[Patrouille] Ash

Sophia haar hart stuiterde praktisch uit haar ribbenkast. De woorden herhaalde ze eindeloos in haar gedachten. Vandaag ga je eens wat anders doen. Om in je rang te groeien en ervaring op te doen moet je ook kunnen omgaan met het onverwachtse. Daarom ga je op patrouille! Oh, en wat had haar docent opgewekt geklonken! Sophia had zich op dat moment misselijker gevoeld dan ooit te voren. Op deze dingen kon je niet voorbereiden en waar je niet op voorbereiden kon.. allerlei onverwachtse dingen konden plots gebeuren! Voor mentale steun had ze Hibiscus er weer uit gelaten en nu liepen ze zij aan zij over het met as bestrooide pad van route 115. Kleine asvlokken regende gestaag neer op hen. Mt. Chimney strekte zich rechts van hen hoog boven hen uit. Erboven hing een dreigende aswolk. De vulkaan sliep sinds de laatste meting die de Ranger Base gedaan had, maar er waren tekenen dat hij niet in een hele diepe slaap zat. Sophia vergat haar nervositeit eventjes. Wat zou ze er niet voor geven eens een kijkje te nemen in die vulkaan! Hibiscus nieste toen een asvolkje op zijn neus landde. Hij schudde met het blad dat op zijn hoofd rustte waar allemaal as op was gaan liggen.

Haar grijze ogen scande de omgeving. Het zag er rustig uit.. niets aan de hand. Sophia wist even niet of ze blij was daarmee of juist niet. Aan de ene kant was het inderdaad goed als ze eens iets te doen kreeg wat ze helemaal zelf oplossen moest. Aan de andere kant kon datgene iets zijn wat ze niet alleen aankon, stel dat ze falen zou! Sophia veegde een pluk los haar dat uit haar vlecht was gepiept achter haar oor en zuchtte.

Een plotse flits dat langs hen heen ging deed Sophia alert opkijken. Haar ogen zochten naar de bron. Toen een bekende blauw, rode en witte flits langs schoot stopte ze geschrokken, misschien iet wat verdedigend. Een Taillow stortte voor hen neer op de grond, zijn vleugels pijnlijk uitgestoken. Sophia haar laatste ontmoeting met een Taillow, of beter gezegd een hele groep, was bijna fout afgelopen. Vanaf dat punt uit was ze ook nooit meer zonder Hibiscus ergens gegaan. Het liet maar weer zien hoe kwetsbaar je als mens alleen was in de pokémon wereld.

