[Patrol] Gravel to Tempo [Closed]

“Sorry Taylor. We hebben een noodgeval waar ik bij moet zijn, dus ik kan vandaag niet…” De blondine keek met een ontzette uitdrukking naar het schermpje van haar Holocaster. Ze stond eigenlijk op het punt om te vertrekken naar het ziekenhuis, maar op het laatste moment moest haar partner in crime dit naar haar sturen. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en gromde iets over dat het niet eerlijk was. Enrique, wie haar tot nu toe gezelschap had gehouden om haar te horen ratelen over verschillende mechanieken die ze wilde toepassen, keek met een bezorgde frons naar het ineengezakte figuur van zijn trainer. Op de eerste plaats maakte hij zich zorgen over wat ze nu zou gaan doen, want dat haar eerdere plannen niet door gingen, betekende dat ze iets anders ging zoeken. Enrique was altijd al bang dat ze hem uit elkaar zou schroeven uit verveling en dat werd nu vertienvoudigd.

Daarnaast wist hij hoeveel dit project voor Taylor betekende. Ze liet het misschien niet blijken, maar ze gaf veel om haar grote zus. Dat er nu weer uitstel kwam, hield alleen maar in dat Tiffany langer in dezelfde sleur moest leven en dat kon de blondine niet aanzien. Ze zei er niets van, maar het vrat haar van binnen op om de brunette elke dag zo neerslachtig te zien. Het klopte niet. Tiffany was een trots persoon. Om die trots zo gekrenkt te zien… Het voelde niet goed. Taylor snoof en nam plaats aan haar bureau, waar twee foto’s in hun eigen frame op stonden te rusten. Eentje was van het Marchetti gezin, vlak nadat de blondine was geadopteerd door de familie. Die dag voelde ze zich welkom – gewild. Het was één van haar favoriete dagen, maar dat had meerdere reden dan alleen de adoptie. Ze had Tiffany zo vaak geplaagd en ertussen kunnen nemen, dat het gewoon niet meer op twee handen te tellen was.

De andere foto? Dat was een oude foto van haarzelf met Raymond. Het was een kopie, want hij was uitvergroot – en Taylor droeg het origineel liever bij zich. Ze ging nergens heen zonder die foto. Sommigen vonden dat riskant en zouden waarschijnlijk liever de kopie mee hebben, maar de blondine vond dat op de een of andere manier valsspelen. Alsof het dan zijn kracht verloor. De kopie had ze liever op haar bureau, zodat Raymond kon toe kijken hoe ver ze al was gekomen met het monteerwerk. Nu, echter, kon hij zien dat ze het even niet meer trok. Taylor boog voorover, leunde haar ellebogen op het blad en zat met haar handen in het haar. “Ik haat dit,” biechtte ze op, al was haar toon heel zacht. Enrique wist niet helemaal of hij dit wel mocht horen. “Ik wou dat ik nu niet zo afhankelijk was van het ziekenhuis.”

Het was geen geheim dat ze zichzelf erg zelfstandig vond. Dat ze het niet helemaal in haar eentje kon afronden, daar kon ze niet tegen. Het doktersteam was sowieso nodig om het op Tiffany’s zenuwen af te stemmen – en alle andere dingen waar zij niets van begreep, omdat ze niet zo op biologie was gesteld. Bovendien was dit de eerste keer dat ze überhaupt zoiets bouwde, dus was alle hulp eigenlijk welkom. Of, nou ja, niet echt welkom, maar wel nodig. Taylor verplaatste haar handen naar haar gezicht en wreef over haar slaap heen. Ze voelde een beetje druk in haar hoofd van de stress, want ze maakte zich eigenlijk zorgen over hoe lang Tiffany het nog ging uithouden. Toegegeven, de brunette wist van niets. Die had zeker de gedachte dat ze voor eeuwig met maar één arm moest gaan leven, maar daar wilde Taylor het liefst zo snel mogelijk verandering in brengen. En het werd steeds moeilijker om dat geheim te houden.

“Misschien moet ik het haar gewoon zeggen,” mompelde ze. Ze keek bedroefd naar de foto van de Marchetti’s en toen naar die van Raymond. “Ik trek het niet om nog iemand te verliezen.” Shit, ze werd wel heel emotioneel nu. Bij het knipperen merkte ze dat er tranen in haar ogen waren opgeweld en ze deed haar uiterste best om dat te verbergen. Zelfs Enrique mocht die niet zien. Taylor slaakte een nog diepere zucht en kwam vervolgens overeind. “Ik denk dat ik naar buiten moet,” sprak ze tegen haar Magnemite. Die liet ze terugkeren. Twijfelend keek ze naar haar Styler, maar die besloot ze uiteindelijk toch mee te nemen. Als ze toch naar buiten ging, kon ze net zo goed een patrouille lopen. Misschien leidde het haar wel goed af.

Taylor vermeed Tiffany toen ze naar buiten liep. Ze was niet helemaal zeker of het aan haar te zien was dat ze bijna zichzelf was verloren – en dat wilde ze eigenlijk niet bekend maken. Daarom ging ze de deur uit zonder iets te zeggen. Het voelde niet goed, maar ze kon het gewoon niet beter maken. De blondine stapte stug bij het appartementencomplex weg en besloot haar Frogadier als gezelschap eruit te laten. Hij zweeg tenminste en vroeg niet verder over haar emoties. Dat waardeerde ze aan hem. Hij was perfect voor wanneer ze niet alleen wilde zijn, maar geen irritante, nieuwsgierige vragen kon hebben. “We gaan een patrouille doen,” vermeldde ze alleen. Zer0 vroeg zich wel af wat er aan de hand was, omdat zijn trainer nooit uit zichzelf iets voor de Rangers wilde doen, maar hij ging er verder niet op in. Het enige wat hij deed was kortaf knikken om te laten zien dat hij haar had begrepen en verder hield hij zich afzijdig.

Ze wist niet waarom, maar ze leidde hen rustig naar de grot die tussen Anistar en Couriway in lag. Taylor had geen flauw idee of er vaak hulp nodig was in grotten. Ze kon zich voorstellen dat er geregeld mensen in verdwaalden, daar was ze zelf ook wel eens eentje van, maar buiten dat? Desondanks maakte ze geen aanstalten om terug te lopen. Het was duidelijk dat ze hierheen wilde en dat kon ze ergens ook wel begrijpen. Niet veel mensen kwamen in grotten. Dat betekende dat ze alleen zou zijn en dat was precies wat ze nu graag wilde, als ze eerlijk moest zijn.

Enkele meters de grot in en ze kwam het eerste probleem al tegen. Waar een T-splitsing hoorde te zijn – daar ging ze van uit, in ieder geval, want er leidde een pad naar links en rechts – werd er nu een route geblokkeerd door een hoop gevallen stenen. Taylor fronste ontzet. Waarom was hier geen melding van gemaakt? Het leek haar belangrijk dat elk pad open bleef. Straks zaten mensen aan de andere kant vast en konden ze niet meer terug. Dat was best onverantwoordelijk van de Rangers. Het was maar goed dat ze op eigen houtje een patrouille besloot te lopen, anders had het misschien nog wel langer geduurd voor hier werk van werd gemaakt. De blondine wenkte haar Frogadier achter zich aan en wandelde dieper de grot in via de andere kant. Taylor had zo het idee dat Zer0 weinig ging uithalen tegen die rotsen en Moxxi nam teveel ruimte in beslag. Dan zat er niets anders op dan een andere pokémon te vinden.

Nieuwsgierig haalde ze haar Styler tevoorschijn, benieuwd of ze via dat apparaat kon uitzoeken welke pokémon er hier voorkwamen. Tot haar ongenoegen was dit niet het geval en maakte ze mentaal een notitie ervan om dit aan te kaarten bij de elites. Hoe moest je je werk goed kunnen doen als je niet wist wat er hier voorkwam? Dat was onhandig. Taylor gromde en stopte de Styler weer terug op z’n plek; aan haar gesp. “Zer0, ik heb een pokémon nodig die de stenen weg kan werken,” liet ze aan haar Frogadier weten. “Als je iets vindt, laat het me weten.” De kikker knikte en verdween vervolgens verder de grot in. Taylor maakte zich er verder geen zorgen over. Ze wist dat hij voor zichzelf kon zorgen en dat hij terug zou komen als het hem te heet onder de voeten werd.

De blondine onderzocht ondertussen een klein, geheim gangetje dat zich op haar pad bevond. Het was niet heel smal, maar het zat wel verstopt. Nieuwsgierig als ze was liet ze zich erdoor leiden en kwam ze uiteindelijk bij een opening uit. Daar zag ze een enorme, draakachtige pokémon op z’n kont zitten, alsof hij iets bijzonders verwachtte en daarop aan het wachten was. Taylor ving zijn blik en knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen. Toen er geen beweging in kwam, trok ze haar mond pardoes open om iets te vragen. Ze had geen flauw idee wat het effect zou zijn of waarom ze überhaupt de vraag stelde, maar ze hoopte dat het iets in werking zou zetten. “Je kent niet toevallig een aanval om rotsen te verpulveren, of wel?” De draak snoof zacht, kwam rustig en loom overeind – en liet toen een huiveringwekkende brul horen.

