Closed - You've got to be kidding me.

<sub>Met zijn armen over elkaar heen geslagen stond de man voor het grote raam van zijn kantoor. Hij keek uit over de straten van Lumiose City, ook al was het niet zo indrukwekkend als je zou denken. Of misschien was het omdat Floyd zijn gedachten ergens helemaal anders zaten. Het kon het niet schelen of hij over de mooiste gebouwen uit keek of over de krottenwijken. Voor hem was het allemaal eender, zolang hij maar een zicht had op iets.
Het was vreemd om iets te missen of beter gezegd iemand. Nooit eerder had het hem uitgemaakt dat hij iemand niet kon zien. Meestal wilde hij namelijk alleen zijn en met rust worden gelaten, alleen was dat veranderd. Je kon het zelfs een positieve evolutie noemen of dat zouden andere zeggen. Floyd vond het nog steeds vreemd.

Eerder die dag had hij echter ook gehoord van een nieuwe promotie binnen het team. Een mede collega van hem waar hij mee zou moeten samenwerken. Als er ooit een team kwam zonder het hele team gebeuren, was Floyd van de partij. Je kon hem namelijk niet meteen een team speler noemen, maar hij had niet zitten klagen. Als hij moest samenwerken, hem goed. Zolang de andere persoon niet in zijn weg liep, was het goed voor hem. Niet geheel perfect, maar verdragelijk.
Floyd besloot zich dan ook om te draaien en zijn bureau te verlaten. De deur achter hem viel in het slot en niemand zou na hem binnen kunnen komen. Hij vertrouwde lang niet iedereen in het team en je wist maar nooit wanneer iemand tussen je spullen wilde komen snollen. Zijn voeten brachten hem naar het bureau van zijn nieuwe partner en zonder enige waarschuwing wandelde hij naar binnen. Het was typisch voor hem, hij had nooit echt de moeite genomen om te kloppen. ‘Knock knock,’ zei hij. Dat moest goed genoeg zijn.</sub>

_{Een pakketje later en ineens stond hij bijna in de top binnen de organisatie met amper motivatie. Als hij had geweten dat hij nog als Grunt zijnde het zover zou maken, had hij dit eerder gedaan. Dan had hij met zijn hele oude team feest gevierd op zijn nieuwe kamer. Tsk. Helaas zat hij met een team vol jonge, onervaren Pokémon, waarvan hij er maar maximaal drie vertrouwde. De shiny Oshawott had bewezen doorzettingsvermogen te hebben en zou een goede zwaardvechter kunnen worden. Heel belangrijk, natuurlijk. Verder was er nog een Litten, een starter uit de verre Alola maar het was niet meer dan een emo kat. Ze lag bijna de hele dag slapend op zijn schoot, vrolijk urrend. De laatste was eigenlijk de zwakste maar toch vertrouwde hij die het meest. ‘Houn.. Houndour!’ De hond gromde al luidkeels toen een stem droog een aankloppend geluid maakte. Vermoeid sloeg Ciro een hand voor zijn gezicht. Ja, hij was ook niet de meest snuggere van zijn huidige team maar wel loyaal. De blauwgekleurde hond trok zijn oren naar achteren en gromde dreigend richting het plotseling binnengelopen figuur. Bléh, een persoon. Daar had hij nou dus absoluut geen zin in. Hij had pas sinds kort een betere kamer tot zijn beschikking met gelukkig wat redelijk uitzicht en dan moest iemand dat lopen verpesten. Geagiteerd keerde hij zich dan ook om op zijn stoel, enkel om recht in de ogen te kijken van… “Opa? Wacht..” Ho, wacht eens even, hij had gehoord dat opa een promotie had maar… Wacht, waren ze nu dan niet… gelijk aan elkaar? Oké, misschien was dit bezoekje niet zo erg nu ze toch collega’s waren geworden van elkaar. Dit kon nog een interessante dag worden maar eerst...”Maxtricht, speel dood,” De hond staakte het blaffen, hield opa in de gaten en rolde op zijn rug en stak zijn tong uit met zijn poten stil naast hem liggend. Dat was eigenlijk een van de trukjes die hij de hond had moeten leren, puur voor één reden… “Kijk’s wat je gedaan hebt, weer iemand afgemaakt met je aanwezigheid,” Een sadistische grijn of glilach ontbrak echter aan zijn gezicht en zelfs zijn aansteker had hij opgeborgen in een la liggen. Opa weer eens zien was fijn, maar… of dat alles goed maakte?}

