You've got to be kidding me

Rose rekte zichzelf uit terwijl ze voor het Pokémon Center stond. Ze was in Camphrier Town blijven overnachten nadat ze had uitgevonden dat ze hier in de buurt tegen goede tegenstanders kon vechten. Zo kon ze het laatste beetje training doen voor ze zich zou gaan wagen aan het eerste gymgevecht. Haar blik gleed door het best wel lege dorpje, waarna ze besloot om naar de Berry Fields te gaan. Ze wist dat daar een paar bessen waren die haar Pokémon lekker vonden en Blaye was daar nog niet geweest. Ze gooide de Poké Ball’s naar voren en begroette haar Pokémon vriendelijk. Blaye ging boven haar zweven, Storm liep voor haar uit, Blizzard begroef zich in haar armen en Zippo ging aan haar zijde wandelen. Samen met haar vier Pokémon begaf Rose zich naar de Berry Fields. Toen ze daar was aangekomen, trok ze een wenkbrauw op toen ze een meisje met zilverkleurig haar getreiterd zag worden door een jongen. Hij riep iets over een pruik. Nou ja zeg! Over niet gemanierd gesproken. ‘Kom op, Blaye. Laten we hem een lesje leren,’ zei ze tegen de bij-Pokémon. Blaye knikte enthousiast bij het vooruitzicht om iemand op de stang te mogen jagen. Rose liep naar de jongen toe. ‘Hé!’ riep ze. ‘Doe eens even normaal.’ De jongen draaide zich naar haar om en keek haar aan. ‘Rot op,’ zei hij. ‘Blaye,’ zei Rose tegen haar Pokémon. De Beedrill wist wat hem te doen stond en vloog naar voren. De gezichtsexpressie van de jongen verdween van geïrriteerd naar eentje met angst die Blaye dichterbij vloog. Hij zette het op een gillen en een lopen toen Blaye uit wilde halen met zijn armen. Blaye vloog net zo lang achter de jongen aan tot hij uit het zicht verdwenen was. Rose begon te lachen. ‘Zag je dat nou?’ vroeg ze lachend aan het meisje. ‘Ik wist niet dat iemands gezichtsexpressie zo snel kon veranderen.’ Ze moest nog steeds lachen bij het idee aan het gezicht van de jongen. ‘Mijn naam is Rose. Rose Aberdeen. Ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken.’ Glimlachend en grinnikend ging het zwartharige meisje voor het meisje met het zilverkleurig haar staan, waarna ze haar hand beleefd uitstak.

Rose glimlachte vriendelijk toen het meisje met de zilverkleurige lokken zich voorstelde als Seven. Een aparte naam, maar het was wel een mooie naam. Ze grinnikte toen Seven vertelde dat hij na een paar trappen ook al wel opgehouden was. ‘Daar twijfel ik niet aan,’ zei ze. Ze had namelijk wel gezien dat Seven hard kon trappen, aangezien ze Seven had zien uithalen naar de jongen. Blaye kwam terug naar hun gevlogen. Rose was nu niet zo goed in het herkennen van gezichtsexpressies op het neutrale gezicht van een Beedrill, maar ze nam aan dat de Pokémon vrij geamuseerd was over wat er net was gebeurd. Ze gaf de Beedrill een klopje op zijn rug. Hij vloog laag genoeg voor haar om dat te doen. Hij steeg echter weer op en ging naar de besjes toe die verspreid lagen over het veld. Storm, Rose’ Eevee, sprong naar voren toe om kennis te maken met Seven. De Pokémon was heel naïef en aanhankelijk naar andere personen en twijfelde dan ook niet om kennis met ze te maken. Aandacht vragen was ook een specialiteit van de Eevee. En ja hoor, daar stond ze weer haar kopje tegen Seven’s benen te duwen. ‘Dat doet ze nu altijd,’ zei Rose zuchtend. ‘Welke Pokémon heb jij eigenlijk?’ Ze keek het meisje nieuwsgierig aan. Zippo stond aan Rose’ zijde een beetje koppig de andere kant op te staren en Blizzard was ook wel nieuwsgierig naar het meisje. En Blaye? Tja, die had enkel interesse in de bessen!

