Young and Menace [+Gys il Cupo]

Helemaal niks. Geen reactie. De jongeman draaide zich naar zijn trainer om en Hades trok zijn tong teleurgesteld weer binnen boord. Balen. Om het nog erger te maken had hij de aandacht van Manolo nu ook te pakken. Die keek niet al te blij. Het was heel moeilijk om Manny boos te krijgen, dus dat was nog niet het geval, maar het feit dat de jongeman zo al keek zei genoeg. Hades kwam achter het glas vandaan en stond op het punt om te verdwijnen. Hij had geen zin in een eventuele preek van zijn trainer. “Oh nee, dat doen we niet,” hoorde hij Manolo toen zeggen. Hij keek geacteerd vastberaden, maar Hades zag de speelse glinstering in zijn ogen. Wat was hij van plan? Een pokéball werd opgeworpen. Hephaestus kwam eruit. “Heph, leer die Gengar een lesje, wil je?” Ondanks dat ze teamgenoten waren, hoefde Manny niet meer te zeggen. Die Gabite deed alles wat Manolo van hem vroeg. Met een Dual Chop sprong Hephaestus naar voren.

Manolo had makkelijk zijn Gengar kunnen terugkeren. Het had argwaan gewekt bij zijn gezelschap, maar dan was hij er meteen vanaf geweest. Normaal gesproken zou hij dat ook hebben gedaan – was het niet voor het feit dat Hades echt even een lesje moest krijgen geleerd. De Gengar was ongehoorzaam geweest. Hij had terug moeten komen zodra hij zijn lol had gehad. Daarom was het voor hem makkelijk om de keuze aan Hephaestus te laten. Zijn Gabite was trouw en hield aan vechten. Dat Hades zijn tegenstander was, deerde hem kennelijk niet zoveel. Als Manolo het van hem vroeg, dan viel hij zijn eigen schaduw nog aan. Hades besloot in de tegenaanval te gaan in plaats van te vluchten. Opmerkelijk. Met een Payback liet hij Hephaestus voelen dat hij zich niet zomaar gewonnen zou geven. Hephaestus reageerde hier weer op door een lichtblauw aura om hem heen te creëren. Met een Dragon Rush aanval stoof hij op de Gengar af. Wat de Gabite echter niet verwachtte, was de Night Shade die als counter werd ingezet. Hephaestus kreeg te zien hoe hij tegen Manolo op knalde en deinsde achteruit.

Het ging allemaal zo snel voor Manolo. Het ene moment keek hij naar het gevecht – en het andere moment lag hij languit op de grond. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen voor hij zijn blik op Gys richtte. “Dude, we kunnen er ook eerst over praten weet je?” zei hij. “Als dat niet werkt mag je best m’n ass kicken hoor.” Met zijn ellebogen duwde hij zichzelf overeind.

Hephaestus had het pas door toen het te laat was. Doordat hij abrupt naar achteren sprong, had hij niet gezien waar hij heen ging. Verward keek hij over zijn schouder om te zien dat hij bijna tegen zijn trainer op was geknald. Het gegrinnik van de Gengar gooide alleen maar Brandy op de brand. Met een kwade frons draaide Hephaestus zich naar Hades om – en, gepaard met het iets dat binnenin hem knapte, verscheen er een fel licht bij de Gabite. Een paar tellen later was hij van vorm veranderd. Hij stoof gevaarlijk op de Gengar af.

Knipperend, keek hij op naar de jongen waar hij nu tegenaan lag. Zijn hart ging een beetje sneller kloppen. Dit was wel erg dichtbij.. voor hem. Hij knikte dan ook een beetje onderdanig toen de man hem aangaf het niet volledig eens te zijn met zijn actie. Snel duwde Gys zich weg van de jongen en bleef even.. stil.. haha.. in kleermakerszit zitten op de grond. Lucy rolde met haar ogen. Moest die jongen nu werkelijk in alles een liefdesteken in zien? Jahoor, meneer de wetenschapper geloofde in geen enkele soort speciale energievorm in het universum, maar dit dan wel hè.

In een flits, draaide hij zich om. Letterlijk. Er was namelijk een groot imposant licht. Met open mond keek hij hoe de Gabite zich transformeerde in een Garchomp. "Kiii!" Hij keek opzij. Oh, Lucy vloog weer naast hem. Met een pen in haar armpjes. Meer kon ze natuurlijk niet dragen van de spullen die ze had laten vallen. Hij knikte en nam de pen aan. Even denken hoor. Waar was hij ook alweer mee bezig? En wat was nu eigenlijk even het belangrijkste? Hij stond voor nu maar op, en streek zijn kleren recht. Zijn ogen.. zoekend naar de man.