Taylor klikte meteen de Styler van haar riem. Vanuit haar ooghoeken zag ze het beest op haar af komen en meteen sloeg de paniek toe. Had ze iets verkeerd gezegd? Ze had toch niet vijandig geklonken? Shit, ze kon Moxxi hier niet zomaar tevoorschijn halen, daar was de grot te laag voor. Zou Mordecai kunnen helpen? Nee, ze dacht te lang na. Taylor schoot de disc van haar Styler meteen op de draak af en begon gehaast in de lucht te tekenen. Hierdoor kwamen de rondjes minder mooi uit dan ze normaal gesproken bij haar zouden zijn – en hoewel het niet meteen haar intentie was om hem te kunnen vangen, faalde die poging wel. Hij beet naar de lijn die was getekend en meteen werd de cirkel verbroken. De disc kletterde tegen de grond. Gelukkig was het wel een afleiding voor dat wezen, want hij viel haar tenminste niet meer aan.

Terwijl hij zich omdraaide om aan de disc te kunnen snuffelen, en hem waarschijnlijk opeten, startte Taylor het proces opnieuw op. Langzaam en voorzichtig deed ze haar arm omhoog en kwam de disc ook weer in beweging. Daarna maakte ze zo snel ze kon een aantal cirkels en wist ze hem zonder verdere problemen te vangen. Waarom hij zo snel van humeur switchte was haar een raadsel, maar de blondine was er dankbaar voor. Zodra hij een vriendelijkere blik in zijn ogen kreeg, zuchtte ze opgelucht. Daarna bekeek ze zijn info op haar Capture Styler. Zo te zien had ze een Druddigon te pakken. “Oké vriend,” sprak ze vooral tegen zichzelf. “Eens zien wat je allemaal kan.” Ze veegde met haar duim over het scherm en bekeek zijn aanvallen aandachtig. Haar pastelroze ogen bleven uiteindelijk hangen op Dragon Claw. Die aanval moest krachtig genoeg zijn om de stenen in stukken te hakken, niet waar?

Tevreden liep de blondine terug naar het gangetje waar ze doorheen was gekomen. Druddigon volgde haar gehoorzaam. De gekleurde draak hupte nonchalant met haar mee en keek haar schaapachtig aan toen ze bij de stenen waren gearriveerd. Taylor keek voor een moment dieper de gang in om te checken of Zer0 al terug was gekomen, maar ze zag geen teken van haar Frogadier. Moest ze zich zorgen gaan maken? Wie weet was hij al terug gekomen en kon hij haar niet vinden. “Neh,” opperde ze tegen zichzelf. “Hij redt zich wel.” De Druddigon hield zijn koppie scheef, maar Taylor negeerde hem vooral. Het ging hem toch niets aan en als ze het hem al vertelde, dan zou hij niet kunnen helpen. Ze had zijn hulp hier nodig. Taylor draaide haar hoofd naar de stenen en wees er met een priemende vinger naar. “Zie je die stenen?” vroeg ze aan de gekleurde draak. Hij knikte, zijn blik nieuwsgierig op haar gericht. “Kan je die met een Dragon Claw verpulveren?”

De Druddigon gaf geen reactie. Niet verbaal of direct, in ieder geval. Taylor wist dat hij haar gehoord had doordat hij zich ook op de stenen richtte en zijn klauw omhoog hief. Het kleurde paars op en in een oogwenk raasde het omlaag. De blondine knipperde één keer met haar ogen en de stenen vielen in stukken in elkaar. “Aight, nice!” reageerde ze tevreden. Ze keek grijnzend toe hoe de rotzooi afbrokkelde en vanzelf naar voren viel. In principe moest ze het dan ook aan de kant werken, maar… Je kon er net zo goed overheen lopen, dus waarom zou ze? Druddigon voelde in ieder geval aan dat zijn hulp niet meer nodig was en verdween terug naar zijn eigen plekje.

Alsof ze zelf het puin had veroorzaakt, klopte ze nonchalant haar handen aan elkaar af. Veel vieze derrie was er niet op haar handpalmen te vinden, maar omdat het klusje geklaard was, vond ze het wel nodig om te doen. Taylor wilde tevreden dieper de grot in wandelen om Zer0 te vinden toen een gepijnigde piep haar oren reikte. Huh? Verbaasd keek ze naar het puin. Kwam het geluid daar vandaan? De blondine dacht even dat ze gek aan het worden was, maar toen het piepje opnieuw klonk, stapte ze dichter naar de afgebrokkelde stenen toe. Een blauwige kleur onderscheidde zich van de smerige bruine tinten van het gesteente, waardoor haar nieuwsgierigheid haar al snel overmeesterde. Taylor veegde met haar hand een hoop puin aan de kant en ontdekte algauw dat het om een pokémon ging. Een Woobat, als ze zich niet vergiste.

Ze fronste diep. Was dat beest echt zo dom geweest dat het in de baan van de draak z’n aanval had gevlogen? Daar leek het wel op. Woobat begon harder te piepen toen de blondine met haar vingers langs z’n pluizige vacht streek. Ze was niet helemaal zeker of het uit angst of uit pijn was, dus besloot ze het safe te spelen en haalde ze haar Styler tevoorschijn. Hier had ze geen partnerpokémon voor nodig. Rustig tekende ze een aantal cirkels nadat ze de disc af had gevuurd en ving ze de Woobat zonder verdere problemen. Taylor deed het vooral om de pokémon meer te laten gehoorzamen en om minder angst te zaaien, maar het nam de pijn uiteraard niet weg. Voorzichtig tilde ze de Woobat op en onderzocht het wezentje zorgvuldig. “Dude, je bent echt een pechSpearow,” sprak ze tegen hem. Hij piepte nog wel zachtjes, maar het was niet meer zo luid als net. “Chill, het zijn maar een paar schrammetjes. Dat kan ik zo verhelpen.”

Haar vrije hand gleed automatisch naar haar heupen, waar ze normaal gesproken ook nog een tasje voor trainer benodigdheden in had zitten. Tot haar ongenoegen greep ze naar lucht en toen haar pastelroze ogen registreerden dat het tasje er niet zat, realiseerde ze zich dat ze die in alle haast was vergeten. “Great,” verzuchtte ze geërgerd. Dat kon er ook nog wel bij. Taylor beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze over een volgende stap nadacht. Het meest logische zou het pokémoncenter zijn, maar Zer0 dwaalde nog ergens in de grot rond en die wilde ze niet zomaar achterlaten. Ze was hem al een keer verloren; dat wilde ze niet nog eens doorstaan. Misschien kon ze een andere pokémon erop uit sturen om hem te gaan zoeken? Nee, dat zou in hetzelfde probleem gaan resulteren. Dan was ze er wellicht twee kwijt in plaats van één.

Tenzij… Mordecai had een uitstekend reukvermogen. Die zou vast en zeker het spoor van haar Frogadier kunnen vinden en kon makkelijk dezelfde weg terugnemen. Taylor was er pertinent zeker van dat hij de meest geschikte pokémon voor dit taakje was. Of het ook echt een waterdicht plan was? Niet echt. De Houndoom zou haar geur de grot uit kunnen volgen, maar er bestond sowieso de kans dat ze werden opgehouden door trainers. Een geëvolueerde starter zag je immers niet vaak en een Houndoom was ook een vrij zeldzaam spektakel. Taylor moest er nog altijd eentje in het wild tegenkomen. Ze wilde het risico ook niet echt lopen – zeker niet na wat er met Echo was gebeurd en al zeer zeker niet met twee van haar geliefde teamgenoten. Had ze een andere keus? Waarschijnlijk niet. Die Woobat had verzorging nodig.

Met een zucht klikte de blondine een pokéball van haar riem. Enkele tellen later verscheen de Houndoom afwachtend voor haar neus. Taylor stopte zijn pokéball terug op z’n plek en richtte haar pastelroze ogen op haar pokémon. “Mordecai, zou jij Zer0 voor me kunnen zoeken?” vroeg ze aan hem. Hij knikte, hoewel er een vragende blik in z’n ogen stond. “We gingen apart naar iets op zoek, maar hij is nog niet terug en ik moet deze Woobat naar het center brengen,” legde ze uit. De blondine gebaarde met haar vrije hand naar het wezen in haar arm. “Hij is gewond geraakt en ik ben op patrouille, dus het is mijn taak om dit te fixen of whatever.” De Houndoom knikte nog een keer. Toen ze niets meer zei, draaide hij zich om en liet hij zijn neus vlak boven de grond hangen. Een aantal geuren kropen naar binnen – en na enkele tellen had hij de juiste te pakken. Mordecai begon meteen de geur achterna te lopen.