Rose glimlachte opgelucht toen Seven het niet vervelend leek te vinden dat Storm aandacht bij haar kwam zoeken. Storm sloot genietend haar ogen toen ze een aai kreeg en maakte haar eigen geluidje: ‘Eev!’ Rose glimlachte naar de schattige Eevee en luisterde vervolgens naar Seven. Ze begon in haar hoofd te tellen. ‘Een volledig team van zes dus,’ zei ze bewonderend. ‘Ik heb er maar vier en dat zijn diegenen die je daarnet zag.’ Ze maakte een korte verwijzing naar Blaye die bessen aan het zoeken was, Storm die aandacht bij Seven zocht, Blizzard die zich in haar armen bevond en Zippo die koppig naar de andere kant aan het kijken was. Ze gaf de Pokémon een klein zetje, maar het hielp niet veel. Rose vroeg zich af of Zippo ooit nog wel vertrouwen in de mensheid ging krijgen, gezien wat hij allemaal had meegemaakt. Maar als het haar was gelukt, dan zou het hem toch ook lukken? Ergens wist ze ook wel waardoor het kwam. Zippo hield veel van haar en was erg beschermend sinds het geval van een paar jaar geleden. Rose probeerde haar gedachten ergens anders naar te richten. ‘Baby-Pokémon lijken me echt zo schattig,’ zei ze glimlachend, verwijzend naar het ei. ‘Misschien kom ik je later nog wel tegen en dan is hij misschien al uitgekomen.’ Ze glimlachte vriendelijk naar Seven. Blaye kwam ondertussen teruggevlogen en begon tegen Storm te praten, waarna hij een paar besjes liet vallen. ‘Eev!’ zei Storm vrolijk, waarna ze naar de bessen rende en begon te eten. Blaye vloog weer weg, opzoek naar nieuwe bessen.

Rose voelde zich redelijk trots door het complimentje. Ze kon zich herinneren dat ze een paar weken geleden ook al een compliment had gekregen over haar team. Het idee dat haar team er goed uitzag in andermans ogen, gaf haar een meer zelfverzekerd gevoel. Ze ging proberen om haar team uit zo veel mogelijk diversiteit te laten bestaan zodat ze tegen verschillende types kon vechten. Je in één type specialiseren had immers altijd een gevaarlijk kantje. Ze keek naar Storm toen Seven haar een vraag stelde en beet nadenkend op de binnenkant van haar wangen. ‘Ik heb Jolteon altijd leuk gevonden,’ gaf ze toen toe. ‘Maar voor hem te laten evolueren naar een Jolteon heb ik een Thunder Stone nodig en die dingen zijn niet bepaald goedkoop.’ Ze glimlachte naar Seven. ‘Maar ik ben er ook nog niet zeker van, dus dat kan ik nog altijd later beslissen.’ Ja, Storm laten evolueren had geen haast. Ze moest voor nu zich concentreren op de training van haar Pokémon zodat ze zo snel mogelijk klaar zou zijn voor de eerste gym. Misschien dat ze Storm tegen dan evolueerde, misschien ook niet. ‘En jij?’ vroeg ze. ‘Je had toch een Vulpix? Ga jij die laten evolueren?’ Ze glimlachte naar Seven en richtte haar blik daarna op de Pokémon die naderde. Wauw, die zag er stoer uit. Ze kwam er echter maar niet te dicht bij in de buurt, aangezien ze niet wist hoe hij zou reageren op haar. Ze glimlachte toen ze zag dat het een shiny was. ‘Wauw, een shiny!’ zei ze enthousiast. ‘Hoe kom je daaraan? Zijn die niet kei moeilijk te vinden?’

Rose was verwonderd geweest over het feit dat de stenen waarmee je Pokémon kon evolueren er zo mooi uitzagen. Ze had het ding dan ook even bestudeerd en had de woorden van Seven in haar hoofd herhaald. Het was natuurlijk ook slim om je Pokémon de juiste aanvallen te laten leren, maar ze wist niet of ze Storm juist daarom zou evolueren. Ze had het vermoeden dat een Jolteon namelijk ook nog aanvallen op zichzelf leerde en als ze Storm te laat zou evolueren, zou het wel eens goed kunnen zijn dat ze die aanvallen misliep. En sommige daarvan zouden waarschijnlijk niet via TM terug te leren zijn. Ze glimlachte toen Seven vertelde over de Zebstrika. ‘Wauw,’ mompelde. ‘Misschien moet ik daar ook maar eens naar toe gaan.’ Ze grinnikte even. Daarna keek ze Seven bedenkelijk aan. ‘Zeg, over je Vulpix evolueren, hè,’ zei ze bedenkelijk. ‘Je kan toch ook TM’s aan hem leren? Volgens mij zijn er zelfs TM’s van aanvallen die je Vulpix gewoon niet kan leren, maar die wel handig of sterk zijn.’ Ze glimlachte voorzichtig omdat ze Seven’s idee van het aanvallen leren helemaal niet wilde afkraken. Dat was ook nooit haar bedoeling geweest, want ze vond Seven’s tactiek juist wel slim. Ze zou het alleen niet op haar eigen Eevee toepassen omdat dit toch anders was dan Vulpix. Storm’s type verschilde namelijk van het type waarin Rose hem wilde evolueren. ‘Ik denk dat ik Storm op een laag niveau ga laten evolueren. Ik durf te wedden dat Jolteon vast wel elektrische aanvallen op zichzelf leert,’ zei ze terwijl ze onderzoekend naar Storm keek, welke verderop besjes aan het plukken was. Blaye kwam opeens aanvliegen en legde een rode bes in Rose’ handen. Rose vertrouwde de bes echter niet, maar glimlachte toch dankbaar naar Blaye, waarna de Pokémon weer wegvloog. Ze keek even onderzoekend naar de bes. Ach, die kon ze dadelijk ook nog wel eten. Het had geen haast.

