When tomorrow comes, I'll be on my own...

Rose keek met een vermoeide blik in de spiegel. Ze had haar spullen gedropt op de laatste kamer die vrij was in het Pokémon Center en die een stapelbed leek te hebben. Ze vond het altijd fijner om beneden te liggen en dus had ze haar spullen op het bovenste bed gelegd. Omdat het een redelijk warme avond leek te zijn, had ze gekozen om een zwarte jurk aan te trekken die tot een hand boven haar knieën kwam en die niet al te laag was uitgesneden bij haar hals. Ze had een vestje aangetrokken voor de zekerheid, maar ze wist nu al dat dat te warm zou zijn. Onder haar jurkje had ze een paar simpele ballerina’s aangetrokken die haar niet te veel pijn aan haar voeten zouden geven. Ze had het jurkje gekregen van mensen die in de instelling hadden gewerkt waar zij tijdelijk was verbleven en om eerlijk te zijn had ze het vanwege de nare herinneringen nooit echt aangetrokken, maar de laatste tijd voelde ze dat ze meer dingen durfde te doen. Ze was dronken geworden – wat niet goed had uitgepakt –, had meegedaan aan een karaokeshow – wat al iets beter verliep – en was voor de eerste keer in een bikini naar het strand gegaan waar ze Jean-Pierre had ontmoet, een jongen die redelijk aardig leek. En nu ging ze voor de eerste keer sinds tijden met een jurk naar buiten. Ze haalde diep adem. Als dit maar goed zou aflopen. Ze had sowieso geen idee waar ze naartoe wilde gaan, maar ze wilde hier even weg. Weg uit deze broeierige kamer waar ze gemakkelijk slechte herinneringen kon ophalen. Rose haalde diep adem en ging vervolgens naar buiten, haar kamer in zijn slot laten vallend. Het duurde niet al te lang voordat ze zich op straat bevond en ze besloot om te gaan kijken of er eventueel nog een bar open was. Haar hart klopte in haar keel en ze merkte dat ze zweethanden had. Niet echt zeker zijnde over de situatie liep ze een steegje in en koos ervoor om aan het einde van het steegje naar rechts te gaan zodat ze op een duidelijk verlicht pad zou lopen. Maar zo ver kwam ze nooit, want opeens zag ze een figuur in het midden van de steeg staan. Er steeg rook op uit een sigaret en Rose twijfelde geen moment. Ze draaide zich met een ruk om en begon direct te rennen. Tranen verzamelden zich in haar ogen en ze meende voetstappen achter haar horen. Of was dit maar haar verbeelding? De angst die ze zo hard probeerde te onderdrukken, kwam sterker dan ooit terug en Rose voelde de eerste tranen over haar wangen lopen. Ze had niet eens in de gaten dat er een figuur haar naderde totdat ze niet al te zacht tegen hem opknalde. Rose verloor haar evenwicht en viel op de grond. Ze greep naar haar heup, maar besefte dat ze haar Pokémon vergeten was. Blinde paniek was het gevolg en Rose duwde zich al half zittend naar achteren over de grond terwijl ze haar hoofd schudde. “Doe me alsjeblieft geen pijn,” sprak ze paniekerig.

