You Are the Future [+Tiffany Marchetti]

Taylor zei niks meer. Ze deed echter wel waar Tiffany om vroeg, soort van. De brunette had eigenlijk verwacht iets in haar handen te krijgen, maar dat het op de tafel werd gelegd was op zich ook niet verkeerd. Ze pakte het voorzichtig in haar hand en keek er naar. “Zeker weten? Want je kan niet meer terug,” meldde Tiffany, doelend op het feit dat het project niet meer te redden zou zijn als het eenmaal kapot was. Ze wist echter dat Taylor niet snel terugkrabbelde van haar keuzes en toen dat ook bleek, hief ze haar arm op en smeet ze het ding zo hard ze kon weer naar beneden. Het raakte de grond en – nouja, dat was het eigenlijk wel. Zelfs het geluid wat er af kwam was niet echt tevredenstellend. “Oh,” verliet Tiffany’s mond. Nou, dat was een leuke bevestiging van wat ze al wist: ze kon echt niks meer. Ze kon niet eens dingen stuk maken.

Tiffany was nog steeds onzeker. Dat was niet echt hoe ze haar zus gewend was – het was nog steeds vreemd voor haar om mee te maken. “I know. Doe het nou maar voor ik me echt bedenk,” reageerde Taylor. Ze klonk veel minder streng of chagrijnig dan normaal. Voor de brunette was het echter genoeg instemming om het project daadwerkelijk te slopen en dus gooide ze har zo hard ze kon naar de grond. Alleen gebeurde er niets. Taylor gaf het project een trap. Zelfs met schoen aan was dat heel pijnlijk, maar om de één of andere rede hielp het wel met haar woede. Toch pakte ze de hamer; maar die hield ze naar Tiffany uitgestoken. “Much more satisfying,” deelde ze mee, waarna ze met haar blik naar het project op de grond wees en daarna weer naar haar zus keek.

Tiffany wilde al bijna weer terug op de bank zitten toen Taylor het project met haar schoen probeerde te bewerken. Ook dat leek weinig effect te hebben en hoewel de brunette nog steeds de deuk in haar al gedeukte ego voelde, maakte dat het wel iets beter. Vervolgens werd de hamer naar haar uitgehouden. Tiffany twijfelde even of ze die wel moest aannemen. Ze was nu echter al zo ver gekomen en ze wilde Taylor niet nog bozer maken. Goed dan. Ze pakte hem aan en maakte vrijwel direct een zwaai er mee naar het project, gepaard met een echte strijdkreet. Ze stond er niet eens bij stil dat het ding op de tafel leggen misschien veel prettiger was. Zodra de twee dingen met elkaar in contact kwamen was het geluid van dingen die stuk gingen te horen. Tiffany had gelijk gehad, het project was nu niet meer te redden. Echter had Taylor ook gelijk gehad. Dit was best satisfying.

Waarom was dingen stuk maken zo leuk? Taylor had er het antwoord niet op, maar dat hoefde ze ook niet te weten. Ze voelde zich zelfs opgelaten toen het Tiffany lukte om met de hamer haar oude project te bewerken. Perfect! Het leek er ook nog eens op dat de brunette er daadwerkelijk iets van plezier uit haalde, dus was de blondine absoluut niet van plan om te stoppen. Ze duwde de salontafel meteen aan de kant en graaide de doos er vanaf, om vervolgens alle inhoud over de vloer te verspreiden. “Leef je uit!” zei ze grijnzend. “Sloop het! Neem wraak!” Ze pakte een klein dingetje van de grond en gooide die met een ferme zwiep weer terug op de stapel. “Al deze dingen waren een bitch om te maken en ze wilden nog steeds niet gemaakt worden! Maak ‘m stuk!”

Taylor werd wel erg enthousiast nadat Tiffany het eerste ding gesloopt had met de hamer. De brunette wist niet goed wat ze daar van moest vinden. Dit soort dingen zouden normaalgesproken helemaal niet mogen en dit zou een vreselijke hel worden om schoon te moeten maken. Beter Taylor bood aan om dat te doen. Het was haar idee geweest.