Taylor keek hem nog even na. Toen hij niet meer in het zicht was, draaide ze zich op haar hielen naar de grotingang en wilde ze naar buiten lopen, maar alsof het zo moest zijn, reikte een nieuwe stem haar oren. “Ranger!” Ze bleef stil staan. “Wacht, Ranger!” Oké, was het wel tegen haar? Ze stond al stil, wat wilde die persoon nog meer van haar? Met een geheven wenkbrauw keek Taylor over haar schouder, waardoor ze een jongedame haar kant op zag komen rennen. Ze was gekleed als een onderzoeker, maar aan haar gear te zien, had ze ook pokémon bij zich. “Wat?” vroeg de blondine. Ze besefte zich niet hoe bot het klonk. De dame remde af en twijfelde voor een moment. Kwam ze ongelegen? Diens blik viel toen op de Woobat in Taylor’s armen. “Och, arm ding!” begon de vrouw opgelaten. Hiermee bracht ze de blondine ook van haar stuk. “Wat is er gebeurd?”

De Ranger keek voor een moment argwanend naar de jonge vrouw, besefte zich al snel dat er niks te vrezen was en opende haar mond om antwoord te geven. “Geen idee. Ik vond hem in het puin,” deelde ze mee, waarbij ze nonchalant haar schouders ophaalde. “Ik stond eigenlijk op het punt om naar het center te gaan.” De dame haalde meteen haar rugzak van haar rug en ritste die open. Vervolgens begon ze erin te wroeten. “Dat is niet nodig!” liet ze aan Taylor weten. Daarna haalde ze een klein flesje tevoorschijn en reikte ze die naar de Ranger toe. Die bekeek het flesje aandachtig. Was dat een potion? Dat kon wel helpen, ja. Ze nam het voorwerp over, zakte naar de grond en spoot het spul voorzichtig op de schrammen die de Woobat had. Het beestje piepte weer; waarschijnlijk omdat het prikte. “Het is zo voorbij,” liet Taylor aan hem weten. Voor de zekerheid bracht ze het ook op de plekken in de buurt van de schrammen aan. “Zo. Helemaal klaar.”

De blondine gaf het flesje terug aan de rechtmatige eigenaar en kwam met de Woobat overeind. Het moest waarschijnlijk nog intrekken, maar hij zou al snel weer de oude zijn. “Nu moet je gewoon nog even rusten,” sprak Taylor tegen de pokémon. “Dat kan je wel alleen, toch?”

Het beestje gaf aan dat het wel in orde zou komen en dat luchtte Taylor toch wel een klein beetje op – maar alleen zodat ze niet in de problemen kwam bij de Ranger Base. Als men daar lucht kreeg van het verhaal dat ze arme pokémon aan hun lot had overgelaten, dan kon ze misschien wel fluiten naar haar nieuwe ‘baantje’. De blondine kon nu dus nog een dagje langer Ranger blijven, gelukkig. De Woobat was zelfs zo tevreden met zijn behandeling, dat hij niet aangaf weg te willen en dat vond Taylor wel prima. Ze wist niet waar ze hem heen moest brengen, dus hield ze hem nog even in haar armen, terwijl de onderzoekdame haar aandacht probeerde te trekken. “Oké, dus nu dat voorbij is, Ranger,” begon ze. Ze keek Taylor haast doordringend aan. “Kan ik misschien je hulp inschakelen?”

De blondine was erg geneigd om te weigeren, maar dat deed ze om een aantal redenen niet. Als eerste had ze geen geldig excuus om te weigeren – ze had net al aangegeven dat de Woobat haar enige bezigheid was en nu ze niet meer naar het center hoefde om hem op te lappen… Haar tweede rede was dat ze nu een Ranger was en dat betekende dat ze er toch aan moest geloven. Ze moest mensen gaan helpen als ze daar om vroegen, wilde ze niet op de verkeerde lijst komen te staan bij haar collega’s. Taylor wilde eigenlijk vooral haar baantje behouden om Tiffany te helpen, ondanks dat ze dat nooit hardop zou toegeven, dus kon ze het zich niet veroorloven om deze vrouw te pesten. Die zou haar misschien wel terug kunnen pesten.

“Sure,” besloot ze dan maar met tegenzin te zeggen. “What’s up?” Samen met de Woobat keek ze nieuwsgierig naar de jonge vrouw. De onderzoeker duwde met haar middelvinger haar bril meer naar achteren en hield een klein klembord met prenten omhoog. Wauw, stereotype anime move. Taylor negeerde de beweging en liet haar pastelroze ogen over de afbeeldingen glijden, maar kwam geen steek verder. Wat moest ze met een hoop plaatjes? “Ik ben op zoek naar het hart van de mijn. Het gerucht gaat dat er een monster rondloopt en ik wil deze mythe van dichterbij bekijken,” legde ze uit. “Misschien zelfs de mythe de wereld uit helpen of leren wat de mijn hier schuilhoud.” Ah, de blondine hoefde de rest al niet meer te horen. Waarschijnlijk gebruikte ze de prenten als een soort kaart om die plek te vinden.

Spanning en sensatie was toch wel een manier om haar een beetje mee te krijgen, dus knikte de Ranger instemmend. “Ik krijg je daar wel, no problem,” sprak ze tegen de onderzoeker. Ze grijnsde licht. Taylor besefte zich dat ze twee pokémon te kort kwam, maar ze had er in principe nog drie over. Moxxi, Enrique en de kleine Woobat in haar armen, wie nog onder het effect van haar Styler stond. Ze had hem nog niet vrijgelaten en nog niks aan hem gevraagd, dus in principe kon ze hem ook nog inzetten. “Echt waar? Dankjewel!” reageerde de vrouw opgelaten. Taylor zag dat ze zich inhield om een gat in de lucht te springen en rolde haast met haar ogen. Overdreven much? “Mijn pokémon zijn nog niet op niveau, maar ik kon geen gids vinden en toen kwam ik jou tegen!” Een… Ze zocht een gids in de grot zelf? Was ze eigenlijk wel zo slim als die lab jas haar liet lijken?

De blondine fronste, maar ze hield het commentaar wederom voor zich. Haar blik gleed door de grot heen en ze stapte meteen naar de eerste gang die ze in beeld kreeg. Taylor had eigenlijk geen flauw idee hoe deze grot in elkaar stak, maar dat hoefde die dame niet te weten. Misschien kon de Woobat haar wel leiden. “Dus over het monster,” begon ze, terwijl ze over haar schouder keek om te zien of de dame haar wel volgde. Dat deed ze. “Hoe zit dat allemaal?” De vrouw lichtte meteen op. Taylor had meteen geen zaklamp meer nodig voor wanneer het echt te donker begon te worden. Zonder dat ze het echt had gewild, ontketende ze meteen een hele stroom aan woorden. “Eigenlijk zijn het er meer,” vertelde ze aan de Ranger. “En er gaan meer verhalen rond dan je waarschijnlijk bij elkaar kan puzzelen. Het belangrijkste is dat men de mijn heeft stilgelegd vanwege deze monsters en ik wil graag onderzoeken hoeveel hiervan waar is.”

Taylor hief verbaasd een wenkbrauw bij het horen van haar uitleg. Natuurlijk leefden er monsters in de mijn. Je kwam in een grot en in een grot als deze leefden nou eenmaal pokémon. Waren zij soms de monsters waar men het over had? “Ik zie je al denken ‘maar waar zijn we bang voor?’, of niet soms? Nou, het zijn niet zomaar monsters die je in een bal kan vangen. Zelfs pokémon werden bang bij het zien van een vreemde schaduw. Er wordt zelfs gezegd dat alleen pokémon die monsters kunnen zien,” ging de vrouw ongestoord verder. “Allemaal larie, als je het mij vraagt.” Taylor gaf de dame een pluspuntje. Zelf vond ze het ook ongeloofwaardig dat enkel en alleen pokémon die zogenaamde monsters konden zien. Eigenlijk geloofde ze helemaal niks van dat monster verhaal. Waarschijnlijk was het één of andere Cloystersmoes om niet meer te hoeven werken in deze mijn. Ze was wel benieuwd naar wat er echt achter zat en kon daarom niet meer wachten tot ze het uiteindelijke deel van de grot hadden bereikt.

