Eternal life... Endless torture (Theodore Harvey)

Hij haatte het dat hij hier vast zat, maar het was nou eenmaal bij de job offer gekomen. Hij zuchtte zachtjes en keek uit 't raam. Misschien zou hij vanmiddag even weg kunnen glippen en bij het lab kunnen kijken. Nog steeds hadden ze veel te weinig mensen in het lab rond lopen, maar hij kon ook niet gewoon iedereen gaan dwingen om er te gaan helpen. Ze hadden echt goede koppies nodig om al dit werk.
Echo liet zich terug in zijn stoel vallen en bladerde door het papierwerk heen dat hij had ontvangen vanmorgen. Hij mocht wel eindelijk eens wat Elite werk gaan doen, buiten al dat vervelende papierwerk dan. Snel pakte hij zijn Holocaster erbij en ging door de lijst van Team Rocket leden heen. Uiteindelijk vond hij het nummer van Theodore, een van de wat hogere gespecialiseerde Spies. Hij stuurde de man snel een berichtje dat hij hem verwachtte in zijn office, voordat Echo zich uitrekte en toch maar eens begon aan al het papierwerk door te lezen en te ondertekenen.

Eindelijk, had hij na zijn promotie, een kantoor gekregen voor hem alleen. De collega's waar hij zijn kantoor voorheen mee moest delen waren niet de ergste, maar hier kon hij zich ten minste wat makkelijker concentreren. Theodore legde nog de laatste vingers aan zijn verslag over zuid-Lumiose. De afgelopen tijd was hij daar veel geweest voor veldwerk. Steeds meer en meer bedrijfjes werden overgenomen daar, en panden stonden ineens leeg. Team Rocket moest overal van op de hoogte zijn, en hij was daarvoor uitgekozen. -bzz bzz- Zijn Holo Caster? Hij typte net de laatste zin van zijn verslag en keek eens naar het bericht. Het was van Echo. De laatste keer dat hij die had gezien, hadden ze gespeeld met Team Plasma. Het was een excentrieke gast, maar hij was effectief in zijn werk. Hij werd verwacht. Hij borg de dossiers op. Sloot zijn kantoor af. Hij berichtte Echo dat hij er aan zou komen en begaf zich naar Echo's kantoor. Hij klopte op de deur.

Rustig gleed zijn goede oog over het papierwerk heen en deed hij een poging om uit te de rapporten te komen. Sommige mensen die bij Team Rocket werkte maakte er af en toe echt een potje van. Maar om eerlijk te zijn, hij kende er ook genoeg die dat deden. Hij slaakte een zucht en wreef door zijn rode oog heen. De laatste tijd was de wond gaan jeuken, wat erop kon wijzen dat de wond zelf begon te genezen. Hij wist echter dat het altijd een lelijk litteken zou blijven. Nu pas bedacht hij zich dat hij Theodore niet meer had gesproken nadat ze samen een groepje Team Plasma gastjes hadden aangehouden. Hij vroeg zich af hoe hij zou reageren op well, alles wat gebeurd was. Echo grinnikte zachtjes bij die gedachten en legde het volgende rapport op de stapel met al gelezen rapporten neer.
Precies op dat moment werd er op zijn deur geklopt en zonder op te kijken van zijn papierwerk gaf hij het commando dat diegene binnen mocht komen.

Hij mocht binnen komen. Kalm drukte hij de klinkt omlaag en drukte tegen de deur aan. En zoals de bedoeling was, zat Echo daar aan zijn bureau. Het viel meteen op dat Echo een veel groter kantoor had. Theodore meende zich te herinneren van de laatste keer dat hun rangen niet heel erg van elkaar verschilden. Maar wie weet, misschien kregen laboratoriamensen nu eenmaal grotere kantoren ofzo. Als hij zich maar driehonderdzestig graden kon draaien in zijn eigen kantoor, vond hij het al lang goed. "Je wilde me spreken." Kondigde Theodore aan. Het eerste dat opviel, zoals altijd, was het rode oog van Echo. Het was nooit de bedoeling om onbeleefd te zijn, het was gewoon een blikvanger. Hij stapte de kamer in en sloot de deur. Afwachtend op een antwoord.

