vlak nadat Julian zijn rug naar Terry had gedraaid, besloot de kerel om één of andere gevaarlijke, blijkbaar niet doordachte stunt uit te voeren. Het was de blaf die Rockruff uitstootte wat ervoor zorgde dat Julian zich met een ruk omdraaide, alleen maar om Terry op het laatste moment te zien verdwijnen. Hun blikken kruisten elkaar nog heel even en Julian haastte zich naar voren om te zien wat er gebeurde. Zijn rechterwenkbrauw ging kort omhoog toen hij iets met een zacht geluid hoorde ploffen en sloeg zijn armen over elkaar heen toen hij Terry rustig op de grond zag liggen. Volgens informanten moest deze kerel een agent zijn, maar Julian zag eerlijk gezegd niet echt de potentie in die positie in hem. Terry besloot om te blijven liggen en Julian wist eerlijk gezegd niet wat hij hiermee aan moest. Hij richtte zijn blik even kort op zijn Rockruff en merkte dat deze hem vragend aankeek, alsof hij wilde aangeven dat hij het ook niet wist. Julian zuchtte zachtjes en keerde zijn gezicht weer in de richting van Terry. “Als je klaar bent met je geintjes, ben je dan bereid om met me mee te gaan?” Zijn stem klonk kil en de hardheid ervan echode door het steegje. “Dat je je van gebouwen laat vallen vind ik allemaal prima, maar dat kan ook buiten werktijd.” En hij trok zich weer terug zonder verder nog iets te zeggen. Als Terry grapjes uit wilde halen, was dat voor hem prima, maar hij ging doen wat er van hem gevraagd werd. Hij kon het zich niet permitteren dat hij meldingen zou krijgen wegens het niet correct opvolgen van een opdracht en ging zich niet laten doen door een snotneus die zichzelf niet aan de opdracht die voor handen lag kon houden. Howl blafte nog een laatste keer in de richting van Terry en de Litten en besloot toen om zijn trainer te volgen, geen interesse meer tonend in de Litten

Het duurde enkele minuten eer dat Julian weer beneden was. Waarom hadden ze dan ook weer afgesproken op een gebouw? Oh ja, omdat daar hun vaste afspraakpunt was. Hij kon zich herinneren dat dat bij het hoofdkwartier van zijn vader ergens anders was geweest, alleen wilde hij daar niet al te veel meer aan denken. Terwijl hij door het gebouw naar de achterkant liep zodat hij daar Terry weer zou ontmoeten, ontmoette hij verscheidene blikken van collega’s die net klaar waren met hun shift. Ze wierpen één blik naar buiten en toen ze zagen wie op Julian stond de wachten, draaiden ze zich weer om en grinnikten even. Waarschijnlijk waren het collega’s die al eens een shift hadden moeten doen met Terry en hem wel konden waarderen of Julian gewoon recht in zijn gezicht uitlachten omdat ze wisten hoe humorloos hij was en hij met de kerel voor de rest van deze shift opgescheept zat. Nou ja… compleet humorloos was hij nu ook weer niet, hoor. Hij kon best lachen. Alleen deden er zich niet veel situaties voor waar hij om kón lachen en vond hij de flauwe humor van iemand wiens leeftijd dicht in de buurt van de zijne lag gewoon niet grappig. Dat Terry zich daar misschien gekwetst om voelde of dat een reden was voor zijn collega’s om hem uit te lachen, was hun probleem. Julian kwam Terry buiten weer tegen en negeerde de grijns die permanent geplakt leek te zijn op het gezicht van de kerel. “Laten we maar gaan,” bromde hij. “We hebben al genoeg tijd verspild.” Dat laatste zei hij iets zachter, maar hij was recht door zee en dus deed hij geen moeite om het zo zacht te zeggen dat Terry het niet kon verstaan. Een hoop gegiechel trok zijn aandacht en hij draaide zijn hoofd naar links. Weinig onder de indruk zijnde keek hij naar een groep meisjes die de kerst al vroeg leken te willen vieren met hun… schaarse kerstpakjes. Wat? Hm. Nee. Professioneel blijven, Julian. En dus deed hij zijn best om zijn gezicht zo weinig mogelijk emotie te laten verraden terwijl hij de dames naderde. Het viel hem op dat één van de dames een bijzonder angstig gezicht trok toen ze hun uniformen zag terwijl de rest van de dames vrolijk lachten en niks in de gaten leken te hebben.

