Poffins & Berries [+Lynn Xavier]

In ieder geval kon Taylor er ook om lachen, dat was iets. "Laten we hopen dat dat je niet overkomt," sprak ze, doelend op de klap tegen het hoofd. Zoiets zou veel meer schade teweeg brengen dan alcohol kon doen, en dat wenste ze de blondine absoluut niet toe.

Een harde 'nee' leidde haar een beetje af van haar eigen gedachten. Vragend richtte Lynn haar blik op de persoon die deze uitroep gedaan had. Haar blik verzachtte iets toen ze de uitleg hoorde. Taylor vond het niet erg – dat maakte een van hen. Als ze het niet alleen zei om haar gerust te stellen, in ieder geval. Lynn wist niet precies hoe ze zich bij die achterliggende gedachte zou moeten voelen. Ze produceerde een glimlach, besloot het voor nu maar allemaal te laten en haar best te doen er ook daadwerkelijk niet over na te denken. "Oké," zei ze nog, voordat ze handen op zich voelde die haar naar de deur duwden. Ze reageerde op de aanraking door snel mee naar voren te bewegen, de lichte kriebel in haar buik negerend.

De volgende uitspraak van de blondine was iets minder aardig. In eerste instantie dacht Lynn dat deze ook nog tot haar gericht was, en daarom draaide ze zich ietwat verward naar haar gezelschap om. Niet zij werd aangekeken, zag ze daardoor, maar een paar aan een tafeltje en vervolgens de man achter de bar. Oh, oké. Waarschijnlijk was er iets mis gegaan met de reservering waar eerder over verteld was, concludeerde Lynn. Aandachtiger dan eerst nam ze de medewerker vervolgens in zich op. Een kleine frons verscheen op haar gelaat. De man zag er.. Vermoeid uit. Hij was druk aan het werk, dat wel, maar zijn glimlach – tevoorschijn komend wanneer een klant hem aansprak – leek de man veel energie te kosten. Zijn houding had ook iets afgetobds, vond Lynn, al was dat redelijk subtiel, alsof hij het probeerde te verbergen.

De jonge Trainer bedacht zich net dat ze medelijden met de man had en voor hem hoopte dat het snel minder druk zou worden toen een beweging van Taylor haar aandacht trok. Ze werd gewenkt. Voorzichtig schoof Lynn haar barkruk een stukje naar achteren voordat ze op het ding plaatsnam. Haar ogen gingen nog even naar de drukke zaak en de man achter de bar, die zich klaarmaakte om op hen af te komen, voordat ze op de blondine gericht werden. Mis-T-que leek even in een andere wereld te zijn. Lynn wilde haar niet terughalen, want ze merkte dat ze momenteel niet kon stoppen met staren en wilde niet dat het meisje het doorhad.

Ze was.. Zo mooi. Lynn wist niet precies waarom ze dat vond, maar ze wist wel dat ze waarschijnlijk uren naar haar gezelschap kon staren. Ze wist ook, ergens, dat ze hier eigenlijk niet te lang over na moest denken. Dat Taylor opschrok, bracht niet alleen de blondine terug naar de aarde. Lynn schrok met haar mee en keek vlug weg, onderdrukte uit alle macht een rode blos die haar wangen Heel Erg Graag wilde kleuren.

De man was er ook, merkte ze nu ze iets zocht om haar blik op te richten. Nu hij dichterbij stond, kon je de wallen onder zijn ogen zien. De medewerker vroeg of hij later terug moest komen, Taylor gaf antwoord en Lynn voegde met een glimlach toe: "Bedankt." Ze zag en voelde even later dat Mis-T-que haar kant op leunde. Zijzelf deed hetzelfde, zij het na even geaarzeld te hebben. Ze had moeite zich echt te concentreren op de woorden op de kaart. "Um.." Kom op, lees, gebood Lynn zichzelf. Ze zag fruitsoorten. Ze vergat wat ze gelezen had zodra ze naar het volgende woord ging. Wat hing er in de lucht dat zo fijn rook? Was dat.. Taylor? Haar ogen dwaalden opzij. Arceusverdomme, het was niets, ze zou hier later over nadenken. Ze dwong haar blik weer naar de kaart. Oké. Ze moest een kaart kunnen lezen, dat moest simpel zijn.

.. Het werkte niet. "Er is zoveel keuze, ik ben overweldigd." Dat is niet de reden waarom je overweldigd bent, Lynn, zei een stemmetje dat Lynn direct tot stilte maande. Dit werd niets zo. Er was wel nog een andere optie, maar.. "Zou je.." Even aarzelde Lynn nog, maar ze kon nu al niet meer terug, besloot ze. "Iets voor mij uit willen kiezen, anders? Jij kent deze zaak beter dan ik, denk ik."