Echo keek op toen de deur van zijn kantoor open ging en hij de oudere man naar binnen zag stappen. "You seem surprised," zei hij op een rustige toon, terwijl hij het papierwerk samen klopte en op een stapel legde. Dat was werk voor later, nu mocht hij tenminste het leuke werk gaan doen. Theodore kondigde rustig aan dat hij hem had willen spreken en de witharige jongen knikte op een kalme toon. "Dat klopt ja," antwoorden hij rustig. Hij maakte een gebaar dat hij op een van de stoelen mocht gaan zitten, hij had wel doorgehad dat zijn oog de aandacht van de oudere man had getrokken, maar dat was iets wat hem inmiddels zo vaak overkwam dat het hem niet zo veel meer boeide. "Het is mij ter oren gekomen dat je aardig op weg bent met je specialisatie. Helaas missen we momenteel een Elite voor de Spies, dus ik handel dit eventjes zelf af. Theodore, wij willen je een Keystone aanbieden, mits je kan bewijzen en mij kan tonen, dat je pokémon hier geschikt voor zijn," zei Echo op een kalme toon, terwijl hij zijn handen onder zijn kin vouwde en zijn hoofd erop liet rusten.

Hij was inderdaad verrast. Hoewel Theodore niet het type was om te lang stil te staan bij dit soort dingen, was het schijnbaar toch van gezicht af te lezen geweest. Daar moest hij op gaan letten. Dat was niet handig voor een Spy. Als het om collega's ging was het niet zo'n probleem, maar tijdens missies moest hij dus meer gaan opletten. Daarna werd hem duidelijk gemaakt dat hij plaats kon nemen. Dat betekende iets serieus, dit zou niet even een kort gesprek zijn. Zijn vermoeden werd bevestigd. Theodore knikte een aantal keer mee tijdens het verhaal dat Echo vertelde. Een keystone dus. Dat zou zijn vermogen als een Team Rocket lid zeker verhogen. "Duidelijk." Begon hij. Het was logisch dat zijn Pokémon en hij iets moesten gaan bewijzen. "We zijn er klaar voor. Wat mij betreft beginnen we meteen." Hij had zijn werk voor vandaag toch al vroeg af, zoals altijd, en was wel toe aan wat meer beweging. Hij hoopte ooit nog op de dag dat hij een paar fitnessapparaten op zijn kantoor kon zetten, maar daar moest hij nog even verder voor werken. En een keystone was een goeie stap in die richting.

Theodore ging er verder niet in, dus hij zou 't er maar bij laten. Immers had hij geen zin om dingen uit te leggen die momenteel niet aan de orde waren. Want momenteel was hij hier alleen maar om die keystone uit te delen, als hij vond dat deze man voor hem er geschikt voor was. Of, om duidelijker te zijn, of zijn pokémon er klaar voor waren. Echo grinnikte dan ook zachtjes toen Theodore meteen tegen hem zei, met een zelfzekere toon, dat hij er klaar voor was. "Dat ligt geheel aan je pokémon en hoe goed jullie band is," legde Echo op een kalme toon uit. Hij ging recht zitten, deze vervloekte stoelen zorgde ervoor dat hij onderuit zakte, en keek de oudere man voor hem aan. "Welke pokémon in je huidige team is in staat tot een Mega-Evolution en waarom denk jíj dat jullie geschikt zijn tot deze volgende stap," vroeg hij daarna op een doordringende toon, terwijl Echo's goede oog over de man heen gleed.

Hm, hij was blij met Echo. Hier zat een man voor hem, waarvan Theodore het gevoel kreeg dat de organisatie in goede handen was. Hij had veel te veel lapzwanzen gezien en ontmoet op de basis, maar Echo voldeet aan zijn eisen. Professioneel, intelligent en duidelijk. Vooral dat laatste was iets dat Echo hier liet zien. Een duidelijke vraag. Direct. Theodore legde zijn armen gebruist over elkaar heen en ging rechter zitten. "Cain is in staat tot een Mega evolutie. De Heracronite heb ik zelfs al een hele tijd in mijn bezitting. Maar het gaat natuurlijk om Cain. Cain is al sinds het begin van mijn carrière in Team Rocket een van mijn meest waardevolle teamleden. Mijn rechterhand, zou ik zelfs zeggen. Hij is capabel genoeg om zelf na te denken over wat hij moet doen in benarde situaties. En hij is zó loyaal dat hij zich nog de dood in zou kunnen werken voor mij. Hij heeft ook vaak genoeg laten zien hoe krachtig hij is, en hoe gewillig hij is om noodzakelijke risico's te nemen." Legde hij uit. Hij ging er maar even van uit dat hij het moest samenvatten. "Zou je hem willen zien?" Als hij het zich goed had herinnerd, had Echo Cain nog niet gezien. Hij wist niet eens of het nodig was. Maar hij kon het net zo goed voorstellen. Theodore legde zijn armen weer terug op de armleuningen en kruiste zijn benen in afwachting van Echo's reactie.