Het beestje maakte zielige geluiden en keek smekend op naar Sophia. Die schoot meteen in de bezorgde modus en knielde neer bij hem. "Hey, wat is er met jou gebeurd?" prevelde ze terwijl ze voorzichtig aan zijn vleugel voelde. Taillow trok hem terug en krijste verontwaardigd. Geschrokken trok ze haar hand terug. Nu ze eens beter keek zag ze dat tussen de donkere veren, rode plekken waren genesteld. "Zou ik even mogen kijken? Ik beloof je dat ik je geen pijn zal doen" vroeg Sophia rustig met een flauwe glimlach. Taillow keek bedenkelijk voor een paar tellen maar stak toen toch met een zucht zijn toegetakelde wondje uit. Sophia pakte hem heel voorzichtig aan bij de punt en onderzocht hem onder het waakzame oog van de Taillow. Haar vingers streken enkele veren opzij om de wond te bekijken. Brandwonden.. dacht ze toen ze de kleur zag. Mt. Chimney! Realiseerde ze zich. "Is dit gebeurd toen je in de buurt van die vulkaan vloog?" vroeg Sophia op vriendelijke toon en ze wees even naar Mt. Chimney. Taillow knikte. Hij had vast en zeker te dicht bij de top gevlogen. Vulkanische as die hier beneden kwam was allang afgekoeld, maar de as die net naar beneden kwam kon soms wel enkele duizenden graden zijn. Ze hoopte dat hij niet zó dicht bij gevlogen was. Voorzichtig zocht ze verder of hij nog meer plekken had. Op zijn rug zaten drie kleintjes en zijn andere vleugel had ook een paar plekjes. Ze waren niet enorm rood en tot Sophia's opluchting ook niet zwartgeblakerd. Niet derdegraads dus. Een zoetige, kruidig aroma vulde de lucht. Sophia keek even opzij naar Hibiscus. Die schudde het blad op zijn hoofd ritmisch heen en weer waardoor het aroma door de lucht verspreid werd. Het zou de Taillow ongetwijfeld beter laten voelen maar het zou de brandwonden niet meteen helen. Ze zou iets anders moeten vinden. "Burn Heals" Zei Sophia hardop. Enkel had ze nu even geen bij zich. De Taillow keek haar met een zielige blik aan. Ze kon hem hier niet zo laten liggen. Ze moest iets doen! vulkanische as was erg vruchtbaar voor de omgeving, ongetwijfeld kon ze verderop onder de beschutting van wat bomen zoeken naar planten die ze gebruiken kon om de brandwonden te helen van de Taillow. "Kom eens hier" zei ze en ze reikte naar hem toe. De Taillow liet het toe maar slaakte een schel kreetje toen Sophia haar handen onder zijn vleugels liet glijden. Vluchtig zette ze hem weer neer. Hibiscus boog zich bezorgd naar voren en vroeg aan de Taillow of het wel ging. De Taillow schudde zijn hoofd en liet zijn vleugels maar slap op de grond liggen. Sophia trok een gezicht. Fallabor Town was niet heel ver weg van hier, wist ze. Ze kon rennen en daar vragen om hulp, maar.. Haar gedachten gingen terug naar de vorige keer dat ze in haar eentje op pad gegaan was. En toch kon ze de Taillow niet oppakken. Het deed hem meer pijn dan dat het hem goed deed. Ze beet op haar lip en hakte de knoop door. "Hibiscus, jij moet hier blijven bij Taillow terwijl ik hulp ga halen!" Zei ze vastberaden. Als ze snel rende zou het zo gepiept zijn. Hibiscus keek haar twijfelachtig aan maar protesteerde niet toen hij de vastberaden uitdrukking in haar ogen zag. "Ik ben zo snel mogelijk terug! Blijf je aroma afgeven, het helpt Taillow" Met dat vooruitzicht knikte Hibiscus en liet hij zijn blad weer shaken. Sophia rende langs hen heen in de richting van het stadje.

Eenmaal aangekomen rende ze naar het kleine medicijn winkeltje dat ze bezocht had voor ze de route op ging. Ze wist dat diegene ook verschillende heals verkocht. Joggend ging ze er heen en vloog ze naar binnen. Hijgend liet ze haar handen op de toonbank rusten en keek ze een oud ogend vrouwtje aan die geschrokken naar voren was komen lopen toen ze de deur zo gewelddadig open hoorde gaan. "Ik heb burn heals nodig" zei ze hijgend. Ze richtte zichzelf op en streek haar haren wat naar achter om iet wat bedaarder over te komen. "Hoeveel?" vroeg de vrouw die afwezig knikte en onder de toonbank reikte. "Vijf" zei Sophia. Dan had ze altijd nog wat extra voor later. Ze had toch geen burn heals meer dus weer wat bij zich hebben kon nooit kwaad. Het oude vrouwtje legde ze op de toonbank en nam Sophia in zich op. Sophia streek verlegen haar ranger kleding netter. "Er zijn toch geen problemen, hoop ik?" kraakte de vrouw bezorgd. "Ik heb een Taillow gevonden op route 115 die brandwonden heeft van de vulkanische assen die van Mt. Chimney komen" legde Sophia uit, haar verlegenheid vergeten door de ernst van de situatie. "Hij landde zo voor mij neer!" Het oude vrouwtje sloeg een hand voor haar mond. "Oh jeetje, je moet dan gauw maar weer op weg zijn. Laat een oud vrouwtje als mij je niet ophouden, kind" Sophia reikte om haar tas te pakken maar besefte met een schok dat ze die bij Hibiscus achtergelaten had. "O nee, mijn geld!" Riep ze uit. "ik ben bang dat ik op dit moment niets bij mij heb.. in mijn haast heb ik het achtergelaten bij mijn pokémon die bij de Taillow de wacht houdt" "Hm.." mompelde het oude vrouwtje en ze keek even bedenkelijk. Een fractie van een seconde later duwde ze de burn heals naar Sophia toe met een knipoog. "Neem maar, meisje, ik heb toch te veel gekregen bij een lading. Jij kunt ze beter besteden dan ik" Sophia voelde haar wangen rood worden. Ze gaf snel een bedankje en pakte ze aan. Terwijl ze weer naar buiten rende maakte ze een mentale notitie het vrouwtje terug te betalen later.