Trouwens, Tiffany zag de logica er ook niet van in dat dingen van haar zusje slopen als wraak telde op Team Rocket, maar ze had geen zin om daar een discussie over te starten. Ze wilde zien wat haar goede arm nog wel kon doen.

Ze zwaaide een keer gevaarlijk met de hamer en liet het voorwerp bijna vallen, waardoor ze toch maar besloot om dat niet nog eens te doen. Ze onderzocht de stapel aandachtig en keek waar ze dacht het meeste impact te kunnen maken. De bult in het midden, natuurlijk. Ze maakte eenzelfde beweging als bij haar eerste slag en raakte de spullen volop. Een paar losse delen knalden onder het project wat Tiffany raakte uit. Eén schoof onder de bank, maar dat had de brunette niet gezien. De adrenaline had haar eindelijk te pakken en droeg haar op om herhaaldelijk met de hamer te slaan. Daar zei ze geen nee tegen. Na een paar harde klappen schoot de hamer uit haar hand en verloor ze haar evenwicht even. Ze viel achterover terug de bank op. De plotselinge grote hoeveelheid beweging had haar ademhaling behoorlijk versneld. Misschien was even zitten geen slecht idee.

Tiffany haalde diep adem en werd plotseling overspoeld door de behoefte om te lachen. Het was een luide schaterlach waarvan ze de oorsprong niet bepaald begreep. “Muk…” ademde ze uit. Wekenlang had ze stilgelegen met geen enkele kans om een adrenalinekick te ervaren. Bijna was ze vergeten hoe het had gevoeld. Of ze het echt prettig vond wist ze niet, maar man wat was het intens.

Tiffany maakte uitgebreid gebruik van de situatie. Het begon nog wat stroef, maar uiteindelijk ging ze er helemaal voor en dat maakte dat Taylor met een brede glimlach aan de andere kant van de stapel ging staan. Ze zorgde dat ze zoveel mogelijk afstand tussen haar en de hamer had voor ze erbij sprong. Ze stampte en stampte tot haar energie op begon te raken en ze net als haar zus hijgend op de bank plofte. De lach die volgde was volledig onverwacht en Taylor schrok er ook even van, maar toen het was bezonken wat het nou was, krulden haar mondhoeken tevreden omhoog en begon ze mee te lachen. Ze had Tiffany zowaar aan het lachen gekregen! “Voelt goed hè?” vroeg ze aan de brunette. Ze merkte dat ze zelf ook wat van haar woede kwijt was. Het was niet volledig verdwenen en het zou vast weer opnieuw opstapelen, maar voor nu was de blondine best tevreden. Taylor haalde een hand door haar blonde lokken en grijnsde. Rechter zitten deed ze echter niet. Ze moest nog steeds een beetje op adem komen.

De stilte die viel was vreemd, maar aangenaam. Op een gegeven moment werd het geluid van dingen breken toch best onaangenaam, ook al voelt het nog zo satisfying om het te doen. Het hielp ook dat Tiffany wist dat ze niet alles verbaal er uit hoefde te gooien bij Taylor. De blondine zou geen idee hebben wat ze met emoties moest doen. Tiffany wist niet eens zeker of Taylor met haar eigen emoties overweg kon. Gezien haar verleden waarschijnlijk niet, maar dat was okay. Door haar ervaringen wist ze andere manieren om problemen op te lossen. Zoals dingen breken.

Ze nam de stilte in zich op tot ze er geen behoefte meer aan had. Toen ze hem verbrak, klonk haar stem stabieler en positiever dan hij in lange tijd had gedaan. Nog steeds miste ze die sprankeling van haar gebruikelijke enthousiasme, maar dit was een begin. “Dank je,” was het eerste wat ze zei. “Dat je in me blijft geloven.” Ze glimlachte dankbaar, maar deze glimlach viel van haar gezicht bij het besef dat ze niet meer in zichzelf geloofde. Een sombere frons verscheen in plaats daar van op haar gezicht.

