Poffins & Berries [+Lynn Xavier]

Een triomfantelijk geluid was te horen vanuit de kamer waarin Taylor was verdwenen, wat Lynn hoopvol stemde. Deze hoopvolheid was gerechtvaardigd, bleek even later toen de blondine tevoorschijn kwam met een aantal pasjes in haar handen en een trotse blik in haar ogen. De zwartharige kon niet anders dan glimlachen bij dit aanzicht.

Terwijl de blondine de kassa bediende en Lynn opnieuw niet goed wist wat te doen, viel haar iets op. Ze fronste. Was dat.. ? "Hé, uh, Mis-T-que?" vroeg ze zodra de man met zijn drankje was weggelopen. Ze liep iets meer naar de blondine toe, en dacht nu echt een pasvormige contour in een vakje op het schort dat Taylor droeg te kunnen zien. "Wat is dat?" Al die ongeduldigheid – of, in ieder geval: een deel ervan – en het gezoek..

Taylor leek niet te snappen waar ze het over had. Dat was heel begrijpelijk, want Lynn – de idioot, en nu bloosde de blondine ook nog en reageerden haar eigen wangen meteen oh Arceus – had helemaal niet toegelicht waar ze het over had gehad. "In dat vakje," antwoordde de zwartharige snel, een hoofdknikje gevend naar het borstzakje op het schort.

Het antwoord kon ze niet afwachten, want de volgende klant liet een niet al te subtiel kuchje horen. Snel draaide Lynn zich naar de persoon om. Ze had Taylor niet moeten afleiden. Om die fout de compenseren, vroeg ze zelf wat de vrouw wilde bestellen, waarop ze twee drankjesnamen te horen kreeg. Een blik en wat geblader in de multomap met recepten vertelde de zwartharige dat in ieder geval het eerste drankje maar weinig ingrediënten bevatte. Om de klant niet te lang te laten wachten en Taylor de tijd te geven om haar schort te bekijken, ging Lynn alvast met het sapje aan de slag.

En ta-da, daar was een pasje. De zwartharige schudde met haar hoofd. Het was een stuk makkelijker geweest dan ze hadden gedacht. Misschien had Lynn erom kunnen lachen als ze niet heel druk bezig was geweest met zich afvragen of Taylor nou lang naar haar gekeken had of niet, en zo ja, waarom.

Nu met een tweede motief – zichzelf bezighouden zodat de vragen en twijfels eindelijk eens ophielden en die inmiddels redelijk bekende kriebel in haar buik weg zou gaan – stortte Lynn zich op de bestelling. Taylor had eenzelfde idee, bleek even later. Hoewel ze het lief vond dat de blondine haar hulp aanbood, waren er twee andere gevoelens die daar een beetje afbreuk aan deden. De eerste was paniek, want ze stonden nu weer dicht bij elkaar en dat zorgde ervoor dat de dingen die Lynn juist weg had geprobeerd te duwen, weer op kwamen borrelen. De tweede was de behoefte om zelf dingen te kunnen doen. Tot haar verbazing, echter, was deze op het moment minder sterk dan normaal, ondervond de zwartharige. In plaats van haar gebruikelijke, vriendelijkere versie van 'ik kan het zelf wel' reageerde ze: "Pecha, Watmel en Aspear, volgens het recept." Vanuit haar ooghoeken zag ze de vrouw die het drankje besteld had bevestigend knikken. Kort glimlachte ze naar de dame. Ze kon in ieder geval zelfstandig een recept lezen. Haar bewijsdrang moest het er maar mee doen.

Met een glimlach en een bedankje nam Lynn de bessen van Taylor over, waarna ze de vruchten in de blender deed. Al snel kon ze het drankje serveren en zag ze de vrouw vertrekken, een al tevredener kijkend dan de vorige klant.

Hoe meer bestellingen ze opnam, hoe meer het werk in elkaar over leek te vloeien. Het bij elkaar vinden van ingrediënten en opzoeken van recepten ging steeds iets beter, kon Lynn – stiekem wel een beetje trots – constateren. De benodigdheden van enkele veel gevraagde drankjes wist ze zo langzamerhand zelfs uit haar hoofd, al keek ze alles voor de zekerheid toch nog na in de receptenmap. Ze wilde niets fout doen, immers. Dat er op een gegeven moment niemand meer voor de toonbank op een drankje te wachten stond, verwarde haar kort. Een blik op de klok verwarde haar alleen nog meer; de tijd was veel sneller gegaan dan ze gedacht had. "We zijn klaar." Er klonk een vragende ondertoon door in haar stem, merkte Lynn. Ze draaide zich naar Taylor om. Wat nu?

