Fear is everywhere [t-wheel Tiffany Marchetti]

Vol goede moed stapte Tiffany Laverre City binnen. Ze had weer eens een opdracht gekregen van de Ranger Base die ze deze keer in deze stad moest volbrengen. Ze had er zin in, maar dat was natuurlijk niks nieuws. Tiffany was enorm enthousiast als het op dit soort dingen aan kwam en deze keer zou natuurlijk geen uitzondering zijn.

Het was wel een uitzondering dat Ra niet met haar mee was. Ze had de Charizard een vrije dag gegeven, dus verbleef hij lekker op de Ranger Academy bij de Student Rangers. Die vonden het vast fantastisch om een Pokémon van een Ranger te mogen ontmoeten. Tiffany was weliswaar nog geen Top Ranger, maar ze moest toch al wel een soort reputatie hebben opgebouwd in de base. Ze werd niet voor niets gevraagd voor missies die dicht bij de hoofden van de council. Tiffany was duidelijk speciaal en dat streelde haar ego, maar het legde ook een grote last op haar schouders. Ze begon namelijk steeds banger te worden om te falen.

Deze missie zou ze niet falen. Ze was voorbereid, had zelfs twee van haar zwakkere Pokémon naar een hoger level gebracht, en kon niet wachten om aan de slag te gaan. Echter toen ze op de plek aan kwam waar de melding vandaan kwam klopte er iets niet. Niemand was van slag. Ze besloot de persoon om wie het zou moeten gaan aan te spreken: een dame met een donkere huidskleur die flink wat kleiner was dan de brunette.

“Je bent te laat,” was het antwoord. Een golf narigheid trok door Tiffany heen. “Wat?” floepte ze er uit. “Te laat,” herhaalde de vrouw. “Een trainer kwam al langs en heeft het opgelost. Maar dank je wel voor het komen.” Het klonk niet heel gemeend – dat, of Tiffany was zo van slag dat ze dingen begon te horen. “Oké,” bracht ze nog wat zwakjes uit voor ze zich omdraaide en bij de plaats delict weg liep. Ze wist niet wat ze er van moest denken. Eigenlijk moest ze nu naar de basis bellen om te laten weten dat ze gefaald had, maar dat kon ze gewoonweg niet. Dan zou haar hele reputatie in stukken vallen.

Voor de tweede keer in haar leven voelde ze zich echt onzeker. De eerste keer was geweest toen ze bevestigd had gekregen dat ze inderdaad een meid leuk vond en ze helemaal niet hetero bleek te zijn. Dat was niet eens zo lang geleden. Betekende dat dat ze soft begon te worden? Dat mocht niet. Ze moest een sterk, onverwoestbaar voorbeeld zijn, niet alleen voor de jongere Rangers maar ook voor haar volgers online. In haar ongelovige bui dwaalde ze wat door de stad en zag ze plotseling een bekend figuur. Yara Celica, ook een Ranger. Tiffany herinnerde zich op dit moment niet wat hun laatste fatsoenlijke gesprek was en of ze die überhaupt ooit hadden gehad, maar haar sociale persoonlijkheid zorgde er voor dat het geen probleem was om de ander te benaderen. “Yara!” probeerde ze haar aandacht te trekken. Toen ze dichterbij kwam viel het haar plotseling op hoe angstig ze keek. Oh nee., er was toch niks ernstigs gebeurd? Wel, misschien kon ze helpen en kon ze alsnog de basis goed nieuws brengen. “…Is alles oké?” vroeg ze daarom, bezorgdheid te zien in haar blik. Ze mocht dan misschien er aan denken om gebruik te maken van de situatie, maar dat betekende niet dat ze niet bezorgd was om haar mede-Ranger.

Ook Tiffany werd herkend, al leek Yara niet zo zeker over de naam van de brunette als zij over die van de zwartharige was geweest. Ze realiseerde zich op dit moment dat ze helemaal niet eerder gesproken hadden en dat het misschien vreemd over kwam dat Tiffany de naam van de ander zo zelfverzekerd had geroepen. Wat als de jongere Ranger her als een inbreuk op haar privacy zag? Dat was helemaal niet de bedoeling.

Het zat echter niet in Tiffany’s karakter om zich daar zorgen over te maken. Ze maakte zich eerder zorgen over wat de zwartharige zei. Gevoelig voor angst? “Dat klinkt niet best,” reageerde ze. “Misschien tijd om dan een dagje vrij te nemen en even tot rust te komen?” Daar voelde de brunette zelf ook wel wat voor, eigenlijk. Zeker na die teleurstelling van net. Het was niet helemaal volgens protocol, en de basis zou absoluut commentaar er op gaan hebben, maar Tiffany besloot op dit moment om de rest van de middag vrij te nemen. Tenminste, als ze daarmee Yara kon helpen.

Jeetje, Yara had het zo te horen flink te pakken. Het leek alsof ze een echte paniekaanval had. Dat betekende dat Tiffany haar afstand moest houden, ondanks dat ze erg de neiging had om haar een stevige knuffel te geven. Ze hield zich in, wetend dat dat het beste was. Ze kon zich beter op de woorden van de zwartharige focussen. “Voor een extra dagje vrij gaan ze je echt niet boos aankijken. De Rangers staan voor veiligheid en gezondheid, dus als het met jou even niet gaat, moeten ze daar niet moeilijk over doen.” Het leek haar in elk geval sterk dat ze van hun Rangers eisten dat ze altijd aan het werk waren. Nou was Tiffany het soort idioot die al haar tijd in de organisatie stak, maar dat betekende niet dat iedereen dat moest doen. “Als ze wel gaan klagen, dan zeg je maar dat- Oh! Idee!”

