Cold mornings.

Het was een koude windvlaag en het zachte zand dat langs zijn gezicht streek dat ervoor zorgde dat hij wakker werd. Het duurde even voordat hij zich herinnerde wat hij die nacht ook alweer gedaan had. Hij was een strandwandeling gaan maken – omdat hij toch in Ambrette Town was en omdat de nachtelijke met sterren bezaaide hemel hem wel aantrekkelijk had geleken – en was toen ergens op de grond gaan zitten, had een trui onder zijn hoofd geschoven en was in slaap gevallen. De sterren waren nog steeds aanwezig in de lucht, maar begonnen langzaamaan te vervagen en in de lucht, als hij over het water tuurde, kon hij zien dat een paarsige gloed zich begon te verspreiden. De ochtend zou binnenkort aanbreken. Julian rilde lichtelijk, ook al had hij een vest aan. Hij bleef echter liggen en genoot nog wat slaperig na van het uitzicht. Hij vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij op een strand in slaap was gevallen en was blij dat hij een shirt, een trui en een vest over elkaar aan had getrokken zodat hij zou voorkomen dat hij het koud zou krijgen. De trui die hij als kopkussen gebruikte werkte eigenlijk wel vrij goed, maar toch miste hij zijn warme bed in zijn pand wel een beetje. Gelukkig zou het maar een paar uur duren eer dat hij terug in Lumiose City zou zijn en als hij een lift kon regelen, zou het nog minder lang duren. Het enige wat hij de laatste tijd deed, was liften regelen. Hij zou eigenlijk eens iets moeten fixen waarmee hij zelf kon rijden. Een chique motor zou hem wel vet lijken, maar daar moest hij eerst wel genoeg geld voor verzamelen. Het geld dat hij van zijn vader had gepikt was enkel genoeg geweest om een pand te voorzien, maar een motor… had hij bijna bij elkaar gespaard, dacht hij met lichte opwinding. Hij had pas nog een Quest beëindigd en was daar goed betaald voor geweest. Maar waar zou hij een goede motor kunnen vinden? Terwijl hij nadacht over de motor hoorde hij voetstappen naderen, maar nam zich niet de moeite om te kijken wie dat daar was. Hij betwijfelde trouwens ook of de persoon aandacht aan hem zou besteden.

Hij was inmiddels zo gewend geraakt aan het feit dat hij alleen kon zien met zijn rechteroog dat het hem niet verwonderde dat hij de persoon die hem naderde niet meteen kon zien toen hij zijn ogen naar rechts draaide. Sure, het was vervelend en hij kon zich van tijd tot tijd er ook echt wel aan ergeren, maar dat liet hij nooit op zijn emotieloze gezicht merken. En zo nu ook niet. Toen zijn rechteroog haar uiteindelijk in zich op kon nemen, merkte hij dat het een jong blond ding van ongeveer een jaar of zeventien of achttien was. Te jong om alleen rond te lopen in een stad, maar hier zou niemand haar iets kunnen doen. Want wie ging er nu tegen de ochtend naar een strand waar het ijskoud was? Nee, wie viel nu ’s avonds op een strand in slaap na een nachtwandeling? Juist ja, hij. En zij blijkbaar, al kon hij zich niet herinneren dat hij andere personen op het strand had gezien toen hij was gaan liggen en blijkbaar in slaap was gevallen. Haar stem klonk onzeker toen ze tegen hem sprak en haar uiterlijk straalde onschuld uit, iets wat tegen haar gebruikt kon worden in minder gelukkige gevallen. Gelukkig voor haar was Julian niet de typische Grunt die rondliep in Team Rocket en zou geen haar op zijn hoofd eraan denken haar te bedreigen, noch een poging doen om haar Pokémon te stelen. En dus ging hij wat overeind zitten, zichzelf ondersteunend met zijn ellebogen. “Ik vraag me af wat een ijskoude ochtend op het strand een jong meisje zoals jou aantrekt,” zei hij bedenkelijk tegen haar, zijn woorden zorgvuldig uitkiezend om te voorkomen dat ze zich bedreigd zou voelen, maar dat effect waarschijnlijk verminderend met de kille blik die hij op haar wierp. “En ik vraag me nog meer af wat je aantrekt om een gesprek te beginnen met een man die random ergens op een verlaten strand ligt.” Hij trok zijn rechterwenkbrauw op en wachtte op haar antwoord.