My kingdom for a daydream [+Cindy Hawk]

Vandaag voelde hij zich bijzonder trots. Hij deed dit niet vaak, maar vandaag was een van die dagen dat hij had besloten een picknick te houden met heel het team. Hij zat op een kleedje in Santalune Forest met Chichi naast zich die bezig was een appel naar binnen te werken. Verder had je nog Allegro met een grote bak eten voor hem die een, waarschijnlijk, een mopje aan Mimi aan het vertellen was. Een typisch vader-mopje waarschijnlijk. Mimi rolde met haar ogen en wende haar blik van hem af waarna ze nog een hap van haar taco nam. Aan de andere zijde van de kring hadden we Rondo die een samen met Louie een dansje aan het doen waren. Louie was nog wat jong, en kon het nog niet helemaal goed, maar ze leken een hoop lol te hebben. Dit waren ook de enige twee van de groep die hun eten al helemaal op hadden. Maar er was ook nog een bakje die helemaal vol was. En natuurlijk.. was die van Silvester. De Jolteon zat wel braaf op zijn plek hoor, maar hij hoorde overal geluiden in het bos. En door ook maar de kleinste, nietszeggende geluidjes werd hij alweer afgeleid. Zijn oren en hoofd stonden gewoon niet stil. Tevreden nam JP een hap van zijn boterham en nam nog eens goed in zich op wat hij bereikt had. Het leven was goed.

Vandaag voelde bijzonder aan. Bijzonder gewoontjes. Eigenlijk had hij daar ook wel even zin in. Een gewone dag. Hij belandde altijd in van die belachelijke avonturen. Hij nam een hap van zijn boterham en sloot zijn ogen. Hij fantaseerde over een normale dag. Over het algemeen waren zijn Pokémon en hijzelf ook niet doorsnee. Dus hij wenste voor iemand die hem kon laten zien wat normaal was. Een doodgewone persoon. En voor hij zijn ogen open deed hoorde hij al eens stem. Hij keek op en zag een meisje, niet veel jonger dan hij zelf was, bij hen staan. Hij wist even niks te zeggen, maar zij stelde zich al voor. Allegro, Rondo en Chichi keken de vrouw in stilte aan. Silvester was nog steeds afgeleid. Mimi boog zich een beetje naar voren en keek geïnteresseerd naar het vrouwmens dat zomaar op haar trainer was afgestapt. En Louie, die nog wat jong was, vatte de hallo voor iedereen op. Hij zwaaide onschuldig met zijn vleugeltje naar haar. "Oehoe." Jean-Pierre geloofde het niet. Was zijn wens uitgekomen? Een doodgewoon mens? Of.. was het weer een opening voor een belachelijk avontuur. Beleefd stond hij op en wilde haar een hand geven. "En ik ben Jean-Pierre." Hij had toch stiekem wel hoop.