Sophia was hevig buiten adem en had steken in haar zij toen ze aankwam bij Hibiscus en Taillow. Hijgend liet ze zich op haar knieën vallen bij de Taillow. Helen eerst, dan op adem komen! De Taillow keek omhoog naar Sophia toen die de eerste burn heal pakte. "Taillow, dit gaat een beetje prikken.. maar hierdoor zal je brandwond geen pijn meer doen" zei ze glimlachend op een zoete toon. De Taillow keek twijfelend naar Sophia. Op dat moment zei Hibiscus wat tegen hem en keek hij de Bayleef aan. Hibiscus sprak op een indringende toon maar voornamelijk ook op een kalme. Hij glimlachte zelfs en knikte toen naar Sophia. Die wachtte af. Uiteindelijk keek de Taillow weer naar Sophia. Met een zucht stak hij zijn vleugel uit ten teken dat Sophia hem verzorgen mocht. Onwillekeurig glimlachte ze, blij door het vertrouwen wat de jongen vogel in haar had. Sophia sprayde een klein beetje op de wond. Taillow kromp in elkaar maar gaf verder geen kik. Dat deed ze ook met de rest en om het nog even af te maken smeerde ze een zelfgemaakte pasta op de wonden die diende als een soort verband. Zo hinderde het de Taillow niet als hij weer wegvloog.

"Probeer nu eens of je ze weer uit kan slaan" Taillow stond op en spreidde zijn vleugels. Hoewel hij ze nog niet zo snel als normaal uitsloeg zag het er goed uit. Hij slaakte een blije kreet en waagde het zelfs om een meter omhoog te vliegen. Gelukkig landde hij op de grond en keek Sophia dankbaar aan. Hij tjilpte wat klanken en wendde zich toen naar Hibiscus die ook wat terug zei tegen hem. "Taillow, je moet me één ding beloven" zei Sophia op een toon die de aandacht naar haar trok. "Vlieg in het vervolg niet meer zo dicht bij Mt. Chimney, anders raken de asvlokken weer in je vleugels en verbrand je opnieuw" Taillow knikte begrijpend en vloog met die woorden op. Sophia keek toe hoe hij iet wat voorzichtig enkele rondjes om hen heen vloog en tenslotte zich naar de boomgrens een eindje verderop begaf waar, nu Sophia eens beter keek, zich drie andere Taillow opgehouden hadden. Eentje was net zo groot als de Taillow die ze had geholpen en eentje was groter. Dat was vast zijn familie! Sophia bleef staan tot ze er zeker van was dat hij veilig weggevlogen was. Daarna wendde ze zich tot Hibiscus. "Nou, dat was even spannend"  Hibiscus slaakte een beamende 'Bay..' Sophia wendde zich tot de lange route die nog achter haar lag en knikte. Nu kon ze maar beter verder gaan of er meer dingen waren waarbij ze helpen kon..