_{Floyd kwam voor een grote verrassing te staan toen hij de kamer betrad. Of het echt een aangename verrassing was...daar was hij nog niet zo zeker van. Van iedereen die er had kunnen zitten, had hij niet gedacht dat het Ciro was. Hij werd echter begroet door het geblaf van een jonge Houndour, één die hij volledig negeerde. De enige blik die hij het gunde was wanneer het beestje voor dood speelde.
‘Helaas de verkeerde,’ zei hij, maar met veel minder vijandigheid dan normaal gezien. Het was geen geheim dat de twee niet bijzonder goed met elkaar konden opschieten. Floyd was daar grotendeels de oorzaak van, maar voor een keer liet hij de vijandigheid maar achterwege. Net zoals de opmerking over de hond die op het puntje van zijn tong lag. Wat het deed leek hem...nutteloos. Wat had je ook aan een pokémon dat dood kon spelen, ze moeste juist proberen in leven te blijven.
Ergens in het midden van de ruimte bleef hij staan. Zijn houding was trots en zijn handen waren achter zijn rug in elkaar geslagen. ‘Ik had toch net wat...anders verwacht,’ zei Floyd en ondertussen gleden zijn ogen duidelijk over het lichaam van Cirp, om aan te wijzen dat hij het over hem had. ‘Of beter gezegd; ik had veel verwacht, maar dit niet.’ Floyd zijn stem had iets geamuseerd, maar hij schraapte zijn keel om het te verbergen.
‘Maar goed, nu we meer worden dan simpele collega’s wil ik even wat rechtzetten.’ Met die woorden zetten hij nog wat stappen naar voor tot vlak voor het bureau en daar plaatste hij zijn handen erop. Zo leunde hij meer naar voor, zodat ze op een meer gelijke hoogte kwamen te zitten.}

<sub>Wat was opa weer hilarisch met zijn opmerking, hij lachtte zich weer rot. Niet. Grmpf, het erge was nog wel dat het weinig scheelde of opa inderdaad gelijk had gehad en nou de hond ‘levendig’ in zijn uppie zou rond huppelen. Het was misschien een half jaar geleden maar dat betekende niet dat hij nog regelmatig een controle had bij zijn hart. Nee, daar wilde hij niet met deze opa voor zijn neus aan denken, dat werd dan ook te zwaar voor zijn...’hart’. In de tussentijd nam de oude man zijn ruimte in alsof het volstond met goud en zijn eigen naam erop met hier-en daar een bejaarde buffet en een poeltafel. Een opa paradijs en niet een doodsaai, nog niet naar zijn smaak ingerichte bureau en wat kasten vol documenten en een raam met uitzicht op de stad en de bomen van de straat. Met een milde frons staarde hij opa dan ook aan toen hij iets anders had verwacht. Wat? Een plasma TV en een oceaan vol vuur met in het buiten de meest duivelse bureau? Echt tijd om dat te doen had hij nog niet, maar dat moest de opa toch wel begrijpen? Die had misschien zijn nutteloze pensioen promotie eerder gekregen maar niet dramatisch veel eerder.

En… het werd weer vaag. Wat had hij nou verwacht? “Geen bingo speelset, maar tja, andere generatie in een andere ruimte,” sprak hij eenvoudig op zijn opmerking. Ugh, het was weer eens heerlijk typisch tussen hun twee en het begon zijn humeur toch meer te bederven dan te verbeteren. Beter werd het ook niet. Nou dacht hij hem ook eens te intimideren door doodleuk hem recht in de ogen aan te kijken, puur omdat ze meer dan ‘collega’s’ waren. Ugh, het ging toch niet de kant op waar hij nu aan dacht door de otaku onzin waar hij aan blootgesteld was? Zo ja, dan wilde hij er niets mee te maken hebben. “Ik zeg maar alvast, ik heb geen interesse in je, voordat je gekke ideeën krijgt,” Opa raakte wel heel wanhopig zonder oma aan zijn zijde of een vrouwelijk figuur überhaupt. Tenzij hij natuurlijk homoseksueel was en door de promotie uit de kast gekomen was maar… Leeftijdsverschil en incest en geen interesse hebben maakte de keuze wel heel makkelijk. De kat die op zijn schoot lag te slapen spitsten al alert haar oen en keek met haar felgele ogen naar de man op, even alert als Maxtricht al liggend de boel in de gaten hield. “Of was er wat anders?” Dat hoopte hij, althans.</sub>

