Cops and Robbers

Lucian keek over zijn schouder, maar kon zo snel eventjes niets zien omdat hij zijn eigen haar in zijn gezicht kreeg daardoor. Verwoed klauwde hij zijn bruine lokken weg, kon nu wel zien wie er achter hem aanrende en kwam tot de conclusie dat hij nog wel een tikkeltje harder mocht. En dat deed hij dus ook, met zijn lange benen en goede conditie kon dat namelijk wel. Maar ondertussen had hij zijn blik weer voor zich gericht, hij ging zich echt niet laten pakken door de politie omdat hij een pakje donuts had gestolen.. oké.. misschien had hij de afgelopen weken wel héél veel pakjes donuts gejat.. maar het was niet alsof hij iemand bedreigd had ervoor. Het enige wat hij deed was zijn zakken vullen, en weg was hij weer. Maar dit keer was hij gesnapt, hij was niet in Lumiose dus veel aan zijn status als Team Rocket kon hij niet doen. En omdat hij niet zat te wachten op een nachtje in de cel - een boete boeide hem niet eens, hij had geld genoeg, maar een nachtje cel was zo beschamend als wat natuurlijk - was hij gaan rennen. Ze waren nu al een eindje buiten het stadje, maar de agenten bleven hem achtervolgen. Lucian's blik viel op de opening van een grot. Het leek eerder op een soort afgesloten mijn. Maar omdat een paar planken scheef hingen kon hij er wel naar binnen. Zonder te twijfelen sprong over over de laaghangende plank heen en rende hij naar binnen, de agenten nu een eind achter zich latende omdat ze buiten nog naar hem zochten.

{Eve}

Hij had alleen aandacht voor de stemmen van de agenten die hij buiten hoorde. Verdorie zeg, hij had er echt geen zin in om straks in de boeien geslagen te worden voor een aantal stomme donuts - die hij trouwens nog altijd in de binnenzak van zijn jas had zitten, want echt niet dat hij die precious donuts zou laten vallen om gewicht te verliezen. Dan was het al helemaal voor niets geweest. Hij ging in elk geval lekker, had de agenten nog een eind achter zich en ondanks dat hij bijna geen hand voor ogen kon zien ging hij zonder kleerscheuren een andere gang in.. maar daar werd hij opgeschrikt door een plotseling gilletje. Meteen stopte hij met rennen, struikelde zowat omdat hij zo vluchtig moest stoppen om niet tegen de vage gestalte van de blondine aan te rennen en keek haar met zijn scherpe, goudkleurige ogen aan. Arceus, ze had hem wel laten schrikken zeg. "Shhh!" zei hij wat geïrriteerd terwijl hij over zijn schouder keek. Als de agenten de blondine en haar.. groene aap hadden gehoord dan was hij de klos. En om eerlijk te zijn.. hij was nu wel een beetje moe geworden van al het rennen.

Het kwam wel heel fout uit dat hij net op dit moment iemand tegen het lijf moest lopen. En het leek er niet echt op dat de blondine zich stil zou houden voor hem, waarop hij kort zijn ogen naar boven sloeg. Maar nu stapte ze achteruit, ze was weer van plan om te gaan en wenste hem succes met waarvan hij dan ook rende. De blondine draaide zich om, maar Lucian was niet van plan dit zomaar te laten gaan. Wanneer hij verder zou rennen, zou ze de agenten zo zijn kant op kunnen sturen. "Het was geen vraag," siste hij terwijl hij een stap naar voren deed, om vervolgens nog een keer over zijn schouder te kijken. Nu hoorde hij meerdere vluchtige voetstappen. "You better start running.." mompelde hij terwijl hij haar kort aankeek met zijn goudkleurige ogen, voordat hij met zijn hand naar zijn jaszak ging en binnen een paar tellen zijn Ninetales liet verschijnen.

Normaal was Lucian niet zo'n heel agressief persoon. Hij had misschien een beetje last van pyromanische trekjes, maar verder was hij een doodnormale jongeman. Als je dan eventjes wegliet dat hij bij Team Rocket hoorde, een vriendin had met een sadistische vos waar hij altijd ruzie mee leek te hebben (en die hem een aantal weken in zijn gezicht had geraakt met haar vlammen, als je goed keek kon je nog altijd zien dat de linkerkant van zijn gezicht niet helemaal in orde was), en dan ook nog eens dat hij een verleden had wat menig normaal mens versteld zou doen staan. Nee hoor, Lucian was een doodnormale jongen. Not.
Ja, de donkerharige stelde zich nu wat bedreigend op, maar dat was omdat hij niet van plan was om straks gepakt te worden door een eigenwijze blondine die haar mond niet kon houden. "He!" siste hij toen ze dus inderdaad begon te rennen. Het was niet zozeer dat ze wegrende, maar wat ze dus riep. Het plafond naar.. beneden?! Lucian keek omhoog, en zag hoe de zaden tegen het plafond aan ontplofte. Een jammerend geluid kwam uit zijn mond, waarom nou toch weer. Dus begon hij - opnieuw, helaas - te rennen. Voordat hij straks geplet werd door een steen. Hij zag hoe de Ninetales er meteen vandoor schoot, zo snel als het was het meisje inhaalde en een keer naar haar grauwde. De vos wilde namelijk niet weer geplet worden, ze was nog herstellende van de vorige keer dat ze onder een steen had gelegen toen een grot was ingestort. In elk geval was de kans groot dat de agenten hem nu minder snel zouden pakken.. al was de kans ook groot dat de blondine hen nu dus helemaal afsloot van de buitenwereld.