Voordat Julian ook maar zijn mond kon openen om een zo gepast mogelijke reactie te verzinnen, dook Terry al naast hem op om de klus te klaren. Aangezien Julian de kerel voor geen meter vertrouwde, vernauwde hij zijn ogen toen Terry sprak en het had over naar huis brengen. W-Wat? Dacht hij nu werkelijk dat hij een stel meiden in schaars geklede pakjes naar huis ging bréngen? Wie dacht hij dat Julian was? Een pooier? Dit zou niet alleen de reputatie van Team Rocket behoorlijk schenden – niet dat hij ook maar het idee had dat Terry daar rekening mee hield – maar ook zou het hem in een bijzonder lastig parket brengen. Hij vond dit al awkward genoeg. En om het allemaal nog een tikkeltje erger te maken, zorgde zijn collega ervoor dat de aandacht op hem en op hem alleen gevestigd werd. Verdomme. En ja hoor, alle meisjes kwamen opeens naar hem toe lopen. Het was niet dat hij in het verleden geen aandacht van dames had gehad. Oh, als hij had gewild was hij met diverse dames in bed gedoken. Maar zo zat zijn karakter niet eenmaal niet in elkaar en ook van deze situatie ging hij geen gebruik maken. En dat wilde hij ook net zeggen toen één van de dames besloot haar ene hand op zijn arm te leggen en de andere op zijn borstkas te laten rusten. Hij voelde dat ze zodanig druk zette met haar vingers dat ze de spieren onder zijn shirt kon voelen en aan haar gezicht te zien vond ze dat wel leuk. Julian’s ene oog – zijn andere werd bedekt door het ooglapje – keek haar kil aan toen ze haar ene hand naar beneden liet glijden en haar andere hand naar zijn nek wilde brengen. Het was helaas wel zo dat er een bepaalde eh… réactie uitgelokt werd die hij niet kon onderdrukken. Maar voordat zij die kon waarnemen, had hij haar hand al stevig vastgepakt en schudde hij zijn hoofd naar haar. “Afblijven,” gromde hij. “Het is mooi geweest. Jullie gaan allemaal naar huis nu.” Hij keek hun kil aan. “En néé, we gaan jullie niét brengen.” Hij wierp een blik op Terry. “Maar misschien wil meneer Casanova daar wel een uitzondering voor jullie maken. Wie weet.” En hij duwde het meisje dat bij hem stond – misschien iets te hardhandig – in de richting van Terry. Opeens had een ander meisje – en zij leek pas echt stomdronken – haar plaats ingenomen en liet giechelend haar hand naar zijn gezicht glijden. “Ben je in je vorig leven piraat geweest?” Voordat ze zijn ooglapje kon aanraken, pakte hij ook haar hand vast en kneep deze niet al te zacht, maar ook zeker niet al te hard. “En nu is het mooi geweest,” snauwde hij naar hun. “Blijf van me af en ga naar huis. Laatste waarschuwing.”

Julian had eerlijk gezegd verwacht dat Terry hem nu nog wat harder zou kloten, maar in plaats daarvan klapte de kerel in zijn handen en gaf aan dat het voor nu echt wel mooi geweest was. Julian deed zijn best om geen emotie op zijn gezicht te laten zien, maar de rode kleur die vanuit zijn nek omhoogging, was duidelijk aanwezig. De chick had bijna aan zijn gereedschap gezeten en het zou niet goed gegaan zijn als ze haar missie volbracht had. Het was niet dat hij preuts was, maar… hij hield er gewoon niet van als hij onverwachts aangeraakt werd zonder dat hij toestemming had gegeven. Hij wilde controle hebben over wat er met zijn lichaam gebeurde en als een chick besloot om hem zomaar aan te raken zonder geldige reden, dan had hij die niet. Zijn rechterwenkbrauw schoot echter ongecontroleerd in de lucht toen het bange meisje aangaf dat één meisje van hun groep haar hand was kwijtgeraakt tijdens de patrouille van één van hun collega’s. Hij wilde naar Terry kijken, maar die was ook al even verbaasd naar het meisje aan het kijken. Het deed hem eerlijk gezegd wel goed dat Terry niet bij die patrouille was geweest. Hij onderdrukte een zucht toen Terry voor een directere aanpak ging en keek het meisje strak aan toen ze zijn blik ontmoette met de hare. Toen Terry een opmerking