End of an Era [+Theodore Harvey]

Heel even leek het alsof hun aanval daadwerkelijk zou kunnen raken, maar de problemen kwamen opzetten toen Keith in de buurt van zijn tegenstander kwam. Een Fury Attack werd ingezet en Amal was niet snel genoeg om de schade daarvan te beperken. Niet de eerste klap, in ieder geval. Zijn Bisharp liet met een lage grom merken dat hij die klap toch wel voelde en raakte uit balans, waardoor hij geen poging tot Grass Knot meer deed. Dat zou niet erg zijn geweest als Fury Attack maar één keer zou raken. Helaas was dat een aanval die vaker achter elkaar ingezet kon worden en dat betekende dat Keith nu de volle laag zou krijgen als Amal geen plan b had. Gelukkig voor Keith zag zijn trainer wel een kans tussen de aanvallen door. “Counter met Iron Head!” Zijn Bisharp, wie lichtjes gebukt stond, hield zijn hoofd meteen naar voren gericht en zette zich af zodra hij een opening zag. De kans bestond echter wel dat hij aan de kant gemept kon worden, maar aan de andere kant kon de Fury Attack stoppen zodra hij op de Heracross inbeukte.

Keith werd flink toegetakeld, maar… Hij wist er ook een rake klap bij uit te delen. Amal kon het grijnsje rond zijn lippen niet laten. “Goed gedaan, Keith!” prees hij zijn pokémon. Hij was in ieder geval zelf wat hersteld van die vuisten in zijn gezicht. Dat werden misschien blauwpaarse plekken, maar dat was eigenlijk wel het laatste waar hij zich nu zorgen om moest maken. Zelfs al vond hij het wel vervelend om eraan te denken. Amal schrok op toen de Heracross de lucht in ging en vervolgens een Night Slash klaarmaakte. Stik. Die konden ze niet bepaald ontwijken… Maar misschien wel tegengaan! Dat kunstje konden zij namelijk ook! “Doe ook Night Slash!” droeg Amal zijn pokémon op. De Bisharp liet hetzelfde aura om zijn arm verschijnen en maakte zich klaar om een inkomende aanval te blokkeren.

Een strijdkreet kwam bij de Heracross vandaan. Keith werd hierdoor alerter, maar gaf geen krimp om het geluid. Amal vroeg zich af of dat gewoon aan zijn karakter of aan zijn type lag, want zelf zou hij het waarschijnlijk in zijn broek hebben gedaan als zoiets op hem afkwam – al zou hij dat natuurlijk nooit toe geven. “Keith, blokkeer de aanval!” De Bisharp hief zijn in aura gehulde arm en plaatste zijn andere poot erachter voor extra steun. De Night Slash werd hierdoor geblokkeerd, maar Keith hield het hier niet bij. Door het extra momentum dat hij kreeg, dook hij onder de Heracross door en draaide zich vliegensvlug om zodra hij de pokémon was gepasseerd. Daarna haalde hij zelf uit met z’n Night Slash om het insect in zijn rug aan te vallen. Eens zien hoe snel hij nu was.

Om de één of andere rede staakte de Heracross zijn Night Slash en vuurde hij een Bullet Seed op Keith af. Tweemaal, zelfs. Amal hoefde eigenlijk niets te zeggen, maar hij trok toch zijn mond open. “Extra power Keith! Dubbele Night Slash om ze weg te hakken!” De Bisharp liet een tweede aura om zijn andere arm verschijnen en hakte in een rap tempo de Bullet Seeds aan de kant. Daarna sprong hij op de Heracross af om nog eens kruislings uit te halen. Het leek erop dat ze eindelijk de smaak te pakken hadden – en dat deed Amals ego natuurlijk ook veel goed. Hij was de klappen zelfs alweer vergeten en grijnsde lichtelijk arrogant terwijl hij de bewegingen van zijn pokémon nadeed. “Perfecto!” complimenteerde hij Keith, waarna de laatste twee klappen volgden.

De genadeklap raakte! Yes! Het was echter nog niet voorbij – de Heracross greep Keith namelijk bij zijn arm en gooide hem genadeloos over zijn lijf heen, zo tegen de grond. “Keith!” riep Amal bezorgd. Een fighting-type aanval kwam hard aan voor een staal-type. Het kostte de Bisharp dan ook enige moeite om overeind te komen, maar het lukte hem gelukkig wel. Tijd om verder te vechten, dus. “Metal Claw!” Keith tolde om zijn eigen as om kracht bij te zetten en raasde op zijn tegenstander af, terwijl zijn arm een metalen gloed kreeg. Opgeven had Amals pokémon nog nooit van gehoord en dat wist zijn trainer ook. Het was pas tijdens dit gevecht dat de Ranger zich besefte hoe belangrijk die volharding wel niet was.

De Metal Claw werd ontweken. Shit. Amal richtte zijn bruine ogen op de Heracross. Hoe moesten ze daar ooit bij komen? Keith kende helemaal geen lange afstandsaanvallen! De Ranger verplaatste zijn blik naar de trainer van hun tegenstander. Waar dacht hij aan? Misschien als hij door had wat de man van plan was… Er was alleen niets van zijn gezicht af te lezen en dat bracht enige paniek bij Amal naar boven. Verliezen betekende misschien dat hij verder in elkaar getimmerd werd – en dat zag hij niet zo zitten. Wat het ook was dat de volgende aanval ging zijn… Ze moesten voorbereid zijn. “Keith, Iron Defense!” droeg Amal zijn partner op. Als ze dan toch moesten wachten, dan kon de Bisharp de extra verdediging wel gebruiken.

Er kwam geen aanval. De man brulde alleen maar ‘Leer’ en dat was het. Vervelend voor Keith, want nu ging de verdediging die hij net had bijgekregen weer omlaag, maar dat was voor Amal een teken dat hij in de aanval moest gaan. Het was zijn beurt om de ander te verrassen. “Iron Head!” Als die raakte, dan was de kans groot dat de Heracross zich voor een moment niet kon bewegen. Die kans kon Amal dan pakken om een eind aan dit gevecht te maken. Hij spande zijn spieren aan en voelde een nerveuze kriebel in zijn buik. Keith hield zijn hoofd naar voren en sprintte op de Heracross af.