Dat was niet makkelijk, leerde Taylor al snel. “Ugh!” riep ze gefrustreerd. “Dit is al de zesde doodlopende gang!” Met een boze frons draaide ze zich om en stapte stampvoetend terug naar het beginpunt van dit pad. De onderzoeker bekeek nieuwsgierig het gesteente, maar wandelde al vlug achter de Ranger aan. “Weet je zeker dat je weet waar je heen gaat?” vroeg de dame – en dat was iets wat de blondine op dat moment niet kon hebben. “Luister eens even goed! … Euh?” Haar uitbarsting hield halt toen ze zich besefte dat ze de naam van de vrouw niet eens wist. “Elaine,” sprak die rustig, alsof ze niet door had dat ze op het punt stond om uitgekauwd te worden. “Ja! Elaine! Luister eens effetjes,” vervolgde Taylor toen, haar frustratie weer in haar stem te horen. “Wie is hier nou de Ranger? Jij of ik?” Elaine hief droogjes haar hand en wees naar de blondine. Die snoof. “Precies. Dus wie weet de weg hier beter?” De onderzoeker hield, dit keer met een beetje verwarring omdat ze het niet zeker wist, haar vinger nog steeds naar de blonde Ranger gericht.

Op dat moment bereikten ze het uiteinde van de gang en kwamen bij de T-splitsing van eerder terecht. Er was alleen één verschil met toen en nu; en dat was het spoor dat nu de grond versierde. Pastelroze en blauwe ogen keken nieuwsgierig en verward naar de dikke streep. “Het lijkt wel alsof er iets gesleept is…” merkte Elaine op. Ze pakte haar bril tussen duim en wijsvinger en maakte zo’n typische ‘kijk mij slim zijn want ik heb een bril’ beweging ermee. Taylor fronste. Het spoor leek ook verdacht veel op iets anders. “Het kan ook van een staart zijn. Misschien wel een slangenlichaam,” merkte de blondine op. Ze keek naar de onderzoeker. Haar kennis van Rangerfeiten was misschien niet heel groot, maar bij sommige dingen had ze wel opgelet. Of het bleef gewoon in haar geheugen gegrift omdat het zo vaak was behandeld. “Zou dat dan van het monster zijn?” vroeg Elaine zich hardop af. Taylor rolde met haar ogen. Er was vast wel een pokémonverklaring voor.

Ze kwam overeind en merkte dat de Woobat onrustig deed. Hij deed geen poging om uit haar armen te springen, maar het was duidelijk dat hij niet verder de grot in wilde. Voor de blondine was dit natuurlijk een argument om het wel te doen, want dat betekende dat er iets schuilging en ze wilde heel graag weten wat. “Laten we het uitzoeken,” grijnsde Taylor, terwijl ze al een aantal passen zette. Elaine volgde vanzelf, want het sleepspoor was veel te interessant om te negeren. Voor een paar minuten bleef het stil, maar de onderzoeker verbrak die stilte uiteindelijk met een kreet. De blondine sprong haast een meter de lucht in toen die plotseling werd geslaakt en ze behield meteen iets meer afstand tussen haar en Elaine. “Ik herinner me ineens dat er een legende is van een pokémon met een slangenlichaam,” bracht de vrouw opgelaten uit. Haar ogen glinsterden van geluk. Taylor keek even weg – het laatste wat ze wilde was dat het Elaine opviel dat ze was geschrokken van de uitbarsting. “Een legende?” herhaalde ze vragend. Ze kende wel pokémon die een slangenlichaam hadden, maar dat waren niet bepaald legendarische pokémon te noemen. Dratini kwam in de buurt door hun zeldzaamheid, echter.

“Ja!” bracht Elaine nog altijd enthousiast uit. Misschien iets te enthousiast, als je het de Ranger vroeg. “Z’n naam is Zygarde. De legende verteld dat Zygarde meerdere vormen kan aannemen,” legde ze kort maar krachtig uit. “Er is helaas niet veel bekend over deze pokémon… Hij laat z’n gezicht niet echt zien.” Oké, dat alleen al klonk superverdacht. Was dat niet altijd het geval met mythische pokémon? Het was precies de rede waarom Taylor zelf niet in die onzin geloofde. Legendarische pokémon die tijd en ruimte beheersten? Die de wereld hebben gecreëerd? Ja, vast. En Moxxi was de koningin van de onderwereld. “Sounds fake, but okay,” reageerde ze met een diepe zucht. Dat een onderzoeker in die Taurosshit geloofde, zeg. Die moest toch beter weten? Elaine besteedde niet veel aandacht aan Taylors reactie. In plaats daarvan bekeek ze analyserend het spoor dat achter was gelaten. “Het zou ‘m kunnen zijn,” mompelde ze, hoewel het nog net hard genoeg was voor de blondine om te horen. “Dat zou ook de monsters kunnen verklaren…” De Ranger weerstond de neiging om nog eens met haar ogen te rollen.

De Woobat werd steeds onrustiger met elke pas die Taylor zette. Ze negeerde het voor een groot deel, maar ze hield de pokémon wel wat steviger vast in de hoop hem wat te kalmeren. Als ze hem nog wilde gebruiken, dan kon ze het niet veroorloven dat hij vluchtte, al zou ze dat wel begrijpen. Enge dingen doen was niet makkelijk. Voor haar was dit niet echt eng, maar er waren wel situaties waarin ze ook een blokkade zou voelen om verder te gaan. Enkele tellen van stilte volgden – en toen merkte Taylor op dat de gang uitliep in een grotere ruimte. Ze versnelde haar pas en ontdekte hierdoor al snel dat ze het hart van de mijn hadden gevonden. Daar leek het in ieder geval wel op, want er stonden een hoop oude boormachines die met de tijd flink waren verroest. Taylor liep kalm naar één van de machines en bekeek ze aandachtig. “Interessant…” mompelde ze in zichzelf. Er was geen teken van water en toch was er veel roest op verschenen. Hoe zou dat komen? Was er echt zoveel luchtvochtigheid?

De machines waren ouder dan ze had verwacht. De techniek die ze op het eerste gezicht kon ontdekken, dateerde toch wel een flink aantal jaren terug. Het leek er zelfs op dat de natuur de apparaten langzaam in zichzelf wilde opnemen. Hm… “Ranger, kijk!” hoorde ze de onderzoeker zeggen. De blondine richtte haar blik op en zag de jonge vrouw naar een nieuw spoor wijzen. De dikke streep was bij het einde van de gang verdwenen – en aan de andere kant van de open ruimte zat een spoor van… Hondenvoetjes? Taylor fronste. “Dit is onmiskenbaar het werk van Zygarde!” bracht Elaine enthousiast uit. Ze haalde een vergrootglas tevoorschijn en hurkte bij de voetjes neer. “Fascinerend… Dat hij zou snel van vorm kan veranderen…” De blondine zuchtte. Hoe kon Elaine nou weten hoe snel die transformatie was gedaan? Dat kon je toch niet aan voetsporen ontdekken?

De Ranger begaf zich dichterbij en kon de glimlach niet van haar gezicht houden toen ze zelf de sporen van een kleine afstand bekeek. “Ik wil je droom niet de wereld uithelpen,” sprak ze geamuseerd. Een dikke leugen, want op het moment deed ze niets liever. “Maar dat zijn sporen van een Houndoom.” Misschien wel van Mordecai, als ze een gokje moest wagen. Dat betekende dat haar Houndoom in de buurt kon zijn. Elaine keek haar ongelovig aan. “Wat heeft dat sleepspoor dan gemaakt?” vroeg de onderzoeker aan haar. “En waarom zien we die Houndoomsporen nu pas?” Taylor haalde alleen maar ongeïnteresseerd haar schouders op. “Weet ik veel, dude,” voegde ze er aan toe. Het was niet alsof ze die superbekende detective was die alles uit één stukje bewijs kon deduceren. Ze was op de eerste plaats een monteur en op de tweede plaats een Ranger. Een detective worden stond wat dat betreft laag op haar lijstje.

Elaine kon haar Zygarde theorie toch niet los laten. Ze kwam recht en liep terug naar het sleepspoor, zodat ze dat beter kon bekijken. “En toch weet ik zeker dat het iets met Zygarde te maken heeft,” hield ze koppig vol. “Ik voel het.” Taylor gromde lichtelijk geagiteerd. Sommige mensen waren zo ontzettend koppig… In plaats van aandacht aan Elaine te besteden, richtte ze haar blik op de muur die tegenover de gang waar ze vandaan kwamen stond. Een rij boormachines stonden ernaast, maar geen van hen raakten de muur echt aan. De blondine vond dat best vreemd en stapte daarom dichter naar de opstelling toe. De Woobat in haar armen duwde zich volledig tegen haar aan in een poging zich te verstoppen. Wat zich ook achter die muur bevond… Het was in ieder geval iets wat pokémon niet zo fijn vonden om aan te voelen. Taylor hield de Woobat voor zich. “Kan je zelf alweer vliegen?” vroeg ze aan hem. Hij wachtte even, wapperde toen voorzichtig met zijn vleugels en knikte uiteindelijk. De potion had schijnbaar z’n werk gedaan.