maakte en de dames ervandoor gingen, zuchtte huid luidop en sloeg zijn armen over elkaar heen. “Dat had ook anders aangepakt kunnen worden,” sprak hij op een kille manier. “En dan heb ik het niet alleen over de opmerking die je naar haar maakte. Ik heb het ook over de manier hoe je die meisjes naar míj leidde.” Hij kneep zijn ogen samen. “Dat was een rotstreek.” Hij zuchtte. “Maar goed, om je niet het idee te geven dat ik helemaal een stijfkop ben zonder humor zal ik dit voor nu laten gaan.” Hij richtte zijn blik nu weer serieus op Terry. “Maar ik vraag me af wat ze bedoelde met dat afhakken van die hand. Dat zijn wel serieuze mistappen die begaan zijn tijdens een patrouille. Het is de bedoeling dat we ze terug naar huis sturen, niet dat we ze voor het leven lang verminken, lijkt me.” Hij zei het op een zo’n nonchalant mogelijke manier zodat het leek alsof het hem niks kon schelen, maar eigenlijk zat het hem wel dwars. De angstige blik in de ogen van het meisje was écht geweest en voor de één of andere reden geloofde hij haar direct toen ze haar relaas deed over zijn collega’s. Er liepen genoeg sadistische bruten in Team Rocket rond en Julian kon alleen maar hopen dat Terry niet zo was en ook niet zo zou worden.

Het leek er voor de zoveelste keer op dat Terry niet aan het luisteren was, maar Julian begreep aan de houding van zijn collega te zien waarom dit zo was. Hij had twee vingers op het oortje in zijn oor gelegd, hield zijn hoofd schuin, een glazige blik in zijn ogen,… onmiskenbaar de houding van iemand die naar orders aan het luisteren was. En dat werd hem nog duidelijker toen Terry hem opdroeg hem te volgen. Gelukkig voor Julian werd de oproep één seconde daarna in zijn eigen oortje herhaald zodat hij wist waar hij moest zijn en zonder zijn collega een blik waardig te keuren, die het schijnbaar nodig vond om op een spectaculaire wijze naar de plaats delict te gaan, koos hij een ander zijstraatje waarvan hij wist dat het hem naar de juiste straat zou leiden. Hij kende de straat maar al te goed omdat deze zich op één straat na bevond van zijn pand. Hij wist dus ook hoe hij er moest geraken zonder zijn nek half te breken door van dak tot dak te springen en zich van gevaarlijke objecten te laten glijden. Julian wist beter dan heldhaftig gedrag te vertonen en wat Terry nu deed, was gewoon ontzettend dom. Julian’s voetstappen galmden door de straten, maar zijn ademhaling galmde niet mee; de man deed genoeg aan sport om te weten hoe hij snel moest zijn en zonder al te veel hijgende ademhalingen bij zijn bestemming aan moest komen. Het was waar dat Terry eerder arriveerde dan hem, maar hij ving de woorden nog net op die de kerel sprak en dat maakte voor hem duidelijk dat ze niet veel van elkaar scheelden qua aankomsttijd. Julian concludeerde dat zijn Rockruff het nooit zou redden tegenover de Tyranitar en de Machoke die bij hun trainers stonden en dat vechten dus een verloren zaak voor hem zou zijn. “Terry,” sprak hij rustig, maar met een kille ondertoon. “Dit is een verloren zaak. Met de Pokémon die wij tot onze beschikking hebben, gaan we het nooit halen tegenover die van hun. We kunnen beter om versterking roepen.” In tegenstelling tot de meeste Team Rocket leden was Julian er niet bedroefd om om zijn verlies aan te geven wanneer hij een verloren zaak zag in vechten. “Misschien is Ciro zelfs wel ergens in de buurt.” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. “Keer jullie Pokémon terug,” zei hij tegen het drietal. “Dit gevecht is over. Niemand hoeft gewond te raken als jullie jezelf terugtrekken.” Hij keek hun daarna kil aan. “Besef jullie ook dat als jullie niet luisteren dat er extra maatregelen genomen zullen worden en dat die niet mals zijn. Er is een avondklok en jullie dienen je daaraan te houden. En geloof me, jullie willen liever niet ontdekken wat die extra maatregelen zijn.”