You Are the Future [+Tiffany Marchetti]

Geconcentreerd stak Taylor haar tong uit haar mond en draaide ze voorzichtig met haar sleutel aan de moer. Dit vergde veel precisiewerk… Het mocht niet te strak… En niet te los… Oké, perfect. Ze legde haar sleutel aan de kant en pakte de schroevendraaier om wat kleine schroefjes aan te draaien. Die waren zo klein dat ze haast een vergrootglas erbij moest pakken om ze te kunnen vinden, maar ze had genoeg concentratie om–

“Die Paula is een koe! Die zegt niet alleen boe!”

Taylor gooide meteen haar schroevendraaier op haar bureau en slaakte een diepe, geërgerde zucht. Elke dag, dag in dag uit, wekenlang, hoorde ze niets anders dan die klote tv op een hard volume en het hielp niet dat haar kamerdeur open stond. Die liet ze expres vaker open om Tiffany bij te kunnen staan als die dat nodig had, maar nu werkte het alleen maar op haar zenuwen. Ze had er genoeg van. Vooral van diezelfde Cloysterreclame over die stomme Miltank. Die jingle droomde ze zo onderhand al. Taylor schoof haar bureaustoel naar achteren en kwam boos overeind. Vervolgens stampte ze stug naar de tv en ging ervoor staan, terwijl haar pastelroze ogen over het lichaam van haar grote zus heen gleed. “Is dit wat je je hele leven gaat doen?!” vroeg Taylor gefrustreerd. Een stemmetje in haar achterhoofd vertelde haar dat ze zich rustig moest houden en het nu nog kon afkappen – Taylor negeerde dit stemmetje met opzet. “Bankhangen de hele dag en reclamejingles uit je hoofd leren?!”

Tv kijken was eigenlijk niet eens zo leuk, maar het was het enige waar Tiffany zich toe in staat voelde. Bovendien had ze de hoop dat als ze lang genoeg bleef kijken, ze haar eigen leven kon vergeten. Soms lukte dat en kon ze meegenieten van de drama en het geluk van de personages, maar vaak bleef ze ook achter met een leeg gevoel wat alleen maar versterkt werd als ze episode was afgelopen. Van sommige zenders wist ze al bijna uit haar hoofd  welke programma’s op welk moment werden getoond. Dat was het enige waar ze zich op het moment goed in voelde.

Haar ‘plezier’ – wat eigenlijk geen plezier was, maar er het meeste in de buurt kwam – werd ruw afgekapt toen haar zusje voor het beeld ging staan. Taylor had geluk dat er reclames op tv waren, anders… Nee, Tiffany zou eigenlijk helemaal niks ergs hebben gedaan in haar huidige staat. Het programma wat ze keek boeide haar eigenlijk ook niet veel meer dan de reclames. Ze had gewoon iets nodig om naar te kijken.

Ondanks de agressieve toon van Taylor, bleef Tiffany kalm. “Je staat voor het beeld,” merkte ze op. Het kwam nogal over alsof ze het gewoon opgegeven had, wat ook niet helemaal onwaar was. “FYI, het gaat me niet om de reclames. Soms zijn er leuke series tussendoor.” Was dat een grapje? Of was het haat naar de huidige tv cultuur waar elk kwartier reclames werden getoond? Haar toon maakte het niet echt duidelijk.

Geen opmerking, geen snarky remark, slechts een lege mededeling dat Taylor voor het beeld stond. De blondine fronste ontzet. Om de één of andere manier maakte dat haar nog bozer dan wanneer ze een fel antwoord van de brunette had gekregen. “Werkelijk Tiff?” reageerde ze kwaad. “Is dat alles wat je nog boeit? ‘Af en toe’,” dat laatste gaf ze kracht bij door haar vingers op en neer te bewegen, alsof ze daarmee aanhalingstekens in de lucht tekende, “een leuke serie?” Taylor had geen flauw idee wat een depressie of trauma inhield en ze had ook niet echt research erover gedaan, maar ze wilde dat het ophield. Daar ging ze vandaag een stokje voor steken.

