Curfew? You've got to be kidding me!

Eve sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar de man die in uniform voor haar stond en haar met zijn strakke blik aankeek. “Een avondklok? Serieus?” De man knikte enkel naar haar en deed vervolgens een gebaar ten teken dat ze weg moest gaan. Wie dachten deze mensen wel niet dat ze waren? Eve ging dus écht niet naar een stelletje onnozelaars luisteren die haar weg wilden jagen uit de enige stad die ze daadwerkelijk mooi vond sinds ze hier woonden. Bovendien had Lumiose City op haar verlanglijstje gestaan, maar had ze eerst een beetje vastgezeten op de Route van Santalune City, want daar was eerste een kleine blokkade geweest die pas na een paar uur opgeheven kon worden. En ze wist niet altijd niet waar dat om ging. Maar nu was ze er eindelijk en werd haar verteld dat ze de stad niet mocht betreden omdat er een avondklok was? Nee, ze konden het maar bekijken! En toen ze net deed alsof ze wegging en ze merkte dat de man niet meer haar kant opkeek, sloop ze voorzichtig langs hem en rende er vervolgens vandoor. Er werd niet naar haar geroepen en toen ze over haar schouder keek, zag ze dat de grunt met zijn rug naar haar stond. Nou ja zeg! Wat voor oplettend personeel had die domme organisatie nu weer aangeschaft? Ze lachte om hoe makkelijk het ging en was nu iets minder druk met het rennen. Ze liet haar blik naar de verlichte gebouwen glijden en een klein glimlachje was om haar lippen te zien terwijl ze naar de gebouwen keek. Een verdrietig gevoel overviel haar toen ze zich bedacht dat dit soort dingen juist waren wat zij en haar voormalige vriend zouden hebben gedaan toen ze nog samen waren. Ze kon niet geloven dat hij achteraf gezien zo’n Seedot bleek en ze zuchtte zachtjes. Ze keek op toen ze voetstappen hoorde en zette haar handen in haar zij, haar blik richtend op de persoon die haar naderde. “Ik ga echt niet weg vanwege die stomme avondklok, hoor. Jullie bekijken het maar!"

Vlak nadat ze haar woorden had gesproken, stond er opeens iemand naast haar en sprak tegen haar. Eve zette haar handen in haar zij en draaide zich een kwartslag zodat ze kon kijken naar diegene die tegen haar had gesproken. Ze trok haar wenkbrauw op toen ze een onaangestoken sigaret in haar ene hand en een aansteker in haar andere hand zag. Zou dit één van die mensen van die gestoorde organisatie zijn die dachten dat ze haar na de zogenaamde avondklok van de straten konden houden? Ze keek rond en merkte dat een koppel werd aangesproken door iemand anders en dat de man dreigend dichterbij kwam toen het koppel niet meteen van plan was om te gaan. Ze merkte ook dat de man in hun richting keek, zijn ogen kort op de dame voor haar liet hangen en hun vervolgens de rug toedraaide. Dit gaf haar eigenlijk meer bevestiging dat de dame voor haar inderdaad van de organisatie was. Interessant. “Omdat Muk de regels,” sprak ze en ze keek de dame aan met haar strakke blik. Men zou bijna denken dat ze ook tot de organisatie behoorde als ze haar kille blik zouden zien. Bijna. “Ik ga echt niet naar een andere stad omdat we hier na een bepaald uur niet meer rond mogen lopen. Wie heeft die domme regels trouwens uitgevonden? Een bezorgde bejaarde van tachtig jaar? We zijn oud genoeg om te beslissen wat we wel en niet mogen doen, hoor.” Ze sloeg haar armen over elkaar heen en vroeg zich af of het waard was om hier eeuwig te gaan discussiëren over die stomme avondklok. Nee, niet echt eigenlijk. ‘En als je me nu zou willen excuseren, ga ik naar een leuke club hier ergens in de buurt.” En op nonchalante wijze deed ze vervolgens een poging om langs de witharige dame te lopen.