Binnen enkele tellen had Theodore een compleet verhaal opgegooid over één van zijn pokémon, aan het verhaal te horen een Heracross, die al voor langere tijd z'n partner was en hem door dik en dun zou steunen. Deed hem denken aan wat Okami zou doen, hij snapte het wel. Maar het was iets wat hij eerst goed wilde bekijken.
Op de vraag of hij de pokémon wilde zien, liet Echo een klein lachje horen. Hij knikte rustig. "Als dat mogelijk zou zijn, graag," zei hij op een kalme toon. Hij hielt zijn handen dicht in de buurt van zijn eigen pokéballs, mocht het verkeerd aflopen zou hij altijd kunnen inspringen. Hij vertrouwde er wel op Theodore het goed onder de knie zou houden, maar hij wilde geen risico lopen. Nu eens zien of hij het inderdaad waardig was om een Keystone te hebben. Heck, hij had er een, dan zou Theodore vast wel geschikt zijn ervoor. Maar hij moest de procedure nou eenmaal doorlopen.

Echo leek op z'n minst geïnteresseerd te zijn in zijn antwoord. Dat mocht hij ook wel verwachten van iets dat toch sterk op een sollicitatiegesprek leek. En dat gaf Theodore een goed gevoel. Hij werd serieus genomen. Geloof het of niet, maar het had een hele tijd geduurd voordat hij fatsoenlijk behandeld werd in de organisatie. Echo stemde in. Okay dan. Hij knikte naar Echo. Hij stond op en zette zijn stoel opzij. Hij wilde niet aan het zitten zijn, terwijl zijn mattie beoordeeld zou worden. Daar stond hij gewoon lekker bij. Hij pakte Cain's Ball en liet die open springen op zijn hand. "Je bent nodig." Na een seconde materialiseerde Cain uit de bekende rode straal die uit de Ball schoot. Cain stond daar in de kamer naast zijn trainer. Rug recht, en ogen die de belangrijkste twee andere individuen even bekeken. Geen gevecht, concludeerde hij zelf. Dus hij was voor iets anders nodig. "Dit is Echo. En Echo wilt kijken of je sterk genoeg bent voor mega evolutie." Als de trouwe ridder die hij was knikte hij naar zijn trainer en keek daarna Echo aan, wachtend op hóé dat dan precies beoordeeld zou gaan worden.

Theodore stemde er mee in om zijn pokémon te laten zien en binnen enkele tellen stond er een Heracross voor hem. Hij had de pokémon wel eens gezien, op een afstandje, maar nooit op deze afstand. Het was een indrukwekkende pokémon, eentje die er sterk uit zag en in zijn team had gepast als hij er de tijd voor had gehad. Maar in plaats daarvan had hij een baby Alolan pokémon om te trainen en dat was al lastig genoeg.
Maar genoeg over zijn eigen team, hij had een pokémon te raten of deze sterk genoeg was. Zijn goede oog gleed van Heracross naar de oudere man die erbij stond en vroeg rustig; "Mocht hij de controle verliezen over zijn Mega-Evolutie, denk je dan in staat te zijn om 'm tegen te gaan van alles te vernietigen?" Hij had ooit een rampaging pokémon gezien en dat was niet iets wat hij nog een keer wilde meemaken. Zolang Theodore dat kon voorkomen, was hij in zijn ogen geschikt om een keystone te mogen hebben.

