End of an Era [+Theodore Harvey]

De Tower of Mastery was indrukwekkend. Amal kon dat niet ontkennen. Telkens als hij Shalour bezocht, dan viel zijn blik altijd op de enorme toren. Echt naar binnen gaan had hij echter nog nooit gedaan, want hij had er op het moment gewoon niks te zoeken. Het was hem ter oren gekomen dat de toren was toegewijd aan mega evolutie; en hoewel het onderwerp hem wel aansprak, had hij zelf geen pokémon op zak die dat ooit zouden kunnen bereiken. Een keystone had hij ook niet. Daarvoor zou hij eerst bij de professor langs moeten, maar dat bezoek zou tevergeefs zijn. Daarom was het enige dat hij kon doen, telkens als hij de stad binnen kwam, staren naar de enorme, stenen toren. Staren vond hij wel prima. Misschien dat hij ooit nog een keertje naar binnen ging.

Zijn toeristenmoment werd volledig verpest toen hij een andere aanwezigheid merkte. Natuurlijk was hij niet zo alert als hij zelf dacht en was het daarom al te laat toen hij de persoon in vizier kreeg, maar hij was wel opmerkzaam genoeg dat er iets meer aan de hand was dan op het eerste gezicht leek. De nieuwkomer was boos. Dat was te zien aan de manier waarop hij naar Amal reikte. Door zijn eigen sportverleden en af en toe het spelen van games had de jongen een redelijk snel reactievermogen en dook hij onder de uitgestoken hand van de vreemdeling. Vervolgens stapte hij opzij en probeerde wat meer afstand te creëren door naar achteren te stappen. No way dat hij die man zijn rug toekeerde. “Wow vriend, kunnen we er ook over praten?” begon hij, zijn toon nonchalant, maar aan zijn stem was te horen dat hij toch een beetje nerveus was. Die trilde. Hoe kon hij niet nerveus zijn? Het was avond en een wildvreemde viel hem aan. “Ik weet zeker dat we ook vredig tot een oplossing kunnen komen. Ik kan veranderen, dat zweer ik!” Misschien moest hij eens stoppen met zijn grapjes. Zou hem vast zijn leven besparen.

De grom die de man zijn mond verliet joeg toch wel een beetje angst bij hem aan. Het was diep en gevaarlijk en Amal kreeg er een beetje de kriebels van. Wat had die vent opeens? Het was niet alsof hij echt in de weg had gestaan; de weg was compleet vrij geweest voor ‘m. Had hij gewoon een hekel aan toeristen? Misschien aan Rangers? Zijn uniform gaf het wel een beetje weg. Amal probeerde zijn haatvuur een beetje te blussen, maar dat mocht niet baten. “Euh…” stamelde hij, terwijl hij defensief zijn handen hoger hield. Kans om zijn zin te vormen had hij niet, want er werd naar hem uitgehaald. De eerste mep kon hij blokkeren, maar door de impact verloor hij zijn evenwicht en werd hij geraakt door de andere twee klappen. Hij zakte door zijn benen en kuchte gepijnigd, waarna zijn hand zich al snel naar zijn gesp bevond. Niet veel later verscheen zijn Bisharp aan zijn zijde. Keith had niet veel tijd nodig om de situatie te bevatten en gromde net zo laag naar de vreemdeling als hij net naar de Ranger had gedaan.

Die vreemde knakker nam zelf een stap terug en bazelde iets over moed en dwaasheid. Amal kreeg het niet helemaal mee. Hij voelde het nog een beetje duizelen. Dwaasheid was moed? Wat? Waar had die vent het over? Tijd om daarover na te denken kreeg hij niet. Een pokémon werd opgeroepen en hoewel hij op het moment de naam van de pokémon niet kon herinneren, wist hij dat zijn Bisharp nu al in het nadeel zou zijn als hij vechtaanvallen kende. Alsof het zo moest zijn, werd een Brick Break ingezet. “Keith, ont–” begon Amal, maar hij raakte afgeleid door een golf aan misselijkheid die over hem heen ging. Jirachi, dat was een flinke klap geweest. Poeh. Daar moest hij even van bij komen.