De blondine reageerde uitbundiger dan zij had gedaan. Lynn wist niet precies wat het ontlokte, maar ze moest lachen. "We zijn vrij," reageerde ze, de lach nog steeds in haar stem. De zwartharige keek – ofwel: weerhield zichzelf ervan om te staren – naar hoe Mis-T-que de door haar gemaakte strik losmaakte. Ze had al bijna naast de blondine plaatsgenomen toen deze weer opstond. Met een kleine, verwarde frons keek Lynn haar gezelschap aan. "Is er iets?" vroeg ze, voordat ze Taylors volgende woorden hoorde. Ze moest gaan zitten. Oh. De frons werd iets dieper. "Uh, oké," reageerde ze echter al snel. Voorzichtig schoof ze de barkruk waar ze eerder op had gezeten weer op. Begrijpen waarom Taylor opnieuw achter de bar ging staan, deed ze niet helemaal, maar Lynn besloot er niet naar te vragen. Waarschijnlijk zou het haar zo wel duidelijk worden. Bovendien, als de blondine het niet meteen vertelde, was het misschien ook niet de bedoeling dat Lynn wist was er ging gebeuren. Hoe ze zich daarover moest voelen, echter, wist ze niet precies.

Dat Taylor opnieuw aan de slag ging met bessen en blenders, verraste Lynn aangezien de blondine eerder zo blij was geweest om te mogen stoppen. Om zichzelf een houding te geven, leunde de zwartharige met haar onderarmen op de bar en pakte haar oude, nog bijna helemaal gevulde drankglas beet. De Bae Breeze. Ze moest haar best doen om niet weer te blozen, en richtte – om deze opgave hopelijk iets makkelijker te maken – haar blik op iets anders. Haar ogen bleven een moment gefocust op de berries die vermaalt werden voordat deze naar Taylor getrokken werden. Nee, schreeuwde Lynn mentaal naar zichzelf, dat was precies waar ze geen enkele afleiding kon vinden. Het was al te laat, echter. Taylor zo te zien werken hield haar aandacht gevangen.

Pas toen de blondine haar kant op kwam, dacht Lynn er weer aan om haar blik af te wenden. Ze was zo druk bezig met iets anders vinden om naar te kijken dat het drankje haar pas opviel toen het voor haar neus stond, parasolletje en al. Met grote ogen keek Lynn naar de creatie van de blondine. Toen ze ook nog het zachte in de stem van haar gezelschap hoorde, werden haar wangen dan eindelijk de kleur rood die ze een alinea geleden al wilden worden. "Wow," ontviel haar. Haar stem klonk vreemd. Een domme glimlach verspreidde zich over haar gelaat. "Het.. Het ziet er prachtig uit. Dankjewel." Oh help.

Oh nee, nu had ze het gedaan. Taylor bloosde ook. Oh Arceus. Over wat dat betekende, durfde Lynn niet lang na te denken. Mis-T-que leek te vluchten in het schoonmaken van de bar, en de zwartharige deed hetzelfde met haar nieuwe drankje. Voorzichtig, alsof haar glas extreem fragiel en breekbaar was, nam ze het in haar handen en nam een slok van de inhoud. Het was.. Veel beter dan de Bae Breeze. Veel beter dan de meeste drankjes die Lynn in haar zeventienjarige leven gehad had, ook. Pas toen het glas nog maar halfvol was en haar blos zo goed als verdwenen was, echter, durfde ze haar mond weer open te doen. "Mis-T-que, dit is heerlijk," begon ze, waar ze – na even twijfelen – aan toevoegde: "Je hebt hier talent voor, denk ik." Voorzichtig zochten haar ogen die van Taylor, niet geheel zeker of ze het oogcontact op dit moment wel aan zou kunnen.

Taylor werd nog roder. Lynn kon geen woorden meer vinden en nam vlug nog een slok van haar sapje om dit te maskeren. Toen de blondine vervolgens probeerde om haar compliment af te wimpelen, moest ze er toch echt aan geloven en haar mond weer opendoen. Ze wilde graag dat Taylor zich goed voelde over zichzelf. "Niet iedereen kan dat," begon ze, gebarend naar het schort dat eerder door de vermoeide medewerker in de handen van de blondine geduwd was. "Hij leek er moeite mee te hebben." Dat deze man normaal gesproken – wanneer hij niet overwerkt was en minder onder druk stond – waarschijnlijk prima drankjes voor kon zetten, liet Lynn even weg. In haar hoofd bood ze wel haar verontschuldigingen aan de man aan, echter. Hij had de Bae Breeze vast niet expres zo bitter gemaakt. "Plus," vervolgde ze, "je hebt een heel goed drankje voor mij uitgekozen." Deels om dit te benadrukken en deels om ervoor te zorgen dat ze haar mond eindelijk hield, nam Lynn nog een slok. Het sapje was zoet, maar niet te zoet. Precies wat zij lekker vond. Nu ze begonnen was met de blondine te complimenteren, wilde ze eigenlijk niet meer ophouden. Met een tweede slok wist de zwartharige zichzelf ervan te weerhouden over Taylor door te bazelen. Wat zou de blondine anders wel niet van haar denken?