Zijn hoofd ging denken op en neer. Dat was een sterke vraag. Kon hij dat? Theodore stelde zich de situatie in zijn hoofd voor en keek nog eens naar Cain. Cain zorgde er gewoon voor dat hij in zijn natuurlijke pose stond, alsof hij mee deed aan een Pokémonshow. Dat hij op een tafel stond en beoordeeld werd, maar dan zonder al het chice of schattige gedoe. Gewoon laten zien wie hij zelf was. En uiteindelijk had Theodore een besluit genomen. "Ja." Zei hij kort. Hij hoefde er eigenlijk niet meer woorden aan vuil te maken, maar hij had toch wel het gevoel dat hij Echo nog een uitleg verschuldigd was. Trouwens, Theodore had nu wel door dat Echo een Elite was. Enkel Elites mochten dit soort taken uit voeren, het was niet alsof Echo hem door had verwezen naar iemand. Nee, Echo deed het interview zelf. "Mocht het misgaan, zijn er altijd andere teamleden die tesamen nog zouden kunnen pogen hem in bedwang te houden. Mocht dat niet kunnen, kan ik het altijd zelf nog proberen. We trainen vaker samen. En als dat allemaal zou falen, is er altijd nog honing. Heracross zijn daar dol op, en Cain is geen uitzondering. Echter zie ik voorkomen beter als genezen, en we gaan gewoon extra op discipline trainen." Dat zou genoeg moeten zijn. Een Plan A was goed, een plan B was veilig, en een plan C was relaxed. Hij legde zijn armen gekruist over elkaar heen en keek naar Cain terwijl hij wachtte op een antwoord van Echo. Cain stond er nog steeds zelfverzekerd. Hij vreesde niet dat het mis ging. Hij zorgde er zelf voor dat hij geen fouten maakte, en hij vertrouwde zijn trainer. Theodore was de enige persoon in zijn leven die hem nog nooit gefaald had.

Het antwoord van Theodore was doordacht, recht voor z'n raap en gemeend. Iets wat Echo wel kon waarderen van de oudere man die voor hem stond. Hij was een goed lid van Team Rocket, eentje met potential en iemand die ze zeker vast moesten houden. Hij herkende zichzelf er een beetje in, de twee leken best veel op elkaar. Rustig knikte de witharige jongen bij het horen van de uitleg die erachter aan kwam. Theodore had het zo te zien goed door dacht als er ooit iets fout af zou kunnen lopen en het idee van de honing was iets nieuws. Hij vroeg zich eigenlijk wel af of het zou helpen en misschien zou hij later aan Theodore kunnen vragen of hij bij een test mocht zijn om te zien óf het werkte. Want dan zouden ze er gebruik van kunnen maken bij andere rampaging pokémon, als ze een bepaald soort voedsel lekker vonden that is.
Echo knikte en dacht eventjes na, hij had wel voldoende gehoord zo. Hij reed zijn stoel iets wat achteruit en trok een la open, waaruit hij één enkele felgekleurde regenboog steen haalde. Met een sierlijke beweging gooide hij de Keystone in de richting van de oudere man. "Wees voorzichtig ermee, het is een kracht die men nog wel eens wil onderschatten," waarschuwde hij de man voor hem. Daarna glimlachte hij voorzichtig. "Verder nog iets?" vroeg hij, om Theodore de kans te geven om vragen te stellen.

Met een zwaai van zijn hand had hij de keystone gevangen. Echo leek niet van zijn stokje gehaald te zijn geweest. Een teken dat er geen twijfel in hem bestond. Misschien een bepaalde interesse, maar dat kon hij moeilijk inschatten op dit moment. Theodore knikte naar hem. Dat was een goede opmerking. En daarna mocht hij nog vragen stellen. Hij was een beetje overdonderd. Dat had hij niet verwacht. Maar na een seconde of tien kwam hij er achter dat hij ook daadwerkelijk geen vragen meer had. Het leek hem allemaal duidelijk, en de rest was gezond verstand. "Alles is duidelijk, dankjewel." Hij liep naar Echo toe om hem een hand te geven. "Fijne dag nog." Zo hoorde dat in het professionele leven.

Congratulations, you received a Keystone!
The item has been added to your inventory.

Gesponsorde inhoud

» Theodore Harvey
» End of an Era [+Theodore Harvey]
» Theodore's Log
» Theodore's Pokédex
» Strength or Dexterity [Theodore + ?]