Poffins & Berries [+Lynn Xavier]

Ze voelde iets voor meiden. Ze kon zich niet herinneren ooit echt iets voor jongens gevoeld te hebben – of in ieder geval, niets dat ook maar een beetje kon tippen aan wat haar kortgeleden overrompeld had en haar nu nog steeds bezighield. Dat wist ze nu, en het voelde.. Goed, zoals het hoorde. Alsof er in haar hoofd puzzelstukjes in elkaar geklikt waren die al een lange tijd net op de verkeerde plek hadden gelegen. Verder dan dat was Lynn nog niet gekomen, echter. Over wat ze precies voelde voor de blondine die deze tocht der zelfontdekking in gang gezet had, durfde ze niet te diep na te denken. Ze weigerde het toe te geven, maar het idee dat ze misschien.. Na al die tijd niets.. En de gevolgen daarvan? Het overweldigde haar. Dat puzzelstukje gooide ze liever expres verder weg, zodat ze er nog iets langer niet mee aan de slag hoefde: iedere keer dat herinneringen aan die ene ochtend in Dendemille terugkwamen en iets in haar buik begon te kriebelen – en dat was vele malen vaker dan ze wilde – drukte ze alles zo goed en zo snel als ze kon weer weg. Dat kwam nog wel, beloofde ze zichzelf dan steeds, binnenkort. Ze was een leugenaar.

Taylor wierp het puzzelstukje terug. De trilling van haar Holo Caster verraste Lynn; ze kreeg maar zelden berichtjes. "Vesta, kunnen we even stoppen?"  Een bevestigend en tegelijkertijd nieuwsgierig geluid kwam van de Typhlosion. Voorzichtig hield haar Trainer stil op het ijs dat de bodem van deze grot vormde. Tijdens haar wandeling door de Frost Cavern was ze al eens uitgegleden, waarmee ze de constante beschermende knuffel van Vesta op haar hals gehaald had – letterlijk. Die val wilde ze niet nog eens overdoen. Het meisje haalde haar Holo Caster uit haar jaszak en voelde dat Vesta iets meer over haar heen leunde om naar het oplichtende schermpje te kunnen kijken. Even keek Lynn omhoog om de Pokémon een geamuseerde grijns toe te kunnen werpen, waarna ook zij haar blik op het apparaat in haar handen richtte.

'Mis-T-que,' stond er boven het bericht. Lynns ogen werden groot. Vesta boog zich nog iets verder voorover, concludeerde dat ze nog steeds geen schrift kon lezen en liet haar kop licht op het hoofd van haar Trainer rusten. De blik van de Typhlosion dwaalde alweer af. Lynn kon alleen nog maar naar de woorden staren.

Daar was het alles weer, het overweldigende. Lynn voelde zowel de sterke drang om haar Holo Caster diep in haar zak terug te stoppen en te doen alsof er niets binnengekomen was, als om breed te glimlachen. Toen het haar lukte om op de betekenis van de woorden in het toch echt bestaande berichtje te focussen, kon ze dat eerste niet meer doen. Ze werd uitgenodigd voor een drankje. Door Taylor. Het duurde niet lang voordat de verwarring haar besloop. De blondine dronk toch niet? Wat als.. Wat als dit de eerste keer werd dat het meisje dronk? Zou ze zelf ook moeten drinken? Verwarring ging over in bezorgdheid. Ze wi— dat kwam nog wel, dat kwam nog wel – ze kon de blondine zichzelf niet in haar eentje laten bezatten. Wat als er iets mis ging zonder dat er iemand bij was? Dat mocht Mis-T-que niet overkomen. Wat.. Betekende dat ze moest gaan. Oh Arceus.

"Oké," mompelde Lynn, een nadenkende frons op haar gelaat. Vesta bromde vragend, maar kreeg geen reactie. Haar Trainer was bezig met op het kleine scherm tikken, ernaar staren en het getypte vervolgens weer weghalen, zag ze. Het was vast moeilijk. Ze zou het meisje maar even haar ding laten doen.

