End of an Era [+Theodore Harvey]

De enorme reus had een antwoord op hun Iron Head. Amal klemde zijn kaken gespannen op elkaar. Hij zag de vonken en zag de schade. Keith kwam er ook niet heelhuids vanaf. Zou hij het voelen allemaal? Bisharp waren van metaal gemaakt. Hadden ze zenuwen? Voelden ze aanraking? Pijn? Amal wist het niet, maar hij hoopte hoe dan ook dat de Heracross zou flinchen. Het geluk stond aan zijn zijde toen bleek dat een vonk in het insect zijn oog belandde en hij daarom even niet kon bewegen. “Nu!” riep Amal, zijn lijf volgepompt met adrenaline. Zijn hart ging tekeer. Hij gebaarde naar de Heracross. “Guillotine!” Keith had heel even nodig om zijn balans terug te vinden door zijn voeten te verplaatsen en stoof toen opnieuw met zijn hoorn naar voren op de Heracross af. Het was nu of nooit.

De onbekende man gaf geen tegenspraak. Er kwam geen counter. Had hij zijn verlies geaccepteerd? Amal snapte het niet helemaal, maar hij was blij dat hij zijn eigen nek had kunnen redden. Stel je eens voor wat die reus met hem had gedaan als hij had verloren… Zijn sterkste pokémon zou dan zijn uitgeschakeld. Amal rilde bij de gedachte alleen al. Keith stopte zijn aanval niet. Hij ging recht op de Heracross af. Zijn Bisharp had geen genade en Amal was te verbijsterd om hem een halt toe te roepen. Het scherpe mes van Keith kwam in contact met zijn tegenstander en het was afgelopen. Hij duwde zijn hoofd zelfs omhoog om echt eens flink uit te kunnen halen. Daarna sprong hij naar achteren, richting zijn eigen trainer, en keek alert naar de man. Amal niet. Die keek eerder gespannen.

De man liep weg. Amal kon zijn ogen haast niet geloven. Het voelde alsof hij zijn eigen dood had voorkomen. Niet alleen, natuurlijk, maar het was allemaal zo onwerkelijk. Toen de vreemdeling wegliep, liet Amal zich met een diepe, opgeluchte zucht tegen de grond vallen. “Pfoe!” Keith draaide zijn hoofd naar zijn trainer toe. Daarna draaide hij zijn hele lijf. Het was een lang gevecht geweest, maar wel eentje die schijnbaar nodig was. Amal keek zijn Bisharp dankbaar en trots aan. “Je bent geweldig, man,” deelde hij aan de pokémon mee. Hij duwde zichzelf echter nog niet overeind. Dan zou hij verraden dat hij nog altijd als een rietje stond te trillen. Zijn benen voelden ook als gelei aan. “We gaan zo naar een rustigere plek. Geef me…” Hij stopte even en slaakte weer een zuchtje. “Geef me even.”