_{Eerst had Floyd gedacht om gewoon kennis te komen maken met zijn nieuwe collega zodat hij wist wat er tegenover hem zou komen te staan. Dat het echter iemand was die hij kende veranderde de zaak. Zeker omdat het Ciro was. de typische reacties die hij in het begin kreeg van de jongen, negeerde hij simpelweg. ‘Maar goed dat er wat beters is om te kiezen dan jij.’ Zelfs als Ciro de laatste persoon op aarde was, zou Floyd er geen romantische relatie mee willen aangaan. Dan wilde hij liefst helemaal geen contact met de jongen. Maar goed dat hij iemand was tegenkomen waarmee hij dat wel wilde. Enkel ging hij dat niet zo maar door de gangen roepen.
Over zijn liefdesleven ging het echter niet, dus zetten hij zich neer op één van de stoelen. ‘Het maakt me niet uit, dat jij degene bent die gepromoveerd is. Dat ik met jou moet samenwerken, maar dat gaat niet zoals het nu is.’ Ciro haalde meestal altijd het bloed van onder zijn nagels met de uitspraken die hij deed en dan ging het om bepaalde uitspraken. Ooit had hij er al eens wat over gezegd, maar het zou hem niets verbazen als de jongen het was vergeten. ‘Wat je vooral niet doet is me opa noemen of er zelfs maar een verdomme verwijzing naar maken. Of je het nu weet of niet, maar ik ben maar enkele jaren ouder dan jij. Ik ben maar 22 en ik heb er geen zin in dat je me belachelijk maakt voor de andere leden omdat jij verschrikkelijk bent in het schatten van leeftijden.’ Floyd wilde absoluut niet dat het joch tijdens een vergadering hem benaderde als ‘opa’. Eén van de dagen zou hij hem er anders nog voor neersteken.}

<sub>Geen interesse in hem van de enige echte opa? Wat een belediging… Nou, eigenlijk was het maar goed ook, hij had iemand al op hem staan wachten in Fallarbor Town met een glimlach en Minecraft. Deze knul was bezet en dat zou niet veranderen. Phieuw, maar goed, dus daar wilde hij het niet over gaan hebben maar wat dan nou weer wel? In plaats van er direct over te beginnen besloot de opa op een stoel plaats te nemen in plaats van te blijven staan. Werden zijn gewrichten dan zo versleten door de jaren heen, de laatste keer kon hij zelfs nog met hem een heel grot verkennen. Daar had hij amper zijn mond over open kunnen doen toen de opa erover begon dat hij zijn promotie op zich geen probleem vond maar enkel de samenwerking in kwestie. Méh. Dat was ook een probleem, al kon hij er zelf wel soms het plezier in zien. Niet altijd, dus, en al helemaal niet als hij per direct een taak moest gaan vervullen met die opa met hoe zijn humeur nu was. Dat zou weleens het ergste ding kunnen zijn dat er was.