Na zo'n vijf minuten met taal en gevoelens geworsteld te hebben, had ze iets weten te produceren dat ermee door kon. Verstuurde ze dit niet, dan zou ze hier nog een uur staan. Lynn las het berichtje nog een laatste keer door.

Wow, die stoel klinkt wel heel erg goed. Waar kan ik hem vinden?

Ze stond zichzelf niet toe ook dit berichtje toch nog te verwijderen en opnieuw te beginnen, en verzond het. Meteen daarna besefte Lynn zich dat ze niet eens gezegd had dat ze zelf wilde betalen en had ze alweer spijt, maar er was nu niets meer aan te doen.

Couriway Town was waar ze moest zijn. Bij een waterval. Het woord maakte haar al nerveus en dat vond Lynn vreselijk. Ze wìst dat ze niets te vrezen had van het water in Couriway, en toch doemde voor haar geestesoog weer die ondoordringbare, diepblauwe diepte op waaruit op elk moment het gevaar naar boven kon zwemmen, zonder dat ze er ook maar iets van doorhad. Een zacht, ongeduldig geluidje van Vesta bracht haar weer terug in het hier en nu. Lynn merkte dat ze in het niets aan het staren was en knipperde enkele keren met haar ogen. Ze ging hier ging groot ding van maken, verdomme. Taylor had haar misschien nodig en ze zou er voor de blondine zijn. Ze moest – en kon – zich eroverheen zetten.

Na kort de kaart van Kalos op haar Holo Caster geraadpleegd te hebben, had Lynn besloten op Pan te reizen. Eén keer eerder had ze het gedaan en een andere keer een slapende bewaker, maar ze wist dat het snel was. Bovendien kon ze zo de nog snellere weg op Atlas via de rivier met een min of meer gerust hart negeren. Inmiddels zaten Vesta en Zara – de Liepard was uit een van de gangen komen geroetsjt nadat haar maatje haar teruggeroepen had – in hun pokéballs en stond Lynn buiten de Frost Cavern. In haar ene hand had de ze capsule waarin Pan zat, in de andere nog steeds haar Holo Caster. Ze schreef een tweede berichtje:

Oké, ik kom eraan! Over een kwartier moet ik er kunnen zijn c:

Enkele momenten en nog wat gewiste en herstelde aanpassingen later zweefde Pan met zijn haast altijd aanwezige, vrolijke grijns voor haar. "Hé Pan," begroette Lynn hem, op de Pokémon afstappend. "Zou je me naar Couriway kunnen brengen?" De grijns van de Gengar werd mogelijk nog groter, waarna hij zijn rug naar zijn Trainer toedraaide en zijn voorpoten alvast naar achteren stak om de benen van het meisje te kunnen ondersteunen.

Min of meer een kwartier later – ze had goed geschat – zette Lynn voet in Couriway. Dat Pan gewoon over obstakels heen kon zweven en in het algemeen veel sneller was dan zijn Trainer te voet ooit zou zijn, had hen veel tijd bespaard. Dat ze onderweg alleen maar aan een bepaalde blondine kon denken, om zichzelf er vervolgens op te betrappen en verwoed te proberen aan iets anders te denken, had er ook voor gezorgd dat de reis sneller had geleken te gaan. Na de Gengar bedankt te hebben, keerde Lynn hem weer terug. Met haar handen in de zakken van haar jas en een kriebel in haar buik die niet alleen door het uitzicht op de grote waterval veroorzaakt werd, begon ze te lopen.

Het gekletter van water werd harder en de gestalte van Mis-T-que steeds duidelijker zichtbaar. Lynn voelde de paniek opborrelen, maar focuste zich met alles dat ze had op de blondine en spoorde zichzelf zo aan om door te lopen. Zodra het meisje in zicht was gekomen, had Lynn haar hart voelen versnellen. De nog steeds koppig ontkennende stem in haar hoofd vertelde haar dat het kwam doordat er eng diep water in de buurt was – en veel ook. Lynn wist niet of ze die verklaring minder fijn vond of juist niet. Nog enkele meters en ze zou binnen gehoorafstand zijn, en dan zou het ook niet meer uitmaken. Dan kon ze weg hier, met Taylor.