Rose’ borstkas ging snel op en neer terwijl ze haar best deed om te vechten tegen de paniek. Natuurlijk was ze al redelijk in paniek geraakt, maar ze hoopte dat het niet erger werd. Soms had ze ook dat ze dan fantasie van realiteit niet meer kon onderscheiden en dat was waar het echt goed fout ging. Gelukkig was ze net nog helder genoeg om zich te beseffen dat diegene die voor haar stond iemand was die ze kende. En dus klemde ze haar kaken op elkaar terwijl ze haar best deed om haar ademhaling te controleren. Hoorde ze nog steeds voetstappen? Ze kantelde haar hoofd een beetje. Ze had geen idee. Ze hoorde alleen het harde kloppen van haar hart in haar oren en voelde de pijn van het vallen. Ze kon de pijn alleen niet precies lokaliseren en dus deed ze haar best om diegene die voor haar stond aan te kijken. Als het iemand was die ze goed kende, zou ze misschien wel kalmeren. En zich waarschijnlijk ook behoorlijk schamen, maar goed. Als ze maar van haar paniek afraakte, was het goed genoeg voor haar. Het duurde even voor ze de jongen voor haar herkende, maar toen wist ze weer waar ze hem ook alweer van kende. De karaokebar. Alleen had hij er toen heel anders uitgezien dan nu, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij toen een rol had gespeeld. Ze kon zich vaag herinneren dat hij het over toneel en een personage had gehad, alleen kon ze zich niet meer herinneren hoe dat personage ook alweer heette. Het lukte haar om te kalmeren door haar op deze details te concentreren en het duurde niet al te lang voor ze zichzelf overeind duwde. “Tyson,” zei ze en ze haalde diep adem terwijl ze over haar benen wreef. Ze keek nog eens over haar schouder, maar niets wees in de richting dat er iets achter haar aan was gekomen en opgelucht blies ze haar adem weer uit. Daarna richtte ze zich weer naar hem en glimlachte naar hem. “Sorry als ik je heb laten schrikken,” sprak ze. “Ik dacht…” Tja, wat moest ze hier nu weer op zeggen? “Ik heb wat slechte ervaringen gehad in het verleden en ik dacht dat iemand achter me aanzat. Sorry.” Ze lachte nu wat gegeneerd naar hem en wreef door haar haren met haar hand. Haar arm en haar elleboog deden zeer, maar ze ging nu niet de schade checken. Ze kwam wel weer zwak genoeg over zo. “Wat toevallig dat we elkaar hier tegenkomen! Wat was jij aan het doen?” Alles om het topic van haar af te leiden op dit moment.

Rose hoopte dat ze niet al te veel medelevende woorden zou horen. Als ze iets niet wilde dan was het wel dat iemand die ze aardig vond en die ze nog maar net had ontmoet medelijden met haar zou krijgen. Gelukkig leek Tyson zo’n geval te zijn die moeite had met medelijdende woorden te zoeken en het daarom niet helemaal uitdrukte zoals hij het waarschijnlijk in zijn hoofd had gepland. Of juist wel. Rose gaf enkel een klein knikje en daarmee was het topic voor haar gedaan. Ze had haar verhaal één keer al aan iemand verteld en die fout wilde ze niet opnieuw maken. Ze schaamde zich nog altijd dat ze het zo gemakkelijk had verteld en hoopte dat ze die persoon nooit meer tegen zou komen. Ze hoopte ook dat die persoon het tegen niemand door zou vertellen, maar daar kon ze niet te hard op hopen. Hij had betrouwbaar geleken, maar als je dronken was, leek iedereen betrouwbaar. Ze ging nooit meer drinken in elk geval; ze had haar lesje geleerd. In elk geval leek Tyson opzoek te zijn naar een kostuumwinkel en Rose glimlachte lichtjes. “Ik denk dat er wel een is in Lumiose City, alleen zit je nu wel met die avondklok en ook het feit dat de prijzen daar echt duur zijn.” Bovendien waren de winkels nu toch niet meer open, maar in elk geval had hij dan al wel een idee waar hij er nog één kon vinden. “En ik kan me niet meer precies herinneren waar er Contests gehouden worden, maar ik kan me voorstellen dat ze daar in de buurt ook ergens een kostuumwinkel hebben?” Het klonk vragend omdat ze daar zelf niet helemaal van overtuigd was. “Oh, ik heb erger meegemaakt,” zei ze tegen hem en ze inspecteerde gauw haar arm en elleboog. De huid lag bij beiden open, maar Rose wilde daar niet al te veel aandacht aan besteden. “Het is niets waar ik niet mee om kan gaan. Ik laat het straks wel eens nakijken bij het Pokémon Center of zo. Misschien heb ik zelf wel een verbandje bij, daar hoef je je geen zorgen om te maken. Bovendien was het mijn eigen stomme fout.” Ze probeerde haar blik zo goed mogelijk te fixeren op Tyson, maar had toch het gevoel alsof iemand haar alsnog ging achtervolgen als ze alleen zou zijn voor de rest van de avond. “Vind je het erg als ik je mee help om te zoeken naar een kostuumwinkel?” Het was eruit voor ze het tegen kon houden en Rose voelde een blos op haar wangen verschijnen. Gelukkig was het avond en zou hij het vast niet doorhebben, zelfs niet met het licht dat pal op hun scheen.