Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Oké, misschien was het niet een goed idee om meteen al door het bos te lopen. Hij had nog geen Pokéballen gehaald. Omdat hij veel bezig was geweest met zijn Fennekin. Maar wat kon je anders van een nieuweling verwachten? Vandaar dat hij zelf geen idee had wat er daar buiten rondzwierf. Duidelijk veel Pokémons. Dat was zeker. Maar hij wist dat hij ze nu niet kon vangen. Nog niet. Hij was hier slechts alleen voor een wandeling. Het was allemaal inderdaad nieuw. Dus hij kon het niet helpen hierdoor nerveus te voelen. Zou hij andere trainers tegemoet komen? Zou het hem lukken ze ooit te verslaan? Zou het hem ooit lukken een Pokémon te verslaan? Vangen? Hij was nog niet volledig begonnen. Sure, hij had Finn bij zich. Die op dit moment... tegen een struik zat te grommen? "Finn, wat ben je aan het-?" Toen hij dat aan het zeggen was was hij ondertussen richting die struik gelopen was en een Pidgey opeens eruit vloog. Dat natuurlijk niet zien aankomend liet Shawn een kleine gil van schrik ontsnappen. Hij deed een paar stappen achteruit en struikelde bijna over een boomwortel heen. Nog niet vallend. Uhm, okay, on with the journey.
Nu al had Caraphernelia spijt van haar acties. Ze had Sargatanas, wiens manen gemaakt waren van vuur, losgelaten in het bos. Dit was niet de eerste keer dat ze dit had gedaan en nog steeds had ze niet van haar fouten geleerd. De kleine, enthousiaste veulen was zich van nog geen kwaad bewust en hupte vrolijk van het ene bosje naar het ander, niet doorhebbend dat hier en daar zomaar iets in de fik kon vliegen. Echt... Soms vroeg Caraphernelia zich af waar ze mee bezig was. Het geluid van een gil liet zowel haar als Sargatanas opkijken. "Niet-" probeerde ze nog, maar het was al te laat. Het veulen zag dit als de ideale kans om, alweer, de benen te nemen. In een enthousiast galop snelde het veulen op het geluid af, op de voeten gevolgd door Caraphernelia zelf. Nee, ze was niet van plan om hem alweer kwijt te raken. Al snel verminderde Sargatanas zijn vaart om halt te houden voor een andere Pokémon. "Sargatanas kom- oh." Met een frons keek Carapherenlia van haar Pokémon naar de Fenniken om uiteindelijk haar blik te laten rusten op de witharige jongen. Hij was vast degene die had gegild. "Alles oké?" vroeg ze voor de zekerheid.