Ze was best boos op haarzelf dat ze niet gewoon zelf in staat was om een keuze te maken, zeker toen Taylors antwoord nogal verward klonk. "Dankje," reageerde ze desondanks, een voorzichtige glimlach om haar lippen. "Tot zo." In stilte vervloekte Lynn zichzelf, de blondine voor korte tijd volgend met haar ogen voordat ze deze neersloeg. Ze had een verdomd menu niet kunnen lezen, en alleen omdat er iemand naast haar had gezeten. Niet zomaar iemand, sprak een stemmetje haar tegen, een speciale persoon met—Nee, nee! Lynn had de sterke drang om haar gezicht in haar handen te verbergen – een handeling waardoor ze gevoeld zou hebben dat de blosjes ondanks al haar verzet nu toch op haar wangen verschenen waren – maar ze dwong zichzelf niets opvallends te doen dat Taylor kon zien. Haar handen bleven daarom waar ze waren, en in plaats daarvan haalde Lynn een keer diep adem. Ze moest een oplossing vinden voor dit stomme, nerveuze gedrag. Ze kon natuurlijk afstandelijk doen. Ze kon weggaan.

Dat wilde ze absoluut niet, echter.

Een gefrustreerde zucht verliet haar mond. Ze wou dat ze hier beter in was, wat 'hier' dan ook was. Voor haarzelf, maar ook voor Taylor. Als ze kon ontspannen, kon ze veel beter gezelschap zijn – het gezelschap waarvoor de blondine haar waarschijnlijk uitgenodigd had. Waarom was het niet zo gemakkelijk als denken dat je ontspannen was, en je was ontspannen?

Voordat Lynn zich teveel kon ergeren aan zichzelf en haar onvermogen het gesprek weer op te pakken, werd haar aandacht gelukkig door iets anders opgeëist. De vermoeid uitziende medewerker was terug, dit keer met in iedere hand een drankje. Blij iets te hebben om op te kunnen focussen naast zichzelf en die stomme nerveusheid, luisterde Lynn naar de namen die bij het neerzetten van de glazen genoemd werden. Met een hand en een bedankje schoof de zwartharige haar Bae Breeze iets meer naar zichzelf toe, het rietje zonder er echt bij na te denken iets fatsoenerend. Dit was haar eerste bezoek aan Poffins & Berries; dat ze standaard van deze zaak hoger lag, wist ze niet. Bovendien, ze was veel slechter gewend.

Dat de naam van haar sapje een dubbele betekenis had, begon ook pas bij Lynn te dagen toen ze het grijnsje van de barman zag. Naast haar leek Taylor, met rode wangen, te willen verdrinken in haar eigen drankje. Een verwarde frons verscheen op het gelaat van de het internet zo goed als vreemde zwartharige. Miste ze iets? Een verrassend bittere slok maakte dat Lynn het nadenken over die vraag even moest uitstellen omdat ze haar best moest doen om geen raar gezicht te trekken en te slikken. Haar knalroze drankje hield iets voor haar geheim, en niet alleen over waarom het zo.. Apart smaakte.

Toen Lynn op het punt stond om voorzichtig aan haar gezelschap te vragen of er iets mis was, klikte het. Bijna spuugde ze het bittere sap alsnog uit. Haar ogen flitsten heen en weer. Roze drankje. Rode Taylor. Barman die, wanneer het kon, zo subtiel mogelijk nieuwsgierig hun kant op keek. Oh. Nu verschenen ook op Lynns wangen blosjes. Ze wist niet hoe ze moest reageren, haar hoofd liep vast. Haar instinct nam het over en zei dat het hoog tijd was om te vluchten. Veel te abrupt stond de jonge Trainer op. "Ik ben zo terug," verklaarde ze haar plotse beweging, een excuus bedenkend terwijl ze de woorden uitsprak, "even naar het toilet." En ze draaide zich om, een weg zoekend door de drukke zaak. Vurig hopend snel genoeg gedraaid te hebben om haar steeds roder wordende hoofd niet gezien te laten worden. Het drankje heette Bae Breeze. Bae Breeze.

Iemand stond diens handen te wassen, dus wierp Lynn zichzelf meteen een wc-hokje in. De deur trok ze haastig dicht – ze voelde gewoon dat de persoon zich aan het omdraaien was om vragend naar haar te kunnen kijken, iets dat ze nu niet kon hebben – waardoor een harde klap opklonk. Lynn had het bijna niet eens door. Ze plofte neer op het toilet, verborg haar gezicht in haar handen en leunde voorover. Iets zien deed ze zo niet, maar ze voelde rood. Oh Arceus. De gevoelens die ze ervoer waren niet onprettig, het gebaar van Taylor zat haar zeker niet dwars, ze wist alleen absoluut niet hoe ze ermee om moest gaan. Ze wilde dat dit.. Dit hele gedoe stopte, en tegelijkertijd ook helemaal niet. Ze wilde dat die tegenstrijdigheid eindelijk eens wegging, dat ze niet weg schuwde maar met zelfvertrouwen een keuze maakte, maar dat moment leek nu – hier, verstopt in een wc – mijlenver weg. Buiten haar veilige hokjeshaven werd een kraan dichtgedraaid en ging een deur open en weer dicht. Ze was alleen met haar emoties.