“Wat voel je nou eigenlijk als je tv kijkt? Helpt het je echt of ren je alleen maar voor je shit weg?” Moest zij nodig zeggen, daar was zij heer en meester in. “Is dit,” Taylor gebaarde naar de televisie achter haar, “hoe je ermee om wilt gaan?”

Het kostte niet veel tijd voor Tiffany besloot dat ze geen zin had om met Taylor te praten. Haar kleine zusje was zo boos en schreeuwerig, daar had ze helemaal geen behoefte aan. Ze haalde dan ook alleen sloom haar schouders op als reactie op haar eerste paar vragen. Ze wist het zelf ook niet en ze had niet de energie om er over na te denken op het moment. Het enige waar ze de energie voor had, was naar het scherm staren tot ze zo moe was dat ze weer in slaap viel.

De volgende paar vragen, echter, kwamen wat harder aan. Tiffany draaide haar hoofd weg alsof Taylor daarmee ook verdween. “Weet ik veel,” mompelde de brunette op chagrijnige toon. “Het is het enige wat ik kan dus het enige wat ik doe…” Bah, nu zat ze toch dingen uit te leggen. Kon Taylor niet gewoon weer bezig gaan met haar eigen dingen? “Waarom bemoei je je daar eigenlijk zo plotseling mee?” Tiffany wist pertinent zeker dat Taylor belangrijkere dingen te doen had dan haar zus lastig vallen.

Die onverschilligheid haalde steeds meer en meer het bloed onder haar nagels vandaan. Het werd Taylor pijnlijk duidelijk dat haar zus het had opgegeven en dat was nou net wat ze niet wilde hebben. Daar kon ze niet tegen. Het maakte haar boos en verdrietig – en als de blondine met één emotie niet om kon gaan, dan was het wel verdriet. Tiffany vertelde haar vervolgens dat ze niks anders meer kon doen. Dat stak haar in het hart, want ze deed zelf haar uiterste best om iets voor de brunette te maken waardoor dat wel weer kon. Ergens vond ze dat Tiffany dan op z’n minst moest proberen om te doen alsof ze wel dingen kon doen.

Zonder verder nog iets te zeggen beende Taylor stug naar haar kamer. Een minuut later kwam ze weer tevoorschijn met een doos spullen erin. Die dumpte ze nijdig op de koffietafel, waardoor een luide dreun door het appartementje klonk. “Ben je niet boos?” vroeg ze, haar toon zelf heel kwaad. “Wil je niet dingen stuk slaan? Kapot gooien? Je even lekker laten gaan?” Taylor had het zelf niet vaak gedaan, maar ze wist wel dat zoiets echt heerlijk kon aanvoelen.

Haar plan had gewerkt. Taylor ging weer terug naar haar kamer zonder verder nog een woord te zeggen. Tiffany zou tevreden zijn geweest als ze niet zo’n belabberd slechte dag had en om heel eerlijk te zijn hadden de woorden van haar zusje haar toch best wel pijn gedaan. Whatever. Ze propte alles wat ze ook maar een beetje voelde diep weg in een hoekje en deed alsof ze niet van het bestaan af wist. Dat was de enige manier waarop ze zich redelijk okay kon voelen op een dag als dit.

Helaas had ze schijnbaar te vroeg gejuicht en stond Taylor ineens weer voor haar met een doos met spullen. Tiffany schrok zichtbaar van de dreun. Ze wierp haar zusje een blik toe die tussen onverschilligheid en irritatie in zat. Haar vragen verwarden haar. “Niet echt..?” antwoordde ze. Ze had er eigenlijk niet over nagedacht dat dat een optie was. Immers was ze gehecht aan haar spullen en, nouja, met één arm minder was dingen slopen een stuk lastiger.

