Night Patrol. [PATROUILLE]

Hm. Hunter haalde een hand door zijn haren terwijl hij met een geërgerde zucht naar een shirt graaide. Great. Hij moest vannacht samen met iemand anders gaan patrouilleren. Of nou ja, hij moest na tien uur tot in de ochtend gaan patrouilleren. Misschien had hij kans dat hij tijdens zijn shift overgenomen werd. In elk geval had hij het geluk dat hij een pand in Lumiose City had waardoor het een stuk makkelijker voor hem was om snel in de stad te zijn waar hij moest patrouilleren. Hij deed een zwart vest met daarop het logo van Team Rocket aan en trok het capuchon over zijn hoofd waarna hij naar beneden ging. Zijn voeten maakten hard geluid op de trappen en even herinnerde het hem er weer aan dat hij binnenkort eens moest gaan kijken of de trappen wel in orde waren. Ze kraakten namelijk nogal en Hunter had het idee dat hij elk moment naar beneden kon donderen telkens als hij naar boven of naar onder liep. Hij stak zijn handen in zijn zakken en sloot de deur achter zich waarna hij zijn huissleutel in zijn broekzak propte en met zijn handen in zijn vestzakken gestoken over straat wandelde. De mensen die op straat stonden, hadden nog ongeveer vijf minuten voordat ze weggejaagd zouden worden. Eigenlijk had hij voor dit soort dingen een Dark Ball aan moeten schaffen, maar hij had er nog altijd geen en hij hoopte dat met het geld dat hij binnenkort zou verdienen dat hij er snel aan kon schaffen zodat hij wat dingetjes in orde kon maken. In Sinnoh was het makkelijk geweest omdat hij daar al langer werkte en op een gegeven moment de kneepjes van het vak begon te kennen, maar dit was een gloednieuwe regio en dus was het weer aanpassen. Hij onderdrukte een zucht en leunde wat nonchalant tegen een muurtje aan terwijl hij bij het afspreekpunt wachtte tot zijn collega zich bij hem zou voegen en ze konden beginnen aan de shift. De andere grunts die hij overnam, leken blij te zijn om naar huis te mogen en Hunter deed zijn best om niet geïrriteerd te snuiven toen ze naar hem grijnsden. Stelletje amateurs.

De grinnikende grunts verdwenen om de hoek, maar daarmee was de ellende voor Hunter nog niet gedaan. Nee, want daar stond opeens een groepje giechelende meisjes dat naar hem aan het wijzen was. Dit meende je niet. Hunter keek hun met een strakke blik aan terwijl ze naderden. Het was niet dat hij niet in vrouwen geïnteresseerd was, maar hij was niet het type dat enkel voor uiterlijk viel. Hij was nog een beetje van het ouderwetse: bij hem moesten ze echt op date gaan als ze iets wilden bereiken. En zo naar hem wijzen en giechelen ging hun totaal niet helpen met wat ze wilden bereiken. “Jullie weten dat de avondklok,” hij keek even op zijn horloge, “over precies drie minuten ingaat, dames?” Zijn groene ogen keken hun strak aan. “Ik zou als ik jullie was zorgen dat jullie gauw aan één van de poorten die naar een andere route leiden staan of ik ga jullie persoonlijk hier verwijderen.” De dames giechelden opnieuw en leken dat idee wel leuk te vinden. Toen een vent met wit haar en een gezicht dat in een modefolder gezien kon worden en waarschijnlijk L’Oréal promootte in zijn vrije tijd ook nog eens voor hem verscheen met twee wapens en een Pokémon waren ze al helemaal blij. Hunter negeerde het groepje giechelende meisjes – die nu ook naar de ouder dan hem zijnde man wezen – en richtte zich op de man voor hem, duidelijk iemand die tot zijn collega’s toebehoorde. “Ik hoop dat je niet van plan was me daarmee neer te steken?” vroeg hij droog en hij deed een knikje naar de wapens. Hij deed zijn capuchon af en richtte zijn blik op de morgenster. Hij trok wat geïnteresseerd met zijn wenkbrauwen en floot zachtjes tussen zijn tanden. “Well, normaliter zou ik voor de optie hebben gekozen om met Pokémon te gaan dreigen, maar dit zal ook wel werken. Waar heb je dat gevonden? Ik dacht dat die nergens meer te koop waren.” Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek geïnteresseerd van de wapens weer terug naar de kerel die ze vasthield. Dit kon nog wel eens interessant worden.