Ongemakkelijk bracht Gys meer afstand tussen hen in. Manolo kon de grijns rond zijn lippen niet helpen. In zijn ooghoek zag hij het boekje van de jongeman liggen en zonder er echt over na te denken, raapte hij het van de grond. Het leek er niet op dat het echt schade had opgelopen. Na een korte inspectie gaf hij het aan Gys door en krabbelde verder overeind. Zijn Gabite was nu een Garchomp. Hades zou serieus in de problemen komen als hij verder bleef vechten; zijn kracht kon niet tegen die van Hephaestus op. Hij had geen andere uitweg dan vluchten. Manolo zag aan zijn houding dat hij die keuze maakte en pakte de pokéball van zijn Gengar en Garchomp erbij. Genoeg gespeeld. Terwijl Hephaestus op Hades afstormde, maakte een rood licht zich heer en meester van beide pokémon. In een flits verdwenen ze in de ballen die Manolo vasthad. Langzaam maar zeker nestelde een stilte zich in de gang van het aquarium.

Met een klein knikje nam hij het notitieblokje aan. Hij durfde de ander eigenlijk niet aan te kijken. Ja.. dat durfde meneer dan weer niet. Hij keek rustig toe hoe beide Pokémon werden teruggestuurd. De ander leek een bepaalde kalmte over zich heen te hebben. Van buiten, leek het dezelfde kalmte te zijn die hij zelf ook vaak over zich had. Maar hij kreeg het gevoel dat de bron van die kalmte heel ergens anders lag dan bij hem zelf. En hij kon er zijn vinger niet op leggen. Waarom moesten emoties nou ook zo moeilijk zijn? Vervolgens keek hij zijn boekje nog eens na, op of er iets kapot aan was of iets dergelijks. Toen kwam hij langs de snelle schetsen van eerder. Toch wel jammer dat hij niet verder kon tekenen daaraan. De evolutie was geweldig geweest om een schets van te hebben. Hij schreef direct op dat hij eens een evolutie wilde tekenen. Pas toen hij op keek merkte hij de bizarre stilte van de ruimte op. Ongemakkelijk.

De stilte die was gevallen, bleef in de ruimte aanwezig. Manolo keek inschattend naar de behulpzame jongeman, wie op zijn beurt bezig was met zijn schetsblok. Wat hij opschreef zag Manny niet, maar hij vroeg zich wel af of het van belang was. Had het met de gebeurtenis van net te maken? Het gevecht? Misschien de onthulling dat Hades van hem was? Zou hij op hebben geschreven dat hij een klacht in wilde dienen bij het aquarium? Zoveel vragen. Het antwoord lag hem bijna voor zijn neus, maar voor hij een glimp van de letters op kon vangen, ving hij een blik. “Gaat ‘ie?” vroeg Manolo, zijn toon laag en neutraal. Het leek hem sterk dat Gys gewond was geraakt, maar het kon nooit kwaad om te vragen. Al was het maar zodat hij meer vragen kon stellen. Interesse tonen, dan kwam je ver.

Langzaam keek Gys op van zijn notitieblok en zag hij de ander daar weer staan. Gys knipperde een drietal keer doelbewust, alvorens hij knikte als antwoord. Het was op dat moment dat er ineens een gevoel over hem heen ging. Hij wist het niet, maar het was een gevolg van de trots die hij eerder had gevoeld. Hij draaide de pagina waar de evolutie tekeningen op stonden naar de ander toe. Om ze te laten zien. Gys keek aandachtig naar de reactie die hij erop zou krijgen. Hij moest de tekening toch wel leuk vinden? Het ging immers om zijn Pokémon die even in de spotlight staat. Gys werd niet vaak gefotografeerd, maar hij wist wel dat als hij een compliment krijgt hij daar stiekem wel blij mee is. Meestal dan. Soms is het precies wat hij niet moest horen.

Er werd geknikt – en alsof de jongeman door had dat Manolo nog niet klaar met hem was, hield hij zijn schetsblok naar voren. Manny propte zijn handen in zijn broekzakken en boog voorover, zijn ogen een beetje samengeknepen. De lijnen op papier waren niet heel strak. Sommigen waren zelfs moeilijker op te merken dan anderen. Toch leken ze een geheel te vormen; en hoe meer hij ernaar keek, hoe duidelijker het werd. Hij hief zijn hoofd om Gys aan te kunnen kijken. “Is dat Hephaestus?” vroeg hij, lichte verbazing in zijn stem te horen. Hij tuitte zijn lippen en hief zijn wenkbrauwen. “Heb je dat net even gedaan?” Sommige houdingen herkende hij van net. Deze jongen had talent.