Young and Menace [+Gys il Cupo]

Zonnebrillen waren handig voor veel dingen. Ze beschermden je ogen tegen de zon, gaven je een heel ander soort uitstraling – en ze verborgen de blik in je ogen wanneer je iets van plan was. Manolo was best goed in het verbergen van zijn echte emoties, maar hij kon het soms niet helpen dat er toch een veel betekende blik in zijn amberkleurige ogen verscheen. De brede grijns wist hij gelukkig wel wat weg te werken door een nonchalante houding aan te nemen. Hij leunde namelijk met zijn schouder tegen de buitenmuur van het aquarium, waar hij een paar minuten geleden zijn Gengar naar binnen had laten gaan. Zijn mood was het beste te omschrijven als plagerig – wat ook de reden was dat Hades naar binnen mocht. Zelf kon hij er dan niet bij zijn, maar hij kon de mensen wel naar buiten zien rennen. Iets wat enkele minuten later ook gebeurde. Het waren vooral gezinnen die naar buiten kwamen gestormd, maar ook een hoop pubers struikelden over hun eigen voeten. Misschien waren het trainers? Wat Hades ook had gedaan – ze zagen er erg geschrokken uit. En nat. Waren ze in het water gevallen? Of had de Gengar de sproeiers aangezet? Manolo interesseerde het eigenlijk niet veel. De gezichten waren al meer dan genoeg om hem te laten lachen. Dit wilde hij nog wel eens proberen. Misschien kon hij samen met Hades een leuke prank verzinnen. Waar bleef zijn Gengar eigenlijk?

Zo, die had hij goed laten schrikken. Hades werd grinnikend weer zichtbaar en zweefde met een brede grijns door het compleet lege gangpad van het aquarium heen. Hij blikte opzij en zag een bordje hangen. Die vertelde hem dat hij langs het Mantine verblijf kwam. Lekker boeien. Iedereen hier was weg, maar hij had nog wel zin om een andere groep te laten schrikken. Manolo bleef maar lekker buiten wachten – had hij maar een andere manier moeten verzinnen om naar binnen te komen en erbij te zijn. Hades wilde haast de muren door toen hij zag dat er nog steeds iemand bij het verblijf stond. Hè? Schijnbaar had hij niet iedereen de stuipen op het lijf gejaagd. Daar kon hij nu mooi verandering in brengen.

Hades ging weer in rook op en besloot via de vloer naar boven te komen, precies waar de jongeman zijn rugzak stond. De Gengar had hem ernaar zien kijken, wat betekende dat hij het ding nodig had en daarom meteen kon zien dat de paarse plaaggeest uit het niets verscheen. Toen zijn hoofd boven de vloer uitkwam, liet hij zichzelf dan ook weer zichtbaar worden en zette hij zijn engste gezicht op. Eens zien of die knul nu nog binnen bleef.

De jongeman schrok. Zijn pokémon schrok harder en verstopte zich achter haar trainer, maar dat was eigenlijk wel een teleurstellende reactie. Hij bleef namelijk staan. Hades had meer oog voor de vreemde pokémon gehad als hij nu niet een beetje op zijn tenen was getrapt. Waarom vluchtte die knakker niet? Was zijn eerste reactie om te verstijven? De Gengar kwam volledig omhoog toen er nog steeds geen beweging in kwam, hopend hem daarmee in actie te brengen. Helaas was de enige die hier op inging de kleine pokémon van de jongeman, wie een poging deed om hem te intimideren. Hades kon het niet laten om te lachen. “En wat denk jij te kunnen doen?” schaterde hij het uit. Hij mocht dan zelf niet supersterk zijn, maar zo’n kleine pixie ging hem echt niet van zijn stuk brengen. “Of bedoel je meneer standbeeld hiero?” Hij gebaarde naar haar trainer. Ha. Wat een grap.

Hoe meer ze probeerde stoer over te komen, hoe breder Hades’ grijns werd. Hij bekeek het beestje enkele tellen en ontdekte al snel dat hij haar soort echt niet kende. Kwam zeker niet voor in Kanto of Kalos, bedacht hij zich. “Ik wacht,” sprak de plaaggeest geamuseerd tegen de kleine pixie. Vervolgens gebeurde er iets dat hem totaal niet zinde. De jongeman ging zitten en begon casual aan een boterham. Zijn pokémon imiteerde het gebaar al snel en slaakte een geeuw. Hela hola, wat was dit nou? Niet alleen deden ze nu alsof Hades er niet meer was… Het kwam nu ook over alsof ze hem op de stang wilden jagen. De grijns viel toch even van zijn gezicht toen hij die gedachte kreeg. Die knul had niet eens iets gezegd in de tijd dat hij hem had willen laten schrikken tot nu. Wat was er mis met hem? Hades besloot ze een koekje van eigen deeg te geven. Als zij vervelend gingen doen, dan deed hij dat ook. Simpel zat. In plaats van boos te reageren, waar ze waarschijnlijk op uit waren, opende hij zijn bek en gebruikte zijn Lick. Iene miene mutte?