Rose knikte. Het klonk eigenlijk wel vrij logisch wat Seven allemaal zei. Ze had er zelf echter niet bij nagedacht. Natuurlijk had ze wel nagedacht wanneer ze Storm zou laten evolueren, maar ze had nog niet zo over de aanvallen nagedacht. Het voelde toch een stuk beter aan dat ze daar nu geen rekening mee hoefde te houden omdat Storm toch een heel ander type werd. Ze grinnikte toen Seven’s Zebstrika probeerde om de bes op te eten, maar belet werd door Seven. ‘Ach, geeft niet, hoor,’ grinnikte ze. Bovendien wist ze toch niet of ze de bes moest vertrouwen. Ze zag Blaye echter vanaf een afstand naar haar kijken, dus at ze de bes toch maar op. Alsof een Charmander zijn Ember op haar tong had gebruikt, zo voelde het. Rose slikte de bes moeizaam door terwijl ze haar tong uitstak. Dat moest vast een charmant zicht geven. ‘Blizzard, gebluik Blubble,’ sprak ze gebrekkig tegen haar Pokémon, maar deze begreep haar toch. De Pokémon draaide zich om en gebruikte Bubble op Rose’ tong. Dat verlichtte wel een beetje en tevreden deed ze haar tong weer terug in haar mond. ‘Sorry,’ zei ze tegen Seven. ‘Blaye vond het leuk om me een bes te geven dat zowat mijn tong afbrandde.’ Ze wierp een schuine blik op de Beedrill. Het leek net alsof deze verontschuldigend keek. Of misschien hoopte ze dat gewoon. ‘Ben ik de enige die last heeft met een pas gevangen Pokémon?’ mompelde ze toen. ‘Hij zat namelijk nog maar net in mijn team, dus manieren heeft hij zo te zien nog niet echt.’

Rose was lichtelijk opgelucht toen ze hoorde dat zij niet de enige was die moeite had met haar Pokémon. Ze dacht even dat ze een slechte trainster was, maar dan bleek dat toch niet zo te zijn. Tenzij Seven natuurlijk ook een slechte trainster was, maar dat gevoel had ze niet. Ze was misschien streng voor haar Zebstrika, maar de redenen waarom ze zo streng was klonken heel logisch in Rose’ oren. Ze keek even naar de shiny Pokémon en richtte haar blik daarna op de hare. Het was niet alleen Blaye die op dit moment vervelend was. Zippo mocht ook wel wat vrolijker worden, maar ze kon het de Pokémon niet kwalijk nemen. Ze vond het echter nog steeds een wonder dat zij het echt zelf had meegemaakt en zij er wel bovenop gekomen was, maar dat Zippo alleen maar een idee kon hebben van wat er was gebeurd en dat hij er nog altijd zo aan toe was. ‘Soms denk ik echt dat het aan mezelf ligt,’ zei ze tegen Seven. ‘Aan de manier waarop ik hun behandel, maar ik denk dat het gewoon een fase is waar ze doorheen gaan. Dat ze even moeten wennen aan het feit dat ze niet meer vrij kunnen rondlopen in het wild en dat ze dat gewoon moeten accepteren.’ Ze wist niet precies hoe het zat – omdat ze nu eenmaal niet in het hoofd van een Pokémon kon kruipen en hun gedachten niet kon lezen – maar ze vond het wel het meest logische dat dat het probleem was bij de meeste Pokémon en dat dat ook een verklaring was waarom ze zich zo gedroegen. Maar misschien had Seven daar wel een ander idee over, dus geïnteresseerd wachtte Rose op wat Seven zou gaan zeggen.