De blondine liet hem los zodat hij zelf de controle had. Zijn hulp zou nog altijd gewaardeerd worden, maar hij zou kunnen verstenen van angst en dan had ze alsnog niets aan hem. Tot haar genoegen vloog hij ook niet weg. Hij behield gewoon zijn afstand tussen zichzelf en de muur. Taylor niet. Die stapte onderzoekend op de muur af, terwijl Elaine op de achtergrond een hoop aan het mompelen was. Het eerste wat haar opviel was dat er een klein gat in het gesteente zat. Ze kon er niet echt bij om daadwerkelijk te kunnen zien wat er was, maar ze wist wel te ontdekken dat zich nog een ruimte achter de stenen muur bevond. Was dat wat de mijnwerkers wilden bereiken? Of wilden ze daar juist vanaf blijven? Taylor wist er geen touw aan vast te knopen. Daar kon ze niet tegen, dus wilde ze graag ontdekken wat zich erachter verscholen ging. Zelf zou ze de muur echter niet kunnen breken en ze betwijfelde of de Woobat een aanval kende die hiervoor kon zorgen. Bovendien bleef die liever weg hier, dus kon ze dat niet echt aan hem vragen.

Haar blik viel op de boormachine die het dichtst bij de muur stond. Het apparaat was half weggedraaid, alsof de bestuurder nog een poging had gedaan om weg te vluchten terwijl hij er nog op zat. Die was echter ook het meest verroest. De blondine vroeg zich af of ze hem nog aan de praat zou kunnen krijgen. Dan kon ze misschien door de muur heen boren. Tevreden met haar nieuwe plan stapte ze erop af en knielde ze bij de motor neer. Met haar gereedschap in de hand deed ze verscheidene pogingen om de motor weer te starten en tot haar genoegen weerklonk er dan eindelijk een hoop geronk – ten teken dat de machine weer tot leven kwam. Het begon heel langzaam, alsof het opstartproblemen had, maar Taylor werd dan toch met een hoop gepruttel begroet.

Elaine keek verrast op toen ze de luide motor hoorde starten. “Wow,” begon ze onder de indruk, waarbij ze haar bril rustig verzette en verrast naar de blondine keek. “Heb jij dat gedaan?” Met een grijns, en haar sleutel nog in de hand, leunde de blondine op de zitting van het apparaat. Haar hand zat onder de vieze drab, maar het was haar geluk en daar was ze enorm trots op. “Of course,” reageerde ze op Elaine. Ze gebaarde naar de rotswand. “Ik wil weten wat daar achter zit.” De onderzoeker kwam met een nieuwsgierige frons haar kant op gewandeld. Haar blik vroeg naar meer uitleg. Taylor stopte haar sleutel weg en sprong soepel op de zitting van de boormachine. “Terwijl jij bezig was met whatever dat spoor ook is,” legde ze simpel uit. “Heb ik die muur bekeken. Er zit iets achter en ik vermoed dat het iets te maken heeft met de echte reden dat men hier niet meer durft te komen.” Haar pastelroze ogen gleden over de knopjes en hendels die de machine zou moeten bedienen. Vervolgens begon ze wat te spelen met de knopjes. Eentje zorgde ervoor dat de boor aanging en er nog meer geluid aan te pas kwam. Taylor hief bijna haar handen naar haar oren, want het was samen toch wel een hele hoop herrie. Misschien had ze ook iets van een koptelefoon moeten zoeken om het geluid te kunnen dempen.

De Ranger besteedde echter meer tijd aan het uitvogelen van de besturing en ondervond al snel dat de rechterhendel voor het draaien van de machine was. Ze positioneerde het meteen zo, dat ze alleen nog maar naar voren hoefde te rijden voor het boren in de rotswand. “Hmm… Als die rechter voor dat was… Dan is de linker voor dit,” mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de linker hendel zachtjes naar voren duwde. Het voertuig begaf zich inderdaad langzaam naar voren, terwijl de boor genadeloos op volle toeren draaide. Taylor was zo geconcentreerd met dit werkje, dat ze niet in de gaten had dat Elaine zich angstig had omgedraaid en haar aandacht probeerde te trekken. Een aantal tellen voordat de punt van de boor contact zou maken met de muur, voelde de blondine iets aan haar arm trekken en keek ze verwoed opzij.

Zonder een woord te roepen trok Elaine haar van de boor af en vielen ze tezamen op de grond. Taylor wilde boos overeind springen en vragen waar dat op sloeg, maar toen hoorde ze een knal achter zich en draaide ze zich verbaasd op haar rug. Toen ze zich half overeind duwde, zag ze dat de boor enorm rookte. Hè? Was het ontploft? Misschien had ze er teveel druk op gezet. Het was een oude machine die lang had stilgestaan, immers. De lage, gevaarlijke brul die ze direct erop hoorde, vertelde haar dat ze het bij het verkeerde eind had. Haar blik schoot meteen naar de boosdoener en toen zag ze weer zo’n gekleurde draak staan. Die van eerder? Taylor had geen flauw idee. Hij keek niet blij en leek zelfs op het punt te staan om aan te vallen. “Muk!” Ze kon er niet omheen draaien. Dit was een erg slechte situatie. Moxxi zou hier niet passen door haar omvang. De andere boormachines stonden in de weg, dus er zou niet veel ruimte over blijven. De Woobat en Enrique waren eigenlijk veel te zwak om iets te beginnen en ze was nog steeds Mordecai en Zer0 kwijt. Ze konden ook nergens anders heen. Die draak blokkeerde de enige uitweg. Hun enige optie was dus hopen dat er iets behulpzaams achter die muur zat… Maar waar zouden ze die mee kunnen breken?

“Ik denk dat het geluid van de boormachine hem heeft gelokt,” fluisterde Elaine tegen haar. “Het was wel erg luid…” Geluid! Dat was het! Taylor keek voor het eerst sinds ze onderweg waren opgelaten naar de onderzoeker. Daarna kwam ze vlug overeind. “Hou hem bezig!” riep ze naar de andere aanwezigen. “Woobat, leid hem af!” De kleine vleermuis slikte, maar ging er toch vastberaden op af. Hij zou een wederdienst bewijzen. Bovendien had hij nog geen assist gedaan, dus was het effect van de Capture Styler ook nog actief. Elaine kom hem vast begeleiden. De blondine rende inmiddels naar de dichtstbijzijnde machine en haalde de pokéball van Enrique tevoorschijn. “Dude, je moet me helpen,” begon ze gehaast. Hij keek angstig van haar naar de gekleurde draak en weer terug. “Op mijn teken start je alle boormachines met je elektriciteit. Ik moet ze eerst handmatig klaarmaken, kun je me helpen?”

De tijd begon te dringen. Woobat ontweek zo goed als hij kon de klauwen van zijn tegenstander en met behulp van Elaine wist hij ook wat rake klappen uit te delen, maar het was bij lange na niet genoeg om de pokémon daadwerkelijk uit te schakelen of weg te drijven. Het gaf Taylor echter wel de tijd die ze nodig had. In slechts enkele minuten had ze de boormachines startklaar. Toen ze de laatste bedrading goed had zitten, stak ze haar duim naar Enrique op en sprong vlug aan de kant, waarop de Magnemite zijn elektriciteit ontlaadde en de machines er slachtoffer van werden. Elke motor startte net zo langzaam op als de eerste, maar het geluid van alle boren bij elkaar was genoeg om de grond te laten trillen. Toen ze op volle toeren draaiden, brulde de felgekleurde draak luid en sloeg hij achterover.

Even leek het erop alsof hij wilde vluchten, maar in plaats daarvan ontlaadde hij zelf een aanval. Die sloeg tegen het plafond op, wat, door de impact, in elkaar begon te zakken. De Woobat duwde Elaine vlug aan de kant voor de omlaag stortende rotsen; ver bij de draak vandaan. De vrouw kwam met een plof op de grond terecht en de stenen misten haar op een haar na. Taylor rende vlug haar kant op toen de stenengolf voorbij leek te zijn. Ze viel op haar knieën naast de onderzoeker en schudde aan diens schouder. “Yo! Ben je in orde?” vroeg ze aan de ander. Gekreun volgde, maar Elaine opende uiteindelijk wel haar ogen. Dat was een goed teken. “Ik denk het, ja.” Ze duwde zichzelf overeind en keek naar het afgebrokkelde plafond. Er zat nog steeds een dikke laag aan gesteente, dus zonlicht konden ze wel vergeten. Bovendien was de enige uitgang nu versperd. Ze zaten vast.

Taylor richtte haar blik uiteindelijk op de mysterieuze wand. De Houndoom voetsporen leidden naar die muur. Zat Mordecai erachter? Was hij weer teruggegaan? Hoe was hij überhaupt achter die muur gekomen als dat eerste het geval was? De blondine slaakte een zucht. “Dit kon niet veel slechter aflopen,” mompelde ze, terwijl ze overeind kwam. De Woobat en Enrique keken haar bezorgd aan. Daar had ze echter geen oog voor. Ze liep terug naar de muur en bekeek die aandachtig. Als ze niet terug konden, dan moesten ze proberen om verder te gaan… Toch? Enrique kende helaas geen krachtige aanvallen hiervoor en zijn elektrische ontlading had er vast voor gezorgd dat de boren stuk waren. Moxxi paste nog altijd niet in de ruimte. Wat kon ze dan doen? Zitten en om hulp proberen te bellen?