De frons van de brunette verdween als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een enthousiaste uitdrukking. “Ik heb een opdracht voor je. Een quest. Ik heb namelijk een probleem.” Haar ogen fonkelden, zo trots was ze op dit idee. Hopelijk ging Yara er in mee. “Wil je me helpen?” Ze zei expres nog niet wat ze wilde, want dan zou de zwartharige haar misschien voor gek verklaren.

Haar briljante (lees: idiote) plan leek nog te werken ook. Eerder was Yara nog zenuwachtig aan het hupsen geweest, maar nu stond ze stil en waren haar grijze ogen op Tiffany gericht, wie nog steeds een brede grijns op haar gezicht droeg. Oké, nou moest ze haar opdracht uitleggen. “Er woont hier in de buurt een vriend van me, die gaan we bezoeken. Eerst heb ik daar echter iets voor nodig. Een… Foongus.” Ja, dat was een goede keuze. Ze had eerst Flabébé overwogen, maar het poison type van Foongus zou deze opdracht een stuk interessanter maken. “Die kan je wel capturen, toch?” Ze was er vrijwel zeker van. Foongus was een basis evolutie. Ze moesten er alleen eentje weten te vinden.

Ohja, zijzelf kon ook een Foongus capturen. Had ze daar al over nagedacht? Niet echt, maar ze wist wel een smoesje te verzinnen. “Mijn styler is kapot, die moet even gecheckt worden bij de base voor ik er weer iets mee capture.” Het idee was niet echt geloofwaardig, maar ze liet haar stem zo klinken dat Yara het wel moest geloven. Althans, in theorie. “Sowieso, denk je niet dat het capturen rustgevend gaat werken? Dan heb je je hoofd bij heel iets anders en aangezien het een basis Pokémon is geloof ik er in dat het gaat slagen, wat je ook een positief gevoel zou geven.” Wat Tiffany betreft waren dat genoeg argumenten om het te doen. “We moeten er dan alleen nog een vinden…” Ze geloofde niet dat dat een moeilijke taak zou worden, dus keek ze vast zoekend om zich heen.

Het smoesje werkte perfect. Yara trapte er zo ver in dat ze allemaal vragen begon te stellen over de styler. Mooi zo. Dat betekende wel dat ze een nieuw smoesje moest bedenken, maar daar was de brunette wel goed in. “Oh, nee, sinds gisteren, bij een missie. Ik laat ‘m zo snel mogelijk fixen want dit is geen doen.” Ook het plan om iets te capturen werd goedgekeurd, waardoor Tiffany een brede grijns op haar gezicht zette. Haar kennis zou niet weten wat hem overkwam als ze daar straks aan kwamen met een Foongus… Het was perfect.

Op de vraag of Foongus hier te vinden waren wist Tiffany meteen het antwoord, verbazingwekkend genoeg. “Ja, die zouden hier in de stad moeten zijn.” Meestal was ze niet zo bekend met de plaatsen waar Pokémon te vinden waren, maar toevallig had ze onderweg hierheen eentje vanuit haar ooghoek gespot. Het was een wonder dat ze dat onthouden had, maar ze klaagde niet. “Ik denk dat we bij steegjes en tuinen het beste kunnen k- DAAR!” Haar hand schoot meteen de richting op van de Foongus. De paddenstoel Pokémon bevond zich inderdaad in de voortuin van een of ander huis. Het arme ding schrok van Tiffany’s stemgeluid en de wijzende vinger en leek zich te willen verstoppen door richting een dichtere struik te hopsen. “Kom op, laten we hem pakken!” Het enthousiasme spatte van haar stem terwijl ze enkele stappen richting de tuin zette. Natuurlijk was het Yara’s tijd om te stralen, maar daar wilde ze wel zo dicht mogelijk bij zijn.

Oef, Yara leek de zenuwen flink te pakken te hebben. Een Foongus was een eitje om te vangen, en toch mislukte de eerste poging. Tiffany kon zich nog net inhouden om een beledigende opmerking te maken en dat kwam alleen omdat ze haar blik op de zwartharige had gericht en zag dat ze er echt moeite mee had. Ze mocht dan wel roekeloos zijn, maar een onschuldige ranger met angstproblemen wilde ze niet nog erger de diepte in jagen. Ze besloot daarom in plaats daar van bemoedigende woorden te roepen tijdens de tweede poging van het meisje. “Je hebt hem bijna! Go!!” Het werkte niet echt, want ook de tweede poging faalde. Dat dat mogelijk door het geroep van Tiffany kwam besefte ze zich niet. Zij kon toch niet de oorzaak zijn van andermans problemen???

De reden dat ze alsnog stil bleef bij de derde poging was dat het ontzettend spannend was. De regel was dat driemaal scheepsrecht was en dat betekende dat de Foongus nu gevangen zou moeten worden. Yara leek ook beter geconcentreerd te zijn, waardoor ook Tiffany haar volledige focus op de Foongus richtte. Ze liet een luide juich horen toen de capture slaagde. “Fantastisch! Goed werk!” Helaas was Tiffany de enige die blij was met de capture. Een gefrustreerde “Hey!” klonk van de deur van het huis waarvan ze nu in de voortuin stonden. Een dame stond met haar armen over elkaar en een koekepan in haar hand in de deuropening. “Ga m’n tuin uit!” riep ze boos naar het tweetal. “Natuurlijk, madam!” liet Tiffany de onbekende weten. “Kom Yara, wegwezen voor ze ons gaat meppen met die pan,” vervolgde ze naar haar collega. Ze keerde zich om en liep de voortuin uit, vergetend om op te letten dat ze niet op de bloemen ging staan. Dat de dame nog bozer naar haar riep begreep ze dan ook niet. Dat zal wel tegen iemand anders zijn, dacht ze.