Hunter trok zijn wenkbrauw op toen de man aangaf dat het nu niet belangrijk was. Waarschijnlijk had hij het ergens illegaal gekregen en wilde hij de locatie niet graag delen met Hunter. Daar kon hij wel mee leven; hij dacht niet dat hij de locatie zou hebben vrijgegeven als hij zo’n interessant item ergens had gevonden. Dan wilde hij de plek ook liever voor zichzelf houden. En dus drong hij niet aan terwijl hij de morgenster in ontvangst nam. Hij woog het wapen even in zijn handen en bekeek de metalen punten die zich op de bol bevonden. Hij bewoog zijn vinger naar de punten en floot opnieuw zachtjes tussen zijn tanden door toen hij voelde hoe scherp ze wel niet waren. Een oud, middeleeuws wapen, maar nog steeds gevaarlijk als de pest. Hunter draaide zich om en ging vervolgens samen met de man naar het groepje meisjes dat hun giechelend bekeek. “De tijd is om, dames. Tijd om naar huis te gaan.” Een blondine en de meest dronken van de groep kwam naar voren en wees al lachend naar de wapens die ze vasthielden. “En wat gaan jullie anders doen? Ons daarmee slaan?” Hunter trok zijn wenkbrauw op en een sadistische grijns verscheen rond zijn lippen terwijl hij het wapen wat omhooghield. “Wil je je geluk uittesten? Ik kan zeggen dat het geen leuk resultaat voor je gaat zijn.” Hunter kwam treiterend wat dichterbij met het wapen, de metalen bol met stekels in haar richting houdend zodat ze toch wat terugdeinsde. “Je moet je maar eens voorstellen dat je deze zware bol tegen je aankrijgt. Een klap tegen je schedel en het is gedaan met je. Niet dat dat ook maar iets gaat helpen met je hersencapaciteit, want je hebt sowieso het IQ van een Magikarp als je besluit om tegen onze regels in te gaan.” Nonchalant zwierde hij het wapen naar voren zodat het wapen haar nog net niet raakte. “Dus wat wordt het, dames? Oprotten of jullie geluk testen en nagaan of we echt bluffen?”

Zijn collega besloot om geen tijd te verspillen en het kostte Hunter niet meer dan het knipperen van zijn ogen om het ene moment te zien dat het meisje haar hand nog had en het andere moment niet meer. Hij had ergere dingen gezien en gedaan in Sinnoh, maar hij had niet verwacht dat zijn collega zo snel tot actie over zou gaan. Misschien was dit toch wel iemand waar hij beter voor kon oppassen. Ook al waren ze praktisch gezien collega’s nu, dat wilde niet zeggen dat ze elkaar onderling niet af konden maken als ze een ruzie met elkaar hadden. Het was vaker gebeurd en Hunter was zo slim om te beseffen dat deze man zich voor niets of niemand in zou houden. Maar zijn tactiek werkte, want alle meisjes gingen weg behalve die ene voor hun. Ze stond met een rare blik te kijken naar haar hand die er nu niet meer was en Hunter voelde dat hij zijn geduld verloor. “Zoals je wilt,” sprak hij op een nonchalante wijze waarna hij zelf ook met zijn wapen zwaaide. Hij was nog niet zo handig met zijn wapen als zijn collega dat was en dus boorde één van de metalen punten zich diep in haar schouder terwijl hij op haar gezicht had gericht. De verdoving leek uit te werken en het meisje gilde nogmaals. Hunter trok het wapen terug en keek het meisje strak aan. Deze keer draaide ze zich wel om en begon ze te rennen, moeite hebbend om zichzelf overeind te houden op haar hakken. “Handig zo, die wapens,” zei hij nonchalant tegen zijn collega waarna hij zich omdraaide en keek of er nog iets anders was waar ze naartoe konden gaan. “Misschien moeten we als volgende eens bij de gym gaan kijken? Daar hangen er ook vaak rond.” Hij wachtte totdat zijn collega een move zou maken en besefte dat het waarschijnlijk handiger was als ze elkaars namen kenden. “Ik ben trouwens Hunter. Ik ben overgeplaatst van Sinnoh naar Kalos.”