Hades verwachtte huid of vacht op zijn tong te voelen, maar in plaats daarvan kreeg hij iets anders. Verrast keek hij op toen hij een vreemde substantie voelde samenkomen met zijn tong – wat nog erger werd toen de smaak daadwerkelijk naar voren kwam. Was het… Pittig? Wow. Dat was wel erg pittig. Gelukkig was de Gengar daar dol op. Een vlugge blik op zowel mens als pixie liet hem weten dat hij hen niet op zou eten, waardoor hij het goedje meteen naar binnen werkte. Ah! Heerlijk! Een gratis lunch, wat wilde hij nog meer? Hades grijns keerde terug. Dit keer niet omdat hij van plan was om iemand te laten schrikken, maar omdat hij nog aan het nagenieten was. “Bedankt voor het gratis eten,” opperde de Gengar grinnikend. Hij zweefde naar de jongeman toe, alsof die hem kon verstaan, en stak zijn duim naar hem op. Speciaal voor die lekkernij zou hij ze verder wel met rust laten. Tijd om naar een nieuw slachtoffer te zoeken, dus. Hades ging een andere gang in en dacht na over zijn volgende truc.

Ondertussen stond Manolo buiten wel met zijn voet op en neer te tikken. Normaal gesproken was hij niet gauw ongeduldig, maar Hades bleef wel erg lang weg. Had hij besloten om nog wat meer mensen naar buiten te jagen? Manny wilde ook nog wat lol hebben. Met een diepe zucht keek de jongeman rond. Zou hij ergens naar binnen kunnen sneaken? Zijn blik viel op een ingang voor werknemers.

Manolo trok zijn nieuwe kleren glad. Was dit echt het uniform van de medewerkers hier? Het zag er veel losser uit. Misschien had hij een grotere maat moeten pakken, maar qua mouwlengte was het wel oké. Dan lag het vast aan zijn vorming. Niets aan te doen. Manny vond dat het uniform hem niet slecht stond; hij leek nog echt op een medewerker ook. Daarom stapte hij de deur door en liep hij het aquarium binnen, waar hij enkele tellen de tijd nam om zich te kunnen oriënteren. Hier was hij eigenlijk nog nooit binnen geweest. Het was sowieso het geld niet waard, als je het hem vroeg. Maar hij had ook niet veel interesse in de pokémon die hier werden tentoongesteld. Gratis vond hij het natuurlijk niet erg, al moest hij toegeven dat hij enorm veel geluk had dat niemand hem had gezien. Manolo stapte iets verder de gang in en leerde al snel dat hij richting het Laprasverblijf liep. Waarschijnlijk zou hij daar geen mensen vinden, want het was dichtbij de ingang en hij gokte dat Hades daar de mensen al naar buiten had gejaagd. Hij moest dus eigenlijk veel dieper zitten.

Liep daar nu wel iemand? Vreemd. Misschien was hij gewoon een rustig persoon die niet rennend en gillend naar buiten wilde bij het zien van een Gengar? Hoe dan ook was het gunstig voor Manolo. Hij volgde de jongeman naar het Laprasverblijf en vond hem toen hangend over de reling. Euh… Die wilde dus niet naar buiten. Manny voelde er echter niets voor om heel erg in zijn rol te blijven en hem te vertellen dat het niet mocht. De Lapras schenen niet agressief te reageren, dus hij kon net doen alsof het bij dit verblijf niet heel erg was om er wat verder in te gaan, ondanks dat er her en der wel een waarschuwing op de muur of bij de hekken stond. “Hey!” riep hij naar de vreemdeling. “Heb je toevallig een Gengar gezien?” Het was niet heel vreemd dat hij daar naar vroeg, toch? Er was vast al een melding van Hades gemaakt – en het was aan de medewerkers om die te verwijderen.

Er viel hem iets op toen de jongeman zich naar hem omdraaide en een richting op wees. Hij zei niets. Manolo vond het een tikje vreemd, maar hij zocht er verder niets achter. Misschien wilde hij wel gewoon met rust gelaten worden en dacht hij dat het sneller zou zijn om geen verbaal gesprek aan te gaan. Hoe dan ook was het niet genoeg voor hem om precies te weten waar Hades uithing, dus moest hij de stakker nog wat langer bezighouden. “Is hij daar nog steeds of ging hij een andere kant op?” Zijn Gengar kennende ging die meteen naar waar het volk was, dus dat betekende dat hij verder het aquarium in was getrokken.