Tiffany bedankte haar. Het kwam nog onverwachter dan haar gelach en Taylor wist eerlijk gezegd niet wat ze ermee aan moest. Haar pastelroze ogen gleden verward naar haar zus – die haar vervolgens vertelde waarom ze zo dankbaar was. De blondine bleef even stil en keek ongemakkelijk weg. Ze was niet goed met emoties uiten en hield eigenlijk niet van klef gedoe, maar voor deze ene keer wilde ze best haar kwetsbare kant laten zien. “Natuurlijk,” mompelde ze, haar volume net luid genoeg om verstaanbaar te zijn. “Ik laat mijn favoriete persoon toch niet alleen door deze hel gaan?” Het was eruit voor ze er erg in had en het verraste haar waarschijnlijk meer dan Tiffany. Ze had er nooit echt bewust bij stilgestaan, maar de brunette was inmiddels toch echt inderdaad haar favoriete persoon. Degene met wie ze het liefst ruzie maakte en lol trapte… Het verlies van Raymond was haar zwaar gevallen – en Tiffany had haar daar weer boven op gekregen. Een arm stond niet gelijk aan een persoon, maar het was het minste wat ze kon doen. Taylor forceerde zichzelf om Tiffany weer aan te kijken.

Dat het er moeizaam uit kwam merkte Tiffany wel op, maar ze besloot daar geen aandacht aan te besteden. Zij begreep als geen ander dat dit een zware periode was en hoewel ze wel van mening was dat zij degene was die leed en niemand anders, kon ze het haar zusje nog wel vergeven dat ze haar pijn deelde. Haar frons veranderde in verwondering toen ze de woorden van Taylor hoorde. Favoriete persoon? Voorheen zou Tiffany hebben gegrijnsd en hebben bevestigd dat dat was zoals het hoorde. Nu kon de brunette echter niet meer doen dan een warme glimlach laten zien. Ze overwoog om Taylor een knuffel te geven, maar dat wilde ze vast niet. “Honestly,” begon ze na opnieuw een korte stilte, “zonder jou zou ik het ook niet kunnen.” De andere mensen met wie ze close was geweest sprak ze nauwelijks meer. De brieven van haar fans met lieve woorden voelden het grootste deel van de tijd leeg. Alleen Taylor kreeg het voor elkaar om nog echt dicht bij haar te blijven en Tiffany zou het niet anders willen.

Het bleef even stil en Taylor wilde op dat moment niets liever dan haar woorden terug nemen, bang dat ze iets stoms had gezegd of dat Tiffany haar lach probeerde in te houden. Toen ze de brunette echter aankeek, en haar mond weer open trok om te zeggen dat ze dit beter konden vergeten, zag ze dat er een warme glimlach op Tiffs gezicht stond. Opnieuw werd de blondine een beetje overrompeld en viel ze stil. Het was haar zus die de stilte daadwerkelijk verbrak, maar Taylor kreeg het niet voor elkaar om er verder op in te gaan. Zelfs als ze het zou willen, dan was ze nog steeds de bekwaamheid om te spreken verloren. Het voelde onwennig om zoiets te horen en hoewel het haar wel goed deed, wist ze niet wat ze hierop kon zeggen. Dingen als ‘hou je bek’ kwamen wel in haar op, maar dat vond ze niet zo gepast, waardoor ze voor de verandering een keer besloot om het er niet uit te gooien.

Taylor koos ervoor om eens niks te zeggen en haar acties voor haar te laten spreken. Meestal waren die twee dingen tegenstrijdig bij haar – en dit keer was geen uitzondering. De blondine reikte met haar armen naar Tiffany, ging wat rechter zitten en trok haar zus dichter tegen zich aan. Het was niet zo ongemakkelijk dat ze niet wist wat ze moest doen, want ze had ondanks alles toch vaker geknuffeld, maar het viel vast op dat ze dit niet gewend was.

Hoe lang zou het duren voor Taylor een nare opmerking naar Tiffany zou maken? De brunette had geen idee, maar was met de seconde trotser op haar zusje. Ze vond het moment zo eigenlijk al goed genoeg en was klaar om te melden dat ze er genoeg van had en dat ze iets ging eten toen Taylor iets heel erg onverwachts deed. Een verbaasde blik bleef even in de ogen van de brunette hangen terwijl ze het in zich op nam. Er kwamen vragen in haar op, maar eigenlijk wilde ze die niet stellen. Het zou het moment verpesten.