Zijn collega stelde zich voor als Theodore. Hunter besloot om ‘m gewoon Theo te noemen, want dat was gemakkelijker. Hij nam aan dat Theo een hogere rank had als hij aangezien hij al zijn hele carrière hier werkte. Hunter had in Sinnoh promotie kunnen krijgen als dat met zijn eerste opdracht niet was gebeurd en als hij nu niet opeens overgezet was geweest naar Kalos. Hunter vroeg zich nog altijd af waarom dit zo was en vroeg zich af of het iets te maken had met zijn kleine zusje, hoewel Team Rocket niet echt rekening hield met familiebanden. Nee, ze hadden hem zelfs bedreigd en gezegd dat ze hem zouden doden als hij terug naar Kalos zou gaan om zijn zusje op te zoeken, hadden zelfs gedreigd dat ze zijn zusje zelf zouden vermoorden. Ze hadden er alles aan gedaan om hem in Sinnoh te houden en nu moest hij opeens naar Kalos gaan. Hij begreep het allemaal niet meer zo goed, maar in elk geval stelde Theo een vraag in verband met de hand en Hunter keek er even naar. “Giovanni gaat er zeker niet blij mee zijn als we het hier laten liggen en de politie vindt uit wat we gedaan hebben.” Hoewel ze nog de baas waren geweest boven de politie tot nu toe, was het niet de bedoeling dat zij zouden uitvinden wat hier vanavond had afgespeeld. En dus haalde hij een zakdoek tevoorschijn uit de andere zak dan waar hij zijn sleutels in had zitten, hurkte op zijn knieën en pakte de hand vervolgens goed in zonder het echt aan te raken. “Ik drop dit wel ergens als ik iets tegenkom,” sprak hij. Hij stak het naar Theo uit. “Of wil jij het als souvenir houden? Het is immers jouw trofee zo’n beetje.” Hij keek Theo bloedserieus aan nadat hij dat gezegd had en begon ondertussen alvast in de richting van de gym te lopen. Dat gebouw was immers niet moeilijk te vinden sinds het zowat uitstak boven de andere gebouwen, je moest alleen weten welke straatjes je het beste kon nemen om er te geraken.

Theo leek niet echt met zijn opmerking te kunnen lachen, maar dat had Hunter ook zeker niet verwacht. De man was redelijk serieus aangelegd en hoewel hij dat zelf ook was – of in elk geval dat nonchalante had – kon er soms bij hem wel een lachje vanaf met een grapje. Soms. In elk geval ging het erover dat ze naar de gym zouden gaan en Hunter gaf een kort knikje ten teken dat hij zou volgen. “Ze probeerde gewoon te hard,” zei hij tegen Theo. Hoe zou Theo reageren als er naar hem gegiecheld werd en er een meisje daadwerkelijk iets bij hem probeerde? Hij was zelf niet het type dat met een meisje zomaar mee naar huis ging – en moest ook eerlijk bekennen dat hij op zoenen na voor de rest nog niet echt iets spannends had gedaan – en hij dacht ook niet dat Theo het type was dat na een avondje praten met iemand in bed zou belanden, maar dat kon hij natuurlijk ook verkeerd hebben. De man was lastig in te schatten en Hunter vroeg zich af of Theo dat ook van hem vond. Hij liep naast Theo in de richting van de gym terwijl hij zich probeerde te bedenken wat hij met de hand zou doen. En toen viel hem opeens iets in. Hij zag het water kabbelen en met een snelle beweging gooide hij de hand met doek en al het water in. “Zo, daar zijn we vanaf,” sprak hij. Waarschijnlijk zou het ergens naartoe gevoerd worden door het water en uiteindelijk zou het gevonden worden, maar de vingerafdrukken zouden tegen dan weggewassen zijn waardoor niemand ooit kon vermoeden dat zij de daders geweest waren. “Scar, ga,” zei hij en hij gooide de Poké Ball van zijn Luxio naar voren. “Kijk of er herrieschoppers in de buurt van de gym zijn. Als je er een paar vindt, doe me een lol en gebruik je Spark op ze zodat ze zich herinneren dat ze zich de volgende keer aan de avondklok moeten houden.” Scar gaf een knikje naar hem en algauw verdween hij in de verte. Hunter draaide zijn hoofd opzij zodat hij Theo kon aankijken. “Over gyms gesproken… daag jij ze uit?"