Tiffany’s reactie was niet echt wat ze verwachtte. Ze geloofde het zelfs niet helemaal. “Echt helemaal niet?” vroeg ze ongelovig, haar ene wenkbrauw omhoog getrokken, alsof ze haar zus ervoor veroordeelde. “Dus je wilt me zeggen dat je geen wraak wilt nemen op die groene sul?” Tegen de tijd dat ze bij ‘groene sul’ was, spuugde ze de woorden uit. Haar eigen woede kwam weer naar boven. Taylor had er best vaak aan gedacht hoe lekker het zou voelen om hem hetzelfde te laten doorstaan. Hetzelfde had ze ook met Echo. De dag dat ze hem ertussen kon nemen, was de nieuwe beste dag van haar leven. “Je bent helemaal niet boos op hem?” Het was zijn schuld dat Tiffany hier nu zo op de bank lag. Taylor geloofde er niks van dat de brunette geen wraak wilde nemen – of op z’n minst kwaad dat hij haar een gelukkig, voldaan leven had ontnomen.

Wraak? Nee, dat was niet echt iets waar Tiffany zich op het moment mee bezig hield. Ze was sowieso lichamelijk nog herstellende dus echt veel kon ze niet. Om nog maar niet te beginnen over hoe erg ze moest wennen aan het hebben van één hand. Dat was de reden waarom ze had opgegeven. Ze kon nog niet eens een broodje smeren zonder hulp. “Natuurlijk ben ik wel eens boos,” zuchtte ze tegen haar zusje. “Maar wat kan ik doen? Ik ben gehandicapt en herstellende. Z’n Pokémon waren sowieso al sterker. Ik kan niet tegen hem op, dus boos zijn heeft geen zin.” Boos zijn kostte bovendien veel energie die Tiff op het moment niet meer had. Ze zou zich daar eigenlijk zorgen om moeten maken.

Haar zus begreep haar weer eens verkeerd. Taylor wilde niet dat ze meteen wraak op die grasspriet ging nemen. Ze had iets heel anders in gedachten. De blondine haalde een oud, afgeschreven projectje uit de doos. Eigenlijk wilde ze dat nog eens herpakken en fixen, maar… Het had nu beter nut. “Ik zeg ook niet dat je je agressie op hem af moet reageren, per se,” legde ze uit. Ze schoof wat spullen aan de kant en legde het projectje op de salontafel. “Reageer je daarop af. Sloop het.” Ze gebaarde naar het instabiele voorwerp en richtte afwachtend haar blik op Tiffany.

Het lukte Taylor eindelijk om Tiffany’s aandacht echt te trekken. De brunette ging overeind zitten en wierp een fronsende blik naar het prul op de salontafel. “Daarop?” vroeg ze verward. Ze wees met haar enige wijsvinger. “Maar dat is van jou?” Haar relatie met haar zusje was erg gecompliceerd. Het ene moment konden ze elkaar niet uitstaan en het andere hadden ze daadwerkelijk respect voor elkaar. Op een moment als dit besefte Tiffany dat, wat Taylor ook van plan was, het bedoeld was voor haar. Om haar te helpen. Ze stond nog steeds niet te springen om de hulp aan te nemen, maar ze wist ook dat ze Taylor niet zomaar van zich af kon schudden en waardeerde het dat ze überhaupt iets probeerde. Dat kon ze niet van iedereen zeggen.

Tiffany wilde niet omdat het van haar was. Taylor rolde met haar ogen. Ze was eigenlijk blij dat de brunette dat zei, want ze wilde niets liever dan dat anderen van haar spullen af bleven, maar ze gaf nu toestemming om eraan te komen. “I know,” opperde de blondine. Ze legde haar handen in haar zij. “En ik geef het nu aan jou om ermee te doen en laten wat je wilt.” Ze was er niet helemaal zeker van of ze wel in stilte toe kon kijken hoe haar werk werd gesloopt, maar het was voor het beste. Anders stond het toch alleen maar stof te happen – en lag Tiffany binnen de kortste keren onder eenzelfde dikke laag stof op de bank. “Moet ik het voor doen?” vroeg ze sarcastisch. Ergens wilde ze wel, want ze had ook een hoop opgekropte frustratie die ze ergens kwijt wilde, maar het draaide nu om haar grote zus.