Toen kwam echter eindelijk het punt van opa die maar eigenlijk één ding eistte, dat hij zou stoppen met zijn welbekende bijnaam. Dat was bijna vragen om het onmogelijke maar hea, als hij enkel dat recht wilde zetten voor een betere samenwerking, waarom niet? Bedenkelijk sloeg hij zijn armen over elkaar heen maar toch bleef een grijns afwezig van zijn gezicht. “Deal, dan zal ik je hierbij geen ‘opa’ meer noemen maar… Enkel niet in de bijzijn van anderen, dus… op momenten als deze zou dat geen probleem moeten zijn. Ik stop dan ook wel met de referenties in  beide gevallen maar enkel de bijnaam ‘opa’ in deze privé gesprekken? Die zal ik niet zo heel makkelijk laten verdwijnen,” begon hij, zijn handen weer gerust op de Litten, “Het is een keeper,”</sub>

<sub>De gedachten alleen al dat hij interesse zou hebben in Ciro maakten hem misselijk. Zo snel hij kon wilde hij dan ook die gedachten laten verdwijnen uit zijn hoofd. Iets wat makkelijker ging als hij zou verwachten. Nu hij zelf iemand had gevonden, moest hij enkel aan hem denken en het was in orde. Dat was ook de reden dat hij kalm wist te blijven in die situatie. Normaal gezien zou hij gek zijn geworden als hij Ciro was aangetroffen, maar Floyd probeerde er juist voor te zorgen dat hun samenwerking iets of wat goed zou verlopen.

Floyd schudden traag zijn hoofd toen de jongen zei het wel te doen in privé gesprekken. Vanaf dan was zijn aandacht voor wat de jongen zei bijna volledig weg en keek hij er niet meer heen. ‘Geen deal dan,’ sprak hij nadat de andere klaar was met spreken. Zijn blik ging toen ook pas weer naar de jongen. ‘Ik kan je tijd als Elite hier natuurlijk een levende hel maken. Ik kan al het administratieve naar jou doorschuiven, alle problemen en klachten door jou laten oplossen en zero hulp bieden.’ Floyd had het allemaal al eens mogen meemaken. Hij wist wat er bij het administratieve allemaal moest gebeuren, maar hij verwachten niet van iemand minderjarig, dat die gelijk er alles van af wist. ‘Ik heb nooit gezegd dat het makkelijk ging zijn, maar als jij ook maar een klein beetje respect verwacht te krijgen van mij, moet je er ook wat voor doen,’ sprak Floyd kalm.</sub>

<sub>“He?”. Wat was dat nou voor een antwoord? Direct trok de jongen zijn ogen tot flinterdunne spleetjes toen opa de deal weigerde. Dit was toch geheel absurd, hij zou hem nooit meer een opa noemen in het bijzijn van anderen en helemaal niet meer naar refereren in elke situatie. Het enige moment dat hij hem zo zou noemen was als ze onder elkaar waren. Toen besloot de opa zelfs met een dreigement te komen dat hij in principe al het administratieve werk naar hem zou doorschuiven en hem helemaal niet meer bij zou helpen. Pfft, extra werk kon hij best aan als hij de bijnaam maar nog kon gebruiken. Het was het helemaal waard. Wat hem eigenlijk het meest verbaasde was dat de opa vervolgde dat zijn respect winnen niet gemakkelijk zou zijn maar hij er dus ook echt voor moest gaan werken. Ugh, het was dat ze dezelfde rang hadden, en dat de opa niet lager stond, of hij zou geen interesse hebben zijn respect te willen verdienen.

De brute realiteit was helaas dat ze veel zouden moeten gaan samenwerken, wilde ze niet elkaar bij de nek grijpen tijdens een vergadering. Dat was wel het laatste wat Giovanni en de anderen zouden willen hebben… al boeide enkel de échte baas hem. Een ingestort gebouw doordat hij alles in de fik stak was niet zo verstandig. Het hoofdkwartier, althans, de rest ging prima. Met zijn vingers in elkaar en ietwat naar voren geleund keek hij opa weer recht in zijn ogen aan. Hoe erg hij liever zijn zin wilde krijgen om hem opa te kunnen blijven noemen, moest hij wel beter weten. Wacht, was dit nou zowat zijn eerste volwassene gedachte? Hé, bah. “In dat geval… Prima, dan noem ik je voortaan Floyd onder elke omstandigheid maar… Je moet je natuurlijk dan ook wat respect van mij verdienen. Ik stop geheel met de opa-bijnamen als jij in de ruil daarvoor mij niet meer uitscheld onder welke omstandigheid dan ook,” Zijn gescheld deed hem weinig maar het idee dat hij irritatie anders moest gaan verwoorden amuseerde hem.</sub>