Met dank aan zijn Ninetales stopte de groene aap van de blondine met het gooien van ontploffende zaden. Heel fijn ook weer, een aap die met ontploffend groen gooide, dit was nu precies de reden dat hij niet van groentes hield en zoete dingen als donuts vele malen liever had. Er waren geen pokémon die met ontploffende donuts gooide.. gelukkig.. Iet wat buitenadem kwam hij aan bij het meisje, die gestopt was met lopen omdat Khaleesi haar lip wat chagrijnig had opgetrokken en zachtjes gromde, het duidelijk niet zo eens met het zwakke excuus van het meisje. "Êtes-vous fou?!" siste hij zacht terwijl hij met zijn armen op zijn benen leunde en wat voorover stond om fatsoenlijk adem te halen. "Wil je me nu al dood? We kennen elkaar pas net.." mompelde hij terwijl hij een keer diep adem haalde. Nou.. tot zover de achtervolging dan.. al geloofde hij niet dat die agenten zo snel op zouden geven.

Hij trok zijn wenkbrauw een beetje op en keek de blondine weer aan, waarschijnlijk was ze een paar jaar jonger dan hem, maar veel zou het niet schelen. Hij schatte haar Ragya's leeftijd, een jaartje of negentien. Misschien zelfs wel wat jonger. Maar hij was hier niet om leeftijden te gaan raden, hij was hier omdat ze hem net bijna geplet had met vallend gesteente. "Ik heb helemaal niet gedreigd met mijn vos!" zei hij duidelijk gepikeerd terwijl hij zijn stem een klein beetje verhoogde. "Het enige wat ik zei was dat je beter kon gaan rennen!" Lucian draaide met zijn ogen en haalde nog een keer diep adem, zijn hartslag was weer wat tot rust gekomen en het gevaar voor een hartstilstand was geweken. "Omdat ik achtervolgd werd door wat vreemde figuren, wees blij dat ik je waarschuwde om te rennen." De leugens kwamen er zo makkelijk uit, hij hoefde er niet eens moeite voor te doen. Omdat het hem wel erg donker was hier greep hij opnieuw naar zijn zak. Een klein aapje, een Chimchar, verscheen en zorgde voor wat meer licht door haar vlammende staart. Ook zijn Scizor, die uit een prachtige roze pokéball kwam, verscheen voor zijn neus.

Hij had niet direct gedreigd met zijn Ninetales, maar hij had ook wel in zijn achterhoofd dat de pokémon niet bang zou zijn de ander op te jagen wanneer ze niet wilde lopen. Maar lopen deed ze zeker, zelfs nog een poging doend om hem te bedelven onder een hoop stenen. Het maakte zijn humeur er niet bepaald beter op, en de laatste tijd was hij nogal snel getriggerd door.. omstandigheden. "Ik kan er ook niets aan doen dat mensen zo graag achter mij aanzitten," siste hij kort terug op haar woorden. Een zaklamp. "Niet zo snel," zei hij terwijl hij zijn rug rechtte en weer meteen weer een stuk dreigender overkwam door zijn lengte. "Wie weet kom je hen wel tegen en vertel je hen waar ik heen ben gegaan, don't think so." Hij ging nu niet verdwalen in dit gangenstelsel en vervolgens recht in de armen lopen van agenten. Arceus, wat wilde hij nu graag terug naar Lumiose City zeg. "Darryl," zei hij en de Scizor draaide zich nu in de richting van de blondine.

Hij werd er in elk geval niet vrolijker van, maar er zat niets anders op dan haar voor nu bij zich te houden. Dan kon hij een uitgang zoeken en de benen nemen, en met een beetje geluk zag hij deze blondine dan toch niet meer. Ze wilde weten wat hij van haar wilde? Was dat dan nog altijd niet duidelijk? Hij wilde niet gepakt worden en omdat hij zich niet heel populair gemaakt had bij haar was de kans groot dat ze hem zou verlinken bij de agenten. Ze wilde met rust gelaten worden, daar was het nu te laat voor nu, zeker toen ze het plafond had beschoten met ontploffende zaden. "Ik heb nog meer pokémon dan deze drie, dus ik zou maar eens beginnen met luisteren. Lopen, nu." Zijn blik verduisterde een beetje toen hij stemmen achter hen hoorde, de agenten probeerden door de stenen heen te gaan, geweldig. Lucian begon met lopen, gevolgd door zijn Ninetales en de aap die op zijn schouder was gesprongen, maar de Scizor bleef bij het meisje staan, haar met een dreigende blik aankijkend.