Hibiscus en Sophia liepen voor hooguit tien minuten voor de volgende taak alweer hen te wachten stond. De zon stond hoog in de lucht en een koel briesje bracht verkoeling. Sophia en Hibiscus stopte tegelijkertijd toen Hibiscus wat scheen te horen. Ingespannen luisterde hij tot Sophia het ook hoorde. Gerommel.. nee, gebonk! Verbaasd keek ze om zich heen en zag een stofwolk hun kant opkomen. Sophia vernauwde haar ogen. Ze kon de vage omtrek onderscheiden van iets groots dat op hen afrende. Recht op hen afrende. Gauw rende de twee opzij toen de Bouffalant hen bijna omver rende. Sophia viel voorover op haar buik en keek geschrokken het dier na. “Bay??” riep Hibiscus uit die opgesprongen was en naar Sophia toegerend was. Sophia krabde aan haar zere kin en krabbelde overeind. Enkele seconde later scheerde een Skarmory langs hen heen. Hij had een blik op zijn gelaat alsof hij iets heel lekkers achterna zat. Sophia fronsde. “Skarmory zijn carnivoren.. maar ze nemen nooit een prooi die even groot is als zijzelf” Dat vind Sophia maar een vreemd verhaal. Ze keek naar Hibiscus. “Zou ik op je rug mogen rijden?” vroeg ze aan Hibiscus. Te voet zou ze nooit snel genoeg zijn om de wilde Bouffalant in te halen. Ze moest hem kalmeren, wie weet wie of wat hij nog meer om kon lopen. Dus sprong Sophia op Hibiscus zijn rug en rende ze achter de twee pokémon aan.