De Lunatone die Theo bij zich had, volgde Scar na even naar zijn of haar trainer te hebben gekeken. Als Hunter het zich goed kon herinneren, hadden Lunatone geen geslacht, net zoals Starmie en Magneton dat ook niet hadden. Hunter had zelf geen Pokémon waarvan er een onbepaald geslacht was en wie weet vond hij dat ook wel makkelijker zo. In elk geval kondigde Theo aan dat hij wel aan gyms uitdagen deed en Hunter gaf een kort knikje ten teken dat hij het begreep. “Er zijn ook andere manieren om je scherp te houden, maar ik neem aan dat Pokémon gyms uitdagen er ook één van is.” Hijzelf dacht niet dat hij aan gyms uitdagen zou doen. Hij zou zijn Pokémon wel tijdens Quests en missies trainen. Hij vermoedde dat het immers nog vaak ging voorkomen dat hij gevechten moest doen met zijn Pokémon en dat ze op die manier wel sterker zouden worden. Bovendien vond hij het een beetje vreemd om als Team Rocket zijnde een verzameling van badges te hebbend, maar dat wilde daarom niet per se zeggen dat het een dom ding was om te doen. Hij schudde zijn hoofd om zijn gedachten uit zijn hoofd te houden en merkte dat ze dichterbij het centrum van de stad kwamen. “Heb je ooit in een andere regio dan alleen in Kalos gewerkt voor Team Rocket?” vroeg hij aan zijn collega. Als ze dan toch onderweg waren en dadelijk waarschijnlijk weer met hun wapens zouden moeten zwaaien, kon hij net zo goed zo veel mogelijk te weten komen over Theo als dat mogelijk was en als de man aan hem wilde vertellen. Hij hoopte dat hij deze keer in Kalos zou blijven en het zou zeker niet slecht zijn als hij wat meer over zijn collega’s wist voor als ze de volgende keer nog een opdracht moesten doen samen. Maar hij wist al één ding zeker: Theo’s karakter lag hem wel.

Hunter gaf een knikje toen Theo aangaf nog nooit in een andere regio geweest te zijn, hoewel hem dat eerlijk gezegd wel verbaasde. Sure, hij was op negentienjarige leeftijd ook nog niet in veel regio’s geweest, maar in elk geval wel in meer dan één. En natuurlijk was Theo ook wel wat ouder dan hem. Was hij zelfs niet voor een opdracht binnen Team Rocket naar een andere regio gemoeten? Hij dacht dat Team Rocket in Kalos soms ook opdrachten uitzond naar Hoenn waardoor de Grunts van regio’s moesten veranderen voor één opdracht. Of misschien had Theo een keuze gehad en had hij gekozen om in Kalos te blijven. Theo stelde hem een volgende vraag en Hunter gaf een knikje. “Ik ga een paar keer per week fitnessen als ik er tijd voor heb,” sprak hij. Als hij niet op zijn Pokémon kon vertrouwen, kon hij dat in elk geval wel op zijn lichaam. Nu had hij wapens waar hij zich mee kon beschermen, maar die waren er ook niet altijd – zeg maar gerust nooit, want dit was de eerste keer dat hij een middeleeuws wapen in bezit had – en dan wilde hij wel op iets anders kunnen vertrouwen. En natuurlijk had de krachttraining in het begin van zijn aanwerving binnen Team Rocket ook wel geholpen. In Sinnoh kon je een speciaal trainingsprogramma volgen waarbij ze je de kneepjes aanleerden binnen Team Rocket en daar hoorde ook een zware training bij die gevolgd moest worden. “En jij?” vroeg hij aan de man. Op dat moment ging er net een vuurpijl naar boven en spatte kapot in de lucht. Hunter hoorde gelach en gegrom dat afkomstig moest zijn van zijn Pokémon en keek Theo heel even aan. “Ik denk dat als we vanavond nog een paar keer met ons wapens zwaaien dat ik morgen een keertje fitnessen oversla,” sprak hij nonchalant, maar toch wel lichtelijk grappend.