Was dat.. Waren dat blosjes? Lynn kon het niet geloven. Ze had Mis-T-que al eerder zien blozen, maar deze keer overrompelde het haar. De woordkots ging volledig langs haar heen; ze kon alleen maar staren en voelen hoe iets in haar smolt. Voor heel even viel alles weg – het luid bulderende water, dat ze hier was omdat er drank gedronken zou worden, de tegenstrijdige gevoelens en gedachtes – en bleef alleen nog het meisje voor haar over. Blonde vlechten, bijzondere pastelroze ogen en blosjes.

"Hey."

Het ontviel haar. Dat er iets uit haar mond kwam, verraste Lynn evenveel als ieder ander. Haar stem had anders geklonken dan normaal, en de registratie hiervan doorbrak haar roes. Het water was terug. Lynn kuchte kort, als om haar toon daarmee te dwingen weer normaal te doen. "Bedankt voor het wachten." En nu was het – oh Arceus – tijd voor alcohol. Waar was het café? Kort zocht ze naar het gebouw, om uiteindelijk haar blik weer op Mis-T-que te richten toen ze er geen kon ontdekken. Vreemd. En oh, hé, daar waren de gevoelens om het trio compleet te maken. Om zichzelf een houding te kunnen geven, haalde Lynn vlug een hand door haar haren, die er door de nogal snelle reis waarschijnlijk niet uitzagen, waarna ze haar beide handen terug in haar jaszakken propte. Over waarom ze plots waarde hechtte aan er oké uit te zien, besloot ze niet na te denken.

Terwijl ze zichzelf enigszins probeerde te fatsoeneren, had Lynn het gevoel dat ze aangestaard werd. Oh. Het was waarschijnlijk erger dan ze had gedacht, dat moest het zijn. Om te voorkomen dat de schaamte nu haar wangen rood zou kleuren, wendde Lynn haar blik van de blondine af.

Lang bleven haar ogen niet op de omgeving gericht, echter. Ze werd zich pijnlijk goed bewust van de aanwezigheid van de waterval nu ze zich niet op iemand kon focussen, en dat voelde nog net iets minder prettig dan aangekeken worden omdat je er niet uitzag. Of het aan haar te zien was dat het water haar ongemakkelijk maakte, wist Lynn niet. Ze deed haar uiterste best om het niet door te laten schemeren, in ieder geval. Of Mis-T-que het nu iets doorhad en daarom handelde of niet, de woorden en bewegingen van de blondine kwamen als een verlossing. Meteen volgde Lynn haar, weg van de waterval. Met iedere stap die haar verder van die prachtig enge trekpleister verwijderde, voelde ze de knoop in haar maag wat losser worden.

Nu ze een tijdje onderweg waren, was hij zelfs zo los dat ze haar mond weer open durfde te doen. Dat, en ze zat met een vraag die haar tijdens haar reis naar Couriway bezig had gehouden. "Hé Taylor," begon Lynn, zichzelf vermannend en haar blik naast haar woorden ook op het meisje richtend. "Waarom.. Heb je hiervoor gekozen?" Tijdens hun vorige gesprek had Mis-T-que gezegd dat ze niet wilde drinken en dat had ze goed kunnen begrijpen; zijzelf was ook geen fan van alcohol geweest, en dat was hetzelfde gebleven. Dat de blondine blijkbaar wel van gedachten was veranderd vond ze niet erg – het was ook niet aan haar om voor anderen over die dingen te oordelen, vond ze – maar naar wat deze omslag veroorzaakt had, was ze wel benieuwd.