“Het is ineens een stuk donkerder,” hoorde ze Elaine zeggen. Taylor keek haar kant op en moest toegeven dat ze de onderzoeker een stuk moeilijker kon onderscheiden. Gelukkig was ze niet nachtblind. Misschien moest ze haar Holocaster er even bij pakken. De blondine haalde het ding uit haar broekzak en klikte meteen de zaklampfunctie aan. Het verlichtte niet veel, maar het was genoeg om iets te kunnen zien. “Hey,” hoorde ze Elaine toen weer zeggen. “Schijn eens terug op die plek.” Ze vermoedde dat de dame ergens naar wees, maar dat kon ze natuurlijk niet zien. Taylor rolde met haar ogen. “Waar? Daar?” Het licht ging in het rond, maar de vrouw zei geen enkele keer stop. De Ranger wilde daar iets over zeggen toen Elaine een enthousiast kreetje liet klinken. “De sporen! Ze gaan verder!” Verbaasd en nieuwsgierig keek Taylor aandachtig naar waar het licht nu op scheen en ontdekte ze inderdaad een aantal Houndoomsporen. Die had ze nog niet eerder gezien.

Vlug ging ze de sporen achterna. Ze eindigden bij een rotswand, maar het verschil met de mysterieuze wand en deze, was dat het gat veel groter was en op grondniveau zat. Taylor kon er makkelijk doorheen kruipen als ze wilde. Ze keek op. “Elaine, ben je er?” vroeg ze. Ze hoorde het gefladder van de Woobat en het gezoem van Enrique, maar ze had niet op voetstappen gelet. “Ja,” kwam echter al snel van de vrouw af. Ze stond schijnbaar vlak achter de Ranger. Die keek terug naar het gat. “Er zit hier een gat waar we doorheen kunnen kruipen. Wil je dat?”

Elaine zou Elaine niet zijn als ze niet verder wilde. Bovendien was het misschien wel hun enige uitweg, al vermoedde Taylor dat het net zo goed kon dood lopen. Het was eigenlijk best een domme vraag, vond ze van zichzelf. Erover inzitten deed ze echter niet. Ze maakte liever werk van haar woorden en kroop daarom als eerste door het gat naar de andere ruimte. Gefocust scheen ze met haar holocaster rond en checkte ze of het veilig was. Zo te zien leidde er een gang bij de ruimte weg. Misschien hadden ze geluk. “Oké, je kunt–” begon ze toen met de intentie om Elaine door het gat te krijgen, maar stopte abrupt toen ze gegrom hoorde. Taylor keek geschrokken om zich heen en deed verwoed een poging tot het vinden van de bron. Voor ze het monster echter goed en wel in vizier had, werd ze besprongen. Een gil werd geslaakt en ze kneep meteen haar ogen dicht toen ze met haar rug tegen de grond knalde. Was dit haar einde? Het monster stond boven op haar, voelde ze aan de manier waarop er tegen haar lijf werd gedrukt. Vier drukpunten. Dat betekende vier poten.

En toen klonk een bekende blaf.

Taylor opende haar ogen en zocht vervolgens naar haar Holocaster. Die had ze schijnbaar laten vallen toen ze zelf naar beneden tuimelde, maar gelukkig lag hij niet ver weg. Met het ding in haar handen scheen ze op het figuur dat bovenop haar stond. Het was Mordecai. Tijd voor opluchting nam ze echter zelf niet. “Ben je nou helemaal bedonderd!” riep ze tegen de Houndoom. “Kun je me niet normaal begroeten?” Mordecai stapte van haar af. Hij maakte een geluid dat haar vaagjes aan gegrinnik deed denken, maar ze deed voor zijn veiligheid alsof ze het niet gehoord had. “Ranger, ben je in orde?!” De stem van Elaine vulde haar gehoorgang en dat herinnerde Taylor eraan dat ze niet alleen voor zichzelf verantwoordelijk was. Ugh. Met een zucht kwam ze overeind en klopte ze haar broek af. “Yeah, ’t gaat prima,” reageerde ze een beetje verbeten. De onderzoeker legde een hand op haar schouder, alsof ze daarmee Taylors negativiteit zou kunnen afschrikken. “Ik heb je Zygarde gevonden,” mompelde de blondine toen. Ze gebaarde naar haar Houndoom en grijnsde scheefjes.

Elaine keek in eerste instantie inderdaad naar Mordecai, wie nu grotendeels in het spotlicht stond, maar toen viel haar blik op de muur achter de pokémon. Ze pakte Taylors hand vast en richtte die wat hoger, zodat het licht omhoog ging. “Heylaatdat!” kwam er uit de Ranger haar mond, maar toen zag ze de verschillende figuren ook en keek ze met verbaasde ogen naar de muur. “Wa’s dat?” Elaine stapte naar de muur toe en legde haar hand erop. “Ongelofelijk,” bracht die verbouwereerd uit. Taylor kwam naast haar staan en fronste. Zo bijzonder was het nu ook weer niet, toch? Ze keek nog een keer naar de figuurtjes en merkte toen op dat het tekeningen waren. Muurschilderijen. Als dat zo was, dan… “Eeuwenoude grottekeningen,” sprak Elaine. “Van Zygarde. Kijk!” Ze wees naar een klein, groen stipje met een oog. “Is dat zijn eerste vorm?”

Taylors frons werd dieper. Wat een lelijk mormel. Dat was een legendarische pokémon? Ze moesten niet gekker worden hoor. “Sowieso zijn lelijkste,” reageerde ze op Elaine. Die negeerde de opmerking en rommelde meteen in haar tasje. “Ik moet dit vastleggen. Dit is erg belangrijk voor het onderzoek,” mompelde ze. Ze haalde haar eigen Holocaster tevoorschijn. “Schijn asjeblieft niet meer op deze muur. Dat kan de tekeningen aantasten.” Taylor snoof. Niemand vertelde haar wat ze moest doen. Ze stond dan ook op het punt om iets te zeggen toen ze zich herinnerde dat ze een Ranger was en dat ze de rest van de Rangers representeerde. Ze moest zich dus netjes gedragen en aan bepaalde regels houden; zoals het denken aan de natuur en artefacten. Blegh. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het zich voorbeeldig gedragen zonder er iets uit te kunnen krijgen.

Hoewel het niet van harte ging, scheen Taylor het licht van haar Holocaster nu op de grond naast haar voeten. Ze wachtte tot Elaine een paar foto’s met flits had gemaakt en keek toen over diens schouder mee naar de tekeningen. “’k Snap er helemaal niks van,” bracht ze na enkele minuten verbitterd uit. “Ik ook niet,” zuchtte Elaine. “Nog niet. Maar dat ga ik later wel uitvinden.” Ze keek vastberaden naar Taylor, alsof die haar een look van approval zou geven. De blondine keek haar echter met opgetrokken wenkbrauw aan en haalde vervolgens haar schouders op. “Sure, als jij je tijd aan zo’n onzinverhaaltje wilt besteden. Eerst moeten we hier uit zien te komen, though.” Ze scheen nu met haar Holocaster de gang in. “En ik denk dat ik onze uitweg heb gevonden,” grijnsde ze. Zonder op een reactie van de onderzoeker te wachten, liep Taylor al nonchalant verder. Het gezoem van Enrique vertelde haar dat tenminste iemand haar volgde, dus keek ze niet achterom. De gang was grotendeels een recht stuk en boog pas honderden meters later naar rechts af. Het was een scherpe bocht, waardoor Taylor uiteindelijk wel kon zien dat het hele groepje compleet was.

Zelfverzekerd stapte ze verder en werd toen aan haar jasje terug naar achteren getrokken. “Dame, ik word echt een beetje moe van–!” gromde de blondine boos over haar schouder, maar Elaine snoerde haar meteen de mond. “Kijk!” Met een priemende vinger wees de onderzoeker naar het grote, gapende gat dat zich vlak voor Taylors voeten bevond. Oh. Shit, dat was bijna op het nippertje. Mordecai snuffelde driftig aan de richel. Had hij een spoor opgepikt? “Ooohh! Het sleepspoor van net!” riep Elaine enthousiast. Pastelroze ogen gleden langs haar Houndoom en ze zag inderdaad het sleepspoor naar het gat trekken. Er was echter nog iets anders… Iets merkwaardigs… “Wacht, wat is dat?” vroeg Taylor zich hardop af. Ze stapte opzij, naar het sleepspoor, en ontdekte daarnaast nog een hele grote voetafdruk. Een hele grote. “Holy Shiftry!” vloekte de blondine. Elaine slaakte een verblijde gil. “Dat is ‘m! Dat is Zygarde, geen twijfel mogelijk!!”