Hibiscus rende zo hard als hij kon om de twee pokémon bij te houden, wat nog een opgave was. Bayleef waren niet een van de snelste renners. Sophia voelde zich schuldig dat ze zo gebruik maakte van hem maar ze besloot hem vanavond, als deze patrouille om was, eens lekker te verwennen. Al snel waren ze dicht bij genoeg. De Skarmory vuurde af en toe een aanval af op de Bouffalant die daardoor alleen maar sneller ging rennen. Hij rende finaal door kleine rotsen heen wat een geweld aan lawaai veroorzaakte. Brokstukken vlogen om hun oren. “We moeten zorgen dat die Skarmory stopt met het achterna zitten van de Bouffalant! Anders stopt hij nooit!” Riep Sophia boven het gerommel van hoeven, rotsen die uit elkaar splijten en een krijsende Skarmory heen. Hibiscus knikte. “Eerst moeten we zijn aandacht hebben.. Hibiscus! Probeer of je hem raken kan met een magical leaf!” Hibiscus concentreerde zich en vuurde toen de felgekleurde bladeren af. Zijn bladeren schoten finaal langs de Skarmory heen. “Nog eens!” moedigde ze hem aan met een klopje op zijn hals. Hibiscus probeerde nogmaals. Deze keer schoot het voor de Skarmory langs, die eventjes daardoor uit zijn concentratie gehaald werd. Hij keek opzij en merkte hen op. Met een krachtige slag van zijn metalen vleugels schoot hij zichzelf af naar voren. “Nee! Hij wilt ontsnappen!” Hibiscus begon buiten adem te raken. Sophia haar gedachten gingen alle kanten op. En toen schoot het haar te binnen! “Hibiscus, doe je Sweet Scent!” Een aanval waarbij je niets hoefde te raken! Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Dus liet hij uit de groene kiemen die om zijn nek hingen een roze poeder los dat verging in de lucht en een enorm zoete aroma afgaf. Het had effect want de Skarmory raakte daardoor van de Bouffalant afgeleid en minderde vaart. Eventjes was hij helemaal gefascineerd erdoor en vergat dat hij achter zijn prooi aanzat. Sophia sprong van Hibiscus af en pakte haar capture styler. Toen ze de tol afvuurde zorgde het geluid ervoor dat de Skarmory uit zijn trance werd gewekt. Hij slaakte een boze kreet  toen hij merkte dat de Bouffalant niet meer in de buurt was en richtte nu zijn woede op hen.. hij sloeg met zijn vleugels. Vlijmscherpe, halve maan vormige cirkels sneden door de lucht heen. Sophia dook opzij. De aanvallen knalde tegen de grond aan. Snel krabbelde ze overeind. “Hibiscus!” riep ze. Die sprong op en vuurde een aanval af op de Skarmoy. Sophia richtte en schoot de tol af. Moeizaam met bevende handen volgde ze de Skarmoy die alsmaar heen en weer vloog en zich niet zo gemakkelijk liet vangen. Hibiscus werd geraakt door wat aanvallen en had moeite om te kunnen vechten. Sophia beet op haar lip toen de cirkel voor de vijfde keer brak. Hibiscus kan niets beginnen tegen een flying type.. zeker niet zo’n sterke! “Hou vol Hibiscus! Probeer hem af te leiden zodat ik hem vangen kan!” Gilde ze. Skarmory nam een duikvlucht. Hibiscus werd geraakt door een metal claw en wankelde achteruit. Moeizaam richtte hij zich op. “Nog heel even Hibiscus! Doe nog een Sweet Scent!” Hibiscus maakte zichzelf groot en riep “Baaaaaay!” hij begon wit te gloeien en was binnen enkele momenten niet langer een kleine Bayleef, maar een heuze Meganium! Sophia was eventjes zo volstrekt verbaasd dat ze de bijna perfecte capture liet mislopen. Hibiscus liet de Sweet Scent los en Sophia richtte. Ze maakte de cirkel en .. Skarmory leek een stuk kalmer toen hij landde voor hen. De capture was geslaagd! Hibiscus liep naar Sophia toe die hem om de nek vloog en ontving de knuffel. In haar tas piepte haar pokédex ‘Meganium, the Herb Pokémon. Meganium's breath has the power to revive dead grass and plants, and the fragrance emanating from its flower petals could soothe any angry, hostile emotions.’ Sophia die liet Hibiscus los die een blij neuriede ondanks zijn verwondingen. Ze wendde zich tot de Skarmory. “Zeg, kun je die Bouffalant niet met rust laten?” De Skarmory trok een gezicht alsof hij opeens zich weer iets heel lekkers herinnerde. “Nee! Je mag niet achter hem aan gaan, Bouffalant kun je niet opeten!” De Skarmory keek Sophia verbouwereerd aan en zei wat. Hibiscus antwoordde daarop, sceptisch. De Skarmory wendde zich tot Hibiscus en een hevige discussie ontstond daaruit. Opgelaten stond Sophia ernaast te luisteren. Hibiscus wendde zich tot Sophia. Hij zei iets op een serieuze maar geamuseerde toon. Wat was er grappig? “Wat?” Vroeg Sophia, die helaas niet pokémon taal verstaan kon. Hibiscus besloot maar gewoon het te laten zien. Hij wenkte Sophia.

Een heel eind terug gelopen liet Hibiscus Sophia een honingraad zien die er uit zag alsof iemand er met geweld doorheen gelopen was. De Skarmory likte zijn lippen af bij de aanblik van de nu vernielde stukken raad. Je kon duidelijk zien dat het vernield was, per ongeluk of niet. “Wil je me zeggen dat de Bouffalant er doorheen gelopen is? En de Skarmory daarom hem achterna zat? Vanwege de honing?” Hibiscus knikte en de Skarmory knikte tevens. Sophia zuchtte, iet wat geprikkeld dat het zo’n stomme reden was. Al die ophef over een beetje honing! “Goed, Skarmory, ik laat je nu weer gaan mits je beloofd de Bouffalant nu met rust te laten vanaf nu” De Skarmory knikte, al bezig met het smikkelen van de honing. Ze wendde zich tot Hibiscus. “En wij moeten die Bouffalant nog zien te vinden en kalmeren!”

Het duurde niet lang voor de Bouffalant gevonden was. Toen hij eenmaal door had gehad dat hij niet meer achtervolgd werd was hij vermoeid neergeploft naast de weg. Toen Sophia dichterbij kwam keek hij verwilderd op en duwde zich omhoog. Hij schraapte dreigend met zijn hoef. Sophia pakte haar capture styler maar zag tot haar ontzetting dat de batterij leeg was. Oh ja.. als student ranger kon je enkel maar 1 assist per dag gebruiken.. Sophia herinnerde de data die ze gehoord had van haar pokédex toen Hibiscus evolueerde. “Kalmeer hem” zei ze kordaad maar rustig. De Hibiscus bloem om Hibiscus zijn nek leek feller te worden toen een nieuw aroma, eentje die Sophia nog niet eerder geroken had, de lucht vulde. ‘It is said that Meganium's petals can release an aroma that can soothe anyone that comes in contact with it’ herhaalde de roodharige. Ze opende haar ogen toen de kalmerende werking door haar lijf ging. Ze keek naar de Bouffalant die hen nog steeds vuil aankeek maar geen aanstalte meer maakte hen aan te vallen. Hij ontspande zelfs na enige tijd. ‘and can calm aggressive feelings”’ Sophia wendde zich tot haar pokémon. “Kun je hem uitleggen dat we geen kwade bedoelingen hebben en hem enkel willen helpen?” Hibiscus knikte en liep voorzichtig op de Bouffalant af. Takjes, bladeren en allerlei modder kleefde aan de plakkerige afro op zijn hoofd. Nu Sophia eens goed keek zag ze dat zijn hele kop en afro vol zat met plakkerige honing. Het arme ding was een magneet voor hongerige pokémon.. De Bouffalant keek opzij naar haar toen Hibiscus wat gezegd had. “Als je me toelaat kan ik je helpen van die honing af te komen” Bood ze aan met een vriendelijke glimlach. De Bouffalant had zo zijn bedenkingen. Ze wees naar het kleine meertje dat eventjes verderop lag. “Ik hoef enkel je mooie afro te wassen.. en dan kun je weer gaan” Bij de woorden ‘mooie afro’ verstijfde de Bouffalant en ontsprong er een arrogante glimlach op zijn gelaat. Hij richtte zich in zijn volle lengte op en gooide zijn platte, met honing besprenkelde afro in de lucht. Sophia grinnikte. “Kom op, dan ben je zo weer de oude”. Hibiscus vergezelde de Bouffalant naar het water terwijl Sophia achter hen aanliep. Bij de waterkant stapte ze tot haar enkels in het water, gevolgd door de Bouffalant die maar al te graag zijn mooie afro weer in model wilde krijgen. “Hier gaan we dan” en ze gooide een plets water over zijn kop heen. Hij rilde en schudde met zijn kop terwijl Sophia nog meer water op hem gooide en met haar handen de kleverige substantie er uit wreef. Uiteindelijk na een hele tijd was Sophia niet droog gebleven. De Bouffalant stond nu uit te druppen aan de waterkant. Ze haalde een kam tevoorschijn en een borstel die ze in haar tas gehad had. “Als ik mag?” De Bouffalant scheen maar al te graag te willen meewerken als het betekende dat zijn afro weer mooi werd. Dus boog hij zijn massieve kop naar voren en liet toe dat Sophia het weer in model kamde. Haar kam brak echter af en bleef steken. “Verdorie” gromde ze en ze morrelde er aan. Hibiscus gniffelde. Hij leek nu net zo’n stereotype jaren 80 persoon met die afro. Sophia morrelde hem los en keek er treurig naar. Die borstel was haar favoriete borstel geweest..

Toen de Bouffalant helemaal opgedroogd was en zijn haar weer goed zat bedankte hij Hibiscus en Sophia en ging weer op weg. Sophia had hem verzekerd dat hij er hartstikke mooi uit zag met zijn afro weer in model en de Skarmory hem niet langer lastig ging vallen. Met die wetenschap was hij vertrokken en bleven Hibiscus en Sophia eveneens weer alleen achter samen.