Omdat het gezellig was. Lynn stond op het punt om begrijpend te knikken. Die reden had ze vaker gehoord als het over drank ging. Haar gezelschap was nog niet uitgesproken, echter, en de volgende woorden van de blondine lieten haar iets voelen dat ze niet direct kon omschrijven. Waren het zenuwen? Ze was niet van plan geweest om mee te drinken en wist niet zeker of weigeren nu nog kon. Dat dit wel het idee van Mis-T-que leek te zijn, kon best voor nerveusheid zorgen. Alhoewel, het plan om gewoon water of iets te bestellen en daarmee subtiel duidelijk te maken dat ze geen alcohol hoefde, was al eerder in haar opgekomen. Er was geen reden om nerveus te zijn, hield Lynn zichzelf voor. Misschien is het blijdschap omdat je uitgenodigd bent, fluisterde een stemmetje daarop, of—

Ze wilde hier niet nu over nadenken. Het kwam later wel. "Ah, oké," reageerde de zwartharige, hopend dat ze geen al te lange stilte had laten vallen. Bang om opnieuw te zwijgen en weer na te moeten denken, vervolgde ze snel: "Na ons vorige gesprek had ik het niet verwacht—" en met een glimlachje "—niet dat ik het erg vind, of iets." De blondine moest doen waar zij zich goed bij voelde – en dat meende Lynn oprecht. Als drinken daartoe behoorde, dan was dat zo. Tenzij er iets fout dreigde te gaan, natuurlijk. De zwartharige wilde niet dat Mis-T-que iets overkwam.

Een reactie kreeg ze niet, wat Lynn op zich niet erg vond. Ze had een antwoord op haar vraag gekregen en kunnen zeggen wat ze wilde zeggen – dat ze achter de keuze van de blondine stond. Dat was genoeg als Taylor er niet verder over wilde praten. Met de stilte die nu weer inviel was ze minder blij, maar gelukkig diende een andere afleiding zich al snel aan.

Inmiddels waren ze aangekomen in een drukke winkelstraat. Over en langs de hoofden van uitzonderlijk lange voorbijgangers kijkend, zocht Lynn naar een bar of café met daarin het meubilair dat ze op Taylors foto had gezien. Ze was nog steeds aan het zoeken toen haar arm vastgepakt werd. Meteen schoot haar blik naar beneden en voelde ze de drang haar mond open te doen. Lopen kon ze best zelf, wilde ze al op rustige maar dwingende toon zeggen, totdat ze zich besefte dat het de blondine was die haar vast had. De woorden losten op, zweefden zo haar hoofd uit. Ietwat beduusd liet Lynn zich meevoeren. Praten kon ze onderweg niet; ze had al haar concentratie nodig om haar gedachten onder controle te houden.

En toen stonden ze voor een gebouw. De zwartharige keek van Taylors grijnzende gelaat naar het bord boven de deur, en weer terug. Poffins & Berries. Oh. "Oh." Al lachend sloeg Lynn – zachtjes, ze was niet al te boos op zichzelf – een hand tegen haar gezicht. Alcohol stond niet op het programma. Waarom had ze dat ook alweer aangenomen?

Langzaam liet Lynn haar hand van haar gezicht af glijden. "Sorry, ik dacht dat je had besloten om te gaan drinken." Meteen nadat de woorden haar mond verlaten waren, drong het tot haar door dat dit waarschijnlijk niet veel ophelderde, waarop ze vervolgde: "Als in, alcohol." Waar de zwartharige zich ook van bewust werd, was dat haar vraag van eerder zonder die context op iets heel anders kon doelen. Oh. De glimlach viel van haar gelaat. Oh nee. Nu was de boosheid er wel; in stilte vervloekte Lynn zichzelf. Ze had terloops gezinspeeld op het enige onderwerp dat ze al weken probeerde te ontlopen. Per ongeluk, dat wel, maar dat remde de terugkeer van twijfels en herinneringen die aan dat onderwerp verbonden waren nu niet meer af. Wat nou als bij Taylor hetzelfde gebeurde? De blondine had daar vast ook geen behoefte aan. "Het was stom." Haar stem klonk minder vrolijk als eerst. Ze had niet zomaar aannames moeten maken, ze had dit moeten kunnen voorkomen.