Tiffany stond het zichzelf toe om van het moment te genieten en deed daarom iets wat Taylor op andere momenten niet zou toestaan. Ze sloot haar armen ook om de blondine heen. Het was wat ongemakkelijk – ze had niet veel geknuffeld sinds ze haar arm kwijt was en ze was het gewend dat ze haar andere hand kon voelen bij een omhelzing, wat nu niet meer zo was. Daar probeerde ze echter niet op te letten. Ze duwde haar gezicht tegen Taylor aan en trok de blondine zo dicht mogelijk naar zich toe. Dat ze hiermee hun evenwicht zouden verliezen kon haar niet schelen. Een knuffel van Taylor moest je koesteren want die waren zeldzaam.

Het duurde eventjes voor er iets anders gebeurde en opnieuw sloeg de twijfel bij Taylor toe. Ze deed vast iets verkeerd, las iets te diep in de situatie en verpestte het volledig. Toen Tiffany haar eigen armen om de blondine heen sloot, was haar eerste impuls om de armen weg te slaan en iets gemeens te roepen, maar ze weerhield zich er dit keer nog net van. Niet alleen omdat ze op haar tong beet: dankzij Tiffany verloor ze meteen haar evenwicht en viel ze opzij. Taylor vloekte zacht. Toch deed ze niets om haar zus van zich af te duwen en overeind te komen. Eigenlijk vond ze het wel goed zo, nu, hier op de bank, met Tiff in haar armen. De blondine verplaatste haar benen zodat ze wat minder ongemakkelijk lag en slaakte een klein zuchtje. Ze overwoog om te zeggen dat dit maar één keer zou gebeuren en dat Tiff er niet aan moest wennen, maar ze koos er uiteindelijk voor om stil te blijven. Iets zeggen zou het moment pas echt verpesten – en verbazingwekkend genoeg wilde ze dat dit keer eens niet doen. Taylor trok de brunette dicht tegen zich aan. Die troep opruimen deed ze later wel.

Het knuffelen voelde zo vreemd. Het deed Tiffany denken aan toen ze nog bij haar ouders woonde, toen ze regelmatig met haar ouders knuffelde. Soms miste ze dat. Ze had gedacht dat ze in Kalos wel opnieuw kon beginnen en een nieuw iemand kon vinden om mee te knuffelen, maar dat was tot nu toe niet gebeurd. Nou ja… Ze had wel iemand gevonden, maar toen ging alles naar de klote. Daar dacht ze nu echter niet aan. Ze dacht aan veiligheid, aan warmte, aan familie – en dat zorgde er voor dat ze Taylor nog iets steviger vastpakte toen ze merkte dat Taylor dat ook bij haar deed. Ze sloot haar ogen. Ineens viel het haar op dat ze zo de hartslag van haar zusje kon horen. Hmmm. “Heb jij niet… ya know… shit te doen?” Ze klonk ontzettend slaperig. Dat was nog altijd beter dan onverschillig.

Het bleef stil en daar was Taylor eigenlijk wel blij mee. Het voelde vredig en dat maakte dat de blondine zich weer eens rustig voelde. Kalm. Haar gedachten waren geen zooitje en ze voelde geen druk om dingen te gaan doen. Ze verveelde zich niet eens; iets wat normaal gesproken wel het geval was als ze stil bleef zitten of liggen. Taylor had niet eens door dat ze haar ogen had gesloten totdat Tiffany iets zei. Het klonk ver weg, maar het bracht haar voor een moment terug naar de woonkamer. “Hou je bek,” was er dit keer uit voor de blondine er erg in had. Ze registreerde de woorden eigenlijk zelf niet eens voor ze weer weg begon te zakken. Het was ook het enige wat ze zei voordat de warmte en het comfort ervoor zorgde dat Taylor langzaam in slaap viel.