Het besef dat ze gevlucht was en Taylor verward achtergelaten had, maakte de situatie er niet beter op voor Lynn. Naast een assortiment aan warme gevoelens en verwarring borrelde er nu ook schaamte in haar op. Ze moest terug gaan, wilde dat ook. Door naar de toiletten te sprinten had ze de hele situatie alleen maar gecompliceerder gemaakt, en dat nam ze zichzelf kwalijk. Dat verdiende Taylor helemaal niet. Langzaam haalde ze haar handen van haar gezicht, waarna ze enkele seconden alleen naar de tegels staarde en moed verzamelde. Met een nerveuze zucht stond Lynn op en opende de deur.

In de spiegel die boven de wastafel had gehangen had ze gezien dat haar gezicht er weer ongeveer normaal uitzag. De uitdaging was om dat zo te houden nu terug naar Taylor liep en haar blik tegen haar wil op de Bae Breeze viel, en vervolgens op de hand van de blondine die naar het drankje toe ging. Of op welk ander deel van het meisje dan ook, eigenlijk.

Taylor nam een slok van de Bae Breeze. De gedachte dat ze nu eigenlijk een drankje gedeeld hadden, zou Lynn langer bezig gehouden hebben als de blondine niet vlak daarna een deel weer uit leek te spugen en vervolgens naar iets aan de andere kant van de bar reikte – een serie handelingen die haar compleet van die eerdere gedachte afleidde. "Oh, oh nee.." Zijzelf kon de bittere smaak nog steeds proeven. Die ervaring voor de smaakpapillen had ze Taylor graag willen besparen. Misschien had ze moeten zeggen dat het drankje erg bitter was, bedacht Lynn zich terwijl ze haar pas versnelde. Misschien ook zeker niet, sprak ze zichzelf meteen tegen, want Taylor had hem uitgekozen en ze wilde niet onbeleefd zijn. Bovendien: dat de blondine haar drankje zou proeven, had ze niet bepaald verwacht.

Even na de barman kwam ze bij hun plek aan, er nog niet uit of ze moest doen alsof ze niets gezien had of niet. Tijd om langer over die beslissing na te denken, had ze ook niet. Twee snelle blikken op haar gezelschap maakten Lynn namelijk duidelijk dat Taylor niet heel blij was en de barman op het punt stond te barsten. Wat er was gezegd had ze net gemist, maar dat er conflict was, was maar al te duidelijk. Lynn hield niet van conflict, zeker niet wanneer het – zoals nu het geval was – de aandacht van omstanders begon te trekken. Ze voelde de sterke drang om dit op te lossen – en snel. Instinctief legde ze daarom haar hand op de arm van Taylor, hopend dat het haar aandacht af zou leiden van de barman.

Ze had haar hand op Taylors arm gelegd en nu richtte de blondine haar aandacht er ook op en Lynn dacht rood op haar wangen te zien en oh Arceus, daar waren de kriebels weer. Een blos op haar eigen gezicht zou Mis-T-que's ogen begroeten als die omhoog gingen.

Dat gebeurde echter niet, want de barman deed een uitspraak die zowel de aandacht van Taylor als die van Lynn opeiste. De hand viel weer langs de zij van de zwartharige en blosjes maakten plaats voor een verwarde frons. Ze had de Taylor dan misschien af weten te leiden, de medewerker had het alsnog helemaal gehad. Hij kon het niet meer. Op de volgende zin van de man wilde Lynn reageren met een 'ze bedoelde het niet zo, het spijt ons,' maar haar gezelschap was haar voor. En.. Zei precies het tegenovergestelde. Oh Arceus. Lynn bereidde zich al voor op een intensere uitbarsting, maar die kwam niet. In plaats daarvan kreeg Taylor een schort naar zich toe geworpen en verdween de originele eigenaar van het ding in de personeelskamer.

De enige nu aanwezige medewerker in deze zaak was verdwenen. Het stikte nog steeds van de mensen en de rij bij de bar was lang. Wat er precies gebeurd was en wat de consequenties waren, drong al snel tot Lynn door. Bezorgd beantwoordde ze Taylors blik. Het was nu aan de blondine om alles draaiend te houden, en heel even dacht Lynn dat haar gezelschap ook van plan was daaraan te beginnen. Mis-T-que had iets anders in gedachten, echter, werd verteld terwijl de blondine met de touwtjes van haar schort frutselde. Ze wilde een drankje maken. Voor haar. "Dat is heel aardig van je, maar.." Lynn kon haar blik niet van de touwtjes af krijgen, haar wangen voor de zoveelste keer deze dag rood. Aarzelend zette ze een stap naar Taylor toe en probeerde voorzichtig om de touwtjes over te nemen om er een strik in te kunnen leggen. Waar ze de moed vandaan haalde, wist ze niet. "Misschien moeten we er eerst voor zorgen dat er niet boos naar je geschreeuwd wordt." De rij wachtenden was een stuk vocaler geworden sinds de barman vertrokken was. Het was geen aanmoedigend geschreeuw.