Ze gaf het aan haar. Niet gewoon, maar om er mee te doen wat ze wilde. Tiffany had haar zusje even aangekeken en liet nu haar blik weer op de doos met spullen rusten. Er miste iets. Energie? Zin? Een wil om te leven? Wat het ook was, Tiffany liet zichzelf weer achterover zakken op de bank. “Het hoeft niet, Tay.” Wat voor schade kon ze aanbrengen met één hand, anyway? Waarschijnlijk als ze het hard genoeg naar de grond gooide dat er wel iets stuk ging, maar… Nee. Ze gunde het zichzelf nog niet.

Letterlijk wát wilde Tiffany nog meer? Taylor fronste kwaad en voelde haar eigen frustraties weer naar boven komen. Voor een tweede keer stompte ze zonder iets te zeggen weg – en kwam even later weer terug met iets in haar handen. Een hamer. Ze gaf geen enkele waarschuwing vooraf toen ze het ding achterwaarts over haar schouder slingerde en op haar project liet neerkomen. Een korte, gefrustreerde kreet verliet haar mond toen de hamer met het voorwerp in contact kwam. “Waarom doe je zo moeilijk?” vroeg ze hardop aan Tiffany. “Waarom is het onmogelijk om jou te helpen?!” Haar pastelroze ogen gleden naar de brunette. “Waarom kan ik jou verdomme niet helpen?!” Wow. Oké. Even dimmen Marchetti. Taylor keek weg en deed een poging om diep in en uit te blijven ademen. Zonder Tiffany aan te kijken legde ze de hamer op de salontafel neer.

Tiffany had geen flauw idee wat er in Taylor om ging. Ze volgde de blondine met een lome blik terwijl zij weer naar haar kamer verdween en vroeg zich toch wel af waar ze mee bezig was. Al snel kwam ze terug met iets in haar handen. Een hamer. Tiffany had niet te tijd om dit in haar brein te laten processen toen het ding al met een harde knal op het project van Taylor terecht kwam. Tiffany schrok genoeg van de klap om haar benen op te trekken – al was dat ook een beetje omdat ze geen scherven op haar tenen wilde. “The Muk?” reageerde ze. Ze haatte hoe monotoon haar stem klonk. Ze was verdomme echt geschrokken. Niet alleen van de klap, maar ook van Taylor. Zo veel emoties had ze nog nooit getoond. Well, misschien in het ziekenhuis. Shit man. Oké, voor even moest Tiff zichzelf over dat randje duwen. Misschien hielp het wel echt. Ze wilde haar armen gebruiken om zich op te tillen, waardoor ze zichzelf voor de miljoenste keer herinnerde aan het missende deel van zichzelf. Meteen wilde ze weer opgeven. Muk you, Tiff, zei een stem in haar hoofd. Alsof ze het stemmetje in haar hoofd in elkaar wilde gaan slaan duwde ze zichzelf overeind van de bank en keek ze naar Taylor. Oké, en nu moest ze het nonchalant spelen. “… Mag ik er ook een?” Niet zo subtiel als gehoopt, maar het kon er mee door.

Misschien was dit toch een slecht idee geweest. Taylor kon zichzelf wel voor haar voorhoofd slaan. Hoe kon ze dat tegen Tiffany zeggen? Ze had geen flauw idee wat de brunette nu door maakte en toch deed ze nog altijd zo gemeen als normaal. Was dat iets goeds? Een stemmetje in haar achterhoofd zei haar van niet – en hoe erg ze het ook niet wilde toegeven, deed het haar pijn. Ze deed zichzelf pijn. Niet alleen zichzelf, maar ook Tiffany. Taylor wilde bijna terug naar haar kamer gaan om daar in haar eigen schuldgevoelens te verdrinken toen de brunette opeens naast haar stond. Ze vroeg om ook een projectje. De blondine keek haar voor een moment beduusd aan en gooide toen het project dat zij net had gesloopt van de tafel om er een ander neer te leggen. Daarna richtte ze afwachtend haar ogen op haar zus.