Young and Menace [+Gys il Cupo]

Er werd weer niks gezegd. Manolo was niet echt gealarmeerd, maar hij vond het wel vreemd. Wat zou het kunnen zijn? Hij kon heel slecht in de omgang zijn met mensen. Nog erger dan Fleur, schijnbaar, wie voor hem al een soort toppunt was gebleken. Doof was hij in ieder geval niet, want dan had hij Manny wel genegeerd. Hij wilde er verder op in gaan toen een klein beest in zijn zichtveld kwam. Wacht wat. Die pokémon kende hij helemaal niet. Was het wel een pokémon? Dat kon haast niet anders. Manolo hief vragend een wenkbrauw. “Wat is dat voor… pokémon?” vroeg hij aan de jongeman, terwijl hij zijn tempo wat verhoogde. Zijn nieuwsgierigheid was kennelijk sterker dan zijn luiheid nu. Maar ja, het was ook best een schattig beestje.

Manolo’s verbaasde blik ging naar de rugzak van de jongeman, waar een notitieblok uit werd gehaald. Er was nog steeds niks gezegd en het leek er ook niet op alsof dat nog ging gebeuren. Was het veilig om aan te nemen dat deze knul gewoon niet kon praten? Het zou hem op dit punt in ieder geval niet meer verbazen. Een tekening werd aan hem getoond. Het was dezelfde pokémon – en er stond informatie onder. “Cutiefly?” herhaalde hij hardop. Daarna viel zijn oog op Alola. Ah. Dat verklaarde een hoop. “Oh, een pokémon uit Alola,” constateerde hij. “Die zie ik niet vaak. Ben je van Alola?” Een beetje buurten kon geen kwaad. Bovendien moest hij de argwaan laag houden. Hij deed alleen maar alsof hij van het personeel hier was. Manolo merkte na enkele passen pas op dat zijn ticket naar Hades niet meer naast zich bevond en keek verward om zich heen. Hij vond de jongeman een paar meter bij hem vandaan. Was hij nou echt afgeleid door die watertanker? Zo bijzonder was dat nou ook weer niet. “Euh,” begon Manny verward. “Dude.” Hij stapte terug naar de ander en wuifde met zijn hand voor zijn gezicht. “Ben je er nog?”

Wow. Okay. Hier had hij zich niet voor ingeschreven. Manolo keek met verwarring toe hoe de knul zijn papieren liet vallen en naar de grond zakte. Waar had hij opeens last van? Moest hij iemand erbij roepen…? Personeel? Wacht. Shit. Hij was het personeel. Euh. Manny dacht in eerste instantie dat afstand misschien wat kon helpen. Hij had vast even ruimte nodig, ofzo. Dat was wat hij hoopte, in ieder geval. Maar hoe langer hij naar de vreemdeling keek, hoe meer hij het gevoel kreeg dat afstand juist averechts werkte. Bovendien werd hij steeds nieuwsgieriger naar wat er mis was. Een paniekaanval? Het had er in ieder geval sterk iets van weg. Fleur had hem ooit verteld over hoe het voor haar was om zo’n aanval te hebben, maar hij herinnerde zich niet of ze ook trucjes om het te stoppen had doorgegeven. Als je het hem vroeg was het wel handig voor hem om te weten, mocht ze het ooit in zijn buurt hebben.

Misschien werkte afleiding. Manolo blikte naar de vloer en zag het notitieblok daar liggen. Hij bukte zich om het op te rapen en bladerde er nieuwsgierig wat doorheen. Het kon net zo goed zijn dat de jongeman zelf al wat tips had opgeschreven voor zichzelf, maar daar leek het niet op. Hij zag wel een hoop schetsen. Tekeningen. Die waren nog best goed. “Ben je een kunstenaar?” vroeg Manolo. Hij hoopte dat dit werkte. Hij wilde Hades namelijk zo snel mogelijk terug vinden. “Of vind je tekenen gewoon leuk om te doen?”

Geen enkel woord, maar wel beweging. Manolo moest toegeven dat hij toch wel een beetje was opgelucht om te zien dat hij niet getuige van een hartaanval was geweest. Of moest hij eerder aan een herseninfarct denken? Hoe dan ook, de jonge knul leek in orde te zijn. Pfoe. Als iemand hen zo had gevonden, dan had hij heel wat uit te leggen – en daar had hij niet zo’n zin in. Manolo’s aandacht werd door de badge van de ander getrokken. Nieuwsgierig leunde hij wat voorover om het te kunnen lezen. Ah, er stond een naam op. Tenminste, dat vermoedde hij. Er stond ook op dat meneer il Cupo niet kon praten. Fijn. Het was wel één van zijn theorieën, maar handig was het in ieder geval niet. Waarom hij in Arceusnaam doctoren moest bellen bij noodgevallen was hem een raadsel, maar die nummers kon hij wel onthouden. Hopelijk was het niet nodig, want hij wilde gewoon zijn Gengar vinden en dan weer wegwezen. “Gys?” vroeg Manny hardop aan de jongeman. “Spreek ik het zo goed uit?” Vreemde naam. Maar hey, wie was hij om dat te zeggen?

Ah, chill. Meteen goed bij de eerste poging. Manolo gaf zichzelf mentaal een schouderklopje voor zijn prestatie. Hij fronste echter toen Gys een hand naar hem toe reikte. Wat moest hij nu? Oh. Wacht. Zijn oog viel op het notitieblok in zijn handen. Die was natuurlijk van de stille kunstenaar. Erg belangrijk was het niet voor Manny, dus overhandigde hij het ding zonder er moeilijk over te doen. Het kon hooguit een paar centen opleveren of iets moois voor in zijn kamer zijn, maar daar hield het wel bij op. De moeite niet waard, als je het hem dus vroeg. “Kan je gebarentaal?” besloot hij vervolgens te vragen. Dat leek hem in meer gevallen wel handig om te kennen, maar helaas was hij er zelf geen meester in. Dat zou vast een verrassing voor Gys zijn geweest – mits hij het zelf ook kende, natuurlijk.

De jongeman tilde zijn hand op en een geschreven ‘nee’ werd op diens palm zichtbaar. Oh, ja, dat kon natuurlijk ook. Manolo vroeg zich voor heel even af hoe hij het zo leesbaar hield en herinnerde zich dat inkt giftig kon zijn, maar hij maakte er geen opmerking over. In plaats daarvan wachtte hij nieuwsgierig af wat de ander voor een reactie zou geven. Er werd iets in een ander boekje geschreven. “Oh,” bracht hij droogjes uit. Jammer, maar misschien was dit ook wel makkelijker dan een hele taal leren. Daar moest hij de tijd voor nemen. Gys herinnerde hem aan zijn Gengar. “Ja,” opperde Manny meteen. “Welke kant ook alweer?”

Hun quest ging verder en Manolo volgde Gys op de voet. Hij probeerde te luisteren of hij mensen hoorde gillen, maar het aquarium was zo stil dat hij de druk van de watertanks alleen maar kon opmerken. Vreemd hoe druk soms ook te horen was. Of verbeeldde hij zich dat? Manny had geen zin om daarover na te denken, dus focuste hij zich op het pad dat voor hem lag. Hierdoor had hij niet door dat Gys zich bezighield met een van de verblijven. Hades wel. Die liet zich in het glas van het aquarium verschijnen en zweefde met een geniepige grijns met de jongeman mee. Eens kijken wanneer het hem opviel. De Gengar stak in ieder geval zijn tong alvast uit.