Acquisition Cost [Closed]

De opdracht was simpel. Erin, pak het item, en eruit. Er was hem wel gezegd wat het precies was, maar hij had alleen onthouden dat het in een klein houten kistje lag. Het was gemaakt van stevig hout en hij zou het herkennen aan de rode R. Hoe dat onder smokkelwaar viel, als het zo overduidelijk was dat het voor Team Rocket was? Dat interesseerde Royal eigenlijk geen bal. Het enige waar hij aan dacht was de missie volbrengen. Hopelijk kon hij ook meteen een paar koppen tegen elkaar beuken.

De haven was een doolhof. Royal had moeite met navigeren. Overal stonden grote kisten, containers en pakhuizen. Het frustreerde hem heel erg en dat zorgde voor opgekropte woede. De eerstvolgende die hij tegenkwam had een groot probleem. Na een half uur rond te hebben gestampt, vond hij het pakhuis met de grote ‘13’ op. Dat was ‘m.

De deur stond wagenwijd open. Sukkels. Onze worstelaar walste naar binnen en gebruikte de opgestapelde kratten als dekmantel. Er was hem verteld dat hij beter eerst even kon inschatten hoeveel mensen er waren voordat hij een verkeerde beweging zou maken. Zijn grote postuur liet hem haast boven de kratten uit torenen, maar hij was nog slim genoeg om zich voorover te bukken. Nadat hij goed zicht had op het binnenste van het pakhuis, tuurde hij langs de kratten. Hij telde vijf mensen. Er waren geen pokémon in de buurt, maar drie van hen hadden knuppels in hun handen. Ordinaire dieven. Royal lachte haast. Dit werd een peulenschilletje.

Met gemak hupte hij de verhoging af en sloop hij tussen de grote rekken met kisten door. “Wat was dat geluid?” zei een van de vreemdelingen. “Er is hier iemand! Zoek alles af!” Hoe hadden ze hem zo snel ontdekt? Royal rustte met zijn rug tegen een van de rekken en wachtte ongeduldig tot iemand langs kwam gelopen. De man liep een beetje ineen gedoken om zich heen te kijken. Bij het spotten van Royal ademde hij al diep in om te roepen. Voor hij kon schreeuwen mepte de worstelaar hem al hard in zijn gezicht. Zijn slachtoffer zakte door zijn benen en viel met een plofje op de grond. Euforisch sloeg Royal met zijn gebalde hand tegen het metalen rek. Het kletterde na en alarmeerde de overige vier van zijn locatie.

“Daar! In gang zes!” riep eentje. Snelle voetstappen kwamen als gevolg. Hij hoorde een tweetal klikken en zag fel licht vanuit zijn ooghoeken. Royal wachtte opnieuw tot hij voetstappen in de buurt hoorde. Daarna nam hij een klein aanloopje en beukte hij in op het rek waar hij daarnet nog tegen aan had gestaan. Het gaf mee, maar viel niet in een keer om. Hij liep nog een keer terug en gooide zijn volle gewicht in de strijd. Doordat het rek al heen en weer wiebelde, verloor het z’n balans en viel het richting de voetstappen. Een geschrokken kreet klonk, voordat er een hoop gebonk en gekletter de ruimte vulde. Daarna viel het ineens doodstil.

“Shit, ze hebben Levy, Jaimy en de pokémon!”

Royals kop schoot naar links. Hij zag ze niet, maar hij hoorde ze wel. Er waren er dus nog twee. Dreigend liet hij een luide brul horen. “JULLIE HEBBEN IETS DAT VAN MIJ IS,” riep hij woest naar het tweetal. Niet in een poging om ze af te schrikken, maar om, wel, ze te laten schrikken. Gehaaste passen. Ze liepen bij hem vandaan. Royal zou Royal niet zijn als hij ze liet gaan. Ook hij zette zich af en rende het pad af. Om de zoveel kisten duwde hij eentje uit het rek; die vielen met een knal en een krak op de grond. Hij raakte niemand.

Zijn blik viel op de deur naar buiten. Die was nog open. Hij veranderde van koers en sprintte naar de enige uitgang. Met een goed getimede sprong kwam hij de verhoging weer op en smeet hij de deur in het slot. Daarna draaide hij zich om en zag hij de twee heren in zijn buurt naar hem kijken. “Shit,” hoorde hij de een sissen. “Muk Muk Muk!” vloekte de ander. “Luister, gast, vriend, je mag het hebben, oké? Je mag het allemaal hebben voor mijn part! Het boeit me echt niet!” Royal richtte loom zijn blik op de prater. Hij bleef even stil. Totdat hij op de man afrende. “MINDER PRATEN, MEER VECHTEN!” brulde hij. Met zijn rechtervuist haalde hij naar de man uit. Die dook er met veel geluk onder door en struikelde over zijn eigen voeten. Hij viel met een smak tegen de grond en deed een verwoede poging om bij Royal weg te kruipen.

Royal improviseerde het maar gewoon. Terwijl hij zich staande probeerde te houden na de misser, zette hij zich meteen af met de voet die hij verplaatste voor zijn evenwicht. Hij sprong met een boogje omhoog, draaide zijn lichaam en liet zijn elleboog als eerste op de man neerkomen. Een gepijnigde kuch verliet zijn slachtoffers mond. Royal kwam overeind en pakte hem met beide handen van de vloer op. Hij hees de man boven zijn hoofd en zocht driftig naar de ander. Die was verdwenen. Lafaard.

Zwijgend, en nog altijd met de man boven zijn hoofd, liep hij in het rond, zoekend naar zijn tweede doelwit. Bij de rekken hoorde hij iets schuiven. Het kwam van boven. Nieuwsgierig keek Royal op, om direct een dikke, houten kist met zijn rug op te vangen. Door de impact spatte het uiteen en vlogen splinters alle kanten op. Een lage grom verliet zijn mond. Hij zag de man nog bovenop het rek staan.

Royal hield zijn linkerarm naar voren om te kunnen richten. Met de rechter hield hij zijn gijzeling vast. Die arm trok hij naar achteren, om het vervolgens naar voren te laten schieten alsof het een kanon was. De man die hij vast had, vloog als een speer door de lucht en onderschepte zijn belager. De twee knalden hard tegen elkaar op, waardoor de vreemdeling bovenop het rek zijn evenwicht verloor en achterover viel. Met zijn tweeën kwamen ze aan de andere kant op de grond terecht, waar een aantal pijn kreunen aangaven dat ze niet meer op gingen staan.

Teleurgesteld rolde Royal met zijn schouders. Dit was maar een warming up geweest. Jammer dat er niet meer waren. Hij herinnerde zich dat hij een missie had en ging op zoek naar het kratje met de rode R. Het lag helemaal aan de andere kant van het pakhuis, tussen een paar grotere goederen in. Royal raapte zijn buit bij elkaar en liep terug naar de in en uitgang. Missie geslaagd.