Gelukkig voor Amal kon Keith toch wel een beetje voor zichzelf vechten. Zijn passieve houding was wat verdwenen na zijn evolutie en dat wierp zijn vruchten af. Hij sprong echter niet aan de kant voor de binnenkomende aanval. Hij stak de punt van zijn hoofd verder omhoog, proberend te richten op de Heracross. Dat zou hem leren.

De hoorn van de Heracross zette zich klem onder de punt van Keith’s eigen hoorn. Hij voelde dat de grond onder zijn voeten werd weggewerkt en deed meteen een poging om zijn evenwicht weer terug te vinden. Tegelijkertijd probeerde hij afstand tussen hem en zijn tegenstander te creëren. Hij was echter niet snel genoeg en kreeg een Bullet Seed tegen zijn pantser gemikt. Keith gromde nukkig, proberend toch nog in balans te blijven. Die Bullet Seed was niet genoeg om hem zomaar neer te krijgen. “Keith,” hoorde hij zijn trainer toen zeggen. De Bisharp keek niet om en wachtte geduldig op een instructie van Amal. Het klonk niet alsof de jongen hem die kon geven – en toch werd er een poging gedaan. “Feint Attack!” Keith ging meteen op de Heracross af.

Amal vertrouwde het niet helemaal dat de Heracross zich zomaar gewonnen gaf – ondanks dat de aanval gewoon niet te ontwijken was. Toch droeg hij Keith niet op om te stoppen, voornamelijk omdat de Bisharp daar te snel voor was. Tegen de tijd dat de Ranger het idee kreeg dat er iets niet klopte, was Keith al in de buurt van de Heracross om zijn Feint Attack uit te voeren. Het stond Amal vooral niet aan dat er nog geen tegenaanval kwam en dat het insect zich naar de grond had laten vallen. Misschien was dat het hem wel; er werd veel te makkelijk ingegaan op hun aanval, in plaats van dat er werd tegengestribbeld. “Keith, maak nu dat je wegkomt!” droeg Amal hem op. Of Keith er snel genoeg voor zou zijn was nog maar de vraag.

Keith was niet snel genoeg. Zijn aanval was raak, zoals verwacht, maar hij was niet in staat om op tijd aan de kant te duiken. Hij werd met een flinke klap tegen zijn borst geraakt en verloor daarbij een klein beetje balans. De Bisharp wankelde om in evenwicht te blijven – en daar nam hun tegenstander gebruik van door een tweede aanval in te zetten. Amal moest snel zijn als hij de schade wilde beperken – of volledig voorkomen. “Power-up Punch!” riep de jongen naar zijn pokémon. Met een beetje geluk kon hij zijn aanvalskracht ook nog eens verhogen. Keith herstelde zich en haalde naar de naalden uit, in plaats van ze te ontwijken. Tot Amals genoegen werkte het plan wel. “En nu Low Sweep!”

Amal zag dat beide pokémon naar elkaar uithaalden. Hij hoopte natuurlijk dat zijn Bisharp sneller was, maar het leek erop dat de aanvallen botsten en de schade beperkt bleef. Of was het erger? De jongen kon het moeilijk inschatten van deze afstand. Keith sprong naar achteren en richtte alert zijn blik op de Heracross, terwijl hij wachtte op een volgende zet van zijn trainer. Die dacht diep na over wat hij nu kon doen. Lange afstandsaanvallen had Keith niet echt… Maar hij wilde niet te dicht in de buurt komen, mocht de Heracross sneller dan zijn Bisharp blijken te zijn. Then again, dat risico moest hij eigenlijk gewoon nemen. Niet geschoten was altijd mis – en Amal wilde niet ten onder gaan zonder te schieten. “Grass Knot!” droeg hij op. Gras was dan misschien niet heel effectief, maar het gewicht van hun tegenstander speelde hierbij ook een grote rol.