No Way! [+Hunter]

Zelfs al grunt leek zijn leven niet veilig te zijn voor collega’s. Of collega’s in wording, want hij kon zich niet voorstellen dat een collega hier zo dom zou binnenstormen en op zo’n amateuristische manier probeerde om geld te krijgen. En als het wel een collega was, hoopte Hunter voor die collega dat Giovanni er geen weet van kreeg. Toen hij echter, na zich op de grond te hebben laten vallen, voorzichtig opkeek, zag hij dat het geen collega was. Hoogstens een vrouw die geld nodig had en in het in haar kop had gekregen om dat op deze manier te doen. Begreep hem niet verkeerd: hij moedigde elke vorm van geweld aan, maar hij hield er niet zo van als hij bedreigd werd. En als het geen collega was, kon hij er best iets aan doen. Maar dan moest ze wel zo dom zijn om haar geweer eerst op hem te richten, want om het leven van die andere zielige mensen hier gaf hij niet echt iets. De jongen achter de toonbank besloot dapper te zijn en de dame een soort van uit te dagen en Hunter keek op toen hij een tweede knal hoorde, niet dat hij verwachtte dat ze raak zou schieten of zo. Hij zag dat de jongen half hysterisch werd en een derde knal weerklonk, deze keer wat dichterbij de jongen. Hunter had het geniale idee om tijdens de knal zijn Pokémon naar buiten te laten en niet veel later stond er een Luxio naast hem. Hunter gaf enkel een kort knikje naar hem en begon zichzelf ook af te zetten zodat hij naar een andere richting kon kruipen. “Als je leven je lief is, zou ik blijven liggen,” zei hij op een droge toon tegen het meisje dat geprobeerd had om een glimp van de situatie op te vangen. “En zo niet, doe vooral zo verder zou ik zeggen, wat maakt het mij ook uit.” Hij haalde zijn schouders naar haar op en ging verder met kruipen. De dame besloot net op dat moment haar hoofd om te draaien en toen ze hem zag bewegen, richtte ze haar geweer op hem. “Slechte zet,” zei hij tegen haar en ze fronste haar wenkbrauwen naar hem. Vervolgens trilde haar hele lichaam omdat er een hoog percentage volt door haar lichaam schoot. Niet veel later zakte ze in elkaar en kwam Hunter kalmpjes overeind. “Niemand richt een geweer naar me en komt er ongestraft mee weg,” sprak hij kil tegen de dame. Hij schopte het geweer van haar weg en keek op toen hij sirenes hoorde in de verte. “Scar,” zei hij en hij wenkte de Luxio. Daarna liep hij met zijn handen in zijn zakken uit de winkel alsof er niks gebeurd was.