Oh nee hè.

“Maar waar is hij nu dan? Is hij naar beneden gesprongen?” Elaine leek opeens energie voor tien te hebben en Taylor vond het eigenlijk maar niets. “Misschien naar de overkant! Is er een overkant?!” Ze pakte de Ranger haar hand weer vast en begeleidde het licht omhoog. Niets anders dan de kleur zwart was te zien. Dat… Was een verontrustend groot gat. Het betekende ook dat ze weer vast zaten. Geweldig… De onderzoeker was helemaal niet bezig met hun probleem. Ze ging enthousiast aan de richel staan en keek naar beneden. “We moeten naar beneden!” verklaarde ze meteen. “Ik voel het Ranger! Daar moeten we zijn!”

… Arceus.

Had ze een andere keus? Kon ze ergens anders proberen heen te gaan? Taylor vervloekte zichzelf en deze hele situatie. Hun enige optie was omlaag gaan, maar hoe wilden ze dat doen? Hoe diep was dit gat? Moxxi paste hier niet en naar beneden springen was zelfmoord. Taylor keek om zich heen, maar zag geen andere uitweg of iets dat hen kon helpen. Teruggaan zou ook niets opleveren. Wat kon ze dan doen? Haar oog viel toen op de Woobat die in het licht kwam gefladderd. Ze herinnerde zich opeens dat ze pokémon bij zich had. “Woobat, Enrique, ik wil dat jullie naar beneden gaan en dat gat verkennen,” sprak ze tegen de twee. Ze konden vliegen, wat betekende dat er voor hun geen nadelen aan zaten om dat gat in te gaan. Haar Magnemite was zoals gewoonlijk erg terughoudend daarin, maar de kleine vleermuispokémon fladderde al naar beneden. Enrique volgde uiteindelijk vanzelf, al was het maar om de ander in de gaten te kunnen houden.

Taylor had verwacht dat ze lang zouden moeten wachten, maar een minuut of twee later kreeg ze al gehoor van Enrique. Zijn gezoem reikte haar oor net toen ze op de grond neerplofte, waardoor ze dichter naar de rand kroop en naar beneden scheen. Het was te donker om haar pokémon te kunnen onderscheiden, zelfs met het licht, maar ze zag enige contouren van zijn metalen lichaampje. Dat betekende dat het toch niet zo diep was als ze origineel had gedacht. Springen zou nog steeds zelfmoord zijn, maar misschien konden ze omlaag klimmen? Wacht, ze had een beter idee. “Oi,” zei ze tegen Elaine, terwijl ze zich naar de onderzoeker toe draaide. “Heb je iets van metaal bij je? Of iets anders waar magneten op werken?”

De vrouw dacht even na. “Nee…” kwam er uiteindelijk uit haar mond. Taylor fronste. Shit, daar ging haar plan. “Wacht!” zei de vrouw toen. “Ik heb geen metaal bij me, maar wel in me!” Wat? Was ze een robot? Dat kon niet, daar was ze veel te expressief voor. Elaine gebaarde naar haar knie. “Ik heb een metalen plaat daar zitten vanwege een ongeluk.” Oh. Cool. Elaine was opeens een stuk interessanter voor de blondine. Er was echter geen tijd voor een leuk verhaaltje. Taylor floot op haar vingers en Enrique verscheen niet veel later weer aan de rand van het gat. Woobat fladderde enkele tellen later achter hem. “Til ons één voor één naar beneden. Enrique, jij kan je magneten gebruiken op mijn gereedschapsriem en haar knie.” Dat klonk vreemd, maar de Magnemite begreep het vast wel. Anders had hij pech.

Taylor was de eerste die naar beneden ging. Niet omdat zij dan de boel zelf nog eens kon verkennen op gevaren, maar omdat ze geen etiketten had geleerd en anderen nooit voor liet gaan. Ze keerde eerst Mordecai terug in zijn bal voor ze naar de richel toe stapte. Woobat greep haar bij de kraag van haar uniform vast en Enrique bleef rond haar middel zweven om zijn magneten het werk te laten doen. Gestaag en met veel pijn en moeite werd Taylor naar beneden gebracht. Het scheelde dat ze klein was en daarom veel minder woog. Elaine was vast een stuk moeilijker. De blondine besteedde daar echter geen aandacht aan. Die ging eerder uit naar de omgeving. Het licht van haar Holocaster onthulde een mijnkarretje en een gang dieper de grot in. Toen ze naar de grond scheen, zag ze dat er rails waren gebouwd en dat betekende maar één ding: Ze hadden een uitweg gevonden. Dit leidde vast naar buiten!

Elaine plofte naast de Ranger op de grond en zakte meteen door haar knieën. “Auw…” mompelde ze en kwam toen overeind. “Je moet maar wat over hebben voor een spannend avontuur.” Taylor rolde met haar ogen. Deze dame had echt een paar schroefjes los. Kon ze die maar vastmaken met haar schroevendraaier ofzo. “Hey, zo te zien had ik gelijk!” ging de vrouw ongestoord verder. Ze wees naar de rails. “Een uitweg! En kijk!” ze wees naast de rails. “Het sleepspoor!” Hey, ja. Dat was Taylor nog niet eens opgevallen. De blondine keek grijnzend naar Elaine. “Weet je wat dat betekent?” vroeg ze aan haar gezelschap. Die keek haar vragend aan. “Als we de weg volgen komen we bij Zygarde uit?” Taylor wees met haar duim over haar schouder naar het mijnkarretje. “Spring erin. Ik heb een idee.”

Ze haalden de kleine aantal stenen die er nog in lagen uit en klommen vervolgens in de kar. Taylor keerde toen Enrique terug en haalde Mordecai weer tevoorschijn, wie ze opdroeg om achterin plaats te nemen. Elaine pakte de Woobat in haar schoot en hield hem vast, onzeker over wat er zo meteen ging gebeuren. “Zit iedereen?” vroeg de blondine. De onderzoeker maakte duidelijk van wel. “Oké Mor, doe nu je Flamethrower om vaart te maken!” Dat ze geen raketonderdelen op zak had, betekende niet dat ze er geen na kon bootsen. Haar Houndoom opende zijn bek en meteen toen de aanval werd afgevuurd, schoten ze er als een speer vandoor. Elaine slaakte een angstige, maar enthousiaste gil, terwijl Taylor het niet kon laten om haar handen in de lucht te gooien en een luide ‘woeh!’ te laten horen. Het karretje scheurde over de rails en door de vaart die ze maakten, wisten ze ook stukjes omhoog te gaan wanneer de rails omhoog ging. Ze gingen echter dieper omlaag en maakten daardoor alleen maar meer vaart. Zoveel zelfs, dat bij elke bocht het karretje wel erg gevaarlijk begon te slingeren.

“Oh nee,” hoorde Taylor Elaine na de zoveelste drop omlaag zeggen. Het was nu een recht stuk vooruit, maar er was één probleempje. “Ranger!” De blondine duwde zichzelf wat omhoog om over de onderzoeker heen te kijken en schrok van wat ze zag. Er miste een stuk rails. Het leek wel alsof iets zwaars naar beneden was gevallen en wat van de weg had meegepakt. De rails ging een stuk verder weer wat lager verder, waardoor Taylor al snel een nieuw idee kreeg.  “Mordecai, meer kracht! We hebben meer vaart nodig!” Elaine gilde weer. “Wat? We moeten afremmen!” ging ze ertegen in. Taylor gromde. “Vertrouw me nou maar, ik weet wat ik doe!” riep Taylor terug. Ondertussen vuurde Mordecai weer een Flamethrower af, dit keer met zoveel kracht als hij maar kon opbrengen. Het werkte wel; ze gingen een stuk sneller dan net. Elaine kneep haar ogen stijf dicht en hield Woobat stevig vast. De Ranger kneep in de randen van het karretje en keek vastberaden naar de rails waar ze op moesten landen. Ze voelde de kar van de rails af glijden en zag tot haar horror dat ze het net niet zouden halen. Het was nu haar beurt om haar ogen dicht te knijpen. Haar einde wilde ze in ieder geval niet van alle kanten mee maken.

Taylor voelde dat er iets tegen de onderkant van het mijnkarretje opknalde en toen voelde ze het voertuig ergens op landen. De kar reed in volle vaart verder over de rails waar ze oorspronkelijk op terecht wilde komen. “Wow!” hoorde ze Elaine roepen. De blondine opende verbaasd haar ogen en zag dat de onderzoeker haar verblijd aankeek. “Je had gelijk, we hebben het gehaald!” Ze wilde er iets over zeggen, maar besloot dat het beter was om zich nog even op de weg te focussen. Misschien kwam er wel weer een gat in de rails en daar moest ze op voorbereid zijn. Er kwam echter een hele brede bocht en daarna leek het erop dat hun reis een einde zou krijgen, want ze kwamen bij een hele grote opening in de grot uit. Taylor wilde verwonderd om zich heen kijken, maar raakte afgeleid door de abrupte stop die ze hoogstwaarschijnlijk gingen maken. Met de vaart die ze nu hadden, zouden ze van de rails af schieten en tegen de muur aan knallen.

“Mordecai, naar voren, naar voren!” riep ze tegen haar Houndoom. “Gebruik je Flamethrower om ons af te remmen, snel!” De pokémon hupte over de schoot van beide dames en deed zijn best om het mijnkarretje tot een halt te brengen. Het lukte hem niet helemaal, maar ze kwamen met een grote schok toch stil te staan. Taylor knalde tegen Elaine op en die viel tegen de voorkant van de kar met haar hoofd, waardoor een doffe dreun klonk. Ze kwamen echter al snel weer overeind. Met de onderzoeker leek in ieder geval niets mis te zijn. Nou ja, door de klap, dan. “Waar zijn we…?” vroeg Elaine zich hardop af. Ze klauterde uit het karretje en liet de Woobat los. Vervolgens keek ze opgelaten om zich heen. De grot werd namelijk verlicht door het water dat zich in kleine poeltjes overal begaf. Taylor kreeg de vreemde neiging om haar handen erin te dompelen zodra ze zelf ook weer op haar eigen benen stond. “Ik heb geen idee,” reageerde de blondine afwezig. Ze keek naar haar eigen weerspiegeling in het groene water en fronste toen het begon te borrelen.

Een tel later viel ze pardoes achterover toen het water met een enorm hoge druk omhoog spoot. “Woah!” riep Elaine verwonderd. “Een geiser!” Een tweede straal ging de lucht in. “Ranger, kijk!” Ze wees naar boven en Taylor volgde de priemende vinger van Elaine. Hierdoor zag ze dat, ver boven hen, gaten in het plafond zaten. Gaten waar licht door naar binnen kwam en een helderblauwe lucht te zien was. Dat was dus buiten de grot! Maar… Hoe gingen ze daar komen? “Misschien kunnen we Zygarde vinden en dan kan hij ons daarheen brengen!” Ugh, niet alweer over die stomme Zygarde. Taylor had het een beetje gehad. “Dat ding bestaat niet, oké!” riep ze naar Elaine. “Het is een stomme mythe! Hij wordt letterlijk een mythische pokémon genoemd. Weet je wat dat betekent? Dat hij niet bestaat!” Er leek eindelijk iets bij de vrouw te knappen. Ze fronste namelijk boos naar de blondine en duwde haar handen in haar zij. Ze had echt iets weg van een strenge lerares. “En hoe verklaar je dan dat we daarnet zijn gered? Dat was zeker weten Zygarde die ons dat extra duwtje gaf van onderen,” reageerde ze resoluut. Taylor rolde met haar ogen en slaakte een diepe, boze zucht. “Nee, dat was waarschijnlijk een domme Zubat die in de weg vloog. Het kan letterlijk van alles zijn,” ging ze ertegen in. “Zoals Zygarde?” opperde Elaine met een zelfingenomen glimlachje. Taylor voelde haar gezicht ontzettend warm worden van woede. Hoe dom was die onderzoeker? Ze verdiende het niet om die labjas te dragen met al die ijlende opmerkingen van haar!

“NEE!” riep de Ranger kwaad en ze stapte richting de vrouw. “Letterlijk alles behalve die stomme Cloysterlegende!” Elaine deed geen stap achteruit. Ze keek juist neer op de naderende blondine. “En hoe verklaar je de sporen die we vonden dan? Het sleepspoor, de voetjes–” beargumenteerde ze. “–Dat waren de voetsporen van Mordecai–!” bracht Taylor geïrriteerd uit. “– De enorme voetafdruk vlak voor dat gat?” Oh. Mijn. Arceus! Hoe koppig was deze dame? De blondine snoof. Ze trok het niet meer. Ze zocht haar eigen weg wel naar buiten. Met een ruk draaide ze zich om en stampte ze bij de vrouw vandaan. Dan werd ze maar ontslagen als Ranger, het kon haar echt niet meer schelen.

“Ranger, kijk uit!” hoorde ze de vrouw toen roepen. Taylor trok haar mond open om haar af te snauwen, maar knalde toen tegen iets op. Ze struikelde achterover en viel over haar eigen voeten, waardoor haar achterwerk hard tegen de grond op kwam. “Auw…” mompelde ze, waarna ze pijnlijk over haar billen wreef. Vervolgens keek ze kwaad op en werd ze begroet door een blauw, kikkerachtig figuur die op haar neer keek. Het meest opmerkelijke vond ze nog wel de tong die hij als sjaal scheen te dragen. Ew. Was dit een gevaarlijke pokémon? Zijn apathische blik vertelde haar niet echt veel. Of juist alles wat ze moest weten. Ongelovig staarde ze naar de kikker. “… Zer0?” vroeg ze hardop. Het was heel kort, maar een kleine twinkeling verscheen in zijn ogen bij het horen van die naam. Het was zijn naam. Dit was Zer0! “Je bent oké!” riep Taylor opgelucht. Ze sprong overeind en gooide haar armen om hem heen. “Ik dacht dat ik je alweer kwijt was!” Dat zou wat zijn geweest.

“Fascinerend,” hoorde ze Elaine toen zeggen. De opluchting en haar blijdschap maakte plaats voor milde irritatie. Ze keek dan ook boos opzij toen ze haar pokémon losliet. De onderzoeker was naast haar komen staan. “Wat een prachtexemplaar van een Greninja,” vervolgde Elaine ongestoord. “Zijn tong is langer dan de meesten die ik heb gezien.” Taylor fronste en volgde de lengte van Zer0’s tong. Ze vond het nog steeds een beetje een smerig concept, maar toen ze het uiteinde van de tong zag, herinnerde ze zich het sleepspoor weer. “Dat was het!” riep ze meteen uit. Ze pakte Zer0’s tong vast en wees er met haar vrije hand naar. “Dit is het sleepspoor! Ga maar na; we volgden het hierheen en vonden toen mijn – hoe noemde je hem? Greninja? – terug!” Elaine fronste bedenkelijk en bekeek de tong aandachtig. “Hm. Ik denk dat je gelijk hebt,” gaf de onderzoeker toen toe. “Maar dat verklaart die grote voetafdruk niet…”

Taylor fronste gefrustreerd. Ze wist echt van geen ophouden, hè? “Maar je Greninja kan ons naar boven helpen,” opperde de dame toen. Ze wees weer naar boven. “Kan hij Water Pulse?” De blondine knikte meteen. Die had ze hem wel eens zien doen, ja. “Als hij die als schild om ons heen vormt, dan kunnen we met de stroom van de geiser naar boven,” legde Elaine vervolgens uit. Holy Shiftry. Dat klonk als een fantastisch plan. Taylor keek meteen naar Zer0. “Gaat dat lukken, denk je?” vroeg ze aan hem. Hij knikte zwijgend en stapte vervolgens richting één van de poeltjes water. De blondine keek om naar Mordecai. Hem kon ze al dat gespetter niet aan doen, dus het was vast beter om hem terug te laten keren. Het bespaarde ook een hoop ruimte en extra moeite voor Zer0. Ze haalde dan ook zijn pokéball tevoorschijn en keerde hem meteen terug. Daarna ging ze naast haar Greninja staan en wachtte ongeduldig tot Elaine en de Woobat er ook waren. Laatstgenoemde werd weer vastgehouden door de onderzoeker, waarna Zer0 zich concentreerde om een waterschild om de rest heen te vormen.

Het waterpoeltje begon al te borrelen. “Schiet op Zer0,” spoorde Taylor hem aan. “We zijn bijna aan de beurt.” En toen bevond ze zich in een grote waterbubbel. Ze besefte zich te laat dat ze een flinke hap adem had moeten nemen, waardoor ze niet al teveel lucht naar binnen had gehapt. Gelukkig voor haar sprong haar Greninja al naar voren en spoot het water de lucht in, waardoor ze naar boven werden geslingerd en enkele tellen later uitgebreid over de grond lagen verspreid. Taylor hoestte en snakte naar adem zodra ze overeind probeerde te komen, maar ze realiseerde zich al snel dat ze weer bovengronds was. Haar pastelroze ogen gleden over het gebied heen. Ze herkende het niet, maar hier kon ze haar navigatie wel weer gebruiken, vermoedde ze. Mits haar Holocaster niet was verzopen, besefte ze zich direct erop. “Iedereen boven?” vroeg ze, terwijl ze op handen en voeten over haar schouder keek. Woobat